On tour
Πόση είναι η απόσταση από τον "στα-μούτρα-σας" ψυχισμό του ηρωικού State Of Shock των Ολλανδών ηγητόρων The Ex, που με σοφία "υποδομεί" επί σκηνής ο Tiersen, μέχρι τα ενοχλητικά βαλσάκια του Amelie και την πρόστυχη επανάληψη των κατορθωμάτων για το Goodbye Lenin. Μήπως καμία; Μήπως η μουσική είναι μία και χωρίζεται απλά σε καλή και κακή; Μήπως ο Yann Tiersen είναι τόσο απλά ένας υπέροχος συνθέτης που γράφει (και ενίοτε αντιγράφει) υπέροχη μουσική σε οποιοδήποτε παρακλάδι αυτής κι αν αποφασίσει να στηριχτεί;
Αηδίες! Δε γράφουμε δα και μονόστηλα review για το σαββατιάτικο φύλλο των Νέων για να σας παραμυθιάζουμε με τέτοιες arty σαχλαμάρες. Για τους πραγματικά παθιασμένους η μουσική είναι δύο: αυτή που γουστάρουμε και αυτή που δε γουστάρουμε. Κι εγώ μετά και το εν τω συνόλω state of shock της ακροάσεως του On Tour ξεκαθαρίζω τη θέση μου: δε γουστάρω τον νοσταλγό, παραμυθά Tiersen με την παιδική ψυχή και το καντήλι που σιγοκαίει στο εικονοστάσι του Pascal Comelade. Γουστάρω αυτόν που βγαίνει και σοκάρει τα επιχορηγούμενα σινεφίλ ακροατήρια, τις εικοσάχρονες φοιτήτριες που έχουν όνειρο σύντομης ζωής να δουλέψουν (εθελοντικά) για το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και τους αντιδημάρχους πολιτισμού κάθε επαρχιακής πόλης στη Γαλλία.
Ασφαλώς και βγαίνει ξεδιάντροπα στη φόρα όλη η λατρεία του Tiersen για τον Nick Cave. Και μπορεί το τελικό αποτέλεσμα να μοιάζει σαν γιαπωνέζικο μοντέλο με τη φίρμα του οίκου Pinfarina καλοπληρωμένη κάπου στο αμάξωμα, σε καιρούς όμως που σε έχουν προδώσει τα πρωτότυπα, που αλλού να καταλήξεις παρά στα καλά μελετημένα αντίγραφα. Στην πρώτη κορυφαία στιγμή του άλμπουμ για παράδειγμα, μια οργισμένη εκτέλεση του Ma France A Moi, με την γαλλίδα MC, Diam, (θα το βρείτε και στο δικό της κα-τα-πλη-κτι-κό Dans Ma Bulle άλμπουμ), να ριμάρει ακατάπαυστα και τη μπάντα να score-άρει ιδανικά, δεν έχεις δα και την πραγματική εικόνα των γαλλικών δρόμων που σιγοκαίγονται κάθε τόσο μέχρι να γίνουν στάχτη (και χωρίς να το πάρουμε πρέφα), παίρνεις μια καλή γεύση όμως (έστω ελαφρά καραμελωμένη).
Στο Les Bras De Mer ο τυπάς post-ροκάρει και παρκάρει τις καλύτερες και πιο θορυβώδεις κιθαριές του εκεί που περιμένεις να ακούσεις πιανάκια και βαλσαμωμένα έγχορδα. Κατόπιν, αρπάζει το μικρόφωνο και άδει ενθυμούμενος όλους τους μεγάλους ερωτικά σκοτεινούς συμπατριώτες του που πλέον κατοικοεδρεύουν στον πραγματικό Άδη. Όχι όμως και η Liz Fraser στο Mary. Κάποιος επειγόντως να φτιάξει ένα γκρουπ και να προσλάβει σαν μόνιμη την πάλαι ποτέ αγαπημένη. Τα πάνε-έλα και οι συμμετοχές την έχουν κάνει αφόρητα προβλέψιμη. Είκοσι και χρόνια μετά το Song To The Siren ακούγεται σαν τον ακάθιστο ύμνο και τα εκάστοτε νέα της τραγούδια σαν δευτεροκλασάτες ψαλμωδίες. Ίσως η μοναδική στιγμή που σπάει η συνεχής ένταση του δίσκου. Για την πανκοδιασκευή τα είπαμε από την αρχή. Τραγούδι-θεσμός που παραμένει τέτοιος και εδώ!
Ε, ήδη πολλά είπαμε. Αγοράστε το, κατεβάστε το, κλέψτε το -που λέγανε και τα φρικιά παλιότερα- επειγόντως. Στο παρά πέντε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ για το 2006. Εγώ βέβαια καθόλου δεν τον γουστάρω τον Tiersen, αυτό είναι άλλη ιστορία όμως.
