I am not afraid of you and i will beat your ass

Το δεκάλεπτο κομμάτι "Pass The Hatchet" με το οποίο ξεκινάει το νέο album των Yo La Tengo, ένας θορυβώδης και συγκεχυμένος αυτοσχεδιασμός που θα ταίριαζε περισσότερο σε κάποιον από τους πρώιμους δίσκους του group, ισοδυναμεί με μια σαφέστατη δήλωση εκ μέρους τους: ξεκινάμε με κάτι τόσο δύστροπο για να κουράσουμε τους περιστασιακούς ακροατές, γιατί θέλουμε μαζί μας μονάχα τους πραγματικούς φίλους. Ελιτίστικη στάση ή όχι, μετά από τόσα χρόνια πορείας στον ανεξάρτητο χώρο, ο Υο La Tengo έχουν κάθε δικαίωμα να επιλέγουν ποιους ακροατές θέλουν και ποιους όχι, αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι το "I'm Not Afraid Of You..." κάνει ένα άκρως βαρετό ξεκίνημα που θα κάνει ακόμα και τους πιο φανατικούς τους οπαδούς να ξεκινήσουν το δίσκο από το δεύτερο τραγούδι. Ένα εξίσου φλύαρο, επίσης δεκάλεπτο, κομμάτι έχει τοποθετηθεί ως φινάλε του δίσκου, ενώ κάπου στη μέση συναντάμε κι ένα αδιάφορο οχτάλεπτο ορχηστρικό. Συνήθως, όταν οι Yo La Tengo αποφασίζουν να τραβήξουν σε μάκρος κάποια σύνθεσή τους, τα αποτελέσματα τούς δικαιώνουν, αλλά αυτό δεν ισχύει εδώ: στην περίπτωσή μας, έχουμε μια απροκάλυπτη προσπάθεια σαμποτάζ της ροής ενός άμεσου και εύληπτου δίσκου, περίπου σαν το συγκρότημα να δίσταζε να κυκλοφορήσει ένα album γεμάτο τρίλεπτες νευρώδεις συνθέσεις, για αυτό και διάλεξε να θολώσει τα νερά με τρεις μακροσκελείς πειραματικές στιγμές, από φόβο μην τούς αποκαλέσει κανείς pop.

Αφαιρέστε όμως τον πρόλογο, τον επίλογο και το εφήμερο instrumental της μέσης, και αυτό που μένει είναι όντως ένας άμεσος και εύληπτος pop δίσκος. Γενικά, τα τραγούδια των Yo La Tengo μπορούν να χωριστούν σε τρεις κατηγορίες: στα δυναμικά ψυχεδελο-ποπ κομμάτια τους, στις νωχελικές και τρυφερές στιγμές τους, και στις ταξιδιάρικες μελωδίες τους. Στα δώδεκα τραγούδια που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του "I'm Not Afraid Of You...", οι Yo La Tengo παρουσιάζουν όλα αυτά τα πρόσωπα, προσφέροντας μια αλυσίδα από χαρακτηριστικές - για τα δεδομένα τους - συνθέσεις, άλλοτε διασκεδαστικά αιχμηρές ("Ι Should've Known Better"), άλλοτε αφοπλιστικά ρομαντικές ("Sometimes I Don't Get You) και άλλοτε αέρινα ρυθμικές ("The Race Is On Again"). Όπως και στο προηγούμενο τους album "Summer Sun", οι Yo La Tengo έχουν βρει την κατάλληλη αναλογία μεταξύ των ήρεμων και των πιο έντονων στιγμών τους, παράγοντας ένα πλουραλιστικό σύνολο που εκπροσωπεί επάξια το πολυσχιδές του ήχου τους, κατορθώνοντας να ακούγεται συνεκτικό την ίδια στιγμή.

Ακόμα κι αν μείνει κανένας στα δώδεκα "συμβατικά" τραγούδια του δίσκου, το σχετικό μειονέκτημα του "I'm Not Afraid Of You..." είναι ότι δεν απογειώνεται πουθενά: εδώ δεν υπάρχει τίποτα τόσο δυνατό όσο το "Autumn Sweater", η καθαρή μυσταγωγία του "And Then Nothing..." είναι μάλλον απούσα, ενώ το ίδιο ισχύει και για τις περιστασιακές τροπικές διαθέσεις που έκαναν το "Summer Sun" ξεχωριστό. Με άλλα λόγια, το νέο αυτό album είναι μια υπέρ του δέοντος τυπική επιστροφή των Yo La Tengo που παραπέμπει περισσότερο στα χρόνια του "Electr-o-pura", στην εποχή δηλαδή που οι Yo La Tengo έφτιαχναν καλούς, αλλά όχι μνημειώδεις δίσκους. Ίσως μάλιστα να είναι αυτός ακριβώς ο λόγος που το συγκρότημα θεώρησε υποχρέωσή του να προσθέσει 28 ανιαρά λεπτά στο δίσκο, φορτώνοντάς τον με τρία αχρείαστα "δύσκολα" θέματα. Αντί όμως να φτιάξει τελικά τον επόμενο συναρπαστικό δίσκο των Yo La Tengo, έδωσε μάλλον το πρώτο απλά ενδιαφέρον Yo La Tengo album εδώ και τουλάχιστον 10 χρόνια. Κάτι που, με δεδομένη την κλάση του group, δε θα πρέπει να υπήρξε και πολύ δύσκολο.