Tesla

Στους περισσότερους δίσκους, εάν υπάρχει intro, είναι συνήθως όνομα και πράγμα: μια εισαγωγή, που απλά σε βάζει στο κλίμα. Αλλά στο Tesla το ενός λεπτού και δεκαπέντε δευτερολέπτων "Intro" λειτουργεί και σαν όχημα μιας πλούσιας σημειολογίας, αφού από τη μικρή του διάρκεια προλαβαίνουν να παρελάσουν οι Ζωντανοί Νεκροί, ο Αλέξης Τσίπρας, ο Νίκος Χατζηνικολάου και μια δήλωση τύπου «είμαι ο μπαμπάς σας», η οποία απευθύνεται σε όλο το trap και νέο ραπ της ημεδαπής.

Πρόκειται για μελετημένη κίνηση. Αφενός έρχεται να θυμίσει τη συμπλήρωση 25 χρόνων από τότε που ο Τάσος Καρακώστας από τη Σιάτιστα συνάντησε τον Τάκι Τσαν και τον Μηδενιστή, γενόμενος Υποχθόνιος. Αφετέρου, στρώνει χαλί για να θίξει –από μια θέση που ο ίδιος αντιλαμβάνεται ως ισχύος– τα όσα εκτυλίχθηκαν πρόσφατα γύρω από την Capital Music, η οποία συνεχίζει πλέον χωρίς αυτόν. Για του λόγου το αληθές, το πρώτο κομμάτι ("Μπαμπάς"), μπαίνει κατευθείαν στο ψητό: αντικείμενό του είναι τα όσα ο πρωταγωνιστής βλέπει ως προδοσία εκ μέρους του Skive και των υπόλοιπων ταλέντων που θεωρεί ότι ανέδειξε.

Το Tesla επιστρέφει σε αυτή τη θεματική με διάφορες εδώ κι εκεί αφορμές, εντούτοις δεν αφήνεται να εξαντληθεί στη σχετική πολεμική. Ο Υποχθόνιος ρίχνει μεν τις μπηχτές του, δίνει όμως και σινιάλο ότι συνεχίζει. Και, με θαυμαστά γατοπατήματα, γυρνάει το μουρμουριστό του ραπ σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Θίγει λ.χ. τις μέρες της κορωνο-καραντίντας, μιλάει για γυναίκες που τον ενθουσιάζουν και για γυναίκες που απεχθάνεται, επιδιώκει μια οτο-τιουνισμένη καλοκαιρινή επιτυχία ("Αναπάντητες"), γράφει ρίμες για τον Κόμπι τον Μπλακ Μάμπα, τον Βιβάλντι, το Brexit και τις ...dick pics, καμώνεται πως τραβά με ευκολία το Glock του, διαφημίζει χλιδάτες ανέσεις αντιδιαστέλλοντάς τις σε καιρούς φτώχειας, ενώ δεν αμελεί και να τοποθετήσει εαυτόν απέναντι «στους μπάτσους και τα ΟΠΚΕ».

Παραμένει έξυπνος καλλιτέχνης ο Ύπο, φροντίζοντας να διατηρείται όχι μόνο αναγνωρίσμος, μα και σχετικός με ό,τι «τρέχει». Έχοντας ως νέο σύμμαχο το επιτελείο της Mad House, αφήνεται εδώ στις παραγωγές του Mike G, παίζει drill ευθυγραμμιζόμενος με την τελευταία νεοράπικη τάση που απασχολεί τους πιτσιρικάδες της φάσης, ενώ κλείνει και το μάτι στη συζήτηση γύρω από το fem rap, συνεργαζόμενος με τη Sophia. Δεδομένων ωστόσο όλων αυτών, γνώμη μου είναι ότι η δυναμική που εμπεριέχεται σε τέτοιες κινήσεις ξοδεύτηκε κατά τρόπο αρκετά αβασάνιστο.

Ο Mike G, για παράδειγμα, διαθέτει άνεση στην κατασκευή επίκαιρων beats, τα οποία μπορεί να αγγίζουν τη λακωνική μαυρίλα του drill, να ξανοίγονται στο reggaeton ή να φτάνουν ακόμα και στην ποπ ("Έρος"). Ποιος ο λόγος λοιπόν να διαφημίζει την παρουσία του σε διάφορα σημεία μέσω μιας γυναικείας φωνής που αναφωνεί «Μμμάιικ Τζι» με έναν αισθησιασμό βγαλμένο θαρρείς από soft porno της δεκαετίας του 1970; Αλλά και ο ίδιος ο Υποχθόνιος αντιμετωπίζει επιφανειακά και κομματάκι βιαστικά τις σωστές του κινήσεις. Ορθώς π.χ. ρίχνει γέφυρες σε νέους συνεργάτες, όμως οι εδώ παρουσιαζόμενοι δεν προσθέτουν με τις συμμετοχές τους: ο Bossikan λ.χ. εντυπώνεται υπερτιμημένος, ενώ ο Lil PoP ηχεί εκνευριστικός, έστω κι αν παίρνει πάνω του το "Αναπάντητες" με έναν τρόπο που δείχνει να έχει σημαντική πέραση σε κάποια εφηβικά ακροατήρια.

Ορθώς επίσης ξανοίγεται και στο εγχώριο γυναικείο ραπ, έστω κι αν η Sophia δεν πολυπείθει στο μικρόφωνο – στο "Googlare", πάντως, της έκατσε ωραία η ρίμα «τόσο ντελικάτο, όταν το σερβίρω λένε όλες αριγκάτο». Την ίδια στιγμή, όμως, αμφιβάλλεις για το αν ο Ύπο έχει πράγματι σκεφτεί σοβαρά πάνω στην όλη ιστορία, λόγω της ευκολίας με την οποία ταυτίζει στιχουργικά τις γυναίκες με κάτι το φτηνό. Δεν το κάνει πάντα, υπάρχουν και σημεία όπου εμφανώς δεν το βλέπει έτσι (π.χ. "Miss Young"). Ωστόσο το έχει εύκολο να πει «πουτάνα», ενώ πετάει αβασάνιστα κι εκείνο το «αν σε έβλεπα με άλλον θα σε σκότωνα» στο "Next". Καλώς ή κακώς, είναι πλέον 2021. Μας χαλάει το έγκλημα πάθους και όταν το βλέπουμε να συμβαίνει στο The Wild Bunch του Σαμ Πέκινπα (1969), πόσο μάλλον όταν το ακούμε σε δίσκο του Υποχθόνιου.

Όλα αυτά, μαζί με τη γνωστή στον χώρο επιδειξιομανία νεοπλουτισμού (γκώσαμε κι εδώ στα Gucci αξεσουάρ), αλλά και λόγω ορισμένων τραγουδιών που υστερούν σε παλμό και στίχο, λειτουργούν ως ευδιάκριτα βαρίδια για το Tesla. Από την άλλη, ο Υποχθόνιος λειτουργεί (και) εδώ ως ένα υπερ-ατού που δεν γίνεται να αγνοηθεί. Με τον ίδιο τρόπο που στάθηκε και το 2019 στο "Mama?" ανάμεσα στον Sin Boy, στον Mad Clip και στον iLLeo ως «Κροίσος μες την Κρίση», στέκεται κι εδώ. Επιστρατεύει δηλαδή όλον τον παράγοντα περσόνα στις ερμηνείες του, παίρνοντας πάνω του ακόμα και το πιο δεύτερο υλικό. Όταν μάλιστα του κάθονται όλα σωστά, είναι απαράμιλλος. Είτε μιλάει ειρωνικώς χαλαρά για «κρίσεις πανικούυυ» ("Επιταγές"), είτε αναφωνεί με νόημα «ίου-ίου πίσω η αστυνομία» ("Sorry"), παίζοντας ξανά τον σκληρό άντρα στα όρια της νεοελληνικής νομιμότητας.