Το valse των ελαφιών
Ίσως το πει κανείς "ξανά κι απ' την αρχή": πρώτο άλμπουμ το '96, δεύτερο το '00, τρίτο το '09. Κι όντως με τέτοιες αποστάσεις μεταξύ των δίσκων εύκολα του μοιάζει, περισσότερο μιλάμε όμως για τρεις διακριτές εποχές, χαρακωμένες, καθεμιά με το δικό της ξεκίνημα, αλλά κι αδυναμίες λίγο κατόπιν (όσον αφορά τις παλιότερες, η τωρινή στρώνει παιχνίδι ακόμα). Πρόσωπο-συνδετήρας όλων των Xaxakes που υπήρξαν ή θα υπάρξουν, παλιότερων και καινούργιων, ο Γιάννης Νάστας βέβαια.
Ωστόσο, φέτος ειδικότερα, παίζει σημαντικότερο ρόλο και το κοινό, καθότι κατά ένα μεγάλο μέρος του είναι ηλικιακά ανανεωμένο, όπως και να το κάνουμε δεν περιμένει κανείς να συναντήσει τους ίδιους σ' ένα ραντεβού καθυστερημένο κοντά μια δεκαετία. Θα δούμε πώς θα επηρεάσει αυτό, εκτίμησή μου είναι ότι θα δουλέψει κυρίως θετικά. Κι αυτό διότι δεν το αφήνει κάτι άλλο που ανέκαθεν είχε ο Νάστας. Ποιο; Εκείνο το χαρισματικό, εύστοχο χέρι στο να γράφει εντός τού εκάστοτε σήμερα, πολύ εντός όμως, χιτ με πνεύμα κι αέρα. Το "Hey mister όμορφε", μετά το "Monte Carlo" κι ο "Casanova" "Βασιληάς", τώρα το εξαιρετικό opening "Μη μαζί, γιατί...", μιλώντας πρώτα στη συχνότητα που εκπέμπει η εποχή, και μετά σ' όσους ανεξαρτήτως ηλικίας τυγχάνει τις δεδομένες στιγμές να 'ναι στους αποδέκτες. Δεν το κάνανε πολλοί στην Ελλάδα τούτο. Προϋποθέτει τη μέινστριμ αποδοχή, κι εκεί κάπως σκόνταφτε το πράμα. Ίσως το 'κανε ο Τζίμης Πανούσης από άλλο δρόμο, δεν μπορώ να το πω με σιγουριά. Ή τα Ημισκούμπρια, κι αυτά απ' αλλού. Θέλει λίγο σκέψη.
Αν δε δώσει κάποιος πολλή προσοχή στην εξομοίωση του δελτίου τύπου της Archangel με τους Roxy Music, δεν τίθεται καν θέμα αναφοράς τέτοιου είδους, έξυπνο το μάρκετινγκ πάντως, "Το Valse Των Ελαφιών" -καλοδουλεμένο στουντιακά- ξαναφέρνει στο προσκήνιο ένα γκλάμουρ που δεν πεθαίνει ποτέ του, μία λάουντζ άνεση και κομψότητα, γεμίζει την κάμερα με πολύχρωμα στρας και φανταχτερά λαμέ, ξεφυλλίζεις το ένθετο και νομίζεις ότι οι κυριακάτικες εφημερίδες είχαν από τώρα διαφημιστικά για γιορταστικά καλάθια με Dom Perignon ή Moet, σετ με σαμπανιέρες και σοκολατάκια, για να το εξειδικεύσω κι άλλο. Μολοντούτο, τραγούδια όπως τα "Τι ωραία που 'ναι στη βροχή", "Ασταμάτητα νέοι", το σίνγκλ "Πονάν τα χείλη μου (γεια!)", η μπαλάντα του ομότιτλου, όπου η ωριμότητα χρόνων μετουσιώνεται επιτέλους σε στίχους με άποψη, κι όπως είπαμε το εναρκτήριο, ιδίως αυτό, "Μη μαζί, γιατί...", όλα τους εξαιρετικά, δε σ' αφήνουν να πορευτείς και πολύ μακριά, σε περδικλώνουν, σε μανταλώνουν, δρουν από κάτω σου νευροψυχολογικά, σαν κείνο το γαμημένο βελούδο που όσο μισείς τη χλιδή που συμβολίζει τόσο δεν παύεις να το χαϊδεύεις όποτε βρεις ευκαιρία, κρυφά και πάλι κρυφά. Περιγράφω περιληπτικά κι εμμέσως το τι σημαίνει αβούλως επιτυχημένη ποπ... Πέρα από προπονητές και διαιτητές.
Το αβαντάζ, που ανάγεται και σε συμβολικό, είναι ότι οι Xaxakes δεν είναι δήθεν κατάσταση. Ποτέ δεν ήταν. Μιλούν απλά, αλλά ενίοτε κυρίευσαν και την τρέλα, που στη συνέχεια μπορεί να τη στραβοφόρεσαν, έτσι φάνηκε, αλλά την πούλησαν πίσω ανόθευτη κι οι αγοραστές την ευχαριστήθηκαν. Και φέτος το τάιμινγκ, λίγο η καλοκαιρινή αλαφροσύνη, λίγο η ευδιαθεσία κ.λπ. είναι κατάλληλο γι' αυτούς περισσότερο απ' τις παρελθούσες φορές. Αφού, λοιπόν, το δισκογραφικό comeback εκτιμείται ως σπουδαίο, υπό τις γενικότερες περιστάσεις, τα πολλά λόγια πάντα ήταν φτώχεια, μπάντα, και λάιβ το συντομότερο...
