THE BEST OF THE REST #1 (Casionauts, Monster-0, SKWBN, Dream Brother, Greg Weeks, Neil Young)

Casionauts - Bailamos Morimos Juntos (Omega Point, 2005)
Μοιάζουν να αυτοσαρκάζονται ήδη από το όνομα οι αμερικανοί Casionauts, οπωσδήποτε όμως προετοιμάζουν για '80's synth ήχο και, βέβαια, υπερβολικές δόσεις του φερώνυμου οργάνου που ξεκινούν ευθύς αμέσως με τον ασυγκράτητο φιλιππικό κατά του Illinois, την πολιτεία που θεωρούν πρότυπο του ρηγκανισμού. Στην Casio-θάλασσα σαλπάρουν λοιπόν οι disco ρυθμοί με σκάφος την punk ορμή αλλά και το ορεξάτο fun, τα πανιά όμως φουσκώνει ο frontman με την βρώμικη κιθάρα του που συχνά μοιάζει να βρίσκεται σε διαφορετικό group, άλλοτε ατμοσφαιρικός, παραπέμποντας σε επώνυμους βρετανόφιλους συμπατριώτες ή σερβίροντας ακόμη και σχεδόν metal riffs. Το αποτέλεσμα είναι μερικές φορές όσο ασύνδετο φαίνεται ('Up On Colours', 'Return Of The Night'), επίσης όμως αρκετά διασκεδαστικό ('A Horse', 'I Came Here') και, στην περίπτωση του 'Destroy Illinois, Please' άμεσα εθιστικό κι ενδιαφέρον.

Με το μανιφέστο "we dance, we die, together" (όπως μεταφράζεται ο τίτλος του δεύτερου αυτού ΕΡ τους), οι Casio-ναύτες στήνουν το δικό τους πάρτυ συνδυάζοντας τα grooves των Faint (χωρίς την εκκεντρικότητα) με την ορμή των Les Savy Fav (αφαιρώντας τις Fugazi συγκλίσεις) και το fun των Bloc Party (ενισχύοντας την rock πλευρά). Η lo-fi προσέγγιση κι ο ερασιτεχνικός ενθουσιασμός τους παρασέρνουν όμως σε αυτο-παρωδία (συχνά το υπερκινητικό Casio ξεφεύγει σε παιδικούς σκοπούς) ώστε, παρότι ακούγονται περισσότερο αληθινοί, να βρίσκονται μακριά από την έπαρση και την σοβαροφάνεια των σύγχρονων ομοϊδεατών κι έτσι, μάλλον, κι από το ευρύτερο κοινό, υποψιαζόμαστε όμως ότι ελάχιστα το προσέχουν, απορροφημένοι στην δίνη των Casio-κυμάτων τους. (6). Γιάννης Παπαϊωάννου

Monster-0 - ...And Then There Were Zero (Omega Point, 2005)
Στην πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του ο Daemon Hatfield απ' το Chicago επεκτείνεται -σχεδόν- σε group με την προσθήκη drummer, εμπλουτίζει τον ήχο με την κιθάρα του και προχωρεί έτσι πέρα απ' την περιορισμένου ενδιαφέροντος laptop pop του προηγούμενου ΕΡ εισχωρώντας στα χωρικά ύδατα του rock. Τα σκληρά riffs συνυπάρχουν εδώ με τα beats, οι electro ατμόσφαιρες με την lo-fi indie pop, ενώ ακουστικές μπαλάντες κάθονται δίπλα σε techno, μίγμα συγγενικό με τον Beck που αναδεικνύει την δεξιότητα του Hatfield σε ετερογενή ιδιώματα, ταυτόχρονα όμως και την αναποφασιστικότητά του για την κατάλληλη ισορροπία. Άνιση λοιπόν προσφορά καθώς χρειάζεται μισή περίπου ώρα μέσα στο ...And Then για να ξεδιαλυθούν τα διλήμματα και να εμφανιστούν οι πιο ενδιαφέρουσες στιγμές με το heavy rock και dance punk μίγμα του 'Pressure Point', την ακουστική μπαλάντα του 'Photograph', την ορμητική lo-fi pop των 'Dance On Over' και 'Or So You Think', μαζί βέβαια με την πυρωμένη synth-pop του 'Take Me Down' και την σκοτεινή electro ψυχεδέλεια του 'You're Not Alive'. Τα δύο τελευταία είναι οπωσδήποτε και τα κορυφαία εδώ, φανερώνοντας και τις κατευθύνσεις όπου μάλλον λειτουργούν καλύτερα οι αναζητήσεις του Hatfield στο μεγάλο indie φάσμα που διατρέχει. (6,5). Γιάννης Παπαϊωάννου

Suburban Kids With Biblical Names - Suburban Kids with Biblical Names #2 ep (Labrador, 2005)
Τα παιδιά από τα προάστια με τα βιβλικά ονόματα, είναι ένα πανέμορφο και γλυκό συγκρότημα που παίζει μία διασκεδαστική ποπ, στο ύφος των Hidden Cameras. Με αφορμή το δεύτερο ομότιτλο single/ep τους, αναφέρουμε πως πρόκειται για ένα από τα καλύτερα σύνολα της κλασικής ποπ, που δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμα μεγάλο δίσκο. Είναι σουηδοί και ηχογραφούν για τη Labrador Records (Acid House Kings), μια εταιρεία που είναι άξιος συνεχιστής της Sarah Records και ένας παγκόσμιος στυλοβάτης της γλυκόπικρης κιθαριστικής ποπ. Αν και το πρώτο, πάλι ομότιτλο, EP τους περιείχε πραγματικά δύο απολαυστικούς ποπ ύμνους (εκ των τεσσάρων στο σύνολο τους τραγουδιών) αυτό εδώ το δεύτερο δεν έχει τίποτα να ζηλέψει. Περιμένουμε με αγωνία το δίσκο τους, μάλλον το 2006! (7). Θάνος Σταυριανάκης

Various - Dream brother - The songs of Tim and Jeff Buckley (Full Time Hobby, 2005)
Ένα tribute λοιπόν για μια καταραμένη αλλά τόσο ταλαντούχα οικογένεια, για δυο μουσικούς που μας άφησαν στη μέση της διαδρομής, τουλάχιστον (ειδικά ο πατέρας) πλούσιο έργο πίσω τους. Το κακό είναι πως ειδικά των Jeff τον έχουν ξεζουμίσει τελείως μιας που με έναν δίσκο στην αγορά και ένα μισοτελειωμένο έχουν κυκλοφορήσει 800, τύφλα να έχει ο Hendrix!

Σχετικά με την εν λόγω κυκλοφορία, τα περισσότερα τραγούδια ακολουθούν μια country-Americana προσέγγιση (είναι και της μόδας) αλλά καταφέρνουν και ξεφεύγουν από τις αυθεντικές εκτελέσεις κάτι που λειτουργεί υπέρ. Τι νόημα θα είχε άλωστε να ξαναπαίξεις τα κομμάτια όπως ήταν; Οι ενορχηστρώσεις είναι αρκετά έξυπνες και σέβονται αφενός τη φολκ του πατέρα αλλά και το πιο σύγχρονο του υιού. Το μόνο πρόβλημα είναι πως οι Buckley είχαν τέτοιες σπάνιες φωνητικές δυνατότητες που είναι αδύνατον να επαναληφθούν και από τι στιγμή που οι ίδιες οι φωνές αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος της σύνθεσης οδηγούμαστε σε συμβάσεις. Κατεβασμένες κλίμακες, πιο ουδέτερες εκτελέσεις και "ψεύτικες" φωνές. Προς θεού δεν θέλω να κατηγορήσω τους ερμηνευτές, ούτε την τόλμη τους να διασκευάσουν Buckley, απλά το αναφέρω σαν πιθανό μιον για οπαδούς κυρίως των αυθεντικών εκτελέσεων.

Όπως είναι αναμενόμενο κάποιες διασκευές είναι καλύτερες ή πιο ενδιαφέρουσες από τις άλλες και ξεχωρίζουν. Σαν τέτοιες μπορούμε να αναφέρουμε γενικότερα όσες απεφύγανε τον ηλεκτρισμό προς χάριν μιας πιο παλιομοδίτικης αισθητικής (κυρίως στα τραγούδια του Jeff) και ειδικότερα το "No man can find the war" από τον Tunng είναι η αποκάλυψη του δίσκου ενώ, προσωπική άποψη, το "Dream brother" το σκότωσαν. Όταν είχα πρωτoακούσει τη ζωντανή εκτέλεση είχα μείνει, οπότε έμεινα και τώρα ακούγοντας αυτή τη γλυκερή εκτέλεση. Δημήτρης Σαντζιλιώτης

Greg Weeks - Blood Is Trouble (Ba Da Bing, 2005)
Ο τραγουδιστής και βασικός συνθέτης των Espers, έχει μια μικρή αλλά σημαντική πορεία στη σύγχρονη (σόλο) τραγουδοποιϊας της Αμερικής. Σχεδόν με μία ντουζίνα κυκλοφορίες μέχρι σήμερα μας παρουσιάζει την καινούργια του δουλειά που δεν έχει να ζηλέψει και πολλά από τις προηγούμενες. Ηχητικά δεν έχει καμία σχέση με τους Espers. Τα έντονα ψυχεδελικά στοιχεία της μπάντας του, έχουν δώσει τη θέση τους στην ακουστική φολκ τραγουδοποιϊα, στο κλασικό μοτίβο, της κιθάρας με αρπισμένους δακτυλισμούς και της καθαρής κρυστάλλινης φωνής. Στο νέο κύμα της ψυχεδελοφόρκ τραγουδοποιϊας που βρίσκεται κάπου στη μέση ενός κύκλου που σιγά-σιγά κλείνει (ίσως για να ανοίξει ένας άλλος, έτσι πάντα δε γίνεται άλλωστε;) το αίμα του Weeks δεν είναι πρόβλημα. Χρειαζόμαστε τέτοια album για να νιώθουμε ότι και το δικό μας κυλά. Έστω και αν κυλάει αργά και νωχελικά υπό τέτοιους ρυθμούς. (7). Θάνος Σταυριανάκης

Neil Young - Prairie wind (Reprise, 2005)
Ο Young μετά από 35, και, χρόνια και 5 δεκαετίες μουσικής παρουσίας, κατάφερε αυτό που ο Morrisson (ο Van) κατάφερε πολλά χρόνια νωρίτερα. Ένα album κακό για Young και ούτε καν μέτριο για οποιονδήποτε άλλο που θα υπήρχε περίπτωση να το είχε γράψει. Για τη συνολική του δισκογραφία ίσως να είναι ο ουραγός, για τους ακουστικούς του δίσκους μία από τα ίδια. Και όμως είναι ο χειρότερος του.

- Neil Young - "Και ποιός είσαι εσύ ρε Καραμήτρο που θα την 'πεις' σε μένα;
- Θάνος Σταυριανάκης - "Και τι φταίω εγώ που εσύ έγραψες κακό δίσκο; Ας άφηνες το Molina να σου γράψει κανένα τραγουδάκι που τα καταφέρνει καλύτερα... Ώχου!" (3). Θάνος Σταυριανάκης