Ξεσσαλονίκη

Βάζεις τον δίσκο στο πλατό, πατάς start... έχεις ήδη εξασφαλίσει το εισιτήριο σου για αυτό το ταξίδι...

δώδεκα χρόνια πίσω...

Λίγα μπορείς να πεις τώρα... τα περιθώρια έχουν στενέψει ασφυχτικά...

Σε ένα τοπίο τόσο μα τόσο ξεκάθαρο, δύσκολα μπορείς να επισυνάψεις λέξεις... το πιο πιθανό είναι να αλλοιώσεις - αν όχι να χαλάσεις - την εικόνα του τοπίου.

Τα παιδιά από την συμπρωτεύουσα ξεσαλώνουν... μαζί τους κι εμείς... το φαινόμενο του "διακτινισμού" είναι παρόν... Ναδίρ -> Ζενίθ σε σαράντα λεπτά και κάτι..!

Τόσο αφελές και αυθόρμητο όσο μελετημένο και προσεγμένο. Δυναμικό, άκρως ατμοσφαιρικό και νοσταλγικό. Ένα mix συναισθημάτων τόσο άρτιο και ισορροπημένο που δεν αφήνει περιθώρια αντίδρασης. Μαγεύει και παρασέρνει σαν σειρήνα βγαλμένη από έπος.

Δώδεκα χρόνια πίσω... ...δώδεκα χρόνια μπροστά... ...πάνω σε ένα αυλάκι φιλοξενείται ένα σημαντικότατο μέρος της ελληνικής ροκ ιστορίας...
1993: Το ελληνόφωνο ροκ επρόκειτο να αλλάξει... ...γιατί το "Ξεσσαλονίκη" πρόκειται για κάτι πολύ πιο σπουδαίο από αυτό που φαινομενικά υπήρξε τότε: ένα νέο ρεύμα για το εγχώριο ροκ.

Είναι σπουδαίο να "φέρνεις" ένα μουσικό ρεύμα και να το στηρίζεις αντάξια, όμως είναι εξίσου σπουδαίο να το παίρνεις και να το ωθείς ένα βήμα μακρύτερα...

Ελληνόφωνο ροκ 1993... το τέλος μιας εποχής - το ξεκίνημα μιας νέας... το Ξεσσαλονίκη είναι η τομή.

Άλλωστε αυτό δεν είναι το ζητούμενο;... Εξέλιξη.

2005: Σήμερα... αν είχαμε γραφική παράσταση της πορείας του, θα είχαμε κάτι παρόμοιο με την γραφική παράσταση ενός cross fader όπου η φθίνουσα - από αριστερά προς τα δεξιά - γραμμή θα ήταν αυτή της συχνότητας ακρόασης (όσο να' ναι θα υπάρχει μια κάμψη στο πέρασμα του χρόνου), ενώ η αύξουσα (και σημαντικότερη) αυτή της σημαντικότητας του δίσκου...

Είναι σαν τον κεραυνοβόλο έρωτα που εξελίσσεται σε μεγάλη αγάπη... κάτι για το οποίο στην αρχή μιλάς πολύ, ένας ασυγκράτητος ενθουσιασμός που σβήνει στο πέρασμα του χρόνου και αντικαθίσταται από κάτι πολύ πιο σπουδαίο... κάτι για το οποίο δεν θέλεις να πεις τίποτα αλλά να το βιώσεις και να το χαρείς απλά...

Δώδεκα χρόνια πριν... ίσως να υπήρχαν περιθώρια... δώδεκα χρόνια μετά... μάλλον όχι... Σιωπή... αφήνω την μουσική να μιλήσει... τα λέει καλύτερα από εμάς...