Fever to tell
Θα μαγειρέψεις σήμερα λαγό στιφάδο;
Αποκλείεται. Σήμερα είμαι ιδιαίτερα απασχολημένη, άσε που αν μαγειρέψω το συγκεκριμένο φαγητό δεν πρόκειται να μου ξαναμιλήσουν οι Yeah Yeah Yeahs που φέρουν τα ροζ λαγουδάκια ως σήμα τους. Τελικά έχει καμία σχέση το συγκρότημα με το 12ιντσο split EP «Our Troubled Youth / Yeah, Yeah, Yeah» που έβγαλαν οι Bikini Kill με τους Huggy Bear το '92;
Δεν έχω πραγματικά ιδέα αν εμπνεύστηκαν από εκεί το όνομά τους... αν και θα μπορούσαν αφού το riot girrrl κίνημα των Bikini Kill κατατάσσεται στις σημαντικότερες επιρροές τους. Ξεφυλλίζοντας πάντως το ημερολόγιο, διαβάζω ότι έφτιαξαν το σχήμα στη Νέα Υόρκη το 2000, σύντομα βρέθηκαν να ανοίγουν συναυλίες των Strokes και White Stripes, κυκλοφόρησαν το ομώνυμο EP τους, γύρισαν την Αμερική με Girls Against Boys, ενώ περιοδείες με Sleater-Kinney και Liars ακολούθησαν λίγο πριν το επόμενο EP «Machine». Φέτος έχουμε την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά (η οποία προκειμένου να τελειοποιηθεί ηχογραφήθηκε δυο φορές... σαν το ντεμπούτο των Smiths!) και μαζί μ' αυτήν την αναγωγή τους σε νέο αστέρι της χορτασμένης garage rock και punk σκηνής. Αξίζει να φάμε κι άλλο hype στη μάπα;
Oh Yeah!! Αυτή τη φορά αξίζει. Πρώτα απ' όλα γιατί η Karen O είναι μια από τις καλύτερες γυναικείες παρουσίες των τελευταίων χρόνων -φωνητικά, στυλιστικά και απ' ότι μαθαίνω και ως performer επί σκηνής- με φωνή που παραπέμπει άλλοτε στην Chrissie Hynde των Pretenders (ειδικά στα 3-4 τελευταία και πιο μελωδικά κομμάτια) και άλλοτε στην Corin Tucker των Sleater-Kinney. Δεύτερον γιατί το τρίο των Yeah Yeah Yeahs ξέρει να γράφει σφοδρούς, χυδαίους punk ύμνους το ίδιο καλά με παράφορες μελωδίες και να αγνοεί επιδεικτικά, ξεδιάντροπα και χωρίς ίχνος ενοχής τον ήχο του μπάσου, οικοδομώντας τη μουσική του μόνο με μία κιθάρα και ντραμς -Nick Zinner και Brian Chase αντίστοιχα- και συνεχίζοντας έτσι την ιστορία των Jon Spencer Blues Explosion (εδώ κολλάει και η επιρροή από Pussy Galore). Δεν σας φτάνουν αυτά; Πάμε στα κομμάτια...
Το «Black Tongue» με την rockabilly επίστρωση και τη βρώμικη σεξουαλικότητα, το «Tick» με τις οργασμικές κραυγές, το «Date with the Night» με τα έξαλλα ντραμς και το «Y Control» με την new-wave 80ς pop ζωηράδα του. Η μόνη ατυχής στιγμή του δίσκου είναι το «No No No» που προσπαθεί άκομψα και αναποτελεσματικά να συνδυάσει punk ήχο με dub πειραματισμούς, ενώ καλύτερο όλων ανακηρύσσεται μάλλον το «Maps», ένα πανέμορφο punk-pop κομμάτι με λιτούς αλλά παθιασμένους στίχους, ειδικά το ρεφρέν στάζει γνήσιο συναίσθημα και επιβεβαιώνει τις δηλώσεις της Karen ότι το ντεμπούτο τους αντανακλά το γεγονός ότι ερωτεύτηκε πριν ξεκινήσουν την ηχογράφησή του.
Ομολογώ πως θέλω να τους δω live αυτή την στιγμή περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μπάντα και νιώθω καταπληκτικά στην προοπτική ότι αυτό μπορεί να συμβεί πολύ σύντομα. Οι Yeah Yeah Yeahs τρώνε πολλούς συναδέλφους τους για πρωινό και χρησιμοποιούν τα κοκαλάκια για οδοντογλυφίδα. Άσε λοιπόν τους λαγούς κατά μέρος.... να σου κάνω μια White Stripes ομελέτα καλύτερα;
