14 20 22

O Γιώργος Δημητριάδης είναι ένας σημαντικός ντράμερ της σύγχρονης jazz, του αυτοσχεδιασμού αλλά και γενικότερα του ευρύτερου πειραματισμού και της εξερεύνησης του ήχου. Τον θυμάμαι κυρίως από τη συνεργασία του με τον σπουδαίο σαξοφωνίστα Φλώρο Φλωρίδη και τον πιανίστα Αντώνη Ανισέγκο, δηλαδή τους Grix. Ένα jazz trio που το ζηλεύουν πολλοί για τη δυναμική και την καθαρότητα των ρυθμών του. Ζει όμως στη Γερμανία και έτσι έχει συνεργαστεί και με άλλους σπουδαίους εκπροσώπους του χώρου διεθνώς.

Το “14 20 22” είναι ένα προσωπικό του άλμπουμ. Προσωπικό και από την άποψη ότι πρόκειται για μια εντελώς δική του ιδέα και εκτέλεση, αλλά και από την άποψη ότι ουσιαστικά καταπιάνεται με πράγματα πολύ δικά του, προσωπικά και οικογενειακά,ως αφορμές για να δώσει ζωή στους ήχους, όπως φαίνεται και από τον τίτλο του έργου που είναι τρεις χρονολογίες ιδιαίτερα σημαδιακές για την γιαγιά του την Ευδοξία, τη φωνή της οποίας ακούμε στο πρώτο κομμάτι.

Σημαντικότερος όμως από τις αφορμές (που για κάθε καλλιτέχνη είναι πολύτιμες και απαραίτητες και φορτίζουν με έναν ξεχωριστό τρόπο το έργο) είναι ο ίδιος ο ήχος. Το ηχητικό πεπραγμένο, το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Και αυτό το αποτέλεσμα είναι αφαιρετικό. Ξηρό και οξύ αλλά και διάφανο, χωρίς περιττολογίες. Δωρικό θα το έλεγα. Με την έννοια ότι χτίζεται ένας κόσμος απλός και ατόφιος, που δεν κολακεύει, δεν χαρίζει κάστανα στον ακροατή και γίνεται επιβλητικός με τα ελάχιστα.

Ο Γιώργος Δημητριάδης μετατρέπει τα τύμπανα στο άλμπουμ αυτό σε μέσο δημιουργίας. Οι ήχοι που προκύπτουν από τη χρήση τους, συνθέτουν, γεννούν νέα όντα. Τα κομμάτια μοιάζουν ζωντανά. Τα ακούς να έρπουν, να τρέμουν, να κινούνται σπασμωδικά αλλά με έναν απρόβλεπτο ρυθμό.

Υπάρχει όμως κάτι υπόκωφο. Μια ιδέα μυστηρίου που προκύπτει εντελώς φυσικά όταν ο καλλιτέχνης είναι υποψιασμένος, όταν αναγνωρίζει την αδιόρατη -την χωρίς αλαλαγμούς- έξαψη της μεγάλης τέχνης που είναι πάντοτε και πάντα η ίδια, μία και μοναδική. Και με τους ήχους του την προκαλεί να κάνει την εμφάνισή της. Με τη σειρά του ο υποψιασμένος ακροατής θα αναγνωρίσει αυτό το «αρχαίο» μυστήριο, θα το αφουγκραστεί ή αυτό θα τον συν-ταράξει.

Ένας από τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους της χρονιάς.