It's blitz!
"Watch Them All Fall Down /, Domino Dancing (All YEAR- All YEAR)"
Με περισσό θάρρος, λίγο πριν το ημερολογιακό τέλος αυτών τα μουσικά 00s βλέπουν να καταρρέουν ο ένας μετά τον άλλον, όσοι λίγο μετά την έναρξη τους είδαν, ευαγγελίστηκαν και κόμισαν την "νέα rock 'n' roll κάθαρση", άπαντες αναθαρρώντας από τα ανέλπιστα κατορθώματα των Strokes. Μην πέφτετε από τα σύννεφα λοιπόν κι εσείς που παρακολουθείτε την πτώση. Πόσα ήταν άραγε τα συγκροτήματα που κατάφεραν πολλά περισσότερα πράγματα από δύο- τρεις καλούς δίσκους; Και όντως κατάφεραν κάτι ή απλά υπήρχε η εντύπωση;
Τελευταίοι στη σειρά (αλλά όχι έσχατοι ασφαλώς - έπονται και άλλοι!) οι γιε-γιε-γιέδες, που εκσυγχρονίζουν τον ήχο τους, ασφαλτοποιούν την πάλαι ποτέ χωμάτινη και δύσβατη αισθητική τους και φτάνουν να πέφτουν στο επίπεδο ακόμη και ψευδόalternative electro-rock υβριδίων του τύπου Republica (μακριά από εμάς). Ότι απέμεινε όρθιο εδώ μέσα είναι ένα ελάχιστο πάθος στην ψυχή και το λαρύγγι της Karen O, μίλια μακριά όμως από τη λύσσα του παρελθόντος, αλλά περιέργως επιμελώς απομακρυσμένη και από την garage-new wave αισθητική, που όντως την κατέστησε στο παρελθόν περισσότερο αξιοπρόσεκτη από όσο πραγματικά ήταν.
Στο opening Zero διαγράφεται ξεκάθαρα η νέα εμμονή της Karen που δεν είναι άλλη από την Debbie Harry και τη θέση των βρώμικων νεοϋρκέζικων υπογείων παίρνει η άλωση αυτών από την εναλλακτική disco των 70s, δυστυχώς επί του προκειμένου με ολέθρια και όχι με μεγαλειώδη αποτελέσματα. Το τραγούδι είναι μια πεντάλεπτη synth-driven σαχλαμάρα την οποία καταδικάζεται να "οδηγεί" ένας από τους "καλύτερους" κιθαρίστες της γενιάς τους. Το να βάζεις τον Nick Zinner να παίζει synthesizer είναι σαν να έχεις τον Alan Rankine στο συγκρότημα σου και να τον κλείνεις σε ένα δωμάτιο με κιθάρες μόνο.
Μια πλειάδα παραγωγών από αυτούς που θα συναντήσετε στους μισούς εναλλακτικούς ροκ δίσκους της πρόσφατης εσοδείας (ειδικά ο David Sitek είναι σε όλους!) προσπαθεί να συντονίσει τους Yeah Yeah Yeahs με μία εποχή που ο κόσμος δεν είχε αποφασίσει αν ο Giorgio Moroder είναι σημαντικότερος από τον Tom Verlaine και κάπως έτσι το άλμπουμ υποφέρει από μία δύσπεπτη ομοιομορφία, που καπελώνει ακόμη και χορευτικά άσπιλες συνθέσεις όπως το Runaway, το οποίο θα ήταν σπουδαίο τραγούδι στα χέρια των παλιών καλών YYY's.
Βαριέμαι να ψάξω να βρω πως και σε ποια τραγούδια μοιράστηκαν οι αρμοδιότητες της παραγωγής είναι ολοφάνερο όμως ακόμη και με ένα πρόχειρο πρώτο άκουσμα του άλμπουμ ότι ενώ τραγούδια όπως το μεσαίων ταχυτήτων Dragon Queen διασώζουν την διαφορετικότητα τους καθώς εμποτίζονται με τις αξίες της DISCO/ NOT DISCO αισθητικής, δεν συμβαίνει το ίδιο με τα περισσότερο single orientated κομμάτια όπως το Heads Will Roll , που αποκαλύπτουν ημερομηνία λήξης συντομότερη από αυτή ενός ΝΟΥΝΟΥ ΔΕΚΑ, στα όρια δε του φρέσκου γάλακτος.
Τους μόνους που μπορώ να φανταστώ ότι θα ενθουσιάσει η στροφή στον ήχο και την "άποψη" των Yeah Yeah Yeahs είναι όσοι απογοητεύτηκαν από το δεύτερο πολλά υποσχόμενο άλμπουμ των Long Blondes, αλλά αυτή είναι μία πολύ περίεργη εξίσωση για να έχει θετικό αποτέλεσμα.
It's Blitz, But It's Not Blitzkrieg Anymore!
