THE BEST OF THE REST #3 (Animal Collective, Mother & the Addicts, Nits, Vive Le Fete)



FeelsAnimal Collective - Feels (Fat Cat, 2005)
Θα πρέπει να αισθάνονταν συνωστισμό στο Brooklyn τα μέλη της -επιτηδευμένα- μυστηριώδους αυτής ομάδας με την συγκέντρωση τόσων freak folks εκεί που θα έφταναν για να ιδρύσουν παγανιστική αίρεση. Φρόντισαν λοιπόν πρώτα ν' αλλάξουν τόπο διαμονής και στη συνέχεια και ήχο, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στην ψυχεδέλεια και το rock καθώς επιστρέφουν, μετά την περισυνή κυκλοφορία όπου παρών ήταν ο βασικός μόνο κορμός των Avey Tare και Panda Bear, σε πλήρη απαρτία και πάλι. Με τους δικούς τους όρους βέβαια, καθώς η πιο ερωτική (όπως δηλώνουν οι ίδιοι χωρίς να διαφωτίζουν) δουλειά τους βρίσκει τους AC να παραμένουν πιστοί στις προσηλυτιστικές τακτικές τους, όπως φροντίζουν να μειώσουν απ' την αρχή τις αντιστάσεις ('Did You See The Words' ή το εξαιρετικό single 'Grass') βυθίζοντας τον ακροατή στην δική τους αλλόκοτη pop εκδοχή, την πειραγμένη δηλαδή πολυπρισματική αισθητική που αλέθει την folk με την '60's pop των Beach Boys και την ψυχεδέλεια των Flaming Lips, προκειμένου στην συνέχεια να τον απορροφήσουν εύκολα στις στρεβλές και ανήσυχες ονειρικές ατμόσφαιρές τους ('Flesh Canoe', 'Banshee Beat'), χρησιμοποιώντας τις μονότονες και μακροσκελείς επαναλήψεις που φαίνεται να θεωρούν απαραίτητες για την ορθή εμπέδωση του αποτελέσματος. Η ανορθόδοξη οπωσδήποτε τακτική μερικές φορές αποδίδει ('The Purple Bottle', 'Turn Into Something'), ενώ άλλες καταλήγει σε χαλαρά dreamy jams που αναγκάζουν τον προαναφερόμενο ακροατή ν' αναζητήσει βαριεστημένα το forward στο cd player, καθώς φαίνεται ότι το "Feels" είναι τελικά προορισμένο να συντηρήσει την βάση των φίλων τους, χωρίς όμως να την επαυξήσει. (6,5) Γιάννης Παπαϊωάννου



Oh yeahMother And The Addicts - Oh Yeah... You Look Quite Nice (Chemikal Underground, cd-single, 2005)
Μια ακόμη υποψηφιότητα για συμμετοχή στην επόμενη εσοδεία του ΝΜΕ, από την Γλασκώβη αυτή τη φορά, με οδηγό τον Mother (Sam Smith) που φρόντισε όπως φαίνεται να δειγματίσει τις τρέχουσες προτιμήσεις του βρετανικού ραδιοφώνου. Στα τρία λοιπόν τραγούδια του δεύτερου ήδη single απ' το πρόσφατο ντεμπούτο τους ("Take The Lovers Home Tonight") προλαβαίνουν να παρελάσουν, με κινηματογραφική σχεδόν ταχύτητα, synth pop και dance punk, '80's brit-pop, dub, πινελιές ανέμελου psychobilly, ακόμη κι ο Bowie, όλα όμως μοιάζουν να κρέμονται από κλωστές κι ο συνδετικός ιστός να περιορίζεται στην υπερκινητικότητα του Mother και της παρέας του. Από το μικρό λοιπόν αυτό δείγμα-προπομπό, η πρόγνωσή μας είναι ότι το εγχώριο υπουργείο μουσικής θα τους θεωρήσει την -περίπου- pop εκδοχή των Eighties B-Line Matchbox Disaster τοποθετώντας τους στα παράδοξα της βρετανικής σκηνής, εμείς όμως ουδόλως ενδιαφερόμαστε για το ακαθάριστο εθνικό προϊόν της βρετανίας γι' αυτό και κρατάμε το δραστήριο κι εκκεντρικό fun, μαζί βέβαια με το απολαυστικό ομώνυμο. (6,5) Γιάννης Παπαϊωάννου



Les nuitsNits - Les nuits (Sony, 2005)
Απομαγεύω τη μουσική και βλέπω μόνο ενα εμπορικό κέντρο με άπειρα μαγαζιά. Κάποια καταδικασμένα να βάλουν λουκέτο αργά ή νωρίς. Αξιότεροι, πιο ταλαντούχοι ή πιο πονηροί ιδιοκτήτες μετακομίζουν σε γωνιακά. Κάποιοι αλλάζουν αντικείμενο ενασχόλησης ακολουθώντας τη μόδα που αλλάζει ταχύτατα, άλλοι εμμένουν στην μοναδικότητα του εμπορεύματός τους. Music emporium. Οι ορειβάτες των ανύπαρκτων ορέων τους Ολλανδοί του Henk Ηofstede δεν ήταν ποτέ γωνιακό μαγαζί στο euromall είχαν όμως κοινό που αυξανόταν αργά αλλά σταθερά μέχρι το 'Kilo'. Μετά έγινε το μπαμ που έμελε να τους χρίσει one hit hit wonders. Το 'In the dutch mountains'. Σαν κακοί μαγαζάτορες δεν κατάφεραν να διαχειριστούν κερδοφόρα την μεγάλη αναγνώριση της φίρμας τους. Επέμεναν να παρουσιάζουν τα ίδια, λίγο πολύ μοντέλα χάνοντας το ενδιαφέρον του κοινού. Ποιος θυμάται τρεις δίσκους των Nits της τελευταίας δεκαπενταετίας εκτός από τους φανατικούς;

Στην τελευταία μου επίσκεψη τους βρήκα νυσταγμένους σαν ξενυχτισμένους. Δεν διέκρινα αλλαγές στα ράφια εκτός από κάτι μικρές δόσεις βαλκανικών πνευστών και ένα κουρτέτο εγχόρδων. Την επιρροή απ'τη δολοφονία του Theo Van Gogh στο δρόμο που διαμένει ο Henk δεν την αντιλήφθηκα καν. Πίσω απ'την κατηγορία 'Κανείς δε χτυπά πια την πόρτα μου' κρυβόταν μια κατσαρίδα. Τα σιαμαία πόλεμος και ειρήνη μου άρεσαν ως ιδέα. Ο γαλατάς τους πληκτικός, ο άστεγος ανατέλων ήλιος τους αδιάφορος. Και το άδειο από πελάτες μαγαζί απέπνεε αβάσταχτη μελαγχολία. (6) Μπάμπης Αργυρίου



Grand prixVive la Fete - Grand prix (Surprise)
Και από φωνή ...μπούτι! Εγώ φταίω τώρα που γίνομαι κακός ή η καλλίπυγος κυρία η οποία μοστράρει τα προσόντα της φάτσα-κάρτα στο εξώφυλλο; Η Δανέζα λοιπόν Els Pynoo (γι' αυτήν μιλάμε) το 1997 συνάντησε τον καλλιτεχνικό της ...Μούσο (sic) στο πρόσωπο του Danny Momments, μπασίστα τότε στους Deus, ο οποίος έχοντας προφανώς βαρεθεί τις εμμονές των Deus, είπε να εξερευνήσει τις electropop (με τάση προς electro-trash) ανησυχίες του. Μόνο που η trash-glamour αισθητική απαιτεί μεγάλο ταλέντο, καθώς πολύ εύκολα όποιος ανακατεύεται με το trash, καταντάει trash ο ίδιος (απ' όσους θυμάμαι, μόνο ο Felix Da Housecat βγήκε αλώβητος!).

Στο "Grand Prix" (τέταρτος δίσκος παρακαλώ!) οι Vive la Fete προσπαθούν να συνδυάσουν την ηλεκτρονική ανεμελιά των Depeche Mode εποχής "Speak and Spell", με την glam σκοτεινιά των Visage και τις κιθάρες των New Order αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι παρά ένα μοδάτο, trendy, κιτσάτο electro του ...Κολωνακίου. Οι στίχοι είναι αφελείς σε όρια χαζομάρας, η δε Pynoo προσπαθεί να ακουστεί σαν μια άλλη Miss Kittin, όντας κάποιες στιγμές συμπαθητική, αλλά τελικά αυτό το "νιάου-νιάου βρε γατούλα" νάζι κουράζει. Ξεχωρίζουν, μονόφθαλμοι μεταξύ των τυφλών, τα "Claude Francois", "Machine sublime", "Exactement" (για σας τους μανιακούς downloaders).

Οι ίδιοι τι λένε; "Πάντα θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα είδος μουσικής για τους εαυτούς μας αλλά και για όλους τους ομοφυλόφιλους, τους αμφισεξουαλικούς, τις λεσβίες και όλους τους μοντέρνους ανθρώπους σαν και εμάς"! Προφανώς δεν είμαι τίποτε από τα παραπάνω, οπότε.... (5) Αντώνης Ξαγάς