Κάτι καλό να ακούσω;

Mιχάλης Βαρνάς
Andrew Bird - My finest work yet (Loma Vista, 2019)
Αρκετά χρόνια πίσω ο Andrew Bird υπήρξε αγαπημένη μου παράξενη φάση. Ή μία από τις αγαπημένες μου τέλος πάντων. Ο τύπος με το βιολί που δεν είναι ροκ αλλά ούτε και φολκ και είχε και παράξενη παρέα που την έλεγαν The Mysterious Production Of Eggs. Μικρή παρέα θα έλεγα γιατί συνήθως τα έκανε όλα ο ίδιος. Τα χρόνια πέρασαν, σταμάτησα να τον παρακολουθώ αν και δεν χάθηκε από μπροστά μου αφού κυκλοφορεί συνεχώς δίσκους. Ο ειρωνικός τίτλος του άλμπουμ, το κιτς εξώφυλλο, κι ο Sisyphus και η παλιά συμπάθεια έπαιξαν τον ρόλο τους να ακούσω ξανά ολοκληρωμένη δουλειά του. Όλα καλά με τον Andrew. Όπως διάβασα και κάπου αλλού δε θα σώσει τον κόσμο με το ‘My Finest Work Yet’ αλλά έτσι κι αλλιώς αυτός ο κόσμος δε θέλει και να σωθεί και στο φινάλε αδερφέ τον εαυτό μας προσπαθούμε να σώσουμε. Να μην πέσουμε με ξένους σε μας κανόνες και την τελευταία στιγμή μετανιώσουμε για όλα.
Για αυτά μιλάει το φιλαράκι ο Andrew, γι’ αυτό και ο Σίσυφος, γι' αυτό και τον αγαπάμε.

Μαριάννα Βασιλείου
Billie Eilish - When we all fall asleep, where do we go? (Darkroom/ Interscope Records, 2019)
Βγήκε πριν από λίγες μόλις μέρες, δεν έχω πάψει να το ακούω από τότε, do believe the hype. Φρέσκια στιλιζαρισμένη indie pop από μια κοπελίτσα μόλις 17 χρονών, καλογραμμένη όσο δεν πάει, cool εκφορά του λόγου, φτερωτά φωνητικά, μπάσα που μέχρι και gothic τα λες και ήχος του σήμερα. Και επιτέλους μια νέα γυναίκα που αντιμετωπίζει διαφορετικά τη μουσική βιομηχανία, κάνει ό,τι κρίνει εκείνη καλύτερο για την ίδια και την μουσική της και δεν δίνει καμιά σημασία για το πώς θα την χαρακτηρίσουν. Φτου σου κοριτσάκι μου!

Νάνσυ Σταυρίδου
Ladytron – Ladytron (Ladytron Music, 2019)
Δεν έχω κάτι αρνητικό να προσάψω στις αγαπημένες Ladytron για το ομότιτλο νέο άλμπουμ τους, αν και επέστρεψαν μετά από 8 χρόνια δισκογραφικής απουσίας χωρίς να μας παρουσιάσουν μια φρέσκια μουσική πρόταση, χωρίς κανένα ρίσκο. Απεναντίας, είναι σα να επέλεξαν ένα πετυχημένο ομολογουμένως, ποτ πουρί synth pop συνθέσεων από τις προηγούμενες δουλειές τους, έναν ασφαλή δρόμο θα έλεγα, που να καλύπτει όλα τα γούστα των φαν τους έτσι ώστε να μη μείνει κανένας παραπονεμένος. Στη δική μου περίπτωση το πέτυχαν με το διαολεμένο “Deadzone”. Και κάπου εκεί σταματά το ζέσταμα και ξεκινά για μένα η πραγματική απόλαυση του Ladytron 2019. Και αυτό μου αρκεί.

Αντώνης Ξαγάς
Xeno & Oaklander – Hypnos (Dais, 2019)
«Τα ορφανά των Kraftwerk» διάβασα κάπου και μου άρεσε… Πέμπτο άλμπουμ πια για το σχήμα με το παράξενο όνομα, ντουέτο, αγόρι-κορίτσι, ο Σον και η Λιζ, σχεδόν παραδοσιακή για τον χώρο αυτή η διαμόρφωση (τι θέλετε, και οι Kraftwerk …δίδυμο ήταν από πολλές απόψεις). Αμφότεροι Μπρούκληδες, με ευρωπαϊκές ρίζες και παιδεία όμως, με τα γαλλικά και τα (πολυφωνικά και εννοείται αναλογικά) σύνθια τους, φτιάχνουν ομιχλώδεις και υπνωτικές (ταιριάζει εν προκειμένω με τον …τίτλο του δίσκου η στερεοτυπική αυτή έκφραση) minimal wave ατμόσφαιρες με γοτθικές ηχητικές αποχρώσεις και υφές.

Γιώργος Παπαδόπουλος
The Comet is Coming - Trust in the lifeforce of the deep mystery (Impulse!, 2019)
Ο Κομήτης έρχεται και ξαναχτυπάει με δεύτερο στουντιακό δίσκο, τόσο δυνατό και ζωντανό όσο και το ντεμπούτο τους που είχε ταράξει τα νερά το 2016. Το τρίο από το Λονδίνο είναι άλλη μια απόδειξη ότι μουσικά η χώρα ξανακινεί τις μόδες και τις τάσεις τα τελευταία χρόνια γενικότερα και με την νέα τζαζ σκηνή ειδικότερα που τροφοδοτεί ταλέντα και δισκάρες την παγκόσμια μουσική πραγματικότητα. Οι “κομήτες” ξεφεύγουν από τα στεγανά της jazz (αν υπάρχουν τέτοια) και γκρουβάρουν και ηλεκτρονικά και κυρίως χορευτικά με το σαξόφωνο του Shabaka Hutchings να έχει την κύρια μελωδική κατεύθυνση και να αυξομειώνει τις δυναμικές σε κάθε κομμάτι. Ανεβαστική, παιχνιδιάρικη, μοντέρνα jazz για αυτούς που δεν ακούν jazz και θέλουν να χορεύουν στα live που πηγαίνουν. Ένας δίσκος απολαυστικότατος που δεν αναλώνεται από τα άπειρα repeat που έχει ήδη παίξει.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Carl Stone - Baroo (Unseen Worlds, 2019)
Στον καινούριο δίσκο του Carl Stone (στον οποίο ο τίτλος του πειραματιστή ταιριάζει γάντι) παρατηρούμε μια κάποια ποπ παρεκτροπή. Μην ανησυχείτε όμως, δεν στοχεύει στις ραδιοφωνικές λίστες, απλά χρησιμοποιεί συστατικά μιας ποπ αλλά και world καταγωγής για να επανεφεύρει για άλλη μια φορά την προσωπική ηχητική του γλώσσα, αυτή της εξωφρενικής διαδοχής ηχητικών σπαραγμάτων σε ρυθμικό κολλάζ. ΠΟΛΥ καλά τα πάει κι αν δεν με πιστεύετε ακούστε το ‘Panchita’.

Γιώργος Λεβέντης
White Denim - Side effects (City Slang, 2019)
Οι eclectic jammers από το Austin δεν παρουσιάζουν σε αυτή τη δουλειά κάτι που να σπρώχνει τη μουσική τους μπροστά, και το αναγκαίο, αλλά μη επαρκές fun είναι το μόνο που έχω να προσφέρω ως αιτιολογία της επιλογής μου. Η πληθώρα των επιρροών τους είναι και εδώ παρούσα. Αν και κατά στιγμές ξεφεύγει προς την κακή πλευρά του prog, η μίξη dub, surf, proto punk και light kraut δημιουργεί ένα συμπαθές πλαίσιο στο οποίο αυτό το κάτι σαν άλμπουμ βρίσκει τη λογική του. Πότε σε Zappa-meets-Fugazi mood και πότε ως απρόθυμοι psych-pop ερασιτέχνες, καταφέρνουν να ξεπερνούν το ερώτημα τόσο του αν έβγαλαν ποτέ έναν πραγματικά καλό δίσκο όσο και το ερώτημα του αν έχει σημασία. Όπως είπα, fun.

Μαρία Φλέδου
Desperate Journalist - In search of the miraculous (Fierce Panda, 2019)
Το 'Kάτι καλό' μου έρχεται με λίγη καθυστέρηση αυτή τη φορά αφού το άλμπουμ κυκλοφόρησε πριν δύο μήνες, αλλά συνέπεσε τουλάχιστον με το μεγαλύτερο headline show των Desperate Journalist που μόλις χθες απόλαυσα στο Λονδίνο. Το 'In Search of the Miraculous' είναι ένα ακόμη βήμα μπροστά πλέον και στιχουργικά αφού ήδη από την προηγούμενη κυκλοφορία τους έχουν βρει τον ήχο τους και είναι άνετοι με τις επιρροές τους και το πώς τις χρησιμοποιούν. Εδώ λοιπόν έχουμε μία πιο χαλαρή και ανεπιτήδευτη Jo στα φωνητικά, ένα rhythm section ακόμη περισσότερα επίπεδα πάνω και μία κιθάρα που επιτέλους έχει ξεφύγει εντελώς από όποιους comfort zone περιορισμούς είχαν απομείνει. Ως φαν από τα πρώτα τους βήματα θα πω πως αυτό το άλμπουμ είναι όχι μόνο ό,τι καλύτερο αλλά και ό,τι πιο δημιουργικά όμορφο έχουν καταφέρει μέχρι τώρα.

Μάριος Καρύδης
Leo Bud Welch - The angels in heaven done signed my name (Easy Eyed Sound, 2019)
Μα ποιος ακούει πια μπλουζ; Η πλειονότητα των νέων δίσκων είναι γραφικές απόπειρες μίμησης του Clapton από αποτυχημένους «χαρντ-ροκάδες» που θέλουν να γυρίσουν σπίτι να πιούν λασπωμένο νερό πριν πουλήσουν την ψυχή τους στο διάβολο επειδή τους παράτησε η γυναίκα τους. Αυτά τα στερεότυπα βαρέθηκε και ο Dan Auerbach και επιμελήθηκε το κύκνειο άσμα του Leo Bud Welch, ενός μαύρου ξυλοκόπου με σκουριασμένη φωνή που τραγούδαγε μια ζωή στις εκκλησίες του Δέλτα του Μισισιπή και ανακαλύφθηκε λίγο πριν πεθάνει. Οι παραδοσιακές γκόσπελ δεήσεις του ευλογούνται από τις πολυτέλειες της τεχνολογίας και μας παραδίδουν ένα μικρό «σύγχρονο» μπλουζ δίσκο (όσο οξύμωρο και να ακούγεται αυτό) που αξίζει πολλές ευκαιρίες.

Δημήτρης Κάζης
Seahorse - Heaven is underground (Labyrinth of Thoughts, 2019)
Οι Seahorse παίζουν ροκ. Αυτό λέει το δελτίο τύπου που έχουν ετοιμάσει για τον πρώτο τους δίσκο, έτσι αποφάσισαν να αυτοπροσδιοριστούν. Και μέσα από την ασάφεια του όρου, γιατί εδώ και χρόνια το ροκ περιλαμβάνει τα πάντα και ροκ χαρακτηρίζονται τα πάντα και τα αντίθετά τους, καταφέρνουν όχι μόνο να το κάνουν με ακρίβεια αλλά και να δώσουν στον όρο ένα μικρό κομμάτι από τη χαμένη του αξιοπιστία. Γιατί οι Seahorse παίρνουν κεφάλια και το «Heaven is Underground» είναι ένας καθαρόαιμος ροκ δίσκος που παίρνει την ανάσα, όχι με όρους 1968 ή 1977 αλλά καθαρά με όρους 2019. (…) Το «Heaven is Underground» είναι η απάντηση στο πόσο πιθανό είναι να βγει εν έτει 2019 ένας καθόλου νοσταλγικός δίσκος αγγλόφωνου ροκ, με guts και λόγο ύπαρξης, από μουσικούς που δεν είναι και στην πρώτη νεότητά τους. 100%.

Τάσος Βαφειάδης
Laura Stevenson - The big freeze (Don Giovanni Records, 2019)
Ακολουθώντας τα βήματα του Φοίβου Δεληβοριά στον δίσκο “Καλλιθέα”, η Νεοϋορκέζα Laura Stevenson αποφάσισε για τον πέμπτο προσωπικό της δίσκο να φτιάξει ένα μίνι στούντιο στο πατρικό της σπίτι και να ηχογραφήσει εκεί. Έχοντας λοιπόν μια διάθεση κάθαρσης και ματιάς στο παρελθόν –που όλους μας χαρακτηρίζει και (μερικούς) μας στοιχειώνει–, φτιάχνει ίσως τον καλύτερο δίσκο της. Συνοδεύει τους ιδιαίτερα προσωπικούς της στίχους με απλές, όμορφες μελωδίες, ντυμένες με τσέλα, γαλλικά κόρνα και βιολιά. Κερασάκι στην τούρτα η έκπληκτη φωτογραφία της στο εξώφυλλο!

Άρης Μπούρας
Lambchop - This (Is what I wanted to tell you) (City Slang, 2019)
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ακούει συνειδητά μουσική, οι Lambchop ήτανε πάντοτε εκεί κάπου δίπλα μου, παραπέρα, γύρω μου, χωρίς δε ποτέ να ανήκουν στις αγαπημένες μου μπάντες ή αυτές που αν μη τι άλλο έχω ακούσει εξονυχιστικά τη δισκογραφία τους. Στο 14ο άλμπουμ τους, φέρνουν τον Kurt Wagner, που ουσιαστικά αποτελεί την κινητήρια δύναμη και φωνή του γκρουπ, να πειραματίζεται διακριτικά με τους ηλεκτρονικούς ήχους, θυμίζοντας στιγμές τους Bon Iver ή Frank Ocean. Με τα πειραγμένα του φωνητικά (βλέπε vocoder) να συνυπάρχουν εξαίσια με την αμερικάνικη country, τη jazz και τη soulful ανάπτυξη των μακροσκελών συνθέσεών του. Χαμηλότονο μα συνάμα φωτεινό, πλούσιο ηχητικά, χωρίς όμως να ακούγεται επιτηδευμένο, γεμίζει το χώρο ζεστασιά και ομορφιά.

Ελένη Φουντή
Sokratis Sinopoulos Quartet - Metamodal (ECM, 2019)
Άλλα κόλπα από τον Σωκράτη Σινόπουλο, που μαζί με τους συνεργάτες του, τον Yann Kerim στο πιάνο, τον Δημήτρη Τσεκούρα στο μπάσο και τον Δημήτρη Εμμανουήλ στα τύμπανα, επιστρέφει στην ECM τέσσερα χρόνια μετά το δημοφιλές "Eight Winds". Το οποίο είχα βρει ωραιότατο, όμως από τότε νομίζω φύσηξαν όχι 8, αλλά 128 ούριοι άνεμοι κι έστειλαν το κουαρτέτο σε ακόμα καλύτερη παραλία. Της Ανατολικής Μεσογείου πάντα, δεν το συζητάμε, και με σαφείς αναφορές στον βυζαντινό ήχο, αλλά το "Metamodal" είναι πρωτίστως ένας δίσκος τζαζ. Τζαζ με πρωταγωνίστρια τη λύρα του Σινόπουλου, αγάπη για την δυτική κλασική παράδοση και φουλ οδηγούμενος από τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό. Πάνω απ' όλα πρόκειται για μια θαυμάσια συνεργατική δουλειά, καθώς όλες αυτές οι μουσικές επιρροές των τεσσάρων συντελεστών του άλμπουμ είναι σαν να φιλτράρονται από την γνώση και την εμπειρία τους για να βρουν κοινές ρίζες. Ή ίσως συναντιούνται σε έναν νέο τόπο, όπου ο αρχέγονος ήχος της λύρας συνομιλεί με σύγχρονες φόρμες. Το αποτέλεσμα είναι εντελώς μοναδικό, δεν μου θυμίζει τίποτα άλλο και αληθινά εμπνευσμένο. Φρέσκια τζαζ των ακτών του νότου. Χάραξε η ανατολή, ζεσταθήκαμε ωραία.

00:00 Andrew Bird - Sisyphus
04:12 Billie Eilish - Bad guy
07:16 Ladytron - Deadzone
11:36 Χeno & Οaklander - Αngélique
16:10 The Comet is Coming (feat. Kate Tempest) - Blood of the past
24:10 Carl Stone - Panchita
30:00 White Denim - NY Money
36:36 Desperate Journalist - International waters
41:45 Leo Bud Welch - I come to praise his name
44:30 Seahorse - Tear down the wall with poison
49:07 Laura Stevenson - Value inn
51:47 Lambchop - This is what I wanted to tell you
58:05 Sokratis Sinopoulos Quartet - Metamodal III - Dimensions