Our Raw Heart
Μπαίνω στην επίσημη ιστοσελίδα της μπάντας για να θυμηθώ ποια χρονιά ήταν τότε που το “The illusion of motion” με είχε χτυπήσει σαν τούβλο στο κεφάλι και είχε σοκάρει τα τότε αυτιά μου. Ήταν το 2004. Ξεπέρασα γρήγορα το σοκ των 14 χρόνων που έχουν περάσει από τότε, απαρνήθηκα (με κόπο ομολογουμένως)τα όμορφα μπλουζάκια του merchandise (once a fanboy, always a fanboy) και πρόσεξα για πρώτη φορά ότι το url του site είναι το yobislove.com. Μικρή λεπτομέρεια θα πείτε, αλλά θέλοντας να υπερθεματίσω την αγάπη μου για τους Yob και έχοντας πλέον ακούσει τον νέο τους δίσκο «Our Raw Heart» πάνω από 23 φορές συνολικά, μπορώ να πω με σιγουριά ότι ακόμα μια φορά, ξανά και σε αυτόν τον δίσκο οι «Yob είναι Αγάπη».
Και μιας και έχω μπροστά μου πρόχειρη ολόκληρη την δισκογραφία τους, δεν μπορώ να παραβλέψω ότι οι Yob είναι και από τις λίγες περιπτώσεις συγκροτημάτων που με πείραξαν όταν αποφάσισαν απότομα να το «κλείσουν το μαγαζί» εκεί γύρω στο 2006, έχοντας μάλιστα μόλις βγάλει τον -από όλες τις απόψεις- τεράστιο (σε ηχητικό εκτόπισμα, καλλιτεχνικό αποτύπωμα) δίσκο “The Unreal never lived”. Και μπορεί οι Middian που ακολούθησαν σαν ένα ηχητικό όχημα έκφρασης έκτακτης ανάγκης να μου άρεσαν μια χαρά, αλλά επ’ ουδενί το ποιόν τους δεν έφτανε τα ύψη των Yob. Ίσως και για αυτό η επιστροφή τους όταν ανακοινώθηκε ήταν κάτι παραπάνω από θεμιτή, 2-3 χρόνια από την διάλυση τους.
Και φτάνουμε στο σήμερα και στην απλή απορία-διαπίστωση που δημιουργείται με την πρώτη ακρόαση του νέου τους δίσκου “πως διάολο καταφέρνουν 20 χρόνια μετά και ακούγονται τόσο, μα τόσο καλοί;”. Δεν είναι μεν και κάτι σπάνιο στις μέρες μας, αφού πολλοί βετεράνοι βάζουν κάτω τους 20άρηδες ετούτου του κόσμου και ξαναζούν την δεύτερη (ή ακόμα και τρίτη) συνθετική τους άνοιξη, επιβεβαιώνοντας πανηγυρικά ότι η εμπειρία έρχεται πάντα πρώτη, προτού καν η ομορφιά και τα νιάτα αποφασίσουν τι θα φορέσουν. Μέχρι και το καταρχήν προτέρημα της νεολαίας, η πάλαι ποτέ «κτηνώδης δύναμη» τους, πλέον ωχριά μπροστά στον οχετό μίσους και δύναμης που μπορεί να βγάλει η εμπειρία αν και εφόσον το θέλει.
Η εμπειρία στην περίπτωση των Yob εντοπίζεται γρήγορα στον νέο αυτό δίσκο. Οι συνθέσεις πολύ πιο “ανοιχτές” μουσικά σε σχέση με αυτές που υπήρχαν στον αγριεμένο προκάτοχο τους, δοκιμάζουν τα όρια της μουσικής τους και επιτυγχάνουν έτσι μια ποικιλομορφία στο τελικό σύνολο με εξαίρετες δυναμικές και ισορροπίες. Εδώ θα ακούσεις από κοφτά riff που έχουν φτιαχτεί για άμεση καταπόνηση του σβέρκου μέχρι 16λεπτα κομμάτια που απλώνονται μελωδικά σε νέα μουσικά μονοπάτια για τα δεδομένα τους. Μελωδίες που ακολουθούνται εύκολα και σου σφηνώνονται στο κεφάλι για μέρες. Και είναι τόσο καλά δομημένος ο δίσκος αυτός που σερβίρει διαφορετικές διαθέσεις, μουσικές εναλλαγές και συναισθήματα με τον κατάλληλο τρόπο, έτσι ώστε να ακούγεται μονορούφι και να θέλεις να τον ξανακούσεις κι άλλη φορά κατευθείαν.
Οι Αμερικανοί εξελίσσονται, αλλάζουν και προσαρμόζονται όπως πρέπει. Με σταθερές μουσικές βάσεις και κουλτούρα, αγκαλιάζουν το μέλλον χωρίς να ξεχνούν το μουσικό τους παρελθόν και με αυτό τον τρόπο καταφέρνουν και κάνουν έναν πανέμορφο δίσκο. Η άψογη παραγωγή του «Our Raw Heart» ταιριάζει γάντι με την καθαρότητα των νέων κομματιών καθώς αφήνει πίσω προς το παρόν όλη την «ηχητική λάσπη» των προηγούμενων δίσκων. Μια βίντατζ-λαμπάτη ζεστή ατμόσφαιρα βγαίνει προς τα έξω, η οποία μπορεί να ξενίσει τους παλιούς ορκισμένους φαν στην αρχή, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα τους κερδίσει στο τέλος και με το παραπάνω. Είναι αναμφίβολα ένας από τους δίσκους που θα μείνουν από την χρονιά που διανύουμε. Yob Is Love. Τελικά πάω να αγοράσω μπλουζάκι.