Cayetano - Back Home

Μεταπηδώντας απ' τo περιβάλλον του συγκροτήματος των Στρογγυλό Κίτρινο με ποικίλα ηχητικά χαρακτηρίστηκα που συντίθενται τόσο απ' την ροκ όσο κι απ' τα υπνωτικά βαλς, σε ένα ηλεκτρονικό τοπίο που δεν υποκινείται από εκφραστικούς φραγμούς αλλά διέπεται από τόλμη, ο Cayetano, κατά κόσμον Γιώργος Μπρατάνης, έστησε σταδιακά ένα ολότελα προσωπικό οικοδόμημα. Ο επιτυχής συγκερασμός της dub, funk, lounge, free jazz, break-beat, ambient σε μια σινεματική downtempo electronica αντανακλάται και στο έκτο κατά σειρά άλμπουμ του με την επονομασία Back Home, το οποίο βγήκε στο φως στο τέλος του 2010. Ο ίδιος ο Cayetano σπεύδει να μας ξεδιπλώσει τις ιστορίες πίσω απ' τα κομμάτια του εν λόγω δίσκου, καταθέτοντας παράλληλα τις εντυπώσεις του απ' την δημιουργική διαδικασία που συνόδευσε αυτόν. Κι όλα αυτά, στις γραμμές που ακολουθούν... - Π.Σ.

Έχω την εντύπωση πως αν το Back Home ήταν ένα πραγματικό παιδί, η Πρόνοια θα μου έκανε αυστηρές συστάσεις σχετικά με την δύσκολη αποστολή της ανατροφής του. Όπως και στα προηγούμενα άλμπουμ μου έτσι και με τούτο, όσο και να το αγαπώ, τ' αφήνω να πάρει τον δρόμο του, αναγνωρίζοντας την ανεξαρτησία του χαρακτήρα του. Δεν θέλω να επεμβαίνω σε τίποτα επάνω του. Από την στιγμή που μου χάρισε υπέροχες στιγμές κατά την διάρκεια της "κύησης" του, θαρρώ πως δικαίωμα να το καταπιέζω δεν έχω.

Έτσι, μπορεί μόνο του να διαλέξει την ζωή που θα κάνει. Το είδα να ταξιδεύει μέσα σε αυτοκίνητα αγνώστων και να το απολαμβάνει. Το είδα να τριγυρνάει σε χαμηλοφώτιστα μπαρ και να περνάει καλά στα χέρια ζωηρών κοριτσιών. Σε συναυλιακούς χώρους, να ανταλλάσει αγκαλιές τρικλίζοντας από το μεθύσι αλλά και σε εκλεπτυσμένους χώρους ξενοδοχείων, ντυμένο κομψά, να φιγουράρει με εξωτικά κοκτέιλ στο χέρι. Να μιλήσω πια γι αυτό δεν μπορώ. Μπορώ όμως να μοιραστώ τις αναμνήσεις μου από εκείνη την όμορφη περίοδο που εκτίνεται από την σύλληψη έως και την γέννηση ενός παιδιού που στα δικά μου μάτια μοιάζει το ομορφότερο...

Τα τραγούδια

"Glassleaves":
Καλοκαίρι του 2010... Τα ανοιχτά παράθυρα δεν βοηθούν στο να δροσιστώ και η εκκωφαντική ησυχία του μεσημεριού με κάνει να νιώθω λίγο νευρικός. Μόνο ο ήχος του rhodes μπορεί να με χαλαρώσει και αυτό πράττω. Παίζω την αρχική μελωδία και δεν κατάλαβα πότε πρόλαβε να ολοκληρωθεί ως κομμάτι μέσα σε 3 ώρες. Μονότονο; Ναι. Νωχελικό; Ναι. Σίγουρα το αποτύπωμα ενός καυτού μεσημεριού που, ενώ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πανομοιότυπο με τα υπόλοιπα, για έναν περίεργο λόγο ήταν μοναδικό.

"Day After Day":
Ξεκινώντας να πειραματιστώ με διάφορα samples, οδηγήθηκα στο Day After Day. Εκεί αποτυπώθηκε και μια ανασφάλεια μέσω των στίχων... Διότι το ταίρι της ηρωίδας (γυναικεία φωνητικά) είναι εκεί αλλά -η ίδια νιώθει- ότι συνεχώς απομακρύνεται. Όλα αυτά "κοντράρονται" με την πιο αισιόδοξη μελωδική παρουσία και ειδικά στο δεύτερο μισό, το τραγούδισμα θα μπορούσε να την "ξεμπροστιάσει". Τελικά νοιάζεται η ίδια γι αυτό που συμβαίνει ή όχι;

"Back Home":
Ξεκίνησε ως ιδέα ταξιδεύοντας με το ΚΤΕΛ για ένα χωριό του Πηλίου. Αμέσως μετά, πάνω από 30 drum takes δημιουργήθηκαν ώστε να πάρω τις, λίγες τελικά, λούπες του δεύτερου μέρους με σκοπό να δημιουργηθεί μια σύγχυση. Το πρώτο μέρος ήρθε μόνο του, απροσκάλεστα μα ευπρόσδεκτα.

"The Better Man":
Η πρώτη μου απόπειρα να τραγουδήσω χωρίς vocoder. Μας πήρε μερόνυχτα μέχρι να "συμμαζέψουμε" τις κιθάρες και τα παραμορφωμένα hammond. Και εν τέλει "κλέψαμε" μερόνυχτα ξεκούρασης από τους γείτονες προκειμένου να γράψουμε τα τύμπανα στο σαλόνι. 3 σετ σε διαφορετικά τέμπο και κατόπιν edit προκειμένου να διαλέξεις τα καλύτερα και να τα παντρέψεις, είναι μια δουλειά που μετά σ' αφήνει μια εβδομάδα σαν "φυτό". Ήταν ωραία όμως.

"All I Can Do":
Ένα απόγευμα, με φίλους στο σπίτι... Απομακρύνομαι διακριτικά στο στούντιο και με το που πιάνω την κιθάρα, βγαίνει το ρυθμικό που έμελλε να γίνει ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Cumbia σε 7/8... Εδώ επιστρατεύτηκαν ότι κουζινικά είχα προκειμένου να λειτουργήσουν ως κρουστά. Βιαζόμουν. Δεν μπορούσα να περιμένω.

"Fairy Tales":
Ξεκίνησε ως πιανιστικό κομμάτι... Τελικά η κλασσική κιθάρα κέρδισε με μεγάλη διαφορά. Ένα κιθαρόνι των 13 ευρώ ανέλαβε το ρυθμικό μέρος, το πιάνο τελικά λειτούργησε ως συνοδευτικό και το hammond ανέλαβε έναν πιο παιχνιδιάρικο ρόλο. Θαρρείς και φτιάχτηκε για την φωνή και τους στίχους της Βάλιας, που ήρθαν αργότερα.

"The K Blues":
2 σετ τύμπανα, πάνω από 12 είδη κρουστών, 3 ηλεκτρικές κιθάρες, 1 ακουστικό sample απο απαρχαιωμένο δίσκο, λίγα scratches, μελόντικα, αναλογικό synthesizer... Το κομμάτι που -μάλλον- βαβούριασε την γειτονιά όσο κανένα άλλο... Στο δικό μου μυαλό, η ιστορία λαμβάνει χώρα σε έναν σταθμό τρένων... Τελικά ο ήρωας επιβιβάζεται σε ένα από αυτά. Άραγε υπήρχε προορισμός συγκεκριμένος; Έχω την εντύπωση πως ακόμη ταξιδεύει. Όλα μπορούν να εξηγηθούν αν κάποιος αποκρυπτογραφήσει το "K" του τίτλου.

"Sleepless and Mr. Coffee":
Πιάνο, τύμπανα και πνευστά ηχογραφημένα σε έναν μεγάλο χώρο στο Γκάζι που κάποτε φιλοξενούσε πάρτι και συναυλίες. Το κομμάτι ήταν το πρώτο που έκανα μετά την ολοκλήρωση του προηγούμενο δίσκου The Big Fall... Ο Parov Stelar το ερωτεύτηκε και το δίναμε ως bonus track σε ορισμένες περιπτώσεις. Το περασμένο καλοκαίρι, το "ξανάνοιξα", το βελτίωσα, έγραψα καινούργιο μπάσο, λίγο παραπάνω editing στα takes που ήδη υπήρχαν και ένα νέο όνομα...

"Without You":
Πιάνο over-processed με effects. Κοντραμπάσσο, νωχελικός ρυθμός και στοιχειωμένα φωνητικά. Ναι. Αυτό που τραγουδάω είναι αυτό που νιώθω. Χωρίς ντροπές.

"Left My Girl For A Bizarre Sextet":
Ποτέ δεν πίστευα ότι θα έβαζα σε δίσκο μου ένα κομμάτι τύπου "jam" όπως αυτό. Τελικά όμως δεν είχα την δύναμη να το αφήσω απ' έξω. Διονυσιακό, γλυκά βίαιο, τα τύμπανα ακολουθούν υπέροχα τις αυξομειώσεις στην ένταση του κομματιού και το πανέμορφο σόλο στο rhodes από τον Άκη Κατσουπάκη... Αυτά τα στοιχεία με κάνουν να νιώθω υπερήφανος που ο δίσκος μου κλείνει με αυτόν τον τρόπο.