La Vampires meets Zola Jesus

Για τη Zola Jesus τα είχαμε πει αναλυτικά και με άκρατο ενθουσιασμό περίπου ένα χρόνο πριν, με αφορμή το New Amsterdam, που προμήνυε συναρπαστική συνέχεια. Η ίδια όχι μόνο δεν μας απογοήτευσε σε κάθε επόμενη κίνηση της (και ήταν πάρα πολλές σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα), αλλά κατάφερε να ξεπεράσει με άνεση το σύνδρομο του hype που τη συνόδευσε, παρακινούμενο από τον νέο φορέα του είδους, τα blogs ασφαλώς.

Τα Stridulum I & II αποτελούν την αμιγώς εξωτερική εικόνα της στον κόσμο της μουσικής, τη σπρώχνουν με βία πέρα από τον μικρόκοσμο των bloggers και παρακολουθούν τη μεταμόρφωση της σε goth ιέρεια κατά το αφόρητο κλισέ που θα βαρεθούμε να διαβάζουμε και που ήταν σίγουρο εξ αρχής ότι θα την πάρει από πίσω. Λογικά κάποιος από εδώ μέσα θα ασχοληθεί εκτενώς με το δεύτερο. Μην ξεχνάμε και το Spoils album στο οποίο μάλιστα η φιγούρα της/των Zola Jesus που έχει υιοθετήσει η -και όμορφη όπως αποκαλύφθηκε ειδικά μόλις ξάνθυνε- Nika Rosa Danilova, αφομοιώθηκε από μία almost ροκ μπάντα και παρέδωσε κάτι παραπάνω από ασκήσεις ύφους για απαιτητικούς ακροατές. Κανείς από εδώ μέσα δεν ασχολήθηκε, αλλά πιστοποιώ ότι όσα είπαμε για το New Amsterdam ισχύουν αυτούσια και επαυξημένα.

Το παρόν ΕΡ όμως, σε συνεργασία με την Amanda Brown (από το female ντουέτο των Pocahaunted, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και οι Chicks On Speed του L.A. με λίγη καλή θέληση), βρίσκει και πάλι την νεαρά σε κάθε άλλο παρά διάθεση κατηγοριοποίησης. Και την άλλη νεαρά σε διάθεση να εφαρμόσει άμεσα όλη την ηχητική γνώση που σε τεράστιες ποσότητες καταναλώνει από το παρελθόν. Ασυνείδητα drone ηλεκτρονικός ήχος που αγνοεί το τρέχον Wall Of Sound, που επιβάλλει η αυτοκρατορία των Animal Collective και απευθύνεται απευθείας στο ουσιαστικό Bristol των mid 90s, με ονόματα του τύπου Flying Saucer Attack να οριοθετούν υπογείως τη διαφορετικότητα του. Αποχή από την βαρβαρότητα της μίας και την ιδιόρρυθμη ρυθμικότητα της άλλης, έστω και στα πλαίσια ενός περιορισμένης έκτασης άλμπουμ.

Το Searching είναι ένα goth dub αριστούργημα που σε τρία μέσα λεπτά προσπαθεί και εν πολλοίς καταφέρνει να επαναπροσδιορίσει τους τρόπους σύζευξης των δύο ειδών και το Looking In (Dream Sequence κανείς;) κραυγάζει ότι θα μπορούσε να είναι το πρώτο σπουδαίο hit και για τις δύο. Όχι απαραίτητα underground και απροσπέλαστο. Δεν του το επέτρεψαν όμως και το αφήνουν να σέρνεται σε όλη τη διάρκεια, σαν να μην ήθελαν να ηχογραφηθεί. Η υπεύθυνη για την dub διάσταση του πράγματος είναι η Amanda, που σε κάθε της συνέντευξη διαλαλεί ότι είναι απόλυτα αφοσιωμένη στις σχετικές συλλογές-καθοδηγητές της Soul Jazz, ενώ η Nika Rosa είναι υπεύθυνη για ό,τι πλησιάζει σε ένα ένδοξο pop ξεσάλωμα που καταπιέζεται σε όλη τη διάρκεια. Έχω την αίσθηση όμως ότι όταν η Zola Jesus αφήσει την pop φλέβα της να σπάσει και να κυλήσει όλο το αίμα, δεν θα υπάρχει πλέον γυρισμός. Οπότε καλά κάνει και συγκρατείται, νωρίς είναι ακόμη.

Πέρα από την ανωτάτη αισθητική της σε όλα τα επίπεδα, η σαρωτική ηχητική ομοιογένεια της εν λόγω κυκλοφορίας, που αποφέρει καθηλωτικά αποτελέσματα ακρόασης και συνδέει άμεσα τις δημιουργούς με ό,τι θα μπορούσε να θεωρηθεί ως καταλυτική επίδραση τους από τα 80s, τα 90s, αλλά και το πρόσφατο παρελθόν, χωρίς να τις υποτάσσει σε αυτό, δεν δικαιολογεί επ' ουδενί το ότι ήδη αντιμετωπίζεται σαν μία παραφωνία στον κατάλογο της Zola Jesus (η οποία και υπερ-προβάλλεται έναντι της συνδημιουργού της). Αντίθετα, μιλάμε για μία σαφώς συλλογική προσπάθεια, ουσιαστικά ντεμπούτο συνεργασίας, που κόβει ανάσες μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Εκεί που οριστικά διαλύεται το κατά καιρούς πασίγνωστου No, No, No της Dawn Penn, που επιτέλους περνάει από την τυπική γυναικεία γκρίνια, σε έναν ιδιότυπο μεταφεμινιστικό μηδενισμό, που δείχνει να του ταιριάζει καλύτερα.