Who killed the Zutons?
Είναι άδικο, αν γίνεται από πρόθεση.
Το να προσομοιάζεις ένα νεογέννητο, με ένα άλλο group, απλά και μόνο για να δώσεις ένα στίγμα αναφοράς, είναι θεμιτό και επιθυμητό για να υπάρξει και κοινό σημείο συνεννόησης και περιγραφής. Αν όμως αυτό γίνεται, για να τονίσεις ότι το ύφος που προσπαθούν να δημιουργήσουν οι καινούργιοι, έχει ήδη κυκλοφορήσει στην πιάτσα και κατ' αυτόν τον τρόπο να τους υποβιβάσεις, τότε σου αξίζει η μεγαλοπρεπής ροχάλα του Τότι. Για τους Zutons, οι κακίες εστιάζουν στο ότι μοιάζουν πολύ με τους Coral. Σε μερικά σημεία ίσως. Αλλά αυτό και μόνο. Τίποτε άλλο. Τελεία.
Οι Zutons είναι από το Liverpool και στην επίσημη ιστορία της μουσικής έχουν καταχωρημένη σαν εναρκτήρια χρονιά δράσης το 2002. Ήταν τότε που ο τραγουδιστής David McCabe ένωσε τις μουσικές του ανησυχίες με τον κιθαρίστα Boyan Chowdhury, τον ντράμμερ SeanPayne και τον μπασίστα Russel Pritchard. Στην συνέχεια έκλεισαν στην αγκαλιά τους και τον σαξοφωνίστα Abi Harding. Το πρώτο πάρε δώσε με την δισκογραφία ήταν το single 'Devil's deal' και ακολούθησε το 'Creepin' an a crawlin''. Για να ρίξουν γέφυρες με το διψασμένο για φρέσκους ήχους κοινό, ακολούθησαν την παλιά μέθοδο των εκατοντάδων συναυλιών και εμφανίσεων (ως γνωστό αγαπητέ μου αναγνώστη, η νέα μέθοδος είναι: εμφανίζομαι στο Fame story ή στο Super Idol και την επομένη με γνωρίζει και η κυρα Μαριγώ που βλέπει T.V. στην στάνη).
Πριν από λίγο καιρό μας φιλοδώρησαν με το πρώτο τους L.P., που οδήγησε σε μικρή σύρραξη τον μουσικόκοσμο. Κάποιοι μίλησαν για νέα ώθηση στην ταλαίπωρη μουσική και άλλοι για καχέκτυπο άλλων συγκροτημάτων. Σεβαστή κάθε γνώμη και άποψη. Το τι κρύβεται βέβαια πίσω από την πρώτη ανάγνωση, έχει σημασία. Να επιστρέψουμε όμως στην ουσία μας. "Who killed the Zutons": Το άλμπουμ σε οριζόντια εξέταση, αποτυπώνει επιρροές από pop, rock, soul, funk, blues country και σε μερικά σημεία φλερτάρει με την jazz. Οργανικά στηρίζεται κυρίως στις κιθάρες και στις φιοριτούρες του σαξοφώνου, ενώ μερικές φορές το ύφος καθορίζεται από τα τύμπανα. Σε κάθετη ανάλυση, στο εισαγωγικό 'Zuton Fever', η σκιά μιας καθαρής κιθάρας που ξεπηδά από την ευδαιμονία των Shadows και ένα περιπαιχτικά αλήτικο σαξόφωνο, μοιράζονται τα μέτρα με τα φωνητικά, ενώ στο instrumental τμήμα πριν από το τέλος του τραγουδιού μυρίζει Ζαπική μούρλα.
Στο 'Pressure point' ο Curtis Mayfield μοιάζει να είναι ο κυρίαρχος του ηχητικού τοπίου, ενώ θεματικά εκφράζει, σύμφωνα με δήλωση του McCabe, "τα 10 πρώτα λεπτά της επιστροφής σου στο σπίτι μετά τη δουλειά, που θέλεις να τους σκοτώσεις όλους". Το 'You will you wοn't' διαθέτει ένα ξεσηκωτικό ρεφραίν με διπλά και τριπλά φωνητικά και με ρίζες στο blues. Από τις κορυφαίες στιγμές του άλμπουμ. Η ηρεμία έρχεται με το 'Confusion', μια ευπρεπή μπαλάντα που ευτυχώς δεν ολισθαίνει στο γλυκερό και μελωμένο. Το 'Havana gang brawl' είναι ένα αξεδιάλυτο σύμπλεγμα ευφυΐας, έμπνευσης, ρυθμού που γεννιέται από τα ακόρντα της ακουστικής κιθάρας, ενώ σταδιακά απογειώνεται με το πουτανιάρικο σαξόφωνο που αρκείται σε ελάχιστες νότες. Ένα τραγούδι που θα μπορούσε να είναι ο ύμνος της παρατεταμένης εφηβείας.
Το αλληθώρισμα προς την country επιβεβαιώνεται στο 'Railroad' που κλείνει με επιβλητικά χορωδιακά φωνητικά. Το 'Long time coming' παραπέμπει σε Talking Heads και Devo και χαρακτηρίζεται από σταδιακή κλιμάκωση της κιθάρας και του σαξόφωνου, ενώ κάποιες στιγμές ξεσαλώνουν και τα τύμπανα, τα οποία στο 'Nightmare part II', μαζί με τα αρπίσματα της κιθάρας αναδεικνύουν το jazzy mood της σύνθεσης. Στο 'Not a lot to do' (φόρο τιμής στους Kinks), το παιγνίδισμα απλών και διπλών φωνητικών σε συνάρτηση με το σαξοφωνικό σόλο δημιουργούν μια κατάσταση ονειρικής αναποφασιστικότητας. Η country επιστρέφει στο 'Remember me', όπως και η jazzy διάθεση επανακάμπτει στο 'Dirty dancehall'. Το τελευταίο τραγούδι, το 'Moons and Horror' shows θυμίζει παιδικό τραγουδάκι και μπορείς να το χρησιμοποιήσεις για να νανουρίσεις το παιδί σου.
Η γενική εκτίμηση είναι ότι το "Who killed the Zutons" εκτυλίσσεται κάπως ανισοβαρώς με τα πρώτα πέντε τραγούδια αστεράτα και ιριδίζοντα να δίνουν μια αξιοπρεπή ανάσα στην σημερινή μουσική, ενώ τα υπόλοιπα υστερούν κατά τι, από το να είναι εξαίσια. Αναμφισβήτητο γεγονός πάντως είναι ότι οι Zutons έχουν νοιώσει κάποια πράγματα από τον χαρακτήρα της μουσικής, τη στιγμή που οι περισσότεροι απλά νομίζουν ότι την αγγίζουν.
