Κάτι καλό να ακούσω;

0:00 Adult Books - Nihilism for Beginners
3:01 Small Hours Society - The Captive
8:07 Freakwater - Down Will Come Baby
12:46 Jesu + Sun Kil Moon - Εxodus
22:25 And Also the Trees - Your Guess
27:20 Teleman - Fall In Time
31:00 Quilt - Passersby
35:04 Mavis Staples - One Love
38:06 Moongazing Hare - Wild Nothing
42:37 Iggy Pop/Tarwater/Alva Noto - Ages & Ages Returning at Intervals
43:58 Underworld - Low Burn
50:15 Breath - In All Honesty
53:36 The Pheromoans - In Freefall
56:58 Sunwatchers - White Woman
1:00:48 Gagarin Kombinaatti - Massa

Βασίλης Παυλίδης

Adult Books - Running from the Blows (Lolipop)

Είναι το τρίο Nick Winfrey, Daniel Quintanilla και M. M. Sina, έρχονται από το Los Angeles και πήραν το όνομά τους από το πρώτο single των ιστορικών συμπολιτών τους X. Στο ντεμπούτο τους Running from the Blows παίζουν lo-fi-post-pop-punk που με κέρδισε λόγω της αδυναμίας μου στο μουσικό είδος και στις αναμνήσεις που μου προκαλεί. Δεν είμαι βέβαιος αν είναι (ή γίνουν) σημαντικοί ούτε αν το Running from the Blows έχει (ή αποκτήσει) μεγάλη σπουδαιότητα. Μου αρέσουν πολύ το Nihilism for Beginners, το Casual Wrecks και το Firewalking.

Χρήστος Πελτέκης

Small Hours Society - Hunting Season (Bandcamp)

Τις μικρές ώρες στις μικρές πόλεις (όπως οι Σέρρες), μπορεί να μη συμβαίνουν και πολλά πράγματα, όταν όμως έρθει εκείνη η εποχή που κάτι περίεργοι κυνηγοί βγαίνουν μετά τα μεσάνυχτα παγανιά, με όπλα τους μικρόφωνα, κιθάρες (και τι κιθάρες), μπάσα, τύμπανα, πιάνο και ακορντεόν, τότε... καλά θα κάνετε να ακούσετε προσεκτικά.

Γιώργος Τσαντίκος

Freakwater - Scheherazade (Bloodshot)

Δύο γυναίκες μόνες στην κάντρι: όχι ακριβώς δηλαδή κάντρι, αλλά αυτό το "Σικάγο-ίντι" που απενοχοποιεί για τα χίλμπιλι συναισθήματα που ενδεχομένως να προκαλούνται. Βραβείο "παντρέματος" ειδών στο Asp and the Albatross, υπερβατικής μπαλάντας στο Bolshevik and Bollweevil, που βάζουν στη μέση το από την αρχή δυναμικό και σκοτεινότερο Down will come baby. Για δισκογραφική επάνοδο μετά από μια δεκαετία, καθόλου άσχημα.

Μαριάννα Βασιλείου

Jesu/Sun Kil Moon - Jesu/Sun Kil Moon (Caldo Verde)

Τη συνεργασία των δυο αυτών ονομάτων την άκουσα με μια μικρή καθυστέρηση, καθώς κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο που μας πέρασε. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Συμμετοχές από τον Will Oldham, τους Low, τη Rachel Goswell των Slowdive και τον Isaac Brock των Modest Mouse. Κατά μία έννοια, αποτελεί το δίδυμο αδερφάκι του "Divers" της Joanna Newsom. Η θεματολογία του είναι το αναπόφευκτο και το αδιέξοδο του Θανάτου: η ξαδέρφη Clarissa, ο γιος του Nick Cave, ο θείος Lenny, ο δεκαεννιάχρονος που πέθανε από υπερβολική δόση, οι γονείς μας, οι φίλοι μας. Αλλά και το λυτρωτικό και παρηγορητικό της Αγάπης: να ακούς το "Candy Apple Grey" των Husker Du μαζί της (ή μαζί του), να λες αν θα αγοράσετε ή όχι νερό, να λες "θέλω να ανανεώσουμε τη σχέση μας" και να σου λέει "δεν ξέρω τι εννοείς, αλλά είμαι μέσα". Η Ομορφιά της ύπαρξης συνυπάρχει με τον Τρόμο της - και πολύ απλά, λέγεται Ζωή.

Αντώνης Ξαγάς

And Also the Trees - Born Into the Waves (AATT)

Μια παλιά αγάπη... Στη ροή της ζωής απομακρύνεστε, χάνεστε, περνάνε καιροί και ζαμάνια (τα οποία ποτέ δεν έκατσα να ψάξω ακριβώς τι είναι), την ξεχνάς, την αφήνεις πίσω, κάπου όμως στο πίσω μέρος του μυαλού, στην άκρη της καρδιάς διεκδικεί τη δική της γωνιά. Κι όταν την θυμάσαι, την ανακαλείς, θέλεις να την ανακαλείς, όπως ακριβώς υπήρξε, παγωμένη στον χρόνο, ανέγγιχτη, χωρίς ρυτίδες, χωρίς σημάδια και ουλές του χρόνου. Κι αν ποτέ η μοίρα τα φέρει να την ξανασυναντήσεις; Ψάχνεις να βρεις τι απέμεινε;

Από ένα άσημο χωριουδάκι της Αγγλίας ξεκίνησαν αυτοί, μια εποχή που ίσα που περπάταγες, πέρασες χρόνια πολλά μαζί τους, οι ευγενικά δραματικές τους μελωδίες σε συντρόφευσαν σε αναρίθμητες στιγμές, και ο καιρός κυλούσε, οι ίδιοι ποτέ δεν αλλαξοπίστησαν, κι ας μην τους έμαθαν ποτέ πολλοί, ίσως γι' αυτό να τους αγάπησες ένα τσικ παραπάνω, κατά βάθος δεν ήθελες κιόλας να μοιράζεσαι τις αγάπες με τους πολλούς, μετά όμως χάθηκαν, χάθηκες κι εσύ, έψαχνες τα καινούργια. Μέχρι τη μέρα που ξανασυναντιέστε. Και είναι ίδιοι. Κι όμως έχουν αλλάξει, φαίνεται βαρετό κι όμως δεν πειράζει. Κι ας μην είναι σπουδαίοι πια στον "τοσοστό" δίσκο τους, μπορούν ακόμη να σε αγγίξουν...

Τελικά ίσως ο μόνος τρόπος να μείνει μια αγάπη αναλλοίωτη στο χρόνο είναι να χαθεί οριστικά μαζί του...

Μιχάλης Βαρνάς

Teleman - Brilliant Sanity (Moshi Moshi)

Οι Teleman θυμίζουν την εποχή της ανόθευτης ποπ. Πριν νοθευτεί δηλαδή από βαθύτερα νοήματα, τζαζ πινελιές και ποικίλα ηχοχρώματα. Μάλιστα αποκτά μεγαλύτερη σημασία η ποπ ευσυνειδησία τους διότι επαναλαμβάνεται στο δεύτερο άλμπουμ όπως ακριβώς και στο πρώτο τους (Breakfast) πριν δυο χρόνια. Οι αποκλίσεις στον ήχο και το ύφος από άλμπουμ σε άλμπουμ στις μέρες μας είναι πιο εντυπωσιακές κι από τις θέσεις Έλληνα πρωθυπουργού πριν και μετά από ένα δημοψήφισμα.

Το διαφορετικό στο Brilliant Sanity είναι η λιγότερο μελαγχολική διάθεση του. Προφανώς θα αλλάξουν τον κόσμο της μουσικής στο τρίτο τους και αποφασιστικό άλμπουμ, μέχρι τότε ας διασκεδάσουμε τον φετινό Απρίλη με τους Teleman δίχως ψαγμένες ενοχές.

Τάκης Κρεμμυδιώτης

Quilt - Plaza (Mexican Summer)

Τώρα που το μακρύ καλοκαίρι, σταματώντας να παίζει αποτυχημένα το ρόλο του φετινού χειμώνα, δίνει τη θέση του στην άνοιξη, οι Quilt μας προσφέρουν εξαιρετική μουσική για να χαθούμε στα αρώματα από τις νεραντζιές των εξοχών της πόλης. Όπως κι αν πείτε τα τραγούδια του "Plaza", είτε εναλλακτικά είτε ψυχεδελικά, να ξέρετε πως στην ουσία τους παραμένουν πολύχρωμα pop. Γι' αυτό, ό,τι κι αν τραγουδά με την υπέροχη φωνή της η Anna Fox Rochinski (που θυμίζει την εντυπωσιακή Rachel Stolte των Great Northern) και ο Shane Butler, δε μπορεί παρά να ακούγεται όμορφο. Το τρίο από τη Βοστώνη, με παραγωγό τον Jarvis Taveniere (Woods), στον τρίτο του δίσκο "προδίδει" τους Beatles για χάρη των Yo La Tengo, των Go Betweens του "16 Lovers Lane" και του Paul Roland, φλερτάροντας διακριτικά με τη folk, τη jazz, το ρεπερτόριο της Stax και τον ήχο της Φιλαδέλφεια(ς). Αν αυτοί τραγουδούν "I'll be fine in confusion", ε, τότε εμείς δεν πρόκειται να είμαστε αυτοί που θα τους ευχηθούμε "καλή ανάρρωση".

Μάριος Καρύδης

Mavis Staples - Livin' On A High Note (Anti-)

Με λίγη βοήθεια απ' τους φίλους της Nick Cave, M. Ward, Neko Case, Ben Harper, Valerie June (κ.α.), το φετινό άλμπουμ της Mavis, δεν καταφέρνει να είναι όσο ευδιάθετο θα ήθελε η ίδια, δηλαδή να ξορκίσει τα μοιρολόγια της μακράς καριέρας της, όμως παραμένει πιστό στις μουσικές "ρίζες" και αξίες των Staples. Μία ελαφρά εκμοντερνισμένη, παραδοσιακή spiritual μαρτυρία με οικουμενικές προεκτάσεις, με τα (αναπόφευκτα) στοιχεία της θρησκείας και του ηθικοδιδακτισμού απ' την μία και της ιστορικής αφύπνισης κατά των φυλετικών διακρίσεων και υπέρ της κοινωνικής αλληλεγγύης απ' την άλλη. Απαραίτητο anti-soundtrack για την Αμερικάνικη προεκλογική σαπουνόπερα.

Αντώνης Κλειδουχάκης

Moongazing Hare - Wild Nothing (Bandcamp)

Πίσω από τους Moongazing Hare βρίσκεται ο νεαρός τραγουδοποιός David Folkmann Drost, Δανός που ζει στη Σουηδία, έχει σπουδάσει ανθρωπολογία, βγάζει μουσική από το 2009 και μόλις φέτος φαίνεται να τράβηξε λίγο την προσοχή μουσικόφιλων ανά τον κόσμο. Οι συνθέσεις του διακρίνονται από απαλά drones, προσεγμένους ήχους μέσα στην ησυχία της νύχτας, μυρωδιά ηχογράφησης δωματίου, σμιλεύουν την σιωπή της στιγμής και παίρνουν μορφή από αγνή ψυχική ομορφιά, αγάπη και καλοσύνη για τη ζωή. Έχοντας βγάλει φέτος ο Bonnie Prince Billy τον δίσκο με τους Bitchin Bajas, δουλειές σαν το Wild Nothing δίνουν μια νεοκυμματική αίγλη στον ευρύτερο χώρο του psych, free, avant, underground, whatever folk.

Χίλντα Παπαδημητρίου

Iggy Pop / Tarwater / Alva Noto - Leaves of Grass (Morr Music)

Ο Iggy Pop, με τη σπηλαιώδη βραχνή φωνή του, απαγγέλει Γουώλτ Γουίτμαν. Το ambient/post rock μουσικό υπόβαθρο δημιουργεί ο γερμανός πειραματικός μουσικός/εικαστικός Alva Noto με τη συνοδεία του ντουέτου των συμπατριωτών του Tarwater. Περιορισμένη κυκλοφορία σε 500 κόπιες - EP σε βινύλιο. Μη σπεύσετε οι συλλέκτες σπάνιων εκδόσεων, μόνο οι λάτρεις της ποίησης του Γουίτμαν. Πού να φανταζόταν ο αγριάνθρωπος της αμερικανικής ποίησης ότι κάποια μέρα, τα ποιήματά του θα απάγγειλε ένας άλλος αγριάνθρωπος. Αν και μάλλον όλα αυτά τα κλισέ είναι απατηλά. Ο Iggy Pop ακούγεται σαν τον William Burroughs, οι απόκοσμοι ήχοι πίσω από τη φωνή του θα μπορούσαν να είναι η μουσική εξωγήινων επισκεπτών - την ιδέα μου έδωσε η αναφορά στον Burroughs. Ποιος άλλος θα μπορούσε να αρθρώσει με περισσότερη πειθώ τον στίχο: offering these, offering myself / bathing myself, bathing my songs in sex.

Άρης Μπούρας

Underworld - Barbara Barbara, We Face A Shining Future (Astralwerks)

Έξι χρόνια μετά το τελευταίο τους άλμπουμ οι Underworld επιστρέφουν με νέα κομμάτια, που όχι μόνο έχουν να πούνε κάτι ουσιαστικό εν έτη 2016, μετά από 30+ χρόνια καριέρας, αλλά στιγμές νιώθεις το ίδιο γαργαλιστικό ρίγος να διαπερνά το νευρικό σου σύστημα. Η χαρακτηριστική φωνή του Karl Hyde, τα ανεβασμένα bpm, οι τριπαριστές μελωδίες, η ζεστασιά που αποπνέει η παραγωγή του Rick Smith, όλα πακεταρισμένα προσεκτικά σ' ένα νάιλον περιτύλιγμα βγαλμένο από τα εφηβικά μας όνειρα. Αν είχε το άλμπουμ και περισσότερα κομμάτια, δε θα χρειαζότανε ν' ασχολούμαστε με την σαθρή επικαιρότητα.

Γιώργος Λεβέντης

Breathe - This Shining Moment - Recordings 1986 to 1990 (Flood Gallery)

Κλέβουμε αν βάλουμε κάποιο reissue εδώ; Λίγο ναι, αλλά οι Drones που ήταν η εναλλακτική μου, έπαιξαν για ένα ημίχρονο στη σκέψη μου, αλλά στο δεύτερο δεν κατέβηκαν καν στο γήπεδο. Tα δύο, ελαφρώς άνισα, άλμπουμ των Breathe μαζί με μερικά b-sides, αλλά και το 'Ιn All Honesty', έρχονται να θυμίσουν την ιστορία ενός γκρoυπ που έπεισε αρκετούς ότι μπροστά του βρισκόταν μία θριαμβευτική πορεία τόσο προς τα charts όσο και προς την αγκαλιά όσων αποφασίζουν περί του έγκριτου ή μη των πραγμάτων. Aν μπορούσαν να πείσουν και τους εαυτούς τους θα ήταν ακόμη καλύτερα. Γοητευτικά καλτ και με κάποια σπουδαία τραγούδια για να μπουν στην κατηγορία των ένοχων απολαύσεων, αλλά όχι όσο πρέπει καλοί για να κερδίσουν τη μάχη της υστεροφημίας. Τις φορές πάντως που αυτή η ΦΩΝΗ συνάντησε με επιτυχία το πάντρεμα soft soul και pop, κατάφεραν να ξεφύγουν από τα αισθητικά συμφραζόμενα του είδους και της εποχής τους. Αν κάποιος δεν ονειρεύτηκε ποτέ ως τώρα το ακραίο σοφιστικέ όριο του Rick Astley, είναι αργά να πειστεί από μένα, αλλά μια προσπάθεια δε βλάπτει.

Μπάμπης Αργυρίου

The Pheromoans - I'm On Nights (Alter)

Και στη μουσική οι περισσότεροι βλέπουν τα δέντρα και δεν βλέπουν τη χλόη του δάσους, δηλαδή γκρουπ σαν τους Pheromoans οι οποίοι δεν πρόκειται να ψηλώσουν ποτέ, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να είναι χρήσιμοι για όσους έχουν χρόνο για ξάπλες και πικνίκ. Ακούγοντας το δίσκο σκέφτηκα ότι είναι συλλογή με τα άπαντα άγνωστου γκρουπ που έδρασε στην post-punk era. Είναι καινούριοι όμως και από το 2007 έχουν κυκλοφορήσει πάνω από 120 τραγούδια σε εταιρίες με ονόματα που ίσως δεν έχεις ξανακούσει. Εκτός απ' τον τραγουδιστή και τον κημπορντίστα οι υπόλοιποι τέσσερις παίζουν και electronics. Στο δελτίου τύπου ρίχνουν ονόματα όπως Solid Space, Dan Treacy, Martin Rev, Young Marble Giants και δημιουργούν την αίσθηση που πολύ μου αρέσει - ότι συνθέτουν χωρίς άγχος και ηχογραφούν διασκεδάζοντας ό,τι προκύψει, έχοντας επίγνωση ότι η εμπορική επιτυχία είναι ουτοπία και δεν χρειάζεται να κάνουν καμιά υποχώρηση για να την καλοπιάσουν.

Γιώργος Παπαδόπουλος

Sunwatchers - Sunwatchers (Castle Face)

Πρώτος δίσκος έκπληξη από τους Νέο-Υορκέζους τούτο το ψυχεδελιασμένο σαξο-φονικό, εξωγήινο ροκ, που παραδόθηκε στους κοινούς θνητούς αυτού του κόσμου τελείως ξαφνικά και σκόρπισε τον πανικό σε σχετική μειονότητα ακροατών. Τσιτωμένοι, συνεχώς γκαζωμένοι ρυθμικά, παραδίδουν έναν ροκ στην ψυχή δίσκο, φτιαγμένο από free-jazz τσιριχτά σαξόφωνα που βρίσκονται σε συνεχόμενο μελωδικό οργασμό με τις κιθάρες. Ακούγεται δυνατά, σε συναισθηματικά ξεσπάσματα, σε αμάξια που αναπτύσσουν μεγάλη ταχύτητα και σε πάρτι που βρίσκονται στο απόγειο τους.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Gagarin Kombinaatti - 83-85 (Sahko)

Έχετε ακουστά τον όρο πρωτο-techno; Είναι αστείος το ξέρω, αλλά πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις τον ήχο του πρώτου σχήματος του Mika Vainio (των Pan Sonic) από τα 80ς; Πρόκειται για ένα χαμένο διαμάντι της γέννησης της electronica, όχι μόνο γιατί φαίνεται ήδη το προσωπικό γνώριμο ύφος του Mika, δηλαδή μια ινταστριαλίζουσας λογικής cut and paste ηλεκτρονική δημιουργική διαδικασία, αλλά γιατί είναι και πολύ υψηλού επιπέδου. Αν είχε κυκλοφορήσει δίσκος τους τότε που ηχογράφησαν τούτα τα πράγματα, θα τον είχαμε σήμερα κατατάξει στο πάνθεο των κλασικών της industrial σκηνής. Μη φοβού όμως, θα γίνει αυτό αργότερα με τη συλλογή αυτή.