THE BEST OF THE REST #4 (Bikini Atoll, Dreamend, I Knew Them, Sambassadeur, Staff, Stuart A. Staples)

Bikini Atoll - Liar's Exit (Bella Union)
Αν είχαν ελαφρύνει οι διαθέσεις του Joe Giddeon από την προηγούμενη συνάντησή μας πριν δύο χρόνια θα είχε αλλάξει ίσως και την ονομασία της παρέας που συσπειρώνεται γύρω του, ξέρουμε λοιπόν να περιμένουμε την ίδια άστοργη μελαγχολία που διαπότιζε και την πρώτη δουλειά των Bikini Atoll. Αυτή τη φορά όμως το τοπίο μοιάζει περισσότερο με την επώνυμη ατόλλη, γυμνό και σχεδόν έρημο κιθαριστικό indie συχνά σχεδόν ακουστικό αλλά πάντα αφιλόξενα σκληρό και έντονο, ιδιαίτερα τις -λίγες- φορές που οδηγείται από το σταθερό σαν τραίνο rhythm section, με ελάχιστες και φευγαλέες συνήθως κοσμητικές πινελιές (η slide κιθάρα που υπογραμμίζει μελαγχολικά το έντονο και βραδύκαυστο 'Bluebeard', το ακορντεόν στο υπόβαθρο του φθινοπωρινού 'Autumn's Child' ή το πιάνο στο χαμηλότονο αλλά επίμονο 'I Turned A Blind Eye'), αφήνοντας τον σκελετικό κάθε φορά κορμό να μεταφέρει την ανέκφραστη απαισιοδοξία του Giddeon με την λιτότητα του υπεύθυνου για τον ήχο δρα Albini. Οι τόνοι είναι συνήθως χαμηλοί, το φως αδυνατεί όμως να διαπεράσει την μουντή στατικότητα των τραγουδιών που, στηριγμένα σε επαναλαμβανόμενα riffs προχωρούν χωρίς εξέλιξη, παρεκκλίσεις ή κορυφώσεις με εξαίρεση το κορυφαίο μάλλον εδώ 'Eve's Rib' στο χορωδιακό του οποίου ο Giddeon ανακαλύπτει τον -αμφίβολο- μεσσία στο πρόσωπο της Εύας, ενώ ξεχωρίζουν επίσης ο (συνοπτικός) απόηχος των παλαιότερων post-rock σκέψεων στο κινηματογραφικό instrumental 'Shark Requiem' αλλά και το διακριτικό slow-core του 'Silver Moon'. Περισσότερο συγκεκριμένος λοιπόν ο Giddeon εδώ, μεταφέρει την αίσθηση του άγονου γυμνού τοπίου πιστότερα μάλλον απ' όσο επιθυμούσε ώστε οι Bikini Atoll, με την δεύτερη αυτή δουλειά τους, καταφέρνουν τελικά ν' ανανεώσουν απλά το ενδιαφέρον μας. (6,5) Γιάννης Παπαϊωάννου

Dreamend - Maybe We 're Making God Sad and Lonely (Graveface)
Το "As If By Ghosts" των Dreamend ήταν ένα από τα καλύτερα album του 2004 και αν θυμάμαι καλά το είχα ψηφίσει και στην τέταρτη θέση πέρσι στην ανασκόπηση και στο τοπ-11 του MIC. Ήταν η σύγχρονη χρυσή τομή του shoegaze, της dream-pop και του θορυβώδους κιθαριστικού post rock αλά Mogwai. Στη φετινή τους κυκλοφορία αν προσθέσετε και λίγο από παλιούς καλούς Sigur Ros, ειδικά το 'Iceland' θα μπορούσε όντως να ήταν ισλανδικής καταγωγής, και αν αφαιρέσετε λιγουλάκι το θόρυβο των Mogwai θα συναντήσετε τους καινούργιους Dreamend, που στην ουσία είναι στη φάση εδραίωσης του ήχου τους. Έξι πανέμορφα κομμάτια, τα περισσότερα εξ αυτών μακροσκελή να αγγίζουν σχεδόν τα δέκα λεπτά, αμπαλαρισμένα σε μία πολύ όμορφη χάρτινη συσκευασία και σχεδόν τσάμπα από το site της εταιρείας τους. Ο Ryan ο κιθαρίστας και τραγουδιστής των Dreamend είναι και συνιδιοκτήτης της Graveface (Monster Movie/Black Moth Super Rainbow). (7) Θάνος Σταυριανάκης

I Knew Them - Lying dead on the pavement (Ανεξάρτητο)
Μια δουλειά ανεξάρτητη, χωρίς την υποστήριξη κανενός, που κινείται στα όρια του πειραματικού ροκ. Παρόλο που αποτελείται από οκτώ κομμάτια η μορφή της είναι ενιαία. Το εξώφυλλο δίνει μια ιδιαίτερη προέκταση στον εφιάλτη που περιγράφεται και βιώνεται στιχουργικά. Κάτι σε Blair Witch Project και βάλε, με όλο το χιούμορ που ενυπάρχει σ' ένα τέτοιο εγχείρημα. Το εσώφυλλο παραπέμπει στην αισθητική του πανκ, παρόλο που ο ήχος τους δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με το είδος ή τις παραφυάδες του. Τα credits διακατέχονται από αναρχίζουσα περιπαιχτική διάθεση. Οι ιδέες δεν απουσιάζουν ούτε και οι μουσικοί στερούνται ικανοτήτων. Στις μια δυο ζωντανές εμφανίσεις που τους είδα, ομολογώ ότι ακούγονται καλύτεροι απ' ότι στον παρόντα σύμπακτο δίσκο. Τουλάχιστον πιο φρέσκοι και πολύ περισσότερο ορμητικοί, στοιχεία θετικά και ικανά να ανεβάσουν το κοινό που περιμένει, συνήθως βαριεστημένο, το μετά απ' αυτούς κυρίως γκρουπ. Λείπουν όμως, δυστυχώς, οι παραγωγικές ιδέες. Αυτό που τους χρειάζεται, κατά την άποψή μου, είναι κάποιος να πιστέψει σ' αυτούς και να τους αναλάβει ως παραγωγός. Και τότε μπορούν να πάνε πολύ ψηλότερα. Τους το εύχομαι εν όψει της νέας χρονιάς. (6,5) Κώστας Γ. Καρδερίνης

Sambassadeur - Sambassadeur (Labrador)
Αν και δεν είναι ακριβώς έτσι, η Labrador Records είναι η σουηδική απάντηση στη κιθαριστική ποπ της Sarah Records. Με τους Radio Dept., South Ambulance αλλά και τους Acid House Kings έχει καταφέρει να εδραιώσει τη θέση της στον παγκόσμιο μουσικό ποπ χάρτη. Φέτος μας πρόσφερε απλόχερα και τους Sambassadeur. Αν και από το Gothenburg της σουηδίας η Anna -σ' αγαπώ- Persson, έχει την πιο ζεστή φωνή που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια, το ίδιο όμορφη με εκείνη της Jessica Griffin των Would-Be-Goods. Αν και πρέπει να παραδεχτούμε πως η εναλλαγή γυναικείων και ανδρικών φωνητικών (Daniel Permbo) είνα απίστευτα γλυκειά και τέλεια εναρμονισμένη. Με τρία σινγκλάκια προπομπούς, τα 'Ice & Snow', 'New Moon' και το σχεδόν ποπ έπος 'Between The Lines' ίσως να είναι 'γερασμένα' για τους σουηδούς ομοεθνείς τους που τους γνωρίζουν καλύτερα, αλλά για εμάς εδώ, τους αδαείς φαντάζουν σαν ανοιξιάτικο μάννα εξ ουρανού μέσα στο καταχείμωνο. Ένα πολύ όμορφο σύνολο, με όλο το μέλλον μπροστά του. Στα μοναδικά μείον αυτής της όμορφης μπάντας είναι ότι ο μπασίστας τους έχει μουστάκι... (7) Θάνος Σταυριανάκης

Staff: If It Ain't Staff It Ain't Worth A Fuck (Homesleep)
Οι καλιφορνέζοι Prudhomme και Soule χρειάζονταν όπως φαίνεται κάποιο διάλειμμα από το slow-core και την πειραματική pop των Fuck όπου θητεύουν απ' τις αρχές των '90's (και που φροντίζουν επιδέξια να μνημονεύσουν στον τίτλο) κι έτσι, με την σύμπραξη και του Newsham απ' τους βρετανούς Quickspace επενδύουν προσφάτως τον ελεύθερο χρόνο τους στο side project αυτό, υπόθεση πολυεθνικής ενδογαμίας στην ιταλική Homesleep που αφιερώνεται στην αναπαραγωγή και διαιώνιση του ήχου των Pavement. Το παρόν ακολουθεί φυσικά τον κανόνα, η παρέα των βετεράνων επιλέγει όμως να παραμείνει στην αβαθή πλευρά του κιθαριστικού indie που εμπλουτίζει με πιο κλασικά ακούσματα απ' το MOR funk-rock των '70's και την ψυχεδελική pop των '60's ώστε το αποτέλεσμα, σφικτοδεμένο και στιβαρό φυσικά, ν' ακούγεται πολύ οικείο αλλά και επίπεδο, "rock 'n' roll type of music" όπως δηλώνουν κι οι ίδιοι γενικά κι ακαθόριστα. Υπάρχουν βέβαια τα βιαστικά και ορεξάτα riffs του 'Hey Sister', η αισθησιακή ψυχεδέλεια του instrumental 'Jam, Oh!' κι η ανάλαφρη pop του 'Teenagers Wearing Blazers', θα προτιμούσαμε όμως περισσότερα σαν την pavement μπαλάντα 'Headshake Baby' ή το 'Metal' με τα βαριά mid-tempo riffs. Ανάλογη κι η θεματολογία των Staff που περιστρέφεται γύρω από τις -συνήθως, εδώ- ανικανοποίητες ερωτικές επιθυμίες τους, καθώς φαίνεται ότι πράγματι το ζητούμενο είναι η χαλαρή κι απροβλημάτιστη απόδραση: "είμαστε διαθέσιμοι για πάρτυ γάμων ή γενεθλίων" ('We Do Weddings') αυτοδιαφημίζονται (ή αυτοσαρκάζονται) στο κλείσιμο και, σχεδόν τους πιστεύουμε. (6) Γιάννης Παπαϊωάννου

Stuart A. Staples - Lucky Dog Recordings 03-04 (Beggars Banquet)
Χωρίς απαραίτητα να είναι καλό ή κακό το "Lucky Dog Recordings", ο Staples η φωνή των Tindersticks ανακυκλώνεται μέσα στα φαντάσματα της μπάντας από το Nottingham, οι οποίοι χάραξαν το δρόμο του sadcore αλλά δυστυχώς πρόλαβαν να τα 'πουν' όλα πολύ σύντομα, μέχρι και το τρίτο τους μόλις album, το "Curtains". Η καινούργια στουντιακή δουλειά του Staples θα μπορούσε να ήταν η απογυμνωμένη ακουστική έκδοση των Tindersticks, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Οι συνθέσεις του είναι πολύ αδύναμες, με ελάχιστες εξαιρέσεις ξεπερνούν τη στάθμη της υπνηλίας ενώ την ίδια στιγμή εκεί έξω υπάρχουν πολλοί νεότεροι που στο συγκεκριμένο είδος τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα. Καμία καινούργια πρόταση από τον Staples το 2005, ένα ατέρμονο αναμάσημα των ίδιων πραγμάτων, που ας μην κρυβόμαστε αυτό κάνουν και οι Tindersticks στους τελευταίους τους δίσκους. Δυστυχώς η συνδρομή του Yann Tiersen στο πιάνο (Amelie, Goodbye Lenin) και του Adrian Huge των Tiger Lillies στα drums δεν έδωσε την ανάλογη βαρύτητα στο όλο εγχείρημα... (4) Θάνος Σταυριανάκης