Babelogue (17/04/2001)
TIME HAS COME TODAY
Στεναχωρήθηκα για τον Joey. Στεναχωρήθηκα περισσότερο απ'όσο για τον Cobain και τον McComb. Στεναχωρήθηκα όπως κάποιοι παλιότεροι για τον Lennon ή τον Hendrix, τον Morrison ή τη Joplin που είχαν προλάβει στην εποχή της δόξας τους.
Οι ψυχολόγοι έχουν δίκιο. Τα εφηβικά τραύματα καθορίζουν την υπόλοιπη ζωή σου. «Καμιά ψυχιατρική βοήθεια δε θα μπορούσε να με βοηθήσει, όσο με βοήθησε που είδα τους Ramones σ'ένα απαίσιο επαρχιακό ροκ μπαρ. Ένα δυνατό ακκόρντο απ'την κιθάρα του Johnny κι έβλεπες πως το ακροατήριο ήταν έτοιμο για το βασανιστήριο της ζωής του» - Jello Biafra.
Και δεν έχει τελικά σημασία που μετά το αρκετά καλό 'Mondo bizarro' του 92, δεν έβγαλαν κάτι αξιόλογο και φυσικά δεν είχα καμιά ψευδαίσθηση ότι θα χτυπιόμουν σαν παλαβός όπως τότε παλιά, με οτιδήποτε κυκλοφορούσαν... Αλλά αυτό το ανεπιστρεπτί του θανάτου με γονάτισε.
Το Μάιο του '76 κυκλοφόρησαν το πρώτο, ομώνυμο άλμπουμ τους που ηχογραφήθηκε σε δυο μέρες και στοίχησε συνολικά 6.000 δολλάρια. Κατά πολλούς η πρώτη τους τουρνέ στην Αγγλία τον ίδιο χρόνο, ήταν η σπίθα που άναψε το πανκ φυτίλι, που έβγαλε τα γκρουπ απ'τα μπαράκια της συμφοράς και τα έβαλε στα μεγάλα club.
Εμείς μείναμε μ'ανοιχτό στόμα όταν ακούσαμε το 'It's alive' lp τους. Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε πως μπορούν να παίζουν το ένα τραγούδι μετά το άλλο χωρίς ουσιαστική διακοπή πέραν του κλασικού μετρήματος one, two, three, four... Λίγα χρόνια αργότερα, το είδαμε και με τα μάτια μας, όταν τους παρακολουθήσαμε στην Αθήνα.
To 'Rocket to Russia' είναι ο δίσκος που ίσως άκουσα, χόρεψα, αγάπησα περισσότερο στην εφηβεία μου. Αν δεν τον ξέρετε, είναι ο τρίτος τους κι εκεί θα βρείτε τα Cretin hop, Rockaway beach, Sheena is a punk rocker, We're a happy family, Teenage lobotomy, Surfin bird... Άκουσα 3-4 τραγούδια στην εκπομπή του Κογκαλίδη και την επόμενη μέρα το αγόρασα.
Το Ποπ και ροκ αναδημοσίευε τότε κριτικές απ'το Rolling Stone και θυμάμαι πως ο Αμερικάνος κριτικός ειρωνευόταν για τις γρήγορες εκσπερματίσεις των δύο λεπτών, τις δεκαπεντάλεπτες σε διάρκεια πλευρές και τελείωνε με το 'ποιος φοβάται τους Ramones;'
Δε χρειαζόταν να... φοβερίσουν κανέναν οι τέσσερις τύποι απ'το Queens της Νέας Υόρκης για να κάνουν τους νέους μουσικούς να μην ασχοληθούν ξανά (για πολύ καιρό έστω) με ότιδήποτε φλύαρο, επιδεικτικό, ανούσιο επιστράτευαν μέχρι τότε πολλά γκρουπ των seventies για τις συνθέσεις τους. Τα τραγούδια τους ήταν γρήγορα, μελωδικά, ουσιαστικά και... απίστευτα διασκεδαστικά. Πρώτα είχαν fun και μετά οργή και προβληματισμό. (Το 'We're a happy family' π.χ. λέει τρομερά πράγματα, στο γνωστό όμως Ramones στυλ). Προσθέστε σ'αυτό και την τέλεια εικόνα, την πόλη απ'όπου προέρχονταν, τα κοινά επώνυμα (λέγεται πως το Ramone το δανείστηκαν απ'τον McCartney που το χρησιμοποιούσε πριν από τους Beatles) και αν αυτά δεν είναι αρκετά για να τους θαυμάσει κάποιος στην πρώτη μουσική δεκαετία του, τότε...
Το 'Halfway to sanity' είναι το δεύτερο αγαπημένο μου και πολυακουσμένο άλμπουμ τους. Το opening track 'I wanna live' τώρα παίρνει άλλο νόημα, οι λέξεις αποκτούν άλλη βαρύτητα. Όπως και άλλη γεύση θα έχουν από δω και πέρα όλες οι αναμνήσεις μου που έχουν συνδεθεί με τους Ramones. Ένα μελαγχολικό πέπλο, μια σκιά αδικίας θα τις σκεπάζει.
"Woke up thinking 'bout you today
why does it have to be this way
we drove each other crazy
bye bye baby
babe bye bye.
Well I guess it's over and it's done
we had some good times and we had fun
we drove each other crazy
I'll always love you.
Woke up thinking 'bout you today
felt sad and lonely
bye bye baby".
Bye bye baby (Halfway to sanity)
SEX (The black angel)
"Μ'αρέσει το sex. Είμαι σεξουαλική φύση. Ο ήρωάς μου είναι ο Marvin Gaye και πίστεψέ με είναι και του D'Angelo ήρωας και του Prince κι αυτό είναι κάτι που έχουμε κοινό όλοι μας. Ξεστρατίζω στα σκοτεινά μύχια της σεξουαλικότητας λίγο ποιο γρήγορα απ'τ'αδέρφια, αλλά ναί, είμαστε όλοι μανιακοί του σεξ. Επίσης... μάλλον αυτοί πηδάνε πιο συχνά από μένα. Greg Dulli, Afghan Whigs - Twillight Singers.
HIT PARADE
Έτσι λεγόταν παλιά τα chart. Η υψηλότερη θέση που κατέλαβαν οι Ramones στο album chart του Billboard ήταν η 44η με το (χάριν Spector) 'End of the century' του 1980. Αυτή τη βδομάδα στο top-20 του ίδιου εντύπου: Ginuwine, Shaggy, Dave Matthews Band, Limp Bizkit, Lifehouse, Uncle Kracker, 112... Άν οι αριθμοί λένε την αλήθεια, όλοι αυτοί είναι πιο σημαντικοί.
Διαβάζω πλέον πως τα chart δεν στήνονται μόνο από τις πωλήσεις των δίσκων αλλά και από τις ραδιοφωνικές μεταδόσεις των κομματιών και χαμογελάω... Στο βιβλίο του Hitmen, ο Fredric Dannen αναφέρει την περίπτωση των Pink Floyd που καρφώθηκαν για μήνες στην πρώτη θέση του album chart με το The Wall, αλλά ενώ βρισκόταν σε τουρνέ στην Αμερική, οι μεγάλοι σταθμοί απέφευγαν να μεταδόσουν το single του δίσκου ('Another brick in the wall, pt 2'). O πρόεδρος της CBS που κυκλοφόρησε το δίσκο στην Αμερική ήξερε πως οι μεγάλοι σταθμοί που μετέδιδαν τραγούδια απ'το top-40 έπρεπε να χρυσωθούν (μέσω των independent promoters που μεσολαβούσαν) για να μεταδώσουν τραγούδια και να τα κάνουν επιτυχίες. Πίστεψε όμως πως δε θα μπορούσαν να αγνοήσουν ένα τόσο μεγάλο γκρουπ, ούτε και την πίεση του κοινού για τη μετάδοση του τραγουδιού και αρνήθηκε να αγοράσει χρόνο μετάδοσης για τους Pink Floyd. Όμως... μπόρεσαν. Κι ο εκβιασμός τους απέδωσε. Και αφού αναγκάστηκε να λαδώσει, το τραγούδι άρχισε να μεταδίδεται και όπως θα θυμάστε έγινε επιτυχία.
DON'T STAND SO CLOSE TO ME
Έψαξα σ'όλα τα online δισκάδικα που γνωρίζω, σε Αγγλία, Γερμανία, Ολλανδία, Σουηδία, Ισπανία συν τα αμερικάνικα για το δίσκο των Closer που επρόκειτο να κυκλοφορήσει στο εξωτερικό. Πουθενά ίχνος. Τι έγινε, ακόμα; Ματαιώθηκε η κυκλοφορία; Ήταν ένα παραμύθι για να χαρούνε/ρούμε); Έχει δει κανείς αλοδαπή κόπια;
KILL YOUR TELEVISION
Για τη δύναμη της τηλεόρασης δεν έχω να προσθέσω τίποτα καινούργιο. Θα γνωρίζετε πιστεύω περιπτώσεις όπως η εμφάνιση του Elvis Presley και των Beatles στο Ed Sullivan show και των Sex Pistols στην εκπομπή του Bill Grundy που έδωσαν τεράστια ώθηση στις καριέρες τους. Η ελληνική τηλεόραση βρίσκεται δίπλα στους καλλιτέχνες και τους διαφημίζει δωρεάν. Αρχίζει παραστάσεις ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στη Σφεντόνα; Τσουπ στο Συν και Πλήν να το διαφημίσει. Βγάζει νέο δίσκο η Ελευθερία Αρβανιτάκη; Ο Γιώργος Παπαδάκης έχει πάντα ανοιχτή την πόρτα του στούντιο... Να μη μιλήσουμε για τη μουσική δικτατορία των πρωτοκλασάτων ονομάτων που αλλάζουν τη θεματολογία εκπομπών για να παρουσιαστούν, μεταδίδονται συναυλίες και αφιερώματά τους ξανά και ξανά, τα βίντεό τους κάνουν ντεμπούτο μέσα σε δελτία ειδήσεων κλπ κλπ. Τι γίνεται όμως με όλους εμάς που έχουμε άλλες απόψες από αυτές των... συνταγματαρχών Νότη, Άννας, Δέσποινας, Τόλη, Σάκη, Γιώργου... Που έχουμε διαλέξει ή διαλεχτεί να συγκινούμαστε από άλλες μορφές τέχνης, και τραγούδια άλλων ηχοχρωμάτων;
Σας διαβάζω τα πρώτα ξένα ονόματα στο chart της Ελευθεροτυπίας της τελευταίας εβδομάδας και προσπαθήστε να θυμηθείτε πότε τους πετύχατε τελευταία φορά σε κάποιο από τα δέκα μεγάλα ελληνικά κανάλια: Nick Cave (No more shall we park το έκανε ο δαίμονας), Daft Punk, Madrugada, St. Germain, Dido, Aerosmith, Manic Street Preachers, Paradise Lost...
Θα μου πείτε, χεστήκαμε για την τηλεόραση, δεν είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα. Show business χωρίς promotion δεν μπορεί να υπάρξει. Πως θα έρχονται γκρουπ για συναυλίες, πως θα συνεχίσουν να κυκλοφορούν και οι δίσκοι που μας ενδιαφέρουν αν όλα αυτά δεν προωθούνται και δεν πάψουν να είναι ζημιογόνα. Και γιατί να μην πληρώσει η ΕΡΤ τη μαγνητοσκόπηση μιας συναυλίας των Calexico βρε αδερφέ, να τη δείξει μια φορά και πληρώνει παραγωγές με ηλίθιες κομπανίες που εκτελούν για τρισεκατομμυριοστή φορά τη Συννεφιασμένη Κυριακή;
Εκεί μάλιστα που το πράγμα είναι τραγικό, είναι στο ελληνικό ροκ. Έχουμε εκφράσει πολλές φορές τη δυσαρέσκειά μας για την ατολμία των ελληνικών γκρουπ, δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε τα ελαφρυντικά τους. Το περιορισμένο κοινό αυτής της χώρας (φανταστείτε πόσο πούλησαν οι Bright Eyes στην πολιτεία τους - αν πούλησαν 100 cd) και την έλλειψη προώθησης που θα τους έκανε γνωστούς έξω απ'τα 2-3 χιλιάδες άτομα του underground και θα τους βοηθούσε να εξελιχθούν.
Για να φέρω ένα άλλο παράδειγμα: Πόσους έλληνες μπασκετμπωλίστες ξέρετε (λόγω τηλεόρασης) και πόσους αθλητές χόκεϋ; Πόσες ομάδες χόκεϋ έστω;
RAMONES ΔΙΑΣΚΕΥΕΣ TOP-5
1 Surfin bird (Trashmen)
2 Take it as it comes (Doors)
3 Baby I love you (Ronettes)
4 Needles and pins (Searchers)
5 California sun (Rivieras)
THE BOYS WITH THE ARAB STRAP #1
- Η σχέση σας με τους Belle and Sebastian αναφέρεται συχνά, όχι μόνο ως γεωγραφική σχέση. Τί σημαίνει για σας; Θα υπάρξουν συνεργασίες ή guest εμφανίσεις;
MALCOLM MIDDLETON: Belle and Sebastian; Η μόνη σχέση που έχουμε είναι ο ντράμερ τους ο Richard που είναι φίλος. Δε μ'αρέσει η μουσική τους, δε μ'αρέσει η επιλογή τίτλων για τα άλμπουμ τους. Καμιά επικείμενη συνεργασία.
THE BOYS WITH THE ARAB STRAP #2
Το καταπληκτικό 'The red thread' των Arab Strap άκουσα μέχρι... σκασμού στις αργίες. Στη συνέντευξη που προηγήθηκε της κυκλοφορίας (εξ ου και το παραπάνω απόσπασμα) ο Middleton έλεγε πως ηχογραφούν το δίσκο της ζωής τους και πως δεν υπάρχει περιθώριο για μέτρια πράγματα. Κι έτσι είναι. Όταν μετά από τον δεύτερο καλό δίσκο σου βγάλεις ένα μέτριο κι ένα live, είσαι για τη σύνταξη αν βγάλεις πάλι μετριότητα.
Το 'Red thread' είναι γεμάτο κρυστάλινες κιθάρες και αντιχήσεις, τραγούδια που μοιάζουν με φουσκωμένα κύματα, με εσωτερικότητα αλλά και νεύρο.
I'LL BE YOUR MIRROR
«Παίρνω γράμματα από κοπέλες που μου λένε για κάθε τι άσχημο που συνέβη στη ζωή τους με φριχτές λεπτομέρειες. Τί να κάνω; Τους στέλνω μια κάρτα και γράφω 'κόψε τις φλέβες σου!'» Conor Obert, Bright Eyes.
THAT'S ALL FOLKS!