Empty Frame - They Think We Are Eskimos
Εσκιμώοι σίγουρα δεν είστε, αλλά φωτογράφοι; Μιλήστε μας λοιπόν για την πρώτη φωτογραφία σας. Επιμέλεια - Παναγιώτης Σταθόπουλος
Επιτυγχάνουν μια θαυμαστή ισορροπία μεταξύ σκοταδιού και φωτός, χαράς και λύπης, αισιοδοξίας και πεσιμισμού. Μπορείς να ισχυριστείς κάλλιστα ότι ασπάζονται, το απύθμενα νευρωτικό πρόσωπο της αμερικάνικης μουσικής παράδοσης δια των συλλήψεων του Tom Waits, τον πένθιμο ρομαντισμό των Black Heart Procession, τα ασθμαίνοντα βαλς των Tindersticks, το σεργιάνι μέσα στην ψυχική ανάταση της ιρλανδικής παρακαταθήκης, την εύγλωττη μουσικά ξεγνοιασιά των Calexico, τον καθάριο λυρισμό στις καμπάνες της μπαρόκ ποπ των Love, το ακουστικό μεγαλείο του Nick Drake, την ελευθεριότητα των gypsy μουσικών όρων... Αντιλαμβάνεσαι, εντούτοις, ευθύς αμέσως ότι όλοι σου οι ισχυρισμοί είναι καταχρηστικά περιοριστικοί για να ταυτοποιήσουν την ευρύτητα του ήχου των Empty Frame. Η ακρόαση, μέσω αυτού του streaming, του νέου τους δίσκου They Think We Are Eskimos, επιβεβαιώνει τους λόγους για τους οποίους σπεύδουν να μας εξηγήσουν ότι δεν εγκλωβίζονται σε καμία ταξινόμηση μουσικού ύφους. Παρακολουθήστε, λοιπόν, τις σκέψεις του εγχώριου σχήματος για το ντεμπούτο του άλμπουμ που ήρθε επιτέλους στο φως. Ο λόγος σε εκείνους. - Π.Σ.
Οι Empty Frame είναι μια παρέα φίλων που της αρέσει να ακούει, να παίζει και να γράφει μουσική. Μας αρέσει να λειτουργούμε συλλογικά και να δημιουργούμε μουσική που να ακουμπάει τον ακροατή, να είναι άμεση και ουσιαστική, κι αυτό χωρίς να ακολουθούμε εύκολους και πεπατημένους δρόμους. Δεν περιορίζουμε αυτή τη δημιουργικότητά μας, ούτε τη βάζουμε μέσα σε κουτάκια με ταμπέλες. Απλά παίζουμε τη μουσική που θα μας άρεσε να ακούσουμε.
Υλική, απτή απόδειξη της πρόθεσης αυτής, είναι ο πρώτος μας δίσκος. Ο δίσκος για μας είναι το μουσικό άλμπουμ της φιλίας μας τα τελευταία 5 χρόνια, αποτέλεσμα συνεχούς, σκληρής αλλά και διασκεδαστικής δουλειάς και γι' αυτό είναι τόσο σημαντικός για εμάς. Εκτός όμως από αυτό, ο δίσκος μας αποτελεί απόδειξη του πώς ένα συγκρότημα μπορεί να κάνει πολύ καλή δουλειά χωρίς αρχηγό/leader, πως η αγάπη για τη μουσική μπορεί να μεταφραστεί σε πείσμα για να ακουστεί η μουσική άποψη, πως το πιο σημαντικό προσόν μιας μπάντας είναι το δέσιμο, σε όλα τα επίπεδα. Για μας, το They think we are Eskimos δεν είναι ούτε η αρχή ούτε το τέλος μιας εποχής, είναι απλώς μια φωτογραφία που την εμφανίσαμε όλοι μαζί χωμένοι στο σκοτεινό θάλαμο, και ύστερα τη ζωγραφίσαμε από πάνω όλοι μας. Γι' αυτό άλλωστε άργησε και τόσο καιρό να στεγνώσει.
Τα τραγούδια
"Looking up": Μπορεί να ζεις στον υπόνομο, αλλά έχεις δικαίωμα να κοιτάς τα αστέρια. Το κομμάτι που, λόγω του λυρισμού και της δυναμικής του, θεωρήσαμε στην πορεία ως το πλέον αντιπροσωπευτικό του ήχου μας, γι' αυτό και επιλέχθηκε ως πρώτο κομμάτι.
"Take over the city": Οι άνθρωποι οι ίδιοι είναι αυτοί που ορίζουν τις τύχες τους και στην πορεία συνυπάρχουν, δημιουργούν και ανατρέπουν. Και επίσης είμαστε τόσο χαρούμενοι που προσθέσαμε αυτή την εισαγωγή με τα έγχορδα. Φτιάχνουν ατμόσφαιρα μιας και μοιάζουν με πολυκατοικίες που χτίζονται με τη βοήθεια τεράστιων γκριζωπών γερανών.
"No borders" : Είναι η ιστορία του Manuel Bravo, πολιτικού πρόσφυγα από την Αγκόλα. Πριν από μερικά χρόνια, βρισκόταν κρατούμενος μαζί με τον ανήλικό υιό του στο τμήμα μεταναστών του Λονδίνου από όπου και επρόκειτο να απελαθούν. Τρεις ημέρες πριν τους στείλουν στην Αγκόλα αυτοκτόνησε στο κελί του γνωρίζοντας ότι, βάσει της βρετανικής νομοθεσίας το κράτος θα ήταν υποχρεωμένο να αποδώσει την αγγλική υπηκοότητα στον υιό του και να του βρει ανάδοχη οικογένεια. Κι όλα αυτά έγιναν μετά την απέλαση της γυναίκας και της κόρης του των οποίων τα ίχνη χάθηκαν μετά τον επαναπατρισμό τους.
"Eternity" : Όταν βγάλαμε το θέμα του τσέλου ήμασταν στο σπίτι του Φέτση. Ο Αντώνης έπαιξε στην Ίσιδα τα ακόρντα με την κιθάρα και αυτή κόλλησε το φολκ ιρλανδικό θεματάκι. Είναι από τις λίγες δημιουργικές στιγμές με το συγκρότημα που θυμόμαστε με τόση λεπτομέρεια. Είναι επίσης η πρώτη εισαγωγή του μαντολίνου σε κομμάτι μας. Από τότε μας ταλαιπωρεί σε κάθε συναυλία το κούρδισμά του!
"Little ghosts" : Ένας φόρος τιμής στην παιδική ηλικία. Πόσο όμορφο είναι να μπορείς να δημιουργείς άλλους κόσμους με τη φαντασία σου, ακόμη κι αν ο πραγματικός κόσμος γύρω σου είναι τα συντρίμμια ενός καταστροφικού πολέμου;
"Freeway" : Ένα παιδικό παιχνίδι γίνεται επικίνδυνο στα χέρια λάθος ανθρώπου. Μια ιστορία εκδίκησης και αντιπαράθεσης σε pop φόρμα. Παρόλο που στην αρχή ήταν ένα ακουστικό blues.
"Lullaby" : Το πρώτο δικό μας κομμάτι είναι και από τα πιο αγαπημένα μας. Όπως πολλά από τα κομμάτια μας, οι στίχοι του κομματιού αυτού δεν είναι παρά μερικά κομμάτια ενός παζλ το οποίο είσαι ελεύθερος να συμπληρώσεις μόνος σου. Κι όπως συνηθίζουμε στιχουργικά, έχει να κάνει με το θάνατο, την επιστροφή στην παιδική ηλικία και τα ταξίδια.
"Falling in love" : Ένα από τα πρώτα μας κομμάτια. Το αγαπάμε, το μισούμε, θέλουμε να του αλλάξουμε τα φώτα και δεν βρίσκουμε λάμπες!
"Caravan" : Λατρεύουμε την αυθεντική τσιγγάνικη μουσική, μια μουσική που είναι η βάση για όλες τις λαϊκές/παραδοσιακές μουσικές της Ευρώπης. Πολλοί πιστεύουν ότι το "Sex, Drugs And Rock n' Roll" υπάρχει στους στίχους επειδή αντιπροσωπεύει τον στιχουργό του. Ο ίδιος δηλώνει ότι είναι περισσότερο τύπος "Tea, Board Games and Folk".
"Funerals for the living" : Σε αυτό το κομμάτι ο Χρήστος ακόμη θέλει να ανεβάσουμε την κιθάρα του. Όχι ότι δε μας αρέσει στο δίσκο, όμως για να καταλάβεις αυτό το κομμάτι πραγματικά, πρέπει να το ακούσεις live! Εκεί μπορεί στην εισαγωγή να ακούσεις και το αστειάκι "και τώρα το πιο χαρούμενό μας κομμάτι: το Funerals For The Living", το οποίο εμπεριέχει μια αλήθεια, μιας και είναι ίσως το πιο ειρωνικό/χιουμοριστικό μας κομμάτι.
"Child's play" : Κάποιοι από εμάς ήθελαν να προσθέσουν στο κομμάτι ηχογραφημένους ήχους από μια παιδική χαρά. Η πλειοψηφία αποφάσισε πως η σκέψη αυτή ήταν κιτς.
"Hangman's son" : Στο Hangman's son για έναν περίεργο λόγο, αν και παίζουν μόνο τρία μέλη της μπάντας, μοιάζει σαν να ακούγονται και οι υπόλοιποι. Πολλές φορές όταν το ακούμε νομίζουμε πως ακούγεται στο βάθος η εκπνοή του Μπάμπη όταν φυσάει τον καπνό από το τσιγάρο του.
"All the way" : Ο δρόμος που κάναμε. Ο δρόμος που συνεχίζεται. Ο δρόμος που μας μένει. Το προσωπικό στοίχημα του Στέφανου, του παραγωγού μας. Το πίστεψε και δικαιώθηκε. Κι εμείς το βάλαμε στο τέλος για να το ξεφορτωθούμε.