The redemption of Zounds

Τριάντα χρόνια κράτησε η κατάρα των Zounds.
Τριάντα ολόκληρα χρόνια.
Πολλά, μα πάρα πολλά.
Τριάντα καταραμένα, στοιχειωμένα και εγκλωβισμένα μουσικά χρόνια που περίμεναν ανυπόμονα τη στιγμή της λύτρωσης. Και όταν πια και οι τελευταίες ελπίδες είχαν πλέον εξανεμιστεί...

Το Redemption κυκλοφόρησε από την Overground Records τη δισκογραφική που τείνει να γίνει η πιο ουσιαστική και αγαπημένη εταιρία στο χώρο του punk και των παρεμφερών. Τη γνωρίσαμε από τις επανακυκλοφορίες της σε άλμπουμ των Subway Sect, Alternative T.V., 999 και άλλων παλαιών πάνκηδων, ήλθαμε πιο κοντά της με τις τέσσερεις anarcho punk συλλογές που έβγαλε και μπήκε στην καρδιά μας με τις δυο πρόσφατες κυκλοφορίες των Mob. Τώρα ήλθε και η σειρά των Zounds να ηχογραφήσουν γι' αυτήν, οι Zounds οι οποίοι σήμερα είναι ο αειθαλής και μοναδικός εναπομείνας της παλιάς τριάδας Steve Lake και μαζί του δύο Evil Presleys ο Paul "Overdose" O'Donnell στο μπάσο και ο Paul Gilbert στα ντραμς.

"All the boys sing like angels and play like demons".

Περίπου τα μισά από τα δέκα κομμάτια που απαρτίζουν το Redemption είναι παλαιότερα και προέρχονται από το απορριφθέν προ εφταετίας άλμπουμ με τους Protag και Stick, που τελικά κατέληξε στο Go All The Way EP, με τα υπόλοιπα να είναι ολόφρεσκες συνθέσεις του Lake. Το CD συνοδεύεται από ένα πολύχρωμο, κάπως ψυχεδελικό αλλά πολυτελές βιβλιαράκι μεγάλης χρηστικής αξίας καθώς περιλαμβάνονται σε αυτό οι στίχοι, το πιο ουσιαστικό στοιχείο των τραγουδιών των Zounds, ενώ πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε και στη βινιλιακή του μορφή.

Αυτοί που περιμένουν ένα νέο Curse μουσικά, ίσως δεν ικανοποιηθούν απόλυτα από τη στιγμή που η ζωηράδα της νιότης έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, τη στιγμή που λείπει η απότομη έκρηξη, που τέλος λείπει και η φλογερή μείξη anarcho - punk φιλοσοφίας με post - punk συναισθηματισμό. Εδώ τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Το βασικό άρμα που καθοδηγεί τον ήχο είναι οι σικάτες, κοφτές και κοφτερές ποπ punk αρμονίες και οι στρατιώτες που ακολουθούν και δημιουργούν το περίβλημά του είναι οι ανεξάντλητα μελωδικές μπασογραμμές του O' Donnell και η διακριτική συμμετοχή των ντραμς. Η κιθάρα του Lake είναι εδώ απλώς για να συνοδεύει, κρατώντας τους πιο απλούς και πιο άμεσους ρυθμούς που μπορεί να δώσει αυτό το όργανο, έχοντας το σπανιότατο χάρισμα της παντελής έλλειψης έστω και του ελάχιστου σόλο. Το όλο concept συμπληρώνουν οι ευδιάκριτες αλλά λιτές προσθήκες των δεύτερων φωνητικών, των κήμπορντς και της μελόντικα.

Όλα αυτά μαζί συνθέτουν την επιτομή της ουσιαστικότητας και της χρησιμότητας στο ν' αναδειχθεί ένα θέμα και στο να μπορέσει να εκφράσει ο Lake μέσω της μουσικής τους προβληματισμούς με τους στίχους του. Σε αυτό τον τομέα παρατηρείται μια συνέχεια και μία συνέπεια στο λόγο που άφησε το Curse και αν απογυμνωθεί από τη μουσική μοιάζει να έχει βγει από τα σπλάχνα του. Και εδώ ο Lake βγάζει τα εσώψυχά του υμνώντας την ισότητα, τη διαφορετικότητα, την ελευθερία της σκέψης, με στίχους που συγκινούν με την αμεσότητά τους, που αγγίζουν τις καρδιές που ακόμη δεν έχουν διαβρωθεί καταφέρνοντας ταυτόχρονα να μένουν μακριά από το να γίνονται μελοδραματικά άσματα. Αλλά είναι και ένας δίσκος ανάθεμα στο σύστημα που βιάζει ψυχές, που επιλέγει αυτό για σένα πώς να φερθείς πώς να ντυθείς ακόμη και πως ν' αγαπάς. Είναι ένα κατηγορώ στην κοινωνία που χωρίζει τον κόσμο σε φτωχούς και πλούσιους, σε αυτούς που έχουν πατρίδα και σ' αυτούς που την χάνουν, στην οικογένεια που αναθρέφει μικρά τέρατα.

Ο Lake με τους Zounds, πιστός στρατιώτης ιδεών που οδηγούν στο περιθώριο, παρείσακτος σε αυτή την κοινωνία, αντί απαντήσεως στη μόνιμα αγχωτική και καταθλιπτική ερώτηση των καιρών μας για το αν βγαίνει καλή μουσική σήμερα, μας πετάει στα μούτρα το Redemption βγάζοντας κοροϊδευτικά τη γλώσσα σε όλους αυτούς που με το νου τους νομίζουν πως κάνουν επαναστατική μουσική.