Κάτι καλό να ακούσω;

Αντώνης Ξαγάς
Desperate Journalist - Grow up (Fierce Panda)
Απελπισμένος μουσικός δημοσιογράφος (in οngoing meaningful review situation που έλεγαν σκωπτικά οι Cure) προσπαθεί να σκαρφιστεί πρωτότυπες παρομοιώσεις, εκφράσεις, επίθετα ή κάθε άλλη εξυπνάδα για να περιγράψει τη διόλου πρωτότυπη, μολαταύτα ευχάριστα δυναμική και καλοπαιγμένη μουσική μίας ακόμη post-punk-indie-κάτι μπάντας από το Νησί.

Αντώνης Κλειδουχάκης
Look Blue Go Purple – Still Bewitched (Flying Nun Records)
Οι LBGP ήταν τέσσερα κορίτσια από την Νέα Ζηλανδία τα οποία έχοντας βγάλει μόλις 3 EP στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 80, συγκαταλέγονται στην σκηνή του Dunedin που είχε καθοριστεί σαν ήχος λίγα χρόνια πριν από μπάντες της πόλης όπως οι Clean, οι Chills, οι Bats, οι Tall Dwarfs του Chris Knox, οι Verlaines κ.α. Μικρή σκηνή από καμιά σαρανταριά μπάντες (μην φανταστείς), που χαίρει τεράστιας μα όχι δυσανάλογης σε σχέση με την σπουδαιότητα της, εκτίμησης και που αν όχι καθόρισε τουλάχιστον συμπορεύτηκε με το πρώτο κύμα της κιθαριστικής ποπ της δεκαετίας του 80, αυτό που μπόλιασε τον γνώριμο ήχο του indie των 90s. Σε αυτή την κυκλοφορία, η μαμά θρύλος εταιρεία παρουσιάζει μάλλον το σύνολο των ηχογραφήσεων τους, από τις οποίες ξεχωρίζει κανείς τη φωνή, τα πλήκτρα και το φλάουτο της Norma O'Malley που δίνουν κάτι ξεχωριστό στον εκτός των άλλων, κάπως αλά-Feelies ήχο τους και ιχνογραφούν μια προ-Stereolab εποχή.

Γιώργος Λεβέντης
The Moonlandingz - Interplanetary Class Classics
Στην ανασκόπηση του 2015 σε αυτό εδώ το σάιτ, ένας γενναίος συντάκτης (εντάξει, αφού ρωτάτε, εγώ ήμουν) τοποθέτησε στο Νo.1 το ''Johnny Rocket...'' τoυ πρότζεκτ των Eccentronic Research Council. H φανταστική μπάντα των Moonlandingz αυτή τη φορά παίρνει σάρκα και οστά και ανάμεσα σε συγγνωστό camp και indie-horror-dance πιρουέτες διεκδικεί μια θέση στην αλυσίδα των arty weirdos οι οποίοι έριξαν βρώμικες ματιές στην ψυχή της ποπ κουλτούρας χορεύοντας τους καημούς της. Mε αρκετούς γκεστ (Yoko Ono, Phil Oakey) και αρκετές ενδιαφέρουσες εξάρσεις κερδίζουν το στοίχημα. Ίσως όχι τόσο απόλυτα όσο θα διαβάσουμε σε αρκετές κριτικές (λείπει το συνθετικό κέντρο βάρους), αλλά αρκετά πειστικά ώστε να κάνει τον Luke Vibert-goes- faux glam σουρεαλισμό του δίσκου ενδιαφέροντα, ακόμη και όταν περάσουν αρκετές ακροάσεις.

Μιχάλης Βαρνάς
Coco Hames - Coco Hames (Merge Records)
Δίσκος που ακούγεται με ανοιξιάτικα φανελάκια, ανοιχτά παράθυρα και το καλαμάκι στο στόμα. Νομίζω πως κομμάτια όπως το I Do Love You και το Long Time Coming θα νιώσουν τη θαλπωρή ενός ευρύτερου ακροατηρίου και δεν ξέρεις, μπορεί να έχουν και τη τύχη του Love And Hate του Kiwanuka που έκοψε το νήμα μπροστά στο απαιτητικό κοινό του τμήματος αλλαντικών ενός σουπερμάρκετ. Όμως κανείς δε νοιάζεται για τον τερματισμό, όλοι το ταξίδι έχουμε στο νου και τα δέκα τραγούδια της Coco Hames μας προσφέρουν τις ιδανικότερες συνθήκες να αναπολήσουμε, να θυμηθούμε και να ρωτήσουμε τη φίλη μας αν έχει ακούσει κάποια τραγούδια της Dusty Springfield.

Κώστας Κοντονικόλας
The Magnetic Fields – 50 Song Memoir (Nonesuch Records)
Η ιστορία του Merritt και των Magnetic Fields είναι αυτή ενός σκεπτόμενου τραγουδοποιού. Ποτέ δεν του έφτανε απλά να γράφει τραγούδια, ήθελε να τα παρουσιάζει ως διαπιστώσεις αυτών που παρατηρούσε, γι’ αυτό και οι περισσότεροι δίσκοι του είναι θεματικοί. Το 50 song memoir έχει μέσα του -μάντεψε- 50 τραγούδια του ευρύτερου indie/pop/baroque είδους, ένα για κάθε χρόνο που έχει ζήσει ο Merritt. Κάποια είναι πολύ καλά, κάποια λιγότερο καλά, κάποια τα ξεχνάς μετά την ακρόασή τους, αλλά όλα έχουν το ρόλο τους. Το προφανές συμπέρασμα που βγαίνει από τον τίτλο, είναι ότι το 50 song memoir είναι αυτοβιογραφικό. Δεν είναι όμως. Κι αυτό, γιατί ο Merritt καταφέρνει μεν να μελοποιήσει βιογραφικά στοιχεία του εαυτού του, το κάνει όμως από τη σκοπιά ενός κυνικού παρατηρητή που τον βλέπει από μακρυά και καταγράφει αποστασιοποιημένα. Το 50 song memoir σε προκαλεί να κοιτάξεις στον καθρέφτη και να αναγνωρίσεις έναν παλιό σου γνωστό, που κάποτε φορούσε λιωμένα Levi’s και τερμάτιζε το Τέτρις σχηματίζοντας στο τέλος ένα μεγάλο ‘Η’.

Άρης Μπούρας
Drake - More Life: A Playlist By October Firm (Cash Money/Young Money Entertainment)
Το έχω ακούσει τόσες φορές τις τελευταίες ημέρες που θα ήταν αμαρτία να μη το αναφέρω. Το “More Life” είναι ένα από τα καλύτερα (mainstream;) άλμπουμ που άκουσα μες στο μήνα. Με σωστά επιλεγμένες συνεργασίες για τον Καναδό σούπερ σταρ (βλέπε Black Coffee, Sampha, Young Thug μεταξύ άλλων), εστιάζοντας περισσότερο στη μουσική αυτή καθαυτή και λιγότερο στο θεαθήναι, που πολλάκις συναντάμε τελευταία στην hip-hop και r’n’b. Εθιστική νεο-σόουλ, house, grime, reggae, electro και pop δένουν αρμονικά σ’ έναν απολαυστικό δίσκο ο οποίος ξεπερνά τα 80 λεπτά.

Νίκος Παπατριανταφύλλου
ADULT. - Detroit House Guests (Mute)
Ένα ζευγάρι βουτηγμένο στην τέχνη. Με ιδιαίτερη μουσική διαδρομή, ακουμπώντας σε techno βάση και electroclash ως punk αισθητική. Μια μπάντα η οποία φτάνει στην ...ενηλικίωσή της. Και στήνει ένα μεγάλο δημιουργικό πάρτι. Ο Adam Lee Miller και η Nicola Kuperus μετατρέπουν το σπίτι τους σε συνθετικό κοινόβιο. Καλούν 6 διαφορετικές περσόνες να μείνουν για 1 μήνα μαζί τους και ηχογραφούν 12 κομμάτια, από δύο με τον κάθε καλεσμένο τους, στον οποίο αφήνουν μεγάλο περιθώριο για την προσωπική σφραγίδα του.
Όσο για τους συμμετέχοντες στο πάρτι: Πέρα από τους γνωστούς Michael Gira (Swans) και Douglas J McCarthy (Nitzer Ebb – Recoil), χαρίζουν έντονες πινελιές οι Robert Aiki Aubrey Lowe (πειραματικός αλεατορικός συνθέτης), Lun*na Menoh (γιαπωνέζα καλλιτέχνης μόδας αλλά και μέλος avant-pop μπάντας), Dorit Chrysler (αυστριακή θερεμινίστρια) και Shannon Funchess (Light Asylum).
Το κοκτέιλ που σερβίρεται συνδυάζει διάφορες γευστικές τανίνες οι οποίες ερεθίζουν διαφορετικές κάθε φορά αισθητηριακές απολήξεις. Μεστό, ωστόσο, σε σώμα και έντονο στην εγκεφαλική επίδρασή του.

Μάριος Καρύδης
Jungle Fire – Jambu (Nacional)
Not Another White Afrobeat Band (NAWAB) θα μπορούσε να ήταν το όνομα αυτού του συνόλου από το L.A. Όμως, διαφοροποιούνται από τον υπόλοιπο αχταρμά της αναβίωσης της Δυτικοαφρικανικής funk του Fela, με τη μίξη αυτής με cumbia, λατινοαμερικάνικoυς ρυθμούς και salsa (τη καλή της Fania, του Ray Barretto και του Mongo Santamaria) με αποτέλεσμα μια πιο ψυχεδελική και “tropicália” funk. Ποικίλα κρουστά δίνουν ένα ξεχωριστό τέμπο και φέρνουν στο νου, εκτός από τις παραλίες του Πουέρτο Ρίκο και της Βραζιλίας, τις καλύτερες στιγμές των War και των Dap-Kings.

Γιώργος Παπαδόπουλος
Various Artists – Spiritual Jazz 7: Islam (Jazzman Records)
Η έβδομη συλλογή της Spiritual Jazz αφιερώνεται στην επιρροή του Ισλάμ στην Αμερικάνικη jazz μουσική μεταξύ 1950-1980, με καλλιτέχνες όπως οι K. Clarke, A. Blakey, S. Shihab, G. Gryce, I. Sulieman, A. Jamal, Y. Lateef. Η εισχώρηση του Ισλάμ σε μια ταραχώδη Αμερική των ‘50s μέσα από τραγούδια ξεχασμένα σε σπάνιους δίσκους και ηχογραφήσεις της εποχής ηχογραφημένα από μουσουλμάνους μουσικούς. Μια απίθανη συλλογή η οποία δικαιώνει για έβδομη φορά τον μερακλίδικο χαρακτήρα της Jazzman Records, ένα ιστορικό κειμήλιο που μαζί με τα υπόλοιπα προηγούμενα έξι αδερφάκια του θα πρέπει να υπάρχει σε κάθε δισκοθήκη που σέβεται τον εαυτό της.

Βασίλης Παυλίδης
Japan Blues - Sells His Record Collection (Japan Blues)
Πίσω από όνομα Japan Blues βρίσκεται ο Λονδρέζος Howard Williams. Το Sells His Record Collection είναι το πρώτο του άλμπουμ και δεν περιλαμβάνει ακριβώς μουσική αλλά ένα πειραγμένο κολλάζ παραδοσιακών γιαπωνέζικων τραγουδιών. Ο Williams κόβει και κολλάει ηλεκτρονικούς ήχους, υπαίθριες ηχογραφήσεις και αποσπάσματα γιαπωνέζικης μουσικής με αριστοτεχνικό τρόπο. Μου αρέσουν πολύ η θεατρική αίσθηση και τα παραδοσιακά κρουστά της Άπω Ανατολής, τα οποία σε κάποιες στιγμές κυριαρχούν. Το αγαπημένο μου κομμάτι είναι το 10,000 Forgotten Ghost Stories το οποίο κινείται στα όρια της μοντέρνας σύνθεσης. Στο jukebox μου έχω τραβήξει και το Everything Passes.

Μαριάννα Βασιλείου
The Magnetic Fields – 50 Song Memoir (Nonesuch Records)
Τα «69 τραγούδια αγάπης» γίνονται «50 τραγούδια απομνημονευμάτων» - ένα για κάθε από τα 50 χρόνια ζωής του Stephin Merrit. Πέντε δισκάκια και δυόμιση ώρες μουσικής – και ούτε μία στιγμή δεν καταντάνε κουραστικά ή επαναλαμβανόμενα. Αθωότητα και ρομαντισμός από τη μια, ωριμότητα και κυνισμός από την άλλη. Φαντάζομαι – ή μάλλον θέλω να ελπίζω – ότι στα 50 μας κι εμείς θα μπορούμε να τα συνδυάσουμε αυτά τα δυο. Κι αν δεν μπορούμε να γράψουμε τόσο όμορφα τραγούδια, τουλάχιστον ας μπορούμε να ζούμε με όσα θα έχουμε αποκομίσει από τις εμπειρίες μας. Και να τα εφαρμόζουμε τουλάχιστον, ακούγοντας δίσκους σαν και αυτόν.

Θανάσης Φωτιάδης
Mica Levi - Jackie (Milan)
Μετά το αριστουργηματικό σάουντρακ για το Under The Skin, η Mica Levi αποφεύγει την εύκολη χολιγουντιανή υπερ-δραματοποίηση ανακατεύοντας με επιμέλεια και οικονομία τα υλικά της. Φτιάχνει κάτι διαφορετικό που φέρνει τη σφραγίδα της. Να είναι τα ανατριχιαστικά γκλισάντα στα έγχορδα ή οι ιδιαίτερες συγχορδίες στο πιάνο;

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Wolf Eyes - Undertow/Right in front of you (Lower Floor Music)
Να πω την αμαρτία μου, με τους τελευταίους δίσκους των Wolf Eyes δεν κάνω κωλοτούμπες. Ντάξει καλοί είναι, αλλά μ' αφήνουν με μια γεύση ανικανοποίητου. H εξαίρεση είναι τούτο δω το σι-ντι που δίδεται έξτρα μαζί με το τελευταίο τους βινύλιο. Διότι λείπουν τα φωνητικά και ακούγονται και κάτι σκόρπια πνευστά (είναι το βασικό χαρακτηριστικό) πάνω στο acid υγροποιημένο δάπεδο θυμίζοντας μου έξτρα βουκολικές-διονυσιακές καταστάσεις. Like.

00:00 Desperate Journalist - Oh Nina
04:05 Look Blue Go Purple -Winged Rumour
07:53 The Moonlandingz - I.D.S
11:30 Coco Hames - If You Ain't Mine
15:00 The Magnetic Fields - '90 Dreaming in tetris
18:02 Drake (feat. Black Coffee & Jorja Smith) - Get It Together
21:50 ADULT. (feat. Michael Gira) - Breathe On
25:35 Jungle Fire - Lamento Momposino
28:53 Αbdelrahman Αbdo Εlkhatib & Solar Plexus - Ah ya zen
33:30 Japan Blues - Everything passes
36:05 The Magnetic Fields - '05 Never Again
39:28 Mica Levi - Children
42:30 Wolf Eyes - II