Good bye, Lenin!
Ως ένα αυθεντικό και γνήσιο παιδί της ευρωπαϊκής γης ο Γάλλος Yann Tiersen μας κατέδειξε με το πολύ επιτυχημένο του soundtrack για την προ διετίας ταινία 'Amelie', του συμπατριώτη του σκηνοθέτη Jean-Pierre Jeunet, πως η παράδοση και τα ιδιώματα της μουσικής αυτής της ηπείρου είναι και θα παραμείνουν μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης, όσο και αν ο Nino Rota άφησε πολύ μικρό κομμάτι τους ανέπαφο (ποιος άλλος έγραψε τόσο πάνω στις φόρμες της polka;).
Καθότι μεγάλο και ανήσυχο ταλέντο, όμως, σε τούτη τη νέα του φετινή δουλειά για την βραβευμένη ταινία 'Good Bye, Lenin!' του Γερμανού Wolfgang Becker, ο Yann Tiersen στρέφεται προς μια διαφορετική, αλλά εξίσου σπουδαία και ευαίσθητη, αισθητική. Εκείνη των έργων για πιάνο του αξεπέραστου Erik Satie, του Michael Nyman όπως μεγαλειωδώς του βγήκε το 1993 στην ταινία 'The Piano' της Jane Campion και του μινιμαλισμού του Philip Glass - σε μια περισσότερο συγκρατημένη και προσαρμοσμένη στα δικά του μέτρα εκδοχή. Με αποτελέσματα εντυπωσιακά και στο σύνολό τους μαγευτικά.
Η μαεστρία του Yann Tiersen έγκειται στις ρίζες του και στο περιβάλλον όπου ζει και δουλεύει, αμφότερα τα κρυφά κομμάτια της γενικότερης παιδείας του κάθε δημιουργού. Η προσωπικότητά του δε είναι τόσο ισχυρή, ώστε να φιλτράρει τις επιρροές με τρόπο σαφή και ξεκάθαρο - χωρίς να τις ενστερνίζεται απόλυτα, αλλά ούτε και να τις θίγει.
Λιτός στις ενορχηστρώσεις του, ικανός να βγάζει την απόλυτη ευαισθησία του μονάχος, με ένα πιάνο, αρνητικός μπρος στο πομπώδες και επιλεκτικός προς το κοσμοπολίτικο ύφος, ακόμα και όταν αφήνεται στις κορυφώσεις των εγχόρδων και πνευστών του πολυμελούς Ensemble Orchestral Synaxis (μονίμως υπό τον Guillaume Bourgogne, όπως διαπιστώνω), ο συνθέτης παρουσιάζει μια εντυπωσιακή και εύστοχη ευελιξία που καθηλώνει.
Ο Yann Tiersen του 'Good Bye, Lenin!' είναι μοναχικός, είναι ένας νοσταλγός του παραμυθού σε μια σύγχρονη πόλη.
Καθώς τα θέματα ξεδιπλώνονται, αρχής γενομένης από το 'Summer 78' με τη φωνή της Claire Pichet (σε δικούς του στίχους), νομίζεις πως τα δάκτυλά του κάποτε αφήνουν το πιάνο και χειρίζονται έναν μαγικό φανό, ο οποίος καθώς κινείται πέρα δώθε αρχίζει να εξαφανίζει και να εμφανίζει ξανά ως μεταμορφωμένες οπτασίες τις απολήξεις και πτυχές του ονείρου.
Εντούτοις το παρόν score είναι περισσότερο από κάθε εντύπωση, αίσθηση και ανάλυση, μουσική και μελωδία ανθρώπινες. Είναι η καταγραφή της καθημερινής απλότητας με όλες τις μικρές συγκινήσεις της σε μια παρτιτούρα, η οποία, ωστόσο, καθαρά από θέμα συγκυριών, ντύνει τους τίτλους μιας κινηματογραφικής ταινίας, ενώ από μόνη της έχει ήδη τυλίξει πριν τις σκηνές της ζωής. Το ίδιο ή και περισσότερο πετυχημένα.
Μη σταθείτε μεμονωμένα στο γεγονός πως το 'Good Bye, Lenin!' είναι μια φιλμική παραγωγή του 2003 και τέλος. Το έργο του Yann Tiersen στέκεται και έξω απ' αυτήν ως ένα εξαιρετικό κλασικό album - απτό, συναισθηματικό, νυχτερινό και γυμνωμένο, αλλά και με τέτοια αυτοδυναμία και πληρότητα που με αυτές και μόνον γίνεται άκρως διεισδυτικό. Εδώ υπάρχει ψυχή βλέπετε και η υπενθύμιση της ψυχής είναι πάντα πεισματάρα. Συνιστάται ανεπιφύλακτα.
