Fidelio Trio/Ernest Moeran Chamber Music
(Resonus Classics)
Διπλές συστάσεις σε αυτόν τον δίσκο: ένα ‘μοντέρνο κλασικό’ σχήμα βιολί-τσέλο-πιάνο και ένας παραγνωρισμένος συνθέτης του προηγούμενου αιώνα. Του Γιώργου Λεβέντη.
ΔΙΣΚΟΙ
ΛΕΞ Μετρό
(Τ.Γ.Κ.)
' Ζηλεύω τα λάθη των πιτσιρικάδων, παράλληλα τα απολαμβάνω / Μάλλον θα φταίει πως είμαι μεγάλος πολύ, για να τα ξανακάνω '. Ο Σαλονικιός ράπερ -που για κάποιους σώζει την τιμή του είδους- στον "δύσκολο" τρίτο του δίσκο. Του Μιχάλη Τσαντίλα
Stars From Capelton Hill
(Last Gang Records)
O χρόνος που περνάει μαζί με ότι αυτός αφήνει πίσω ήταν ήδη από την αρχή το πεδίο όπου κινούνταν αυτό το καναδέζικο ίντυ-ποπ σχήμα. Πόσο μάλλον τώρα που έχουν οι ίδιοι 20 χρόνια παρελθόν. Του Παναγιώτη Αναστασόπουλου
Rabbit’s Eye The Damage Was Terrific
(FPE Records)
Δίσκος ο οποίος έρχεται και με... οδηγίες χρήσεως. 'Ακούστε τον όπως ηχογραφήθηκε, αργά τη νύχτα, με κλειστά τα μάτια, και φτιάξτε την δική σας ταινία'. Του Αναστάσιου Μπαμπατζιά
Murphies Murphies
(39Label)
Νησιώτικη υπόθεση αυτός ο δίσκος. Από την Κέρκυρα οι δημιουργοί, από το 'Νησί' (τη Μεγάλη Βρεττανία) οι μουσικές επιρροές. Του Παναγιώτη Σταθόπουλου
Marta Sánchez SAAM (Spanish American Art Museum)
(Whirlwind Recordings)
Μεταξύ Ισπανίας και Αμερικής, μεταξύ οικείου και ανοίκειου, μεταξύ νέου και κλασικού, η τέχνη που μας αφορά κάπου σε κάποιο "μεταξύ' δημιουργείται... Της Ελένης Φουντή
Bloom in Dot Volute
(Ανεξάρτητη Παραγωγή)
Αφρικανική kora, περσικό σαντούρι, ηπειρώτικοι και ινδικοί δρόμοι, δυτικά ηλεκτρονικά μαραφέτια. Μουσική/οί που αγνοεί/ούν τα σύνορα και την γεωγραφία... Του Αντώνη Ξαγά
Wet Leg Wet Leg
(Domino)
Πάνε ή δεν πάνε παραπέρα, στον "δύσκολο" δεύτερο ή τρίτο δίσκο, κι αν ακόμη μείνουν "one hit wonders', μήπως να κρατήσουμε την καβαφική διδαχή από το "Πρώτο Σκαλί"; Εδώ που έφθασαν λίγο δεν είναι... Του Παναγιώτη Αναστασόπουλου
Λοκατόλα Νέκυια
(Same Difference Music)
Εν αρχή ην ο λόγος, το λέει και η Βίβλος μπροστά-μπροστά. Μετά όμως ήρθε και η μουσική. Και κάτι νέο γεννήθηκε. Του Αναστάσιου Μπαμπατζιά
The Hellacopters Eyes Of Oblivion
(Nuclear Blast)
Μαύρα μάτια της λήθης κάναμε για να ακούσουμε νέο δίσκο του σουηδικού γκαράζ ροκ συγκροτήματος. Οι περισσότεροι για 14 χρόνια ο Χρήστος Αναγνώστου για.. 24. Και συνεχίζει...
King Hannah I'm Not Sorry, I Was Just Being Me
(City Slang)
Και μπορεί το νεόκοπο βρετανικό σχήμα να δηλώνει "ότι είναι ο εαυτός" του κατά την χύδην έκφραση των καιρών, στον δίσκο ωστόσο ακούμε και άλλους 'εαυτούς' από το παρελθόν. Του Παναγιώτη Αναστασόπουλου
Ξεχασμένα (υπο)κεφάλαια από την ιστορία του ελληνικού underground (επανα)διεκδικούν τη θέση τους. Του Αναστάσιου Μπαμπατζιά
Spoon Lucifer on the sofa
(Matador)
Επιστροφή στα βασικά, κιθάρο-μπάσο-ντραμς κι άγιος ο Θεός. Ο διάβολος ωστόσο είναι στις λεπτομέρειες (αλλά και στον...καναπέ)
Messa Close
(Svart Records)
Μην είναι prog; Μην είναι doom; Μην είναι metal; Κι αν είναι απλά 'παλιορόκ'; Πόση έχει τελικά σημασία; Του Γιώργου Παπαδόπουλου
Annea Lockwood Becoming Air/Into The Vanishing Point
(Black Truffle)
Αντισυμβατική από τα νιάτα της (όταν έκαιγε πιάνα), ακάματη ερευνήτρια του ηχητικού κόσμου συνεχίζει στην 9η δεκαετία της, εδώ πειραματίζεται με κύριο όργανο την τρομπέτα (ομολογουμένως πιο... δύσκολη στο κάψιμο). Του Χάρη Συμβουλίδη
Cate Le Bon Pompeii
(Mexican Summer)
Η Πομπηία στην Ιστορία έχει μείνει σύμβολο της αιφνίδιας καταστροφής, στην ποπ κουλτούρα χαράχτηκε με τους Pink Floyd. Εδώ αποκτά πλέον και μεταφορικές προσωπικές διαστάσεις. Της Μαρίας Φλέδου
Rokurokubi Iris, Flower of Violence
(Time for Spun Records )
H βρετανική ψυχεδέλεια από τα σπάργανά της εμπνεόταν από παραμύθια, νεράιδες και άλλα μυθολογικά πλάσματα από την πλούσια τοπική παράδοση. Σήμερα πλέον φτάνει μέχρι και την Ιαπωνία... Του Βασίλη Παπαδόπουλου
Bríi Sem Propósito
(Ανεξάρτητη Παραγωγή)
Στην εποχή του "anything goes" υπάρχουν άραγε ακόμη ασύμβατα μουσικά είδη; Πάει το μπλακ μέταλ με το κράουτ και την κοσμική ελεκτρόνικα; Της Ελένης Φουντή
Dance with Invisible Partners #artificial
(Ανεξάρτητη Παραγωγή)
Τι αλήθεια μπορεί να σημαίνει το μάλλον αρνητικά φορτισμένο επίθετο "τεχνητός" στην... τέχνη; Ένας δίσκος αποτελεί αφορμή για περαιτέρω σκέψεις, αναδρομές ακόμη και προβλέψεις. Του Αντώνη Ξαγά
GAS Der Lange Marsch
(Kompakt)
"Το στοίχημα της techno-ποίησης του ιμπρεσσιονισμού κερδίζεται με χρυσό μετάλλιο ". Του Αναστάσιου Μπαμπατζιά
Cat Power Covers
(Domino)
Δίσκος διασκευών και το ερώτημα τίθεται σχεδόν αυτεπαγγέλτως: εύκολη διαφυγή από δημιουργική αφλογιστία ή τολμηρή επαναδιαπραγμάτευση; Της Χριστίνας Κουτρουλού
Black Country, New Road Ants from Up There
(Ninja Tune)
Με τίτλο που θυμίζει ...Κώστα Χατζή (όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι) το πολύφερνο σχήμα των ημερών επιστρέφει με νέο δίσκο και νέο ύφος. 'References, references' υπάρχουν ωστόσο ακόμη άφθονες. Του Παναγιώτη Αναστασόπουλου
Imarhan Aboogie
((City Slang)
Το τραγούδι της ερήμου, που θα σ'ακολουθεί, μπορεί να είναι και ηλεκτρικό. Του Αντώνη Ξαγά
Blaine Reininger Wounds And Blessings
(Les Disques du Crépuscule)
28 κομμάτια και 4 σουίτες, ένα μουσικό καλειδοσκόπιο που σαν συνοψίζει την μακρά πορεία του δημιουργού. Του Αντώνη Ξαγά
Neil Young & Crazy Horse Barn
(Reprise Records)
Τι κάνουν τα άλογα όταν γεράσουν; Πως προσεγγίζει κανείς τον 41ο δίσκο ενός μουσικού; Με την συνήθη πρακτική μεταξύ συγκατάβασης και θαυμασμού; Του Αντώνη Ξαγά.
Rosey Blue Swans
(Inner Ear)
"Έτσι δα οι κύκνοι"... Και η περσόνα Rosey Blue σε πρώτη εμφάνιση ως δημιουργός τραγούδια ύφανε για μάγισσες και ταρώ. Της Χριστίνας Κουτρουλού
Cecilia Lopez & Joe Moffett Caprichos
(Tripticks Tapes)
Στην μεθόριο μεταξύ μουσικότητας και θορύβου, μια τρομπέτα συναντά τα σύνθια και μια Αργεντίνα έναν Αμερικάνο. Τι συνέβη μετά στον δίσκο περιγράφει και αξιολογεί ο Χάρης Συμβουλίδης
Μια ιδιαίτερη (ίσως και δύσκολη) ταινία και ένα σάουντρακ τρία σε ένα. του Κώστα Καρδερίνη
New Masada Quartet John Zorn
(Tzadik)
Αν θελήσουμε να σταθούμε σε δύο μόνο χαρακτηριστικά του Zorn, αυτά θα ήταν η διαρκής πειραματικά αυτοσχεδιαστική του διάθεση και το επίμονο ανασκάλεμα των εβραϊκών του ριζών. Του Αναστάσιου Μπαμπατζιά
Τρία Λάμδα
(Ανεξάρτητη Παραγωγή)
Από το... δύο μέχρι το "Τρία" πέρασε αρκετός καιρός, έξι ολάκερα χρόνια. Αποτυπώνεται άραγε αυτός ο χρόνος και σε αντίστοιχη δημιουργική εξέλιξη; Του Μιχάλη Τσαντίλα
Σελίδες | Σελίδες
|
