New Amsterdam

Ε, ρε ναι! Έχουμε επιτέλους σωστό ηλεκτρονικό και χαμερπή αμανέ. Από αυτούς που θα εκτιμούσε ασφαλώς ο "Γιάννης Πλοχώρα Σε Ψάχνει Η Βόρεια Χώρα" καμιά εικοσαριά χρόνια πριν. Από αυτούς που χάθηκαν άδοξα στα αταξινόμητα Please Smile Mr Dark, που ποτέ δεν λίνκαρε κατάλληλα ο Πανότας. Από αυτούς που βαράνε αλύπητα το ίδιο και το ίδιο τραγούδι, μέχρι να αναφωνήσεις είτε "ήμαρτον", είτε "τι δισκάρα γαμώτη μου μέσα".

Τα σύντομα μουσικά ανέκδοτα των 90s έχουν γίνει καθεστώς ανατροπής στα 00s, κρατηθείτε: Minimal Noise Post Electronica από το Wysconsin. Και όμως τώρα γίνεται. Και είναι καλύτερο από οτιδήποτε βορειοευρωπαϊκό κυκλοφορεί εσχάτως. Οι Αμερικάνοι έχουν μια αχαλίνωτη δίψα να κερδίσουν τις χαμένες indie χιλιετίες, που πέρασαν από μπροστά τους και δεν τους άγγιξαν και πάνε και χώνονται σε κάθε πιθανό και απίθανο είδος.

Η Nika Rosa Danilova ως γκρουπ-μονάδα πληνθέτει (σ.σ.: όρος που έχει εφεύρει ο Λάμπρος Σκουζ- αν θυμάμαι καλά...- για τη minimal μουσική) και μοιρολογεί φωνήεντα αναλφάβητα ως δυσλεκτική Liz Frazer και σπέρνει τον πόνο ανάμεσα σε no wave ηλεκτρονικές φόρμες, που καταπλακώνουν τις σπουδές της επάνω στην όπερα! Διατάσσει τους ήχους της να παραμένουν συμπαγείς, όσο και ασύνδετοι, δικαιολογεί άνετα αφορισμούς περί ευτελιστικής απλούστευσης και μονοτονίας, αλλά από την άλλη στήνει μια ατμόσφαιρα της οποίας η δυναμική αν σου πέρασε απαρατήρητη, τότε σίγουρα έχεις δισκοθήκη με πολύ ισχυρό pop χαρακτήρα.

Διαβάζω σε ενημερωμένο εντόπιο blog ότι είναι μια ανερχόμενη Siouxsie που βυθίζεται στο reverb και δεν μπορώ παρά να μην διαφωνήσω. Το ερώτημα μου είναι βέβαια αν ακόμη και οι ακροατές των ακροτήτων τύπου Suicide μπορούν να αντέξουν τόση ηχητική άσφαλτο, χωρίς ιχνοστοιχεία θρύλου. Η Nika πάντως είτε ως η παραπάνω ηρωίδα έπραττε κάποτε αναζητά την ανατολή (Odessa), είτε ανήκει στη δύση ενός αναίμακτου torture garden (Orthodox), καταφέρνει και πείθει περί του ότι η επόμενη Polly Harvey σίγουρα δεν θα ξεπηδήσει από ροκ μπάντα.

Στη σκηνή πάντως φροντίζει πάντοτε να ανεβαίνει με συνοδεία μπάντας, φυσιογνωμικά υπηρετεί την glamorous άποψη περί trash και με βαμμένα μαύρα νύχια, μακριά μαύρα μαλλιά, υπενθυμίζει ότι η θηλυκότητα ουσιαστικά ποτέ δεν αλώνεται ολοκληρωτικά από την καταχνιά της τέχνης. Για αυτό και trendy νιχιλισμοί του τύπου Fuck Buttons απουσιάζουν σοφά από το έργο της.

Δωδεκάιντσα, εφτάϊντσα, cd-r κυκλοφορούν εδώ κι εκεί και κάπου θα την πετύχετε να κατακρεουργεί ηδονικά και το Somebody To Love των Jefferson Airplane. To New Amsterdam έχει τα φόντα διάρκειας και συνοχής για να λάβει τον χαρακτήρα της πρώτης ολοκληρωμένης κυκλοφορίας και μετά από σύντομη self released περιπέτεια βρήκε χώρο στον κατάλογο της Sacred Bone Records, με έδρα όντως το New Amsterdam (even old New York was once...) και πρώτους αστέρες τους Blank Dogs.

Αν δε μιλάμε εδώ περί ταλέντου που κραυγάζει για υπέρλαμπρο υπόγειο μέλλον, τότε δεν ξέρω πότε και αν θα ξανάρθει η ώρα για μια τέτοια κουβέντα. Ανάλογο σοκ με τις πρώτες ακροάσεις της Jessica Bailiff όταν ακόμη είχε τη δύναμη να ανατρέψει τα δεδομένα της pop φόρμας. Δεν το έκανε ποτέ αν τυχόν απορεί κανείς.