Show your bones
Αν δεν ήταν η αισθησιακή (για να το πω ευγενικά) ερμηνεία της Karen Orzolek, και η συμπεριφορά της που αγγίζει την απρέπεια (πιο ευγενικός και από τους εργαζόμενους στα Goodys έχω καταντήσει), μετά βίας θα τους είχαμε πάρει χαμπάρι τους Yeah Yeah Yeahs. Άντε να τους ξεχωρίσεις από τις ορδές των garage και new-wave Νεοϋορκέζων νοσταλγών.
Κι όμως, πίσω από το επιδέξια φουσκωμένο hype υπάρχει ουσία. Ο δεύτερος δίσκος τους 'Show Your Bones' είναι ένα από τους λίγους της γενιάς της νέας χιλιετίας της Ν.Υ. που δείχνει να αντέχει στο βάρος αυτού του υπερβολικού hype. Στο σωρό των γκρουπ με παρόμοιο ήχο, οι Yeah Yeah Yeahs έχουν το κάτι παραπάνω. Άλλοτε επιθετικοί και άλλοτε πιο μελαγχολικοί και συγκρατημένοι αλλά πάντοτε ενθουσιώδεις, διεισδυτικοί και μεταδοτικοί. Χωρίς να απογοητεύουν το κοινό που απόκτησαν με τα πρώτα singles και το post punk του 'Fever To Tell', έκαναν βήματα μπροστά, φλερτάροντας μάλιστα με τη mainstream αποδοχή. Εδώ βρίσκουμε rockabilly punk, οργισμένο funk, θυελλώδεις μπαλάντες, ενίοτε σε "γοτθικό" ιδίωμα, σε σημείο που συχνά πυκνά (Gold Lion, Dudley, Turn Into αλλά και αλλού) η Karen O φέρνει στο μυαλό τη Siouxsie Sioux.
Οι στιγμές όπου κρατάνε τις μεγαλύτερες αποστάσεις από το 'Fever To Tell' είναι και οι καλύτερες του δίσκου. Όπως το 'Way Out', ένα ζωντανό και σφιχτό pop τραγούδι, με αμυδρά wave αισθητική και πολύ αποτελεσματικό συνδυασμό ακουστικών και ηλεκτρικών κιθάρων με την απόδοση της Karen O, που ξελογιάζει στην πρώτη στροφή μέχρι να αρχίσει να δαγκώνει αργότερα.
Γιατί όμως tο pop-rock των Yeah Yeah Yeahs και των κάθε Yeah Yeah Yeahs όσο ευχάριστο και αν είναι δεν μπορεί να θεωρηθεί σπουδαίο και να καθορίσει την εποχή του; Μπορεί το κυνήγι της ουτοπίας στα 60s, η μονομανία μέχρι ιδεοληψίας των πειραματισμών των 70s, ο λυσσασμένος μηδενισμός του punk και η σκοτεινή ενδοσκόπηση των 80s, να μοιάζουν πια θλιβεροί, στην εποχή τους όμως ήταν κάτι ζωντανό και σημαντικό, καταφέρνοντας να μετατοπίσουν το κέντρο βάρους. Ίσως αυτό να είναι που λείπει σήμερα. Με τη καχυποψία που αντιμετωπίζουμε τα πάντα, αν εμφανιζόταν τώρα ο Jim Morrison, o Frank Zappa, η Patti Smith ή δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος, θα κατηγορούνταν για αγυρτεία και τσαρλατανισμό, δίνοντας μια ακόμη αφορμή για να έχουν να γράφουν οι χασομέρηδες οι μουσικοκριτικοί. Για να το πω αλλιώς, αν αποφασίσεις να αγοράσεις αυτοκίνητο τώρα και αρχίσεις να ρωτάς δεξιά και αριστερά, το συμπέρασμα στο οποίο οι περισσότεροι καταλήγουν είναι: "έλα μωρέ, όλα καλά είναι". Κάπως έτσι και με τις ποπ-ροκ μπάντες. Θα βρεθεί και κανας εξυπνάκιας να σου πει: "χρώμα διάλεξε αυτό που βάζουν στη διαφήμιση, το έχουν τσεκάρει και πάντα δείχνει καλύτερα" ή "προτίμησε τη μπάντα με την πιο sexy τραγουδίστρια".
