Babelogue (12/06/2001)

A-SIDE : Μια Κυριακή στην εσοχή.

Ξύπνησε από τους... μητροπολιτικούς ήχους που δραπέτευαν από το ανoχύρωτο διπλανό διαμέρισμα της βαρήκοης θεούσας. 'Θ'αλλάξω σπίτι, δεν πάει άλλο' σκέφτηκε. Για εκατοστή και βάλε φορά. Κατά βάθος χαιρόταν που κέρδιζε ώρες ξύπνου. Κωλοβάρεσε καμιά ώρα. Καφές σκέτος. Επανεκτίμηση των χτεσινοβραδυνών. Αυτό που δεν ολοκληρώθηκε τότε γιατί τώρα είναι η ώρα του, πολύ τον προβλημάτιζε. Το ήθελε τώρα; Δεν μπορούσε να καταλήξει σε απόφαση. 'Αν δεν μπορώ να έχω αυτό που θέλω, δε θέλω αυτό που μπορώ να έχω' ήταν η αγαπημένη του έκφραση. Το διασκεύασε για την περίπτωση. 'Όταν το θέλω' σφήνωσε πρίν από το κόμμα. Κάθε Κυριακή πήγαινε στην εκκλησία. Τη δική του εκκλησία. Όπου άκουγε, όχι τα ίδια τροπάρια πάνω κάτω κάθε φορά, αλλά την πεμπτουσία της (σημερινής, άντε και του κοντινού παρελθόντος) ανθρώπινης έμπνευσης. Για τα δικά του μέτρα βέβαια. Μόνο το συνάφι του συμφωνούσε μαζί του κι όχι πάντα. Κι όταν δεν ήταν πεμπτουσία, πάλι δεν πείραζε. Το ταξίδι, ο δρόμος, η αναζήτηση κι όλα τα κλισέ που λένε οι γιαγιάδες, ισχύουν. Δυο βήματα απ'το σπίτι του βρισκόταν η δημοτική δισκοθήκη. Μπράβο κύριε Παπαγεωργόπουλε, μπράβο κύριε δήμαρχε, έξοχη η κίνησή σας. (Η Έλενα Ράπτη - Κωνσταντίνου σε ποιο συνδιασμό άραγε ανήκει;) Όλες οι νέες κυκλοφορίες βρισκόταν εκεί, τον περίμεναν να βουτήξει στον κόσμο τους και να μη φύγει παρά μόνο όταν έκλεινε ο χώρος τα μεσάνυκτα. Και εντελώς τζάμπα. Τα κομπιούτερ γεμάτα πληροφορίες, στίχους, χρήσιμες διευθύνσεις. Το απολάμβανε όσο λίγα πράγματα στη ζωή του πια, να ακούει με τις ώρες τους νέους δίσκους, να ξεχωρίζει τραγούδια, να κρατάει σημειώσεις όπως άλλοι κρατάνε ημερολόγιο. Όπως άλλοι γράφουν 'μίλησα με τη Ρούλα στο τηλέφωνο για την..', αυτός...

DAVID THOMAS & TWO PALE BOYS: River. Άρχισε βαριά. Του 'ρθε λυγμός. Ποίημα σκέφτηκε. Θυμήθηκε κι εκείνο τον παλιό δίσκο των Felt που λεγόταν 'Poem of the river' και το συνδίασε με τον τίτλο του τραγουδιού. Χάρηκε σαν παιδί που νομίζει πως η κοινοτυπία που σκέφτηκε είναι κάτι σοβαρό. Εννιάλεπτο αργό βαλς σαν πορεία προς το άγνωστο. Χμμ. Μπράβο χοντρέ. LOUIS TILLETT: Ancient song. 'Γράφτηκε
μια άνοιξη στην Ελλάδα', ενημερώνει το μάλλον λιγοστό κοινό του, ο Louis, καθώς ετοιμάζεται να εκτελέσει στο club Basement του Sydney ένα από τα αγαπημένα του τραγούδια. Και live του αρέσει. Ιδιαίτερα το αυτοσχεδιαστικό δίλεπτο στη μέση. Louie Louie, me gotta go. NEU!: Negativland. 1972 λέει στην ούγια. Hard rock χρόνια, progressive χρόνια, glam χρόνια. Δυο μακρυμάληδες γερμανοί, ο κιθαρίστας και κημπορντίστας Michael Rother κι ο ντράμερ Klaus Dinger, στην απέραντη μοναξιά του studio τους, έτη φωτός μακριά από τις μητροπόλεις της μουσικής βιομηχανίας δημιουργούν μια σχολή που θα προσφέρει επαγγελματικό προσανατολισμό στην πιτσιρικαρία που μεγαλώνει στην κακόγουστη δεκαετία. Sex Pistols, Talking Heads, Joy Division, Magazine, Tuxedomoon, Sound, Stereolab... 30 χρόνια μετά, επίσημη κυκλοφορία του Neu! 1, Νeu! 2 και Neu! 75 σε cd και ναι, το promotion θα γίνει. Πρόλαβε τους δημιουργούς ζωντανούς. THE EX: Town of stone. Άλλα αγύριστα κεφάλια και τούτοι. Το νέο τους cd το ηχογράφησε ο Albini και ο ήχος είναι ο γνωστός (δυστυχώς) νευρικός προ-Cora πανκ ήχος τους. Πλούσιο σε φωτογραφίες τους το booklet για πρώτη φορά. AVALANCES : Two hearts in 3/4 time. Ένας φόρος τιμής στον Barry White, τους Chic, τους Ohio Players, τους Boney M κι όλη εκείνη την αδικημένη γενιά, ήταν αυτό που όλοι χρειαζόταν και μόνο οι
Αυστραλοί Avalances είχαν την ευαισθησία να τον αποτίσουν. Μπράβο τα kangaroo. MANU CHAO: Me gustas tu. Διασκεδαστικός και μελαγχολικός σαν κλόουν. Με ska, reggae και latin ήχους, ισπανικά, γαλλικά, αγγλικά και αραβικά λόγια, φτιάχνει ένα καλοκαιρινό soundtrack που καθόλου δεν προσβάλει την αισθητική και τη νοημοσύνη του. Μήπως προτιμάτε τον Dibango; Μπράβο Καραγκιόζο. MARK LANEGAN : One way street. Θέλει να τον ρωτήσει (? Mark) γιατί σπαταλάει την αισθαντική φωνή του σε μέτρια και βαρετά άλμπουμ με λίγες καλές στιγμές σαν το 'One way street', αλλά δεν πρόκειται να τον ακούσει. Και να σκεφτείς ότι κέρδισε χρόνο με το προηγούμενο που ήταν άλμπουμ διασκευών. BRIAN ENO & J. PETER SCHWALM: Rising dust. Δεν ξέρει ποιος είναι ο δεύτερος, ξέρει όμως καλά τον πρώτο. Αυτόν που εμπνεύστηκε μια διαφορετική μουσική ευρισκόμενος σε κρεβάτι νοσοκομείου και... δεν ξαναγύρισε στο σπίτι. Έφυγε κατευθείαν για τα βουνά του Λιβάνου και μάζεψε υλικό για το 'My life in the bush of Ghosts' (ethnic; Μα στο 81 είμαστε! Άσε με τώρα, ακούω το 'Passion of lovers'). Εύθραυστο κομμάτι όπως και όλα του δίσκου, με μια φωνή που ανήκει σε κάποια Lynn Gerlach, περασμένη από ποιος ξέρει τι παραμορφωτές, μια φωνή εξωπραγματική, μια φωνή μουσικό όργανο που δεν τον νοιάζει τι λέει αλλά πως το λέει. Δηλαδή υπέροχα. AUTECHRE: Cfern. Οι τρίτη γενιά. Του αρέσουν γιατί σχεδόν δεν τους αντέχει. Γιατί δεν του αποκαλύπτονται με την... πέμπτη. Γιατί έχουν κόλλημα με ήχους ξερούς, τραχείς, συριχτούς, δυσάρεστους. Γιατί είναι οι Neu! του 2000. Γιατί απευθύνονται στους πραγματικούς ψυχωτικούς. Γιατί αυτό δεν είναι μουσική - αυτό που εννοούμε όταν λέμε μουσική. SUNCOIL
SECT: We want to change society. Τι τίτλος κι αυτός! Δε θυμάται από πότε είχε να τον ακούσει, απ'το Woodstock; Κι ο ήχος spacey jazz rock. Οι Gong! Oι Gong! αναφώνησε λες και η ερώτηση ήταν τι του θυμίζουν. Τσαχπίνικο μπάσο και μπόλικη αστρόσκονη ανάμεσα στις νότες. Σαν το μούδιασμα που νοιώθεις βγαίνοντας απ'το οδοντιατρείο σκέφτηκε αλάζοντας δίσκο. Κωλοπαρομοίωση, αυτολογοκρίθηκε. SPAIN: Long time ago. Γιατί τους διάλεξα αυτούς, αναρωτήθηκε. Δεν ήξερα ότι είναι παράδειγμα μουσικών των περιορισμένων προσδοκιών; Κι αυτός ο τζαζίστας μπαμπάς του γιου που ηγείται των Spain, πόσο ντρέπεται για το συντηρούκλα γυιο του που το όνειρό του ήταν να πάρει την αντιπροσωπεία Tindersticks για την Αμερική; Στη γη βρίσκεται ή στην κόλαση; Ούτε ξέρει, ούτε θέλει να μάθει. Spain in any language. THE FREE DESIGN: Listen. Με παράξενα συναισθήματα τον γέμισε αυτή η μπάντα. Κάθε στροφή του θύμιζε και κάτι απ'το παρελθόν. Οι Yes, ο John Cale, η Nico, o Peter Gabriel, ιρλανδέζικα φολκ και μεσαιωνικές μπαλάντες, όλα καλόγουστα, σεμνά και διακριτικά με ωραία σαξόφωνα, πιάνα και βιολιά, ξύπνησαν τη ρομαντική του φύση. TIM BUCKLEY: The fiddler. Ιφ ε φίντλερ πλέιντ γιου ε σόνγκ μάι λόβ εντ ιφ άι γκέιβ γιου ε χουίλ... Το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών σε σπάνια instrumental ηχογράφηση. Μπράβο Ραϊνόκεροι! O μακαρίτης που πάντα ήθελε να προχωράει και να εξελίσσεται, δούλευε σαν αράπης στο στούντιο. Εκατοντάδες λήψεις βρίσκονται φυλαγμένες στα αραχνιασμένα συρτάρια της Elektra. 16 απ'αυτές βρήκαν το δρόμο προς 7500 χιλιάδες δισκοθήκες παγκοσμίως μέσω του αριθμημένου 'Work in progress'. RADIOHEAD: Pulk/Pull Revolving Doors. Έγραψαν, λέει δυο δίσκους μαζί και τους κυκλοφόρησαν με διαφορά ενός περίπου χρόνου. Και πως έγινε η επιλογή; Τρία καλά στο καθένα, πέντε μέτρια, δυο μάπες, δυο ακρότητες... Πάντως θα πρέπει να παραδεχτούμε πως είναι πιο έξυπνοι απ'τους Oasis και όλους αυτούς που αφήνονται να εκφυλιστούν στην επανάληψη. Η μουσική των Radiohead έχει πια το απαγορευτικό κόκκινο Χ. Απευθύνεται σε ενήλικες ακροατές. Αυτούς που ως έφηβοι τραγούδησαν μέχρι σκασμού το 'I'm a creep, I'm a weirdo'. Weirdo ε; Τώρα θα δεις!
HAZELDINE: When you sleep. Riot girls; Όχι. Poison Girls; Μήτε. Country girls. Americana girls. Η φιλόξενη Glitterhouse τους βγάζει όλους. Εμπνευσμένους και ανέμπνευστους. Για τη δεύτερη κατηγορία είναι η μητέρα Τερέζα που τους βοηθάει να παραμείνουν στην πιάτσα. Κι ας μην τους αγοράζει κανείς. Γιατί να ξοδευτεί άλλωστε; Δε βρίσκω ούτε ένα λόγο. RAZ OHARA: Oh, well you know easy. Αυτός ο Δανός με γοητεύει με την ιδιαίτερη φωνή του και την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα των τραγουδιών του. Μουρμουρίζει στίχους, γρατσουνάει την κιθάρα, χτυπάει κρουστά, κουνάει κουδουνάκια... Ξέρω, εκατομμύρια άνθρωποι το κάνουν αυτό τη στιγμή που μιλάμε. Αυτός όμως το κάνει με τρόπο που συγκινεί. Το διδάχτηκε, το εφήυρε ή του βγαίνει σαν το νερό της πηγής; Θα σας γελάσω. Είναι μήπως φίλος του Smog; Θα μπορούσε. Το πραγματικό του όνομα είναι λέει Patrick Rasmussen. BLEND: Damn, I need... O Γιώργος Μαντάς φτιάχνει drum'n'bass που (σύμφωνα με το παλιό μας κόμπλεξ) 'δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα αντίστοιχα του εξωτερικού'. Καλός είναι. Και ωραίους ήχους έχει. Και dub έχει. Και chill out έχει. Kαι την Evi H.W. (την αναγνωρίσατε;) επιστρατεύει για να τραγουδήσει στο 'Damn, I need...'.
Το επισκεπτήριο τελείωσε. Plaid, To Rococo Rot, Eat Static, Nectarine no 9, Vast, μου έμειναν στα χέρια. Better luck next time. Incert another coin.