Και όμως... Ένας δίσκος με τον "αντιποιητικό" τίτλο "Αντλία πρωτονίων" μπορεί να σου "διασκορπίσει τα μυαλά και τα εκτινάξει στην ατμόσφαιρα σαν πολύχρωμη αστερόσκονη" όπως γράφει η Ελένη Φουντή
Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, έλεγε το παλιό άσμα. Κι αν αυτό φαίνεται να ισχύει στον χώρο του new wave-post punk, αυτός ο δίσκος εγείρει κάποιες αντιρρήσεις. Του Νίκου Παπατριανταφύλλου
Ένας δίσκος ελεύθερου τζαζ αυτοσχεδιασμού από δυνατούς παίκτες, δίνει πάσα και αφορμή στον Αναστάσιο Μπαμπατζιά να αμφισβητήσει την αυταξία της πρωτοτυπίας
Ένας δίσκος με λαϊκά τραγούδια. Εδώ θα μπορούσε να αρχίζει και να τελειώνει η κριτική, αλλά ο Κώστας Αδαμόπουλος έχει κάμποσα άλλα να πει στο ενδιάμεσο
Νήματα που μπορεί να ξεκινάνε από τον ευρωπαϊκό Μεσαίωνα αλλά και την Ιαπωνία, συναντώνται στο σύγχρονο ελληνικό ηλεκτροακουστικό τοπίο. Tου Αναστάσιου Μπαμπατζιά
Ένα κείμενο το οποίο ξεκινά σε πνεύμα "δεν μου αρέσει ο Steve Reich" και καταλήγει σε μια υψηλοτάτη βαθμολογία. Τι να έχει συμβεί στο μεταξύ; Της Ελένης Φουντή
Κι αν το κοινό της μετριέται σε εκατοντάδες και όχι σε εκατομμύρια, μικρή σημασία έχει. Η ουσία άλλωστε της καλλιτεχνικής δημιουργίας ποτέ δεν αποτυπώθηκε σε τέτοιους αριθμούς... Του Τάσου Πατώκου
"Σαγηνευτικός και μνημειώδης", "απλά καλός", "αμήχανος", "τυπικός". Επίθετα του Τάσου Πατώκου για τους τέσσερις προηγούμενους δίσκους των Breeders. Τι να επιφυλάσσει άραγε για τον καινούργιο;
Ο Γιώργος Παπαδόπουλος παλεύει με τον εαυτό του και με την νέα δισκογραφική κατάθεση του αγαπημένου Γερμανού πιανίστα. Μαντέψτε και διαβάστε ποιος κερδίζει τελικά...