Stridulum II
Μας απασχολεί πάλι η Zola Sioux. Για καλό θα είναι. Του Παναγιώτη Σταθόπουλου
Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι καλώς ήλθατε σε ένα ακόμα long play ψυχογράφημα της Nika Roza Danilova, η οποία δραστηριοποιείται με την κωδική ονομασία Zola Jesus, σημαία της τον μινιμαλισμό και σύμμαχο το σκοτάδι. Τρίτη καταχώρηση στο Mic (τσεκάρετε οπωσδήποτε τις δυο προηγηθείσες του Α. Καραμπεάζη) για την 21χρονη, που απλώνει ακάθεκτη ένα πέπλο σε αποχρώσεις του μαύρου εδώ και μια τριετία. Το 2009 σόκαρε ευχάριστα με το άλμπουμ New Amsterdam και έκτοτε πορεύεται με σωρεία καταπληκτικών κυκλοφοριών και συνεργασιών.
Ποτέ δεν έφυγε πραγματικά απ' τις ζωές αυτών που κρυφάκουσαν τις εξομολογήσεις του "Last Day" (New Amsterdam), εκείνων που συντονίστηκαν με την βιομηχανική ευδαιμονία του "Six Feet (From My Baby)"-απ' το LP Spoils- και εσχάτως απ' τα όνειρα των ένθερμων οπαδών της Siouxsie Sioux για την απόλυτη επίγονο και συνεχιστή του έργου της τελευταίας.
Χάνοντας εν τέλει το μέτρημα των πεπραγμένων της, την παρακολουθούμε να κατευθύνει και πάλι την μουσική της σε dark παράδρομους, με τις ηχητικές, όμως, ανακατατάξεις να δίνουν επιπρόσθετα μια pop χροιά στο Stridulum II- την επαυξημένη έκδοση του Stridulum EP. Ακόμα και στιχουργικά δεν εξοστρακίζεται σε επιτηδευμένα πλαίσια, αλλά απεικονίζει καθημερινές περιστάσεις. Στο Stridulum ΙΙ δεν κατοικεί καμία επίφαση μιας δραματικής ροής των πραγμάτων. Αλίμονο αν όλο αυτό το ηλεκτρονικό κομψοτέχνημα που ξετυλίγεται μπροστά στα αυτιά μας αποτελεί μια επίπλαστη πραγματικότητα. Ακόμα κι αν ήταν τέτοια, με την οξυδέρκεια της ZL θα μετατρέπονταν σε real fact, που λένε κι οι Άγγλοι. Κάπως έτσι, το ζοφερό κλίμα των συνθέσεων (βλέπε "Night") είναι επιμελώς ενταγμένο σε ένα συνεκτικό περιβάλλον που, παρά την γοτθική του φύση, στις γωνιές του φωλιάζει η ελπίδα ("Trust Me").
Η ψυχή διαιρεί και βασιλεύει σ' ένα ακόμα παράγωγο του νου της Danilova. Μόνο που περισσότερο από ποτέ στις πρόσφατες αναζητήσεις της, ψελλίζει και κραυγάζει για να αποδώσει τα σκοτάδια της εν μέσω καθαρής παραγωγής. Οι industrial και lo fi απολήξεις της φόρμας της συνυπάρχουν μεν, αλλά δεν κατασκευάζουν την noise θολούρα ως είθισται. Οι στεγνοί ρυθμοί διαμέσου drum machines και synths στήνουν το υπόστρωμα, επί του οποίου οι νότες των πληκτροφόρων οικοδομούν ένα θεσπέσια μελωδικό σκηνικό, με κορωνίδες την επική δραματουργία του "Manifest Destiny", την coldwave απόγνωση του "Tower", καθώς και την ανατριχιαστική ωδή του "Sea Talk". Για σταθείτε` με γελούν οι οφθαλμοί μου ή όντως βλέπω τον Martin Hannett να περιεργάζεται την μακέτα του Sea Talk; To ύφος του, αποθεώνει την κρυστάλλινη μελαγχολία του Atmosphere των Joy Division και στο άκουσμά του ο παραγωγός - και κατά πολλούς 5ο μέλος της "Μεραρχίας"- θα έσκαγε ένα απέραντο μειδίαμα από ψηλά. Όπως και στο αριστούργημα των JD, η απάντηση στην καταχνιά δίνεται με το overdose ευφορίας των συνθετητών.
Τι κι αν δεν βρίσκεται στο μεταίχμιο εποχών, δεκαετιών, χρονολογιών. Η γεννημένη στo Wisconsin καλλιτέχνιδα, καρφώνει το κοντέρ της χρονομηχανής της στα '80s, ντύνεται με σκουρόχρωμη αυστηρότητα και απαριθμεί πληγές τραγουδώντας για αυτές. Πλέον, δεν εμπίπτει στην κατηγορία της "Φέρελπι Μουσικού" και κατά τρόπο μαγικό θέτει τον προσωπικό της πήχη όλο και ψηλότερα, με κάθε δισκογραφική της εμφάνιση. Τελικά, αρκείται να διασχίζει μια γοτθικά ρομαντική γραμμή μέχρι τον προορισμό. Κι εμείς ξωπίσω της.