Civilian

Διαπιστώνω ότι μια οργανωμένη αναβίωση ενός συγκεκριμένου ύφους μας λείπει σε απελπιστικό βαθμό για την ολοκληρωτική επιστροφή στις ρίζες ή την ταφόπλακα στα όνειρα περί του γενναίου νέου ηχητικού κόσμου. Ο συχνά αφηρημένος και απροσδιόριστος όρος του "indie rock" που αποτελεί ως επί το πλείστον ενδεικτικό του στυλ και όχι μιας σαφούς φόρμας, μπαίνει σε ένα καθάριο αυλάκι όταν μνημονεύεις την κιθαριστική δραστηριότητα στις ΗΠΑ της ύστερης των mid 80's εποχής. Ωστόσο, στην διάρκεια της πρώτης δεκαετίας της νέας χιλιετίας δεν έφτασε στα αυτιά μας ένας μαζικός επαναπατρισμός στο κατά Pixies, Sonic Youth και Dinosaur Jr. ευαγγέλιο. Κάποιες σποραδικές απόπειρες έγιναν αντιληπτές, αλλά δεν είχαν συνέχεια, πόσο μάλλον συνέπεια και εμφανίστηκαν κι οι λεγόμενες ατυχείς στιγμές. Στα nineties σου φτάνε και περίσσευε που στην όλη κάστα προστέθηκαν οι Sebadoh, Pavement, Υο La Tengo, Guided By Voices και Built To Spill ώστε να συνανακατέψουν την τράπουλα της αμερικανικής indie riffοκρατορίας. Τους Nirvana και τους Smashing Pumpkins δεν τους εντάσσω στους παραπάνω, διότι παρόλο που είχαν ομοιότητες με εκείνους στις κατευθυντήριες γραμμές τους, οδηγήθηκαν σε άλλα μονοπάτια.

Γυρίζοντας πλέον σελίδα στις δεκαετίες, όσοι βιώνουμε ακόμη εκείνη την ονείρωξη, μάλλον δεν πρόκειται να επαναπαυτούμε. Ακόμη κι όσοι δεν προλάβαμε τον κουρνιαχτό στην ώρα του (όπως ο γράφων), το είδαμε να υπερίπταται όταν αποφασίσαμε πως μας πρέπει ένα εναλλακτικό music lifting απ' την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Από την περυσινή σοδειά, καλό είναι να διαφυλάξουμε τις συνταγές με ολική από γάργαρη surf των Surfer Blood. Για φέτος να αφεθούμε και γιατί όχι να εθιστούμε απ' το δίδυμο των εναλλακτικών folk rockers Wye Oak, που καταφθάνει από Βαλτιμόρη μεριά κρατώντας σφιχτά ένα ευωδιαστό μπουκέτο τραγουδιών. Μια διάχυτη απλότητα κι ένα αβασάνιστα δημιουργικό μεράκι, τα οποία και κατακλύζουν το τρίτο αυτό πόνημά τους ονόματι Civilian. Σε καθένα απ' τα δέκα τραγούδια του δίσκου οι δεσμοί με το παρελθόν είναι ισχυροί μα ποτέ περιοριστικοί για την θέαση του παρόντος και του μέλλοντος. Σμίγεις με τη νοσταλγία, μα την ίδια στιγμή ατενίζεις ενώπιον τους την επόμενη στροφή της μοίρας.

Στα σχεδόν τέσσερα λεπτά του "Plains" η αμερικάνικη φολκ ξαναδοκιμάσει ευχαρίστως τo indie πανωφόρι της και το δίδυμο ξύνει μεν τις κιθάρες, αλλά με την μεταβαλλόμενη εγκράτεια των Yo La Tengo. Σκονισμένοι κυκλοφορούν με feedback σιγουριά κι υπό το άγρυπνο βλέμμα του Neil Young κάπου στου αυτοκινητοδρόμου τα μισά ("Dogs' Eyes"), έως ότου να τσιτώσουν τα γκάζια με ένα country/blues της ερήμου ("Civilian") που όχι μόνο επονομάζει το άλμπουμ, αλλά ταυτόχρονα νοηματοδοτεί την υπόστασή αυτού, με το organ να ξεφυσά και την κιθάρα να ακροβατεί στις Built to Spill διακυμάνσεις της πίεσης των χορδών. Για αυτούς που βυθίζονται στην ονειροπόλα γλυκύτητα των Beach House, υπάρχουν τα "The Alter", "Two Small Deaths" και "Doubt"(αν και αδύναμη στιγμή), που δείχνουν ότι τα δυο ντουέτα πέρα απ' τα καθησυχαστικά κρυστάλλινα φωνητικά των ερμηνευτριών τους, μοιράζονται και τις ίδιες οδηγίες dream pop πλοήγησης.

Με καμία σκέψη στυγνής αναπόλησης και αναπαραγωγής των όσων τους εμπνέουν, η Jenn Wasner και ο Andy Stack επιτρέπουν στην ευδιάκριτη διάθεσή τους για προβολή προσωπικού στίγματος να παραδώσει ένα συγκροτημένο ηχητικό αποτέλεσμα. Επομένως, βλέψεις δικαιούνται να έχουν, με τα καλλιτεχνικά εχέγγυα να περιέχονται σε σεβαστή ποσότητα στο δίσκο. Σύμφωνοι, δεν εντοπίζεις ψήγματα νεωτεριστικών τάσεων στους Wye Oak, μα έχεις μπροστά σου το απόλυτο "έτερον ήμισυ" των σπουδαίων ταξιδευτών Band Of Horses. Λιγάκι ακόμα παιδιά, κι η σκόνη θα απογειωθεί.