Stuff Like That There
Να γιατί αυτή η φλόγα δε σβήνει ποτέ. Ή, απλούστερα, η συνέχεια του "Fakebook". Του Τάκη Κρεμμυδιώτη
Το ξεκαθαρίζω από την αρχή: Οι Yo La Tengo, οι οποίοι πήραν το όνομά τους από μια φράση παίκτη του μπέιζμπολ που κυνηγούσε μια δύσκολη μπαλιά, είναι καταδικασμένοι να μη γίνουν ποτέ This Mortal Coil. Αυτό, όμως δε σημαίνει ότι δε μπορούν κι αυτοί να συντηρούν επάξια τη φήμη συγκροτήματος που φτιάχνει αληθινά εντυπωσιακές διασκευές. Πριν θεωρήσετε τον παραπάνω παραλληλισμό ατυχή, θυμηθείτε πως κι αυτοί ασχολούνται, κατά κύριο λόγο, με ακουστικού ύφους διασκευές λιγότερο έως καθόλου γνωστών στο ευρύ κοινό τραγουδιών. Και κάτι ακόμα: στην περίπτωσή τους δε μιλάμε για επανεκτελέσεις, αλλά κυριολεκτικά για διασκευές. Θυμηθείτε δε πως τα "νέα" τραγούδια που προκύπτουν, "αφομοιώνονται" στα χαρακτηριστικά του ήχου του γκρουπ, όχι λόγω αντικειμενικής αδυναμίας, αλλά ως αποτέλεσμα μουσικής φιλοσοφίας.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στο "Stuff Like That There", με το οποίο γιορτάζουν τα 25α γενέθλια του "Fakebook". Απόλυτα δικαιολογημένα, μάλιστα, θα μπορούσε κανείς να το θεωρήσει ως γνήσιό του sequel, αφού κι εδώ έχουμε να κάνουμε με διασκευές τραγουδιών άλλων, διασκευές δικών τους τραγουδιών, αλλά και καινούργιο υλικό, που συναποτελούν μια ενιαία alt country μουσική ενότητα. Η μόνη διαφορά των δύο δίσκων έχει να κάνει με το ότι ο καινούργιος είναι πιο downbeat από τον προγενέστερο, με amps και feedback να χαμηλώνουν για να χτιστεί ένα καθαρόαιμο ακουστικό ύφος. Φαντάζεστε καλύτερο οδηγό του συναισθήματος από τη μουσική τους ντυμένη με τα υπέροχα ψιθυριστά φωνητικά του Ira Kaplan και την ταξιδιάρικα ανέμελη ερμηνεία της Georgia Hubley; Κομματάκι δύσκολο...
Κύριο στοιχείο του φαινομενικά "δε βαριέσαι..." attitude των YLT είναι και η συζυγία των Kaplan και Hubley. Η όλη αίσθηση ότι περνάς καλά. Αντί να λες: "Αγάπη, πάω για πρόβα με τα παιδιά", μετά από άπειρα χρόνια γάμου, να λες: "Ρε συ, άσε τα πιάτα κι έλα στο υπόγειο να τζαμάρουμε"! Κορυφαίο, έτσι; Κι αν όχι κορυφαίο, τότε αναμφίβολα εγγυητικό της laid back αισθητικής του ήχου τους, που κάθε άλλο παρά απλοϊκός είναι. Ενός ήχου που βγαίνει από μουσικούς που νιώθουν καλά με τους εαυτούς τους. Μαζί του εδώ, εκτός του James McNew, είναι εκτάκτως και ο παλιός φίλος Dave Schramm, που συμμετείχε στο "Fakebook", οπότε θεωρήστε δεδομένη τη "White Light/White Heat" ενιαία αισθητική. Βέβαια, εύκολα το λες αυτό, όμως είναι δυνατό να φτιαχτεί ενιαίου ύφους alt country δίσκος με υλικό από country των '40s, soul των '60s και alt-rock των '90s; Απάντηση: πανεύκολο, αν μιλάμε για τους YLT!
Κι αν έχετε περιέργεια για το τι ακριβώς μας ετοίμασε η αγαπημένη μπάντα των κριτικών από το Hoboken του New Jersey, καταρχάς χαρείτε διότι υπάρχουν τα ολοκαίνουργια "Rickety" σε στυλ cool Americana και "Awhileaway", που παραπέμπει ευθέως στους Lambchop. Μάλιστα, ο frontman τους Kurt Wagner σχολίασε διθυραμβικά τη νέα τους κυκλοφορία. Μεταξύ των τριών επανεκτελέσεων σε χαμηλότερο τόνο δικών τους τραγουδιών συναντάμε το "All Your Secrets" (από το "Popular Songs"), που θα ζηλέψουν πολύ οι Belle And Sebastian και το καταπληκτικό "The Ballad Οf Red Buckets" (από το "Electr-o-Pura"), που διδάσκει το πώς πρέπει να ακούγεται η σύγχρονη ψυχεδέλεια.
Τέλος, υπάρχουν εννέα εξαιρετικές διασκευές, από τις οποίες ξεχωρίζει το συγκλονιστικό "Automatic Doom", που ανήκει στους συντοπίτες τους Special Pillow, με αισθητική Mazzy Star και μελωδία που δε σε αφήνει ήσυχο, ακόμα και μετά το τέλος της ακρόασής του. Το "My Heart's Not Ιn It" της Darlene McCrea, που έγινε γνωστή από τις The Cookies και τον Ray Charles, αποδεικνύει πώς είναι δυνατό μια soul μπαλάντα να μεταμορφωθεί σε laid back country. Φόρος τιμής αποτίεται στον Hank Williams με το "I'm So Lonesome I Could Cry" με δακρύβρεκτο pedal steel, στους The Lovin' Spoonful με το "Butchie's Tune", στην progressive country μπάντα των Great Plains με το "Before We Stopped Τo Think", στους avant garde τζαζίστες The Cosmic Rays και τη The Sun Ra Arkestra με το εγκεφαλικά σπονδυλωτό "Somebody's Ιn Love", στο doo-wop σχήμα των The Parliaments με το "I Can Feel Τhe Ice Melting", αλλά και στους παλιούς γνώριμους από τη συνεργασία στο "Burgoo" ανεξάρτητους ρόκερς Antietam, με μια εκτέλεση του "Naples" που θα "στενοχωρήσει" και πάλι τους Belle And Sebastian. Θα πρότεινα στον Stuart Murdoch να μην ακούσει το δίσκο, αν δεν είναι σε μεγάλα κέφια... Φυσικά, υπάρχει και το ήδη γνωστό "Friday I'm Ιn Love" των The Cure, με ένα υπέροχα αντισυμβατικό κλιπάκι, που, αν και είναι πολύ καλό, μοιάζει ελαφρώς "παράταιρο" στο όλο ύφος, παρά τη γενναία δόση από Velvets.
Όπως είπαμε και παραπάνω, οι YLT είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση για πάρα πολλούς λόγους. Ένας ακόμα έχει να κάνει με το ότι μπορείς να πεις τη μουσική τους χαλαρωτική ή ρομαντική, χωρίς να ξενερώσεις ούτε εσύ ο ίδιος από αυτούς τους χαρακτηρισμούς, αλλά ούτε και όσοι σε ακούσουν! Επίσης, μπορείς να πεις άφοβα πως ο νέος τους δίσκος κινείται ακριβώς στο κλίμα των παλαιότερων, έχοντας πεποίθηση πως δεν τον αδικείς καθόλου. Αλήθεια, για πόσα συγκροτήματα κάτι τέτοια "περίεργα" μπορούν να γίνουν κατανοητά χωρίς παρανοήσεις;