Travels into several remote nations of the world
Progressive folk, psych folk, folk rock, euro-prog, psych-rock, freak-folk. Ένα καρτελάκι ψάχνω να βρω που να συνοψίσει μια βρετανική απάντηση, υποτίθεται, στην αμερικανική νεοφόλκ υπερπαραγωγή. Σεμνααά. Η Static Caravan, ευυπόληπτη indy εταιρεία των electro, IDM, post rock επιλογών, εδώ φλερτάρει με ένα είδος διόλου καινούριο, μα μετά τους Fleet Foxes, Bon Iver, Espers, Vetiver, Devendra, πες μου εσύ ότι δεν είναι φρέσκο και ζουμερό...
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Στο Brecon της Ουαλίας ζει ένα αγγλικό ζευγάρι, η Jo Bartlett και ο Danny Hagan, οι οποίοι διοργανώνουν το πολύ επιτυχημένο Green Man Festival (φέτος π.χ. έχουν από Wilco και Animal Collective μέχρι τον Roky Erickson). Αυτό μπορεί να αποδεικνύει ότι οι παντρεμένοι κάνουν και γαμώ τα φεστιβάλ (ακούς Τριανταφυλλίδη;). Ή ίσως απλά να εξασφάλιζαν ένα σίγουρο βήμα για το folk group τους It's Jo And Danny, το οποίο δυστυχώς ακούγεται ακριβώς έτσι: σαν μουσική από παντρεμένο folk ζευγάρι... Στους δύο λοιπόν χωράει (όπως οι περισσότεροι κρυφά παραδέχονται) και τρίτος και τέταρτος, στην προκειμένη περίπτωση οι Rudy Carroll (κιθάρα) και Mathew Priest (ντράμερ των δεν-ξέρω-αν-τους- θυμάστε-brit-pop-Dodgy) και το νέο αυτό, βελτιωμένο σχήμα ακούει στο όνομα The Yellow Moon Band , το Yellow Moon παρμένο από ένα στίχο του If You See Her, Say Hello του Βοb Dylan (όποια πέτρα να σηκώσεις...). Σας έχω κι άλλο trivial: Ο τίτλος του δίσκου είναι ο τίτλος με τον οποίο πρωτοκυκλοφόρησαν το 1726 τα ταξίδια του Γκιούλιβερ, βιβλίο που επικαλούνται σαν έμπνευση.
Η μουσική τους, λοιπόν, ξεκινάει από τη 60s folk των Pentangle και Fairport Convention και καταλήγει στην ψυχεδελική και progressive rock των 70s. Ενδιάμεσα περνάνε από περίπου παντού και όλο και κάτι παίρνουν. Κιθάρες από παλιούς Genesis και πολύ περισσότερο από τους παλιούς Fleetwood Mac, space rock πινελιές από τους Gong και Hawkwind, motorik τύμπανα από τους Νeu!. Σα να τζαμάρουν όλοι αυτοί αλλά χωρίς να βγάζουν τα μάτια τους. Από τους νεότερους οι συσχετισμοί δείχνουν Voice Of The Seven Woods ή Six Organs Of Admittance. Στίχους βρίσκουμε μόνο στο δεύτερο κομμάτι, το Chimney, οι στροφές μετρούν στα δάχτυλα του ενός χεριού, άρα πρόκειται επισήμως για instrumental παραγωγή.
Αν αγοράζετε το Mojo και το ξεκοκαλίζετε μέχρι και τις διαφημίσεις, νομίζω πώς οι καραβανάδες της Static σας έκαναν ένα αναπάντεχο δώρο. Αν το περιοδικό σας είναι το Wire και έχετε στραβώσει τα μούτρα, σας δίνω τρεις-τέσσερις λόγους για να ακούσετε το δίσκο: Εγώ τσίμπησα στο Domini που ξεκινάει ακουστικά, ταξιδιάρικα και νόμισα πώς ήμουν σε post-rock κατατόπια σαν να ακούω Lanterna, αλλά μετά οι ηλεκτρικές οργανώνονται και επιτίθενται με progressive και μετά με folk και μετά ξανά με progressive και επειδή στο γάλα μου βάζαν ορθόδοξα ροκ ρινίσματα (ναι καλά!) δε μπορώ να ξεφύγω από ένα κομμάτι με ωραίες και ευφάνταστες κιθάρες. Αντίστοιχα το Lunadelica είναι κομμάτι ασκήσεων ύφους με ατμοσφαιρική space αισθητική στην εισαγωγή, groovy παιχνιδιάρικες κιθάρες στη μέση και folk γαρνιτούρα (ντέφι σε πρώτο πλάνο) για τελείωμα. Το Maybach, για το οποίο κυκλοφορεί και βιντεάκι, κινείται σε progressive μονοπάτια και έχει ωραίο στιβαρό ρυθμό, σφιχτοδεμένες κιθάρες, θέματα που αλληλοσυμπληρώνονται ενώ το Εntangle σε πάει πολύ πίσω με τα γλυκά του νοσταλγικά γυρίσματα. Το Chimney ισορροπεί ανάμεσα στα ομιχλώδη φωνητικά και στις σκληρές παλιομοδίτικες κιθάρες.(κουίζ : πόσες φορές η συντάκτις χρησιμοποίησε το λήμμα "κιθάρες";).
Παλιά υλικά σε καινούρια συσκευασία; Βεβαίως. Αβίαστα δεμένα μεταξύ τους και απροσποίητα.
