Popular songs
Ποιοι είναι άραγε οι λόγοι που μας ωθούν να χαρακτηρίσουμε ένα γκρουπ δεινοσαυρικό; Τι μας κάνει συχνότατα να μορφάζουμε ειρωνικά μόνο και μόνο στο άκουσμα ότι κάποια μπάντα συνεχίζει να βγάζει δίσκους; Ποια είναι εν τέλει, η τόσο μεγάλη διαφορά των 25 χρόνων των Yo La Tengo σε σχέση με τα 35-40 των Uriah Heep (βρήκα κι εγώ παράδειγμα...); Αν δείτε δηλαδή στο δρόμο έναν 85άρη με το 67άρη γιο του και τους δύο γέρους δεν θα τους πείτε; Μα πώς στο κόρακα συνεχίζει ακόμη η τριάδα από το New Jersey να βγάζει τόσο όμορφα άλμπουμ; Μετά τον εισαγωγικό καταιγισμό ερωτήσεων ας δούμε σταδιακά μερικές από τις πιθανές αιτίες.
1. Αισθητική
Από τις πρώτες πρώτες μέρες οι Yo La Tengo φρόντισαν να υιοθετήσουν μια χαλαρή, cool, χωρίς πολλές πολλές φανφάρες αισθητική, νεανική όταν ήταν η ώρα της να είναι, ανεπιτήδευτα νεανίζουσα στη συνέχεια και ώριμη πλέον αλλά με την εικόνα του σαρανταφεύγα που δεν πολυσκοτίζεται. Ο καιρός περνά και αυτό είναι όλο, τι να κάνουμε; Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που το 12o (αισίως) στη σειρά άλμπουμ τους δεν δείχνει καθόλου παλιατζούρα ακριβώς γιατί δεν το νοιάζει αν είναι ή όχι.
2. Πολυσυλλεκτικότητα - Μουσικοφιλία
Όποιος τους έχει ακολουθήσει μέσα στο χρόνο θα έχει παρατηρήσει πώς δεν κωλώνουν να παίξουν από disco μέχρι free jazz και από punk μέχρι pop. Όντας αποδεδειγμένα πρώτα οι ίδιοι μουσικόφιλοι, μετουσιώνουν κάθε ερέθισμα σε κομμάτι, απευθυνόμενοι σε ένα κοινό για το οποίο η ταμπέλα "indie" φαντάζει πλήρως περιοριστική. Δεν εκπλήσσει συνεπώς κανέναν η συνύπαρξη κομματιών όπως το αλά Isaac Hayes meets The Aloof εισαγωγικό "Here To Come", το κολεγιακά punk-rock "Nothing To Hide", το πόσο αγαπάμε όλοι τους Belle And Sebastian "If It's true" ή το κολασμένα γκρουβάτο rhythm n' blues "Periodically Triple Or Double". H μουσική είναι μία κι ο μπακλαβάς γωνία!
3. Παντελής έλλειψη σοβαροφάνειας και επιτήδευσης - Άγνοια κινδύνου.
Αντιμετωπίζοντας εμφανώς τη μουσική αρχικά ως διασκέδαση και μετέπειτα ως δουλειά-καταναγκασμό, δε δίστασαν ποτέ να κάνουν του κεφαλιού τους μακριά από τάσεις, προσταγές και μόδες. Πιο πρόσφατο παράδειγμα το γεγονός ότι αν το "Popular Songs" σταματούσε στα 9 πρώτα τραγούδια, τα "τσακάλια" του marketing κάπως θα έβρισκαν τρόπο να το πασάρουν, αυτοί όμως χέστηκαν. Κότσαραν στο τέλος και τρία μακρινάρια γιατί έτσι απλά έκαναν κέφι. Κι ας μην πολυέχουν νόημα. Ποιος νοιάζεται; Πάρτε λοιπόν ένα σούπερ ζαχαρωτό drone (More Stars Than There Are In Heaven), μία αμπιεντική θολούρα όπου οι Yo La Tengo τα λένε με τον Klaus Schulze (This Fireside) και ένα 15λεπτο θορυβώδες ανο(η)σιούργημα έτσι για να γουστάρουμε (And The Glitter Is Gone).
4. Απλά έμπνευση
Τα προφανή ενίοτε είναι και τα πιο δύσκολα να εντοπιστούν. Οι τύποι ξέρουν να γράφουν καλά τραγούδια. Ξέρουν να ωριμάζουν και όχι απλά να μεγαλώνουν (που έλεγε και κάποιος...). Δεν έχουν και πολλά να αποδείξουν πια. Μάλλον τα έχουν βρει με την πάρτη τους και τα υπόλοιπα έρχονται αβίαστα. "I'm On My Way" που λένε και στο ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ.
Θα μπορούσαμε να πλατειάσουμε κι άλλο, εντοπίζοντας περισσότερες παραμέτρους, άλλα μάλλον χωρίς νόημα. Νομίζω ότι κατά κάποιο τα τρόπο και γενικότερες απαντήσεις δόθηκαν και το τι παίζει με το "Popular Songs" έγινε αντιληπτό. Αν λοιπόν οι Yo La Tengo μαζί με τους Flaming Lips (πολύς ντόρος για το Embryonic ρε παιδί μου...) και τους Sonic Youth αποτελούν τη δική μας (αγαπημένη) κλασική ποπ πλέον, κάποιοι διαλέγουμε ως πρώτη επιλογή την ειλικρινέστατη αμεσότητα των πρώτων για συντροφιά.