Στοιχειωμένες Ιστορίες Και Σκιές

Ξανοιγόμενη κάπως πιο επίσημα στη δισκογραφία, η οντότητα Ξόρκι επιδιώκει να υπονομεύσει και εν τέλει να ανατρέψει τη γνώριμή μας αστική καθημερινότητα. Και μάλιστα σχεδόν χωρίς να ξεστομίσει λέξη (εξαιρείται το "Κιβούρι"), αφού η όλη μαγική επίκληση αφήνεται στα συνθεσάιζερ και στους αμιγώς οργανικούς τους ήχους.

Είναι δηλαδή μέσω αυτών που το οικείο βρίσκεται να συμπλέει ξαφνικά με το ανοίκειο, οπισθοχωρώντας διαρκώς μπροστά στη μυστηριακή του διάσταση: τα πεζοδρόμια των πόλεών μας αποκτούν ρωγμές, στα παρατημένα σπίτια που συνήθως παρατηρούμε με αδιαφορία ανάβουν κεριά τις νύχτες, ενώ οι σχάρες των υπονόμων γίνονται έσχατα σύνορα, αδύναμα πλέον να εμποδίσουν την ανάδυση μιας «κατσαριδένιας και λασπερής ομορφιάς». Η οποία ξεπροβάλλει θλιμμένα για να μας αποκαλύψει πόση λύπη, πόσα αδιέξοδα και πόσους συμβιβασμούς προσπαθούμε κι εμείς να ξορκίσουμε, όσο οικοδομούμε αλλεπάλληλες μικρές «κανονικότητες» και ψευδαισθήσεις «ευτυχίας». Και όχι για να μας βάλουν σε κάποιον ίσιο δρόμο, αφού γίνεται σαφές ότι οι Κάτω θα κυριεύσουν το Πάνω, επαναδιεκδικώντας το σαν άλλοι Tuatha Dé Danann.

Το μισό παιχνίδι, βέβαια, παίζεται στο μυαλό μας. Αν βάλεις δηλαδή το άλμπουμ στα τυφλά, θα ακούσεις ηλεκτρονικές συνθέσεις με καθάριες μα αρκετά απλές μελωδίες, οι οποίες απηχούν την εποχή των πρώτων ηχητικών αναζητήσεων πάνω στα συνθεσάιζερ. Με όρους πιο σημερινούς, η μουσική αυτή εκφράζεται πότε ως μελαγχολική ambient και πότε με τρόπους που αγγίζουν χαλαρά την ηρεμία της new age αισθητικής ("Από Τον Ημιόροφο"). Έστω κι αν το Ξόρκι εκκινεί από τον black metal κόσμο, διεκδικώντας έτσι τη dungeon synth ταμπέλα ή τέλος πάντων τη συγγένεια με φετινές περιπτώσεις σαν π.χ. το The Winter Scriptures του Σουηδού Aindulmedir ή το Of Breathing Forests & Uncharted Seas του Ιταλού Torchlight. Αλλά ας μη μπλέξουμε εδώ με πράγματα που ίσως βρίσκονται περισσότερο στο κεφάλι όσων εγγράφονται στο μαυρομεταλλικό σύμπαν, παρά αφορούν όσους διατηρούμε μια συνολικότερη οπτική πάνω στην τέχνη των ήχων.

Εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ότι, εάν αποδεχθείς την πρόσκληση να παίξεις το όλο παιχνίδι, θα αρχίσεις να διαπιστώνεις ότι η "Κρύπτη Των Αγίων Αποστόλων", ο "Διαστρικός Εσπρέσσο", η "Ανώνυμη Πόλη", το "Το Ξόρκι Φυτρώνει", η "Υπόγεια Τελετή" και οι "Ψαλμωδίες Από Τον Υπόνομο" είναι κάτι παραπάνω από απλοί τίτλοι κομματιών: γίνονται λεζάντες για την αφήγηση που ξετυλίχθηκε στο ξεκίνημα, οι οποίες –με τη σειρά τους– δίνουν στη μουσική μια διαφορετική διάσταση, κάνοντάς τη να ακούγεται σαν soundtrack της βαθμιαίας, bizarre ανάδυσης των απροσδιόριστων Κάτω.

Ασφαλώς, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να μετέχει σε τέτοια παίγνια ή να αφήνει το φαντασιακό του να καλπάζει διαβάζοντας συνοδευτικά κειμενάκια για αλλόκοτα φυτά με δηλητηριώδη φύλλα στα αστικά κράσπεδα, επειδή κάθεται να ακούσει έναν δίσκο. Εδώ βρίσκεται και η βασική αδυναμία της εν λόγω δουλειάς, γιατί η απόπειρα μπορεί εν τέλει να αξίζει τον κόπο, αλλά, δίχως τη διάθεση για τέτοια άλματα, μένεις με ένα άλμπουμ που αρθρώνεται σε στοιχειώδη πράγματα, ήδη από δεκαετίες εξερευνημένα στον ορίζοντα της ηλεκτρονικής έκφρασης. Την έχει κι έτσι την ομορφιά του –δεν αντιλέγω. Όμως μεγάλο μέρος της απόκοσμης γοητείας που θέλει να αποπνέει εξαρτάται τελικά από το «περιτύλιγμα» και τις προθέσεις του ακροατή, παρά από την ίδια την περιεχόμενη μουσική.

Να μην τελειώσουμε πάντως δίχως να πούμε και τα απαραίτητα, ότι δηλαδή οι Στοιχειωμένες Ιστορίες Και Σκιές ενώνουν ουσιαστικά το ψηφιακό ΕΡ Ψαλμωδίες Από Τον Υπόνομο (2020) με ακυκλοφόρητα κομμάτια, σχηματίζοντας ένα συνεκτικό ντεμπούτο, το οποίο αποκτά και υλική υπόσταση, αφού η αθηναϊκή Wyrm Lodge το βγάζει και στο Bandcamp, αλλά και σε 50 κασέτες. Αν είχε προλάβει να συμπεριληφθεί και η διασκευή στα "Παράσημα Του Παραδείσου" της Γενιάς Του Χάους, θα είχαμε εδώ το (μέχρι στιγμής) πλήρες αποτύπωμα της οντότητας Ξόρκι.