Babelogue (24/05/2001)
PRESS THE EJECT AND GIVE ME MORE FRACTALS
Το νέο τεύχος του Fractal Press (αυτό με το single των Διάφανων Κρίνων) θα πρέπει να είναι το πιο ογκώδες και πλούσιο fanzine που κυκλοφόρησε ποτέ στα ελληνικά. Δεκάδες θέματα και συνεντεύξεις, απ'τους Godspeed You Black Emperor! μέχρι τον Γεωργίου (δε βαρέθηκε να μιλάει για τον Κόκκαλη;), δεκάδες κριτικές, στήλες κλπ για πασίγνωστα ονόματα όπως PJ Harvey και υπόγεια όπως οι Dylan Group. Δεν έχω τίποτα να σχολιάσω για τα κείμενα ή την επιλογή των θεμάτων. Καλύπτουν όλο το εναλλακτικό φάσμα. Το Fractal μου θυμίζει τις παλιές δικιές μου αρρώστιες. Να προστεθεί κι αυτό το θέμα, να βάλουμε κι αυτό το live που είναι φρέσκο, ας τσοντάρουμε κάτι ακόμα για ένα ακόμα δεκαεξασέλιδο, ας δουλέψουμε μερικά ακόμα βράδυα τζάμπα... Αν εκδότης ήταν ο Κωστόπουλος, από τις 130 σελίδες, οι 50 θα ήταν διαφημίσεις (άλλωστε πρώτα το διαφημιστικό τμήμα επανδρώνουν οι... σωστοί εκδότες), η τιμή θα ήταν 1000, θα πληρωνόταν δεκαριά άτομα και θα υπήρχε και κέρδος. Τώρα μόνο οι 5 σελίδες από τις 130 είναι διαφήμιση, η τιμή είναι 2500 (και μερικοί υποπτεύονται κερδοσκοπία), δεν πληρώνεται κανείς αν και μερικοί φτάνουν στα όρια της υπερκόπωσης, η τακτικότητα της έκδοσης έχει καταντήσει φάρσα και τα editorial είναι πάντα γεμάτα κούραση, απογοήτευση και συγγνώμες. Δεν υποστηρίζω την περίπτωση... Κωστόπουλου και ξέρω πως είναι το χειρότερο να είσαι μικρομεσαίος σ'αυτή τη χώρα. Νομίζω όμως πως με καλύτερο προγραμματισμό και λιγότερη... γενναιοδωρία μπορεί το Fractal να ξεφύγει απ'το λούκι που έχει κολλήσει, χρόνια τώρα.
YOU'LL HAVE TO SCREAM LOUDER
Γιατί δε βγαίνουν πολλά fanzine όπως παλιά είναι η απορία πολλών. Μάλλον έχει να κάνει με το άνοιγμα του mainstream τύπου στο underground. Όταν το Βήμα δίνει σελίδες σε κάποιους να γράψουν για τον LTJ Bukem και τους Einsturzende Neubauten, η Ελευθεροτυπία για τους Grandaddy και τους Belle and Sebastian, το Τηλέραμα για τους Daft Punk, βάλε αυτούς που γράφουν στα ειδικά μουσικά περιοδικά και τον κόσμο που ασχολείται με εκπομπές στα ραδιόφωνα, δε μένουν και πολλοί με διάθεση για ανεξάρτητες παραγωγές. Ο Σπύρος Κασκαβέλης από την Πάτρα και η παρέα του φαίνεται πως έχουν και ετοιμάζονται να τυπώσουν κανονικά το επόμενο τεύχος του Scream που μέχρι σήμερα κυκλοφορούσε χρησιμοποιώντας την μέθοδο της φωτοτυπίας που έλυσε τα χέρια κόσμου και κοσμάκη. Στο #18 αρκεί η θεματολογία για να καταλάβεις ότι τα ενδιαφέροντα των αρθρογράφων κυμαίνονται μεταξύ ψυχεδέλειας-φολκ-γκαράζ-μπλουζ: Seeds αφιέρωμα, Greg Shaw (της Bomp!) συνέντευξη, Spirogyra, T. Bone Walker, Fuzztones κλπ. συν κάποια πολιτικά, πολιτιστικά και φυσικά δισκοκριτικές (το μεράκι κάθε φανζινά). Και σ'ανώτερα Spiros. Και τίποτα σημερινό brother...
GAY NOTHING BUT HAPPINESS COME THROUGH YOUR DOOROpenly homosexual: Elton John, George Michael, Boy George, Little Richard, Michael Stipe (R.E.M.), Melissa Etheridge, Luther Vandross, k.d. lang, Andy Bell (Erasure), Rob Halford (ex-Judas Priest singer), Tracy Chapman, the Pet Shop Boys, Joan Jett, Stephen Gately (Boyzone), Bob Mould (formerly of Husker Du), Roddy Bottum (formerly of Faith No More, now in Imperial Teen), Rufus Wainright.
Openly bisexual: David Bowie (who claims he's "straight" now), Madonna, Mick Jagger, Lou Reed (another one who claims he's "straight" now), Iggy Pop, Freddie Mercury, Marilyn Manson, Janis Joplin, Pete Townshend, Sinead O'Connor, Kirk Hammett (Metallica), Dave Navarro (ex-guitarist for Jane's Addiction and the Red Hot Chili Peppers), Perry Farrell, Scott Weiland (Stone Temple Pilots), Marianne Faithfull, Meshell N'degeocello, Sid Vicious, Marc Bolan (T. Rex), Ani DiFranco, Sophie B. Hawkins, Janis Ian. We wonder about these people or why don't they just admit it: Michael Jackson, Ricky Martin, Whitney Houston, Paul Stanley (Kiss), Gary Cherone (former lead singer of Van Halen and Extreme), Queen Latifah, Dolly Parton, Janet Jackson, Morrissey, Stevie Nicks, Sisqo (Dru Hill), Robbie Williams, Gavin Rossdale (Bush), Ty Herndon, Missy Elliott, Ronnie James Dio, Darren Hayes (Savage Garden), Da Brat, Olivia Newton-John, Sean "Puffy" Combs, Gwen Stefani (No Doubt), Jonathan Davis (Korn), Mark McGrath (Sugar Ray), Wynonna Judd, Mel C (Spice Girls), Phil Anselmo (Pantera), David Lee Roth, Lance Bass ('N Sync), Enrique Iglesias.
(Απ'το groupie central - δε φέρω καμιά ευθύνη...)
ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΣΑ ΤΟ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ
'Κουτσό' του Julio Cortazar, μέθυσα από έρωτα και μουσική (jazz μεν αλλά λίγη σημασία έχει) και ξαναθυμήθηκα γιατί δεν τόλμησα ποτέ να γράψω εκείνα τα γεμάτα χιούμορ βιβλία που σχεδίαζα μικρός (γιατί δεν έχεις πια χιούμορ και γιατί δεν μπορείς να γράψεις ηλίθιε! Ξέχασα κάτι; Αν ναι, είσαι και τεμπέλης συν τοις αλλοις) και θαύμασα κάθε φράση που είναι χρυσάφι, κάθε σελίδα που συγχωνεύει διαπιστώσεις και σοφία χρόνων.
ΑΚΟΥΣΑ 4-5 ΦΟΡΕΣ ΤΟ
'Lateralus'. Δεν έχουν χάσει τίποτα απ'την πολύχρονη απουσία. Ίσως ο δίσκος να είναι υπερβολικά μακρύς και άνισος, έχει όμως πολλά απ'αυτά που εξακολουθούν να μας συγκινούν. Δεν κοπιάρει Black Sabbath, ή Led Zeppelin όπως άλλοι σύντροφοι του χώρου (ευτυχώς οι περισσότεροι μας άδειασαν τη γωνιά) αλλά ούτε και Sex Pistols, ο τραγουδιστής έχει σπάνια φωνή, οι μουσικοί είναι τεχνοκράτες αλλά δεν τους εμποδίζει να μας κοπανάνε απ'τη συγκίνηση στη λύσσα, η δομή των τραγουδιών είναι ανορθόδοξη, η αίσθηση της 'ανύψωσης' σε συνοδεύει απ'την αρχή μέχρι το τέλος και η φιλοδοξία των μουσικών για σπουδαία πράγματα είναι κάτι που σπανίζει πια. Νοιώθεις πως έχεις απέναντί σου καλλιτέχνες κι όχι δημόσιους υπάλληλους σαν τον Nick Cave ή τους Friends of Dean Martinez που ακροώμαι αυτή τη στιγμή. Γιατί βγάζουν δίσκους οι Friends of Dean Martinez; Οι καημένοι! Νομίζω πως θα τους πάρει ο ύπνος πάνω στην ηχογράφηση και θα σπάσουν καμιά κιθάρα πέφτοντας...
ON A SATURDAY OF LIFE
Ο μουσικός έπαιζε τα κομμάτια του το ένα μετά το άλλο στην εκλεκτή ομήγυρη και ρωτούσε αν τους άρεσαν. Οι αβροφροσύνες περίσσευαν. Ο χορηγός ήταν χαρούμενος και λαλίστατος. Ο πωλητής προσπαθούσε να ευχαριστήσει το μουσικό με τον οποίο τους συνδέει πολύχρονη φιλία. Η πωλήτρια μάλλον βαριόταν. Η ερωμένη χαμογελούσε γλυκά με το κάθε τι και μιλούσε ελάχιστα. Ο δάσκαλος ζητούσε να ξανακούσει τα κομμάτια που του άρεσαν. (Μόνο ο Χερκουλής απουσίαζε). Ο μουσικός πεινούσε αλλά του άρεσε η παρέα και ανέβαλε τη μάσα γι' αργότερα. Το ήξερα πως ήμουν παρών σε μια σπάνια σύναξη που ίσως να μην επαναλαμβανόταν ποτέ ξανά. Γιατί όμως ήμουν ουσιαστικά απών; Γιατί προτιμούσα να είμαι κάπου αλλού, μόνος ή να φιθυρίζω γλίγλικα σε κάποιο τρυφερό αυτί; Ακατανόητα παιχνίδια της διάθεσης...
ΑΡΓΟΥΛΙΑ ΚΙ ΟΡΦΕΛΙΝΙΑ ΜΕ ΡΑΛΤΣΙΔΕΣ ΘΡΩΠΙΟΚΥΣΘΟΛΗΣ
«Μόλις της μυρμοίλιζε το σγρόμπλι, ένιωθε την κλιμαθρίδα της να σφλύζει και έπεφταν σε υδροπλήξεις, σε άγρια ξεχαρβαλώματα, σε απελπιστικές διελθυστήσεις. Κάθε φορά που έκανε να ξαναθλίψει το αρμάλι της, έμπλεχε σ'ένα ερίγμυλο φρίκυσμα και έπρεπε να ενηδύσει το άρνημα, νιώθοντας λίγο-λίγο τις πλυχές να μαρμογαλιάζουν, να συνομελδώνουν, να αναγλυκώνονται, ώσπου σπάργωναν σαν την τριοιστρική εργομανίνη όταν αφήσεις να πέσουν πάνω της μερικές ραλτσίδες θρωπιοκυσθόλης. Αυτή όμως ήταν μόνο η αρχή, γιατί ερχόταν μια στιγμή που εκείνη σφύστριβε τ'αργούλια της και τον άφηνε να συρμώσει το ορφελίνι του. Μόλις όμως και συφουρφούλιαζαν, κάτι σαν ολολύχορδο τους διακορύψωνε, τους υπερδούκλωνε, τους παρόρνυζε και με μιας έφτανε ο αποτυφλώνας, οι λυσσόγοοι σχυσμοί της ύστριας, η ασμαινόπνοη στοματοποντή, τα σπροοίμια του αλίσπασμου μέσα σε μια μουσκυγρονική αγώπαυση. Ευοί! Ευοί! Αιωροβολεμένοι στην κορφή της μελαμφθονίας, ένιωθαν εξωκλυδωνισμένοι, μαργαρωμένοι, ξεμεδιασμένοι. Το σκρόφι έτρεμε, οι φτεροπλήμμες είχαν κοπάσει, τα πάντα περιέληγαν σ'ένα βαθύ κρημνολόφι, σε άργαυλους από ασημοδιάφωνες γάζες, σε τρύφλια σχεδόν βάναυσα που τους ορθοδυνούσαν ως τα μνύχια της γνύφης τους». (Μόλις διαβάσατε το κεφάλαιο 68 από το προαναφερθέν βιβλίο που είναι γραμμένο σε μια επινοημένη από τον συγγραφέα γλώσσα, τα γλίγλικα).
NOISE POLLUTION
Το τρομερό παιδί της ελληνικής δημοσιογραφίας, ο Σωτηράκης ο Βακάρος επεκτείνει τις δραστηριότητές του και στην έντυπη δημοσιογραφία. Κυκλοφορεί λοιπόν το Rock Radio Newspaper, ένα ιλουστρασιόν πλούσιο τετρασέλιδο έντυπο με 9 νέα, 11 φωτογραφίες... και το λογότυπό του. Τολμηρό επενδυτικό εγχείρημα μα την αρκούδα!
(ΜΙΚΡΟ)ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ
Το να πάθει βλάβη η isdn σου παραμονή απεργίας σημαίνει ότι θα μείνεις χωρίς τηλέφωνο για πέντε τουλάχιστον μέρες αφού μεταξύ απεργίας και σαββατοκύριακου μεσολαβεί η άδεια του συνεργείου απ'τη σημαία. Ακόμα κι όταν παρέλθουν οι απε-αργίες δε σημαίνει πως είσαι κι ο πρώτος, πέμπτος, δέκατος στη λίστα αναμονής. Ζητάς λοιπόν από το κέντρο να επικοινωνήσει με το συνεργείο για να μάθεις πότε περίπου θα είναι η σειρά σου και παίρνεις την-μα-για-βλάκες-μας-περνάνε απάντηση πως δεν υπάρχει δυνατότητα επικοινωνίας κέντρου-συνεργείου. Αθάνατες Δέκο! Την επόμενη διαπιστώνεις πως η βλάβη διορθώθηκε χωρίς επίσκεψη συνεργείου.
DIE DIE MY DARLING
Σκίσαμε παντού πατριώτες. Τέχνη, ομορφιά, αθλητισμό... Τρίτοι στη Eurovision (έτσι δε λένε τη θηλή οι πόντιοι;), δεύτεροι στα παγκόσμια καλλιστεία, δεύτεροι στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ και πόλο σε συλλογικό επίπεδο κι όμως... Δε νοιώθω ευτυχής. Δε φουσκώνει το στήθος μου από εθνική υπερηφάνεια. Μάλλον επειδή μας αδίκησαν οι κωλοευρωπαίοι. Είμασταν πολύ σύγχρονοι (κάτι σαν Britney σε Pet Shop Boys beat με ολίγη από μπουζούκι) και δεν μπόρεσαν να μας παρακολουθήσουν. Όλοι οι αντίπαλοι κολλημένοι στο μακρινό παρελθόν, αυτό που η Ευρώπη τώρα αφομοιώνει: Hall & Oates, Motown soul, Jim Steinman, Commitments soundrack, Country & Western, Abba, ψευτολάτιν... Το Bilboard πάντως το έγραψε: Το τραγούδι των Antique έχει τις περισσότερες πιθανότητες να γίνει επιτυχία. Τα ξενητεμένα μας αδέρφια μας έβγαλαν ασπροπρόσωπους. Καλά λένε πως οι Έλληνες της διασποράς είναι πιο Έλληνες από μας.
WHAT KEEPS ME GOING?
Εδώ και πολύ καιρό, χρόνια ολόκληρα, βρίσκομαι σε μια κατάσταση νευρικής αναμονής. Κάτι απροσδιόριστο περιμένω, μια ξαφνική γενναιοδωρία της ζωής, κάτι που θα αλλάξει την πορεία μου, κάτι που θα αχρηστεύσει όλα τα ψευτομπαλώματα, τις πατσαβούρες που σφηνώνω στα κενά, τις εναλλακτικές λύσεις ανάγκης, κάτι που θα λειάνει το δρόμο μου και θα με πλημμυρίσει με πραγματική χαρά. Μια φίλη, υπέρμαχος του 'σκέψου θετικά' (για ηλίθια αστεία δεν έχουμε συζητήσει) προσπαθεί να με πείσει πως χρησμοποιώ λάθος το μυαλό μου και να με μυήσει στο δικό της τρόπο σκέψης. Όταν σκέφτεσαι πως είσαι μίζερος και θλιβερός τότε αυτό βλέπουν κι οι άλλοι. Ονειρέψου το πιο τρελό όνειρο και πίστεψέ το, και αυτό θα πραγματοποιηθεί, λέει μεταξύ πολλών άλλων. Τόσο απλό. Κοντεύει να με πείσει, με τη γαλήνη και τη ζεστή της αύρα.
MEANWHILE AT THE RANCH...
Όμως ο αναγνώστης δε ενδιαφέρεται για τα προσωπικά (προβλήματα) του γραφιά. Ενδιαφέρεται για τους επώνυμους. Αυτούς που κατάφεραν να κερδίσουν την αγάπη του. Κι εδώ θα διαφωνήσω με τον κύριο David Thomas. Γιατί mister δε μας λες τίποτα για σένα; Γιατί είσαι χοντρός, γιατί πίνεις, ποια βιβλία σ'αρέσουν, ποιοι ζωγράφοι, τί τραύματα σημάδεψαν την παιδική ηλικία σου, παίρνεις ναρκωτικά; Όταν αγαπάμε θέλουμε να ξέρουμε τα πάντα για τον/ην αγαπημένο/η μας. Ας ασχοληθούμε λοιπόν με επώνυμους των 15 ή περισσότερων λεπτών. Ο Chris Eckman των Walkabouts δεν ήθελε λέει να κυκλοφορήσει το 'A Janela' lp του γιατί ήταν πολύ προσωπικό. Πλάκα μας κάνεις ρε φίλε; Γράψε τότε μουσική για διαφημίσεις. Ναι μεν αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση αλλά όχι με βία, υποστηρίζει ο Brian Molko των Placebo. Να στείλουμε λέω στις 500 μεγάλες εταιρείες που ελέγχουν το 70% του παγκοσμίου εμπορίου από μια ανθοδέσμη και μια καρτούλα που να γράφει 'παρακαλούμε, χρησιμοποιείτε περισσότερη βαζελίνη'. Ένας φακός με δέσμη σκοτός είναι η νέα ευρεσιτεχνία του Θάνου Κόη απ'τους Lost Bodies. Για τους ταξιθέτες των θερινών σινεμά πριν σκοτεινιάσει. Ο ίδιος παλιότερα είχε καταφέρει να γίνει τζαμπατζής σε τζάμπα συναυλία. Δεν ήξερε ότι η είσοδος είναι ελεύθερη και την παρακολούθησε ανεβασμένος σ'ένα δέντρο. Δυο μπάτσοι που τον έβλεπαν από κάτω αναρωτιόταν τί φρούτο ήταν αυτό. Τί μουσική ακούει η Ντόρα Μπακογιάννη; Pole, Kreidler και γκρουπ της Tresor γενικά; Limp Bizkit, Queens of the Stone Age, At the Drive-In; Ούτε. Κότσιρα, Βίσση και Μακεδόνα. Όμως κανείς δεν ενδιαφέρεται για τον πολιτισμό σ'αυτή τη χώρα και η δήλωσή της πέρασε στο ντούκου. Όλοι τσίμπησαν το δόλωμα ότι πάει και για δημαρχέσσα άμα λάχει. Εξουσία νά'ναι κι ότι νάναι. Απέδειξε πάλι ότι δεν είναι χριστιανός ο αρχιεπίσκοπος. Αντί να στρέψει και το άλλο μάγουλο, αγριοκοίταξε τον παρκαδόρο που φυσικά τον σκαμπίλισε για να τον δοκιμάσει. O Ολυμπιακός είναι η μοναδική ομάδα που δεν αδικείται ποτέ απ'τη διαιτησία, ξέχασε να πει ο πρόεδρος. O Keenan μ'αρέσει γιατί δε μισεί τις γυναίκες όπως οι περισσότεροι μεταλλάδες, λέει η φίλη του Τόρη Άμμου. Όποιος δεν κάνει παιδιά είναι ρεμάλι υποστήριξε ένας ανώνυμος ψαράς (η επώνυμη Ηρώ συμφωνεί κι επαυξάνει) και μου έφερε στο νου το άλλο ρεμάλι, τον ήρωα του Reiser που τόσο είχαμε αγαπήσει όταν πρωτοδιαβάσαμε. 'Το μόνο ευχάριστο που μπορεί να σου συμβεί μερικές μέρες, είναι μια πορδή' υποστήριζε ο μεγάλος λιγδιάρης φιλόσοφος.
ΞΕΧΑΣΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ PLAYER
το διπλό, χορταστικό 'Morning glory - Anthology' του Tim Buckley που περιέχει πέρα απ'τα τριανταριά επιλεγμένα από δίσκους τραγούδια, μια άλλη εκτέλεση του 'Song to the siren' και μερικά ζωντανά ηχογραφημένα, ανάμεσά τους και το 'Troubadour' που κανείς ακόμα δεν καταλαβαίνει γιατί ο καλλιτέχνης δεν συμπεριέλαβε σε κανονικό του δίσκο. Και δεν ήθελα να φύγω απ'το μαγικό του κόσμο και με λυπόμουν που είμαι αναγκασμένος να τσαλαβουτώ καθημερινά στη μετριότητα για λόγους που κι ο ίδιος καλά καλά δεν καταλαβαίνω...