This Stupid World

“This stupid world – it’s killing me/This stupid world – it’s all we have”. Ακούγοντας αυτούς τους στίχους, θα έλεγες πως δε μπορεί παρά να γράφτηκαν από μια μπάντα δεκαεξάρηδων. Μόνο που θα είχες δίκιο, μόνο αν πολλαπλασίαζες την ηλικία τους επί τέσσερα. Κι αν πληγωμένος πρόσθετες ότι το “This Stupid World” είναι μία -ακόμα- κυκλοφορία των YLT που μοιάζει βγαλμένη από την ανεξάρτητη καρδιά των ‘80s, τυπικά πάλι δε θα λάθευες πολύ, αλλά ουσιαστικά δε θα έπρεπε να το πεις, αφού αποδεδειγμένα η μπάντα είναι «εκτός χρόνου». Και ο νοών φαν νοείτο!

Τώρα, λοιπόν, που προσδιορίστηκε το πλαίσιο, είναι η κατάλληλη στιγμή να δούμε τη θέση που καταλαμβάνει μέσα σε αυτό το δέκατο έβδομο στούντιο άλμπουμ τους. Ο βιαστικός θα ήθελε καταρχάς να γνωρίζει αν είναι το καλύτερό τους, οπότε του απαντάμε σε πρώτο χρόνο «όχι». Πριν όμως κάνει μεταβολή, προσθέτουμε ότι είναι το καλύτερο της μετά “Stuff Like That There” εποχής και ο κατά κανόνα low-key δίσκος που θα (θέλαμε) περιμέναμε να κυκλοφορήσουν με δεδομένη την τριανταεννιάχρονη πορεία τους. Τότε ο τύπος ρωτά καχύποπτα (για να δείξει ότι δεν είναι και άσχετος) αν λύγισαν και φλερτάρουν με το mainstream, οπότε η υπομονή μας εξαντλείται και του απαντάμε απνευστί ότι είναι προκλητικός που υπέθεσε κάτι τέτοιο, αφού όντως το “This Stupid World” είναι μία πολύ cool κυκλοφορία, με τα γνωστά αφηρημένα φωνητικά, αλλά και φαζαρισμένες κιθάρες, ηλεκτρονικές προσθήκες και «αφύσικα» μακροσκελή για τα δεδομένα των ‘80s τζαμαρίσματα. Μέχρι ο τύπος να διαμαρτυρηθεί, έχουμε φροντίσει να εξαφανιστούμε. Το έχουν πει από παλιά: Δεν είναι όλα για όλους. Ακολουθεί σιωπή.

Τώρα που μείναμε όσοι έχουμε λίγο χρόνο διαθέσιμο, καλό θα είναι να πούμε ότι η περίφημη και απόλυτα συνεπής στις αρχές της "quintessential critics' band" υπέγραψε για μια ακόμα φορά την παραγωγή των τραγουδιών, τα οποία αρχικά ηχογράφησε ως ορχηστρικά με ένα μόνο μικρόφωνο στο κέντρο του ιδιόκτητου στούντιό της, για να προσθέσει ακολούθως τους στίχους. Το αγαπημένο ανδρόγυνο Ira Kaplan (κιθάρα, πιάνο, φωνητικά) και Georgia Hubley (ντραμς, πιάνο, φωνητικά), μαζί με τον James McNew (μπάσο, φωνητικά) ακούγεται με ελαφρώς λιγότερη πειραματική διάθεση, αλλά πιο νοσταλγικό για την ευρύτερη rock πριν αυτή κατατμηθεί και γίνει, μεταξύ άλλων, indie, τηρώντας ως επί το πλείστον τα χαρακτηριστικά εκείνα του ήχου τους, που τον κάνουν άμεσα αναγνωρίσιμο. Άλλωστε, πιστεύω ειλικρινά ότι δε θα ήθελε κανείς φίλος τους κάτι διαφορετικό.  

Με βάση όσα είπαμε παραπάνω, οι όποιες διαφορές εντοπίζονται στα ψυχεδελικά “Sinatra Drive Breakdown” που εμφανώς φλερτάρει με τα ’60s, το γεμάτο distortion “Tonight's Episode” και το φερώνυμο και πλημμυρισμένο στα drones και το feedback “This Stupid World”, που θα μπορούσε κανείς να παραλληλίσει με τον πρώιμο ήχο των Sonic Youth. Με όλα αυτά προφανώς θα σχηματίσατε την εντύπωση ότι ο δίσκος είναι κατά βάση ψυχεδελικός, κάτι το οποίο δεν είναι μεν λάθος, αλλά όχι και τόσο απόλυτο. Προς αυτήν την κατεύθυνση συνηγορεί και το πολύ όμορφο “Aselestine”, που για άλλη μια φορά δείχνει πόσο παράλληλοι μπορούν να είναι οι βίοι των YLT και των Mazzy Star, μέσω της απαραίτητης οπτικής των Spacemen 3 και των Cowboy Junkies. Μαζί με τα παραπάνω θα μπορούσε πιο διασταλτικά να συνυπάρξει και το νοσταλγικό του ένδοξου παρελθόντος “Apology Letter”, που όμως καταλήγει να ακούγεται περισσότερο αποστασιοποιημένο, προς όφελος της σοβαρής πλευράς των Wilco σε τέτοιο μάλιστα σημείο, που θυμίζει τις μέρες του κρασιού και των τριαντάφυλλων του “President Yo La Tengo”.

Υπάρχει βέβαια και η ηλεκτρονικότερη πλευρά του δίσκου, που εκπροσωπείται κυρίως με το “Miles Away” και δευτερευόντως με το “Until It Happens”, που δίνει στο άλμπουμ μια διακριτική αίσθηση δροσιάς. Κατά τη γνώμη μου, τα καλύτερα τραγούδια είναι το πρώτο single “Fallout”, που κλίνει πονηρά το μάτι στην εποχή που οι New Order αγχωτικά προσπαθούσαν να απεξαρτηθούν από το μεγαλειώδες σκοτεινό παρελθόν των Joy Division, χωρίς να είναι σίγουροι ότι μπορούσαν να τα καταφέρουν, αλλά και το μακράν καλύτερο τραγούδι του δίσκου ανακυκλωτικό “Brain Capers” που αποδεικνύει το γιατί η ανεξάρτητη επανάσταση των ‘90s δεν έσβησε μαζί με την αλλαγή του αιώνα.

Αν, ύστερα απ’ όλα αυτά, μπερδευτήκατε, συν-χωρήστε με. Δεν είναι δύσκολο. Στην περίπτωση του “This Stupid World” χωράμε όλοι, αφού, τελικά, δε μιλάμε για τίποτε άλλο από έναν «κανονικό» δίσκο των YLT, με όλα όσα μπορεί να σημαίνει αυτό.