Toast masters
Οι Yuppie Flu είναι ένα μπουκέτο πέντε νεαρών Ιταλών με βάση την Ανκόνα και η εικόνα τους άνετα παραπέμπει σε παιδιά της διπλανής πιτσαρίας. Η πρώτη δισκογραφική τους απόπειρα ήταν το LP "Automatic but static" του 1997 και ακολούθησαν το "Yuppieflu at the zoo", "Hollow beep", το EP "The boat", "Days before the day", κάποια singles, και περιοδεία στην Αμερική όπου εμφανίστηκαν σαν opening act σε συναυλίες του Will Oldham. Τη φετινή χρονιά κυκλοφόρησε το νέο τους πόνημα το "Toast masters", με ένα πιασάρικο εξώφυλλο και αρκετά ενδιαφέρον μουσικό περιεχόμενο.
Η γενική εκτίμηση του ήχου στο "Toast masters" είναι ότι οι κιθάρες του alternative rock κυριαρχούν αναμφισβήτητα και σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχουν ψήγματα προσπάθειας για παρέκκλιση από αυτήν τη γραμμή. Επίσης δεν υπάρχει φόντο ή προοπτική στον ηχητικό τους πίνακα. Όλα είναι σε πρώτο πλάνο χωρίς να διαγκωνίζονται πιο θα κυριαρχήσει στο αυτί σου αγαπητέ ακροατή. Εσύ είσαι αυτός που θ' αποφασίσει που θα οδηγηθεί η προσοχή σου. Στη φωνή, στο μπάσο, στα τύμπανα, στην κιθάρα (ηλεκτρική ή ακουστική) με τα συνεχόμενα ακόρντα ή στο σόλο. Και το σύνολο θα ανακαλέσει από την μουσική αποθήκη της μνήμης σου τους Sonic Youth, Dinosaur Jr., Mercury Rev και τους Spacemen 3. Με τη χρήση μεγεθυντικού φακού, διαπιστώνεις ότι τα τύμπανα προτιμούν το σταθερό ρυθμό χωρίς πολλά γυρίσματα στις μεμβράνες, αλλά κυρίως χρησιμοποιούν τα πιατίνια, τα ακόρντα κρατούν το βάρος των συνθέσεων χωρίς να είναι βρωμισμένα με παραμόρφωση, το μπάσο κυρίως συμβαδίζει με τη μπότα από τα τύμπανα και λίγες φορές σου ξανοίγεται με παραπάνω νότες πέρα από τις τονικές, τα σόλα είναι απέριττα και δεν χαρακτηρίζονται από φιοριτούρες και επίδειξη δεξιοτεχνίας και τέλος η φωνή είναι μέτρια από πλευράς ηχοχρωμάτων και πάθους στην ερμηνεία, χωρίς να καταφέρνει να αποσπάσει την προσοχή σου από τα υπόλοιπα όργανα. Σε αρκετά tracks εμφανίζονται πλήκτρα και πνευστά της συνομοταξίας κλαρινέτου και φλάουτου εμπλουτίζοντας τον ήχο και δίνοντας ένα μελωδικό γαληνεμένο αντίβαρο στην επιθετικότητα της κιθάρας.
Ρυθμικά κυριαρχεί το mid-tempo, ενώ οι συνθέσεις καθορίζονται από τη γνωστή ρότα κουπλε - ρεφραιν - κουπλε - ρεφραιν - σολο. Παρ' όλ' αυτά τα τραγούδια παρουσιάζουν ποικιλία, με το "Stray on free" και το "One Shot" να ξεφεύγουν αρκετά από το βασικό ήχο και ν' αποτελούν μάλλον τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές.
