THE BEST OF THE REST #5 (Art Of Fighting, Me and you and everyone we know ost, Memoirs of a geisha ost, Tenderloud, Walk the line ost)

Art Of Fighting - Second storey (Bella Union)
Φαίνεται πως στον δεύτερο όροφο (και την δεύτερη κυκλοφορία τους) ο Ollie Browne κι η παρέα του απ' το Sydney αισθάνονται ικανοποιητική απόσταση από την τρικυμισμένη πραγματικότητα ώστε ν' απορροφηθούν στον μικρόκοσμο και την ονειροπόλα pop τους, ίσως ακόμη εκεί να αισθάνονται ασφαλείς κι απ' τους δανειστές τους που διατρέχουν ολόκληρη την κλίμακα ατμοσφαιρικής και slowcore pop από τους Low και τους Radiohead μέχρι ακόμη και τους Sigur Ros. Όμορφες και λεπτοδουλεμένες ατμόσφαιρες, διακριτικοί κιθαρισμοί με τα πλήκτρα ακόμη πιο πίσω, θαλασσινά τοπία όπου (αντίθετα απ' το artwork του εξωφύλλου) τα κύματα κυλούν γαλήνια προς την ακτή, τον ακροατή δηλαδή που, αν επιζήσει από την ανία, ίσως παρατηρήσει την πολύπλοκη δομή πίσω από τους χαμηλούς τόνους και την απατηλή λιτότητα του 'Along The Run', το ανάλαφρο κτίσιμο του 'Come Around & Show Me', τα αχνά χρώματα πίσω απ' την slowcore μπαλάντα του 'Your Easy Part' ή το shoegaze χαλί στο 'Two Rivers'. Μάλλον όμως θα προτιμήσει να κρατήσει την -μοναδική ατυχώς- εμφάνιση της Peggy Frew που μαγνητίζει στο πιο βαρύ αλλά τρυφερό 'Where Trouble Lived', την indie-rock απόπειρα του 'Sing Song' αλλά και την λιτά πολύπλοκη μελωδία του 'Real Time', την μοναδική ίσως στιγμή που οι AOF κατορθώνουν να γίνουν συναισθηματικοί και δραματικοί. Φανερώνεται έτσι το κενό του Second Storey που, συνολικά, αποτυγχάνει να συμπαρασύρει στις dreamy ατμόσφαιρές του κι έτσι παραμένει ενδιαφέρον μόνο στα σημεία, καθώς ο δεύτερος όροφος αποδεικνύεται τελικά μάλλον χαμηλός για τους αυστραλούς. (6) Γιάννης Παπαϊωάννου

Michael Andrews - Me and you and everyone we know ost (Everloving)
Φτιαγμένο από τον μάστορα του Donnie Darko [2001] με την ίδια "επαγγελματική αφέλεια" και ανάλογη ερασιτεχνική φρεσκάδα όπως και η ταινία της Miranda July. Κάποιες στιγμές μου φέρνει στο νου τις Bangles. Χαμηλών τόνων και προδιαγραφών, χαλαρωτικό, με την ίδια γλυκιά αίσθηση του μπισκοτολούκουμου. Από σεμνό έως σεμνότυφο, με δυο θεματικούς άξονες [Goldfish, Signs, Mirror και I'm not following you, Peter and Sylvie, F***, Boy moves the sun]. Το Mirror είναι η πιο ενδιαφέρουσα παραλλαγή με τις εσωτερικές αλλαγές ρυθμών και την παιχνιδιάρικη φαντασία του. Το Boy moves the sun μου θυμίζει Λουντέμη: αρχίζει μινιμαλιστικά και τελειώνει απότομα.
Από τα τρία άσματα που ακούγονται, το 5 On a Joyride κερδίζει γιατί δανείζεται από τους Beatles. Το Any way that you want me των Spiritualized απολαμβάνει, λίγο παραπάνω απ' όσο πρέπει ίσως, τη σιγουριά της χίπικης λουλουδιασμένης διασκευής στο κλασικό κομμάτι του Chip Taylor [1968]. Τέλος το A summer long since passed συνοδεύει μια παιδική χορωδία αγγέλων που ψέλνει λα λα λα.
Ξεκινάει με μια ευχή και κλείνει με μια ονειροπόληση. Σαν ένα αστέρι βρέφος που γεννιέται μόλις. Ιδανικό για τρυφερά αυτάκια. Ίσως σας ακούγονται κάπως χαζοχαρούμενα όλ' αυτά αλλά -πιστέψτε με- είναι απόλυτα συνυφασμένα με το υπεραισιόδοξο πνεύμα της ταινίας της μικρής Μιράντας. (6) Κώστας Καρδερίνης

John Williams - Memoirs of a Geisha ost (Sony Classical)
Ένα χρόνο πριν και βάλε είχε ξεκινήσει το προμόσιον της ταινίας. Σ' αυτό οι χολιγουντοπαράγοντες είναι μανούλες. Αλλά και η κινέζικη τριπλέτα Zhang Ziyi, Gong Li, Michelle Yeoh δεν επιλέχτηκε καθόλου τυχαία παρόλο που δεν είναι καμιά τους υποψήφια για όσκαρ. Ούτε και ο σκηνοθέτης Rob Marshall. Εκεί όμως που αναδεικνύεται η ταινία είναι στα καλλιτεχνικά μεγέθη: φωτογραφία, κοστούμια, σκηνικά, ήχος και μουσική. Ο John Williams θεωρώ ότι δίνει τον καλύτερό του εαυτό στην ατμόσφαιρα και την αναπαράσταση διαδοχικών εποχών. Η συμφωνική διάσταση του έργου του αγκαλιάζει και περιβάλλει με αίγλη το τελικό αποτέλεσμα.
Οι σόλο ερμηνείες από το τσέλο του Yo-Yo Ma και το βιολί του Itzhak Perlman βοηθάνε τη μουσική επένδυση να ξεφύγει από τη σκιά του "Τελευταίου Αυτοκράτορα" που δίκαια έχει στοιχειώσει κάθε προσπάθεια δυτικού να γράψει μουσική για ταινίες απωανατολικής θεματολογίας. (7,5) Κώστας Καρδερίνης

Tenderloud - Shadow red hand (PonyRec)
Πληθαίνουν τελευταία οι διάφοροι desperados που περιπλανώνται στην περιοχή της σκανδιναβίας αντί τις ερήμους της αμερικανικής δύσης και πρόσφατη προσθήκη ανάμεσά τους ο Uffe Bang με την πενταμελή παρέα του, γόνοι της καταπράσινης κατά τα άλλα Δανίας αλλά αποφασισμένοι να διασχίσουν την έρημο απ' τους Giant Sand μέχρι τους Willard Grand Conspiracy. Από τους πρώτους δανείζονται την φθαρμένη απ' τον ήλιο της ερήμου αίσθηση της κιθάρας ('Horses Of The Woods', '1956') κι από τους δεύτερους τον ανοικτό ορίζοντα σε τραγούδια όπως η πιανιστική μπαλάντα 'White Lines', το πιο μοναχικό 'Down My Way' ή το νωχελικό 'Old River Town' που κοιτά και προς τους Calexico. Η μεγάλη όαση όμως των δανών είναι οι Sixteen Horsepower καθώς τα περισσότερα δείχνουν εκεί και κυρίως βέβαια η φωνή αλλά κι η μανιέρα του Bang που φαίνεται να έχει μελετήσει διεξοδικά τον Eugene. Υπάρχουν λοιπόν τραγούδια ('Pass Me By', 'Texas Down') που μοιάζουν να έμειναν έξω από την τελική μίξη του Low Estate, υπάρχουν ακόμη κι οι (λιγότερες ευτυχώς) θρησκευτικές αναφορές, απουσιάζουν όμως -φυσικά- το συναίσθημα κι η φόρτιση του Ευγένιου, ενώ οι λίγες στιγμές που αφήνουν την εντύπωση της ρηχής αναπαραγωγής επισκιάζονται από εκείνες ('Shadow Red Hand', 'Liquor Eyes') που συνοψίζουν τα παραπάνω αφήνοντας να φανεί κι η ιδιοσυγκρασία των δανών. "This is to remember what we're told" παραδέχεται με ειλικρίνεια ο Bang και θα συμφωνήσουμε μαζί του, ακόμη κι αν πρόκειται για το σκανδιναβικό παράρτημα των desperados. (7) Γιάννης Παπαϊωάννου

Joaquin Phoenix & Reese Witherspoon - Walk the line ost (Warner)
Προσπαθώ να βρω τι υπάρχει - αν υπάρχει κάτι - σ' αυτό το σάουντρακ. Γιατί σίγουρα λείπει ο Johnny Cash. Δεν ξέρω πως πάρθηκε αυτή η απόφαση να τραγουδάνε οι πρωταγωνιστές, αλλά παραήταν πολύ γενναία. Αυτό βέβαια προσθέτει περγαμηνές στο βιογραφικό τους [των πρωταγωνιστών] αλλά μου αφαιρεί τη διάθεση να δω την ταινία.
Κάποτε κοροϊδεύαμε την Δέσποινα Στυλιανοπούλου που έκανε καριέρα άδοντας φάλτσα σ' ελληνικές ταινίες. Τώρα υπάρχουν, δόξα τω θεώ, φίλτρα και για τους ηθοποιούς. Ακόμη κι αυτά τα εξειδικευμένα που απαιτούνται για να βγαίνει η φωνή κάπως σπασμένη και δήθεν θλιμμένη. Χωρίς να έχω δει την ταινία, καταλαβαίνω ότι οι χρυσές σφαίρες ερμηνείας στους δυο τους έχουν να κάνουν και με τη μίμηση [πράξεως σπουδαίας και τελείας] των φωνών και του στιλ.
Τώρα, μετά θάνατον, μου μυρίζεται μπόλικος συναισθηματικός εκβιασμός, κάτι σαν τον "ήρωα με τις παντούφλες". Μόνο που ο στρατηγός Δεκαβάλλας έζησε και είδε την κατάντια μας ενώ ο Johnny έφυγε με το κεφάλι ψηλά και απαξιεί να σχολιάσει. (4) Κώστας Καρδερίνης