Glass Colored Lily
Λεπτεπίλεπτος 'τζαζ' ρομαντισμός ιαπωνικής μεν αφετηρίας, ανοιχτής απεύθυνσης δε. Του Αναστάσιου Μπαμπατζιά
Εντάξει παιδιά η Defkaz είναι ήδη μέσα στις καλύτερες ελληνικές δισκογραφικές εταιρίες που υπάρχουν και υπήρξαν. Κάθε έκδοσή της είναι και μια έκπληξη. Εδώ είμαστε στο 24ο νούμερο της και εύχομαι να τα εκατοστίσει και βάλε. Να ‘ναι καλά ο Γιάννης Κουφαελάς που ψάχνει, τρέχει και παλεύει για αυτήν.
Δεν είναι μόνο η φλαουτίστρια Yuki Fujiwara (παίζει το ιαπωνικό shinobue) που ακούμε σε αυτόν τον δίσκο. Στην πραγματικότητα ακούμε μια μεγάλη και σπουδαία μπάντα στην οποία συμμετέχουν και οι Mitsihiro Sonoyama στο σαξόφωνο, Peter Apfelbaum σε πλήκτρα, κλαρινέτο και φλάουτο, Will Bernard στην κιθάρα, Bill Laswell στο 8χορδο μπάσο και στα εφέ και Adam Rudolph στα κρουστά. Σπουδαία ονόματα και σπουδαίο και το αποτέλεσμα.
Ένας δίσκος παράξενος από την άποψη ότι δεν μπορεί κανείς εύκολα να πει τι είδος μουσικής ακούει. Από μια άποψη αυτό είναι που δείχνει και την αξία του. Και αυτό. Ο στόχος δεν είναι να καταχωρηθεί το έργο… κάπου, ως κάτι και να ξεμπερδεύουμε. Οι παίχτες εδώ ενδιαφέρονται για τον μύθο του ήχου. Αυτός θα έπρεπε να είναι καταρχήν ο στόχος κάθε έργου.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα fusion. Αλλά ένα fusion ιδιότυπο και μοναδικό που προκύπτει όχι ακριβώς από την παραδοσιακή ιαπωνική μουσική, με την οποία σαφώς σχετίζεται αλλά από τον εσωτερικό της πυρήνα. Την ειδική απόκοσμη και διάφανη πνευματικότητά της. Που προκύπτει από τα ελάχιστα. Ένα fusion του πνεύματος του ιαπωνικού ήχου και μύθου με τη τζαζ! Χρησιμοποιώ την λέξη μύθο κάπως αφαιρετικά. Μην πάει το μυαλό σας σε συγκεκριμένες ιστορίες. Έχουμε να κάνουμε με κάτι που μοιάζει με άγνωστο μύθο που δεν ξέρουμε ακόμα για πιο πράγμα μιλάει. Η τζαζ είναι η βάση του έργου. Κι ας ξεφεύγει για… αλλού. Η ενορχήστρωση, τα παιξίματα, οι τρόποι, τα όργανα… τζαζίζουν αρκετά. Δεν είναι τζαζ όμως… Είπαμε… πας αλλού. Ή τέλος πάντων είναι μια τζαζ περίεργη, άγνωστη. Ακούγοντας θυμήθηκα και ένα άλλο εξαιρετικό σχήμα από την Ιαπωνία, το New Jazz Ensemble του Otomo Yoshihide γιατί μοιάζει ο τρόπος που διαχειρίζονται οι μουσικοί τα μεγάλα διαστήματα. Δεν βιάζονται, αφήνουν τον ήχο να κυλήσει, να ενεργήσει, να καταλάβουμε την υφή του καλά προτού χαθεί. Υπάρχει δηλαδή ουσιαστικά μια φανερή ιαπωνικότητα.
Δεν ξέρω αν σας μπέρδεψα πάντως είναι αρκετά δύσκολο να περιγραφεί με τους συνήθεις τρόπους αυτό που συμβαίνει. Είναι ένα σύγχρονο μουσικό ζεν. Μουσική που απαιτεί χώρο και ησυχία χωρίς να επιβάλλεται. Δεν χρειάζεται να επιδιώξουν να επιβληθούν οι παίχτες γιατί ο ακροατής άμεσα και εύκολα θα νιώσει ότι γίνεται μέτοχος με τη θέλησή του. Να μπαίνει στον αφαιρετικό κόσμο που χτίζουν για αυτόν.