Audrey, Jane Weaver, Howling Bells, Lisa Gerrard
Mε δεδομένο ότι η Σουηδία έχει από τα υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών παγκοσμίως, είναι κάπως παράδοξο που οι γνωστότεροι Σουηδοί στη σύγχρονη μουσική σκηνή είναι οι Cardigans και που δεν υπάρχουν περισσότερα συγκροτήματα όπως οι Audrey: πρόκειται για ένα κουαρτέτο μουσικών που μοιάζει να έχει βάλει ως στόχο του να προσαρμόσει αυτό που ονομάζεται post rock σε ένα ευρύτερο pop πλαίσιο. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ντεμπούτο album με όνομα "Visible Forms" (Stereo Test Kit Records), στο οποίο οι ηχητικοί κώδικες των Codeine και των Slint συνυπάρχουν σε ένα (όχι πάντα ευτυχές) πάντρεμα με avant-garde ή dream pop και διακριτικά emo στοιχεία, παράγοντας ένα ζοφερό και σκυθρωπό άκουσμα που αρχικά φαίνεται μάλλον στατικό, αλλά έχει τη δύναμη να ξεδιπλώνει τις λεπτομέρειές του με περαιτέρω ακροάσεις. Συνεπείς, τίμιοι και με περιστασιακά καλές ιδέες, οι Audrey δεν αποκλείεται να μαγνητίσουν ορισμένους χάρη στις περιγραφικές τους κιθάρες και στην ερμηνευτική ποιότητα της τραγουδίστριάς τους (σαν μια Bjork που έχει πάρει valium), αλλά για να κάνουν το πολυπόθητο breakthrough θα πρέπει να προσέξουν και τις συνθέσεις τους. Οι οποίες συνθέσεις δεν έχουν τίποτα το μεμπτό, απλώς είναι λίγο περιπετειώδεις, λίγο ονειρικές, λίγο νοσταλγικές, λίγο επιθετικές - ο,τιδήποτε φανταστείτε, αλλά από λίγο. Κι έτσι καταλήγουν τις πιο πολλές φορές να μην οδηγούν πουθενά συγκεκριμένα. Δεν αποκλείεται ασφαλώς αυτή ακριβώς να ήταν και η ιδέα από την αρχή, οπότε εμείς πάμε πάσο και σας αφήνουμε να αποφασίσετε αν χρειάζεστε ένα συγκρότημα για να καλύπτει τις περιόδους απουσίας της Tara Jane O'Neil. Όσοι παρεπιπτόντως σκεφτήκατε μόλις τώρα, "ποια είναι πάλι αυτή;", τότε κατά πάσα πιθανότητα το "Visible Forms" δε σας είναι απαραίτητο. (6)
Πώς θα αισθανόσαστε αν πηγαίνατε σε ένα εστιατόριο στο οποίο θα σας σερβίριζαν ένα υπέροχο ορεκτικό, ένα μέτριο κύριο πιάτο και ένα πολύ καλό επιδόρπιο; Αυτό περίπου κάνει και η τραγουδοποιός Jane Weaver, ανοίγοντας το album της "Seven Day Smile" (Bird) με δύο πολύ καλές συνθέσεις, συνεχίζοντας ως επί το πλείστον με γεμίσματα, και δίνοντάς μας το ομορφότερο τραγούδι της ("You're Not The Only Person That I Used To Know") προς το τέλος. Σε ό,τι αφορά τα γεμίσματα που λέγαμε, η Weaver δεν ενοχλεί στο παραμικρό, αλλά αδυνατεί να τραβήξει την προσοχή, έτσι όπως οι ευγενικές και ηλεκτρακουστικές pop μελωδίες της κυλάνε χωρίς να μπορούν να αφήσουν κάποιο αποτύπωμα. Για να σας το πω και με άλλα λόγια, το "Seven Day Smile" είναι από τους δίσκους που ακούει ο Καραμπεάζης και μετά κάνει χλευαστικά σχόλια για τα γυναικολογικά προβλήματα των δημιουργών τους. Οι πιο υπομονετικοί πάντως σε τέτοιου είδους καταστάσεις θα βρουν την Weaver μια κάτι παραπάνω από απλά συμπαθητική παρουσία, που μπορεί να δώσει πολύ αξιόλογα δείγματα γραφής στο μέλλον. Είναι και φίλη του Andy Votel και του Badly Drawn Boy. Κρίμα που κανένας από τους δύο δεν είχε το θάρρος να της πει ότι το "Seven Day Smile" θα λειτουργούσε σαφώς καλύτερα σαν EP παρά ως ολοκληρωμένο album. (6,5)
Φέροντας τη στάμπα ποιότητας της Bella Union, της ετικέτας που ίδρυσαν πριν από δέκα περίπου χρόνια ο Robin Guthrie και ο Simon Raymonde μετά τη διάλυση των Cocteau Twins, οι Howling Bells δεν τάραξαν ακριβώς τα νερά μέσα στο 2006, έδωσαν πάντως ένα άκρως συμπαθητικό ντεμπούτο, το οποίο μάλιστα είχε και μια ευτυχή κατάληξη στα 20 καλύτερα albums της χρονιάς για τo NME. To "Howling Bells" (Bella Union) είναι ένας κιθαριστικός δίσκος της "σχολής των '90s" που προτείνει έναν ευπρόσδεκτο συνδυασμό pop και ελαφρού goth στοιχείου, θυμίζοντας αρκετά σχήματα όπως οι Garbage, οι Scheer, αλλά και τους πρώιμους Cranberries (ευτυχώς χωρίς την εσκεμμένα ιδιότροπη ερμηνεία). Μέσα στα δώδεκα τραγούδια του δίσκου, άνετα διακρίνει κανείς γεμίσματα, όμως όταν οι Howling Bells είναι καλοί, τότε είναι πολύ καλοί: το "Velvet Girl" και το "Setting Sun", δύο άριστα δείγματα σκοτεινής και μυστηριώδους pop, δεν είναι τίποτα λιγότερο από συναρπαστικά, ενώ κομμάτια σαν το άμεσο "Low Happening" προδίδουν τη φιλοδοξία του σχήματος να γίνει κάτι σαν τους Pretenders της δεκαετίας μας. To σημαντικότερο ατού των Howling Bells είναι ότι ειδικεύονται σε έναν ήχο που ήταν μόδα 10 χρόνια πριν, και καταφέρνουν να τον κάνουν να ξανακούγεται φρέσκος. Έχουν όλες τις προδιαγραφές για το μεγάλο breakthrough, αλλά είναι εξίσου πιθανό να έχουν παρόμοια τύχη με όλους τους Salad ή τους Veruca Salt αυτού του κόσμου. Στα συν και η θαυμάσια φωνή της τραγουδίστριάς τους Juanita Stein. (7)
Έχοντας κλείσει πάνω από μια εικοσαετία στην αυλή της 4AD, και όντας πλέον εκ των βετεράνων της ιστορικής ετικέτας, είναι κάπως παράταιρο να βλέπεις ένα νέο album της Lisa Gerrard να κυκλοφορεί σε άλλο label. Το "The Silver Tree" (Rubber) είναι ένας δίσκος που, όπως έγραφε και ο Μπάμπης στη στήλη με τα νέα πριν λίγες εβδομάδες, θα γραφτεί με ψιλά γράμματα στο βιογραφικό της, αυτό όμως δε σημαίνει αναγκαστικά ότι αξίζει να περάσει απαρατήρητος. Η Gerrard έχει εδώ και κάποια χρόνια βρει μια συνθετική φόρμουλα που συνδυάζει το κατανυκτικό με το επικό (αλά Gladiator) στοιχείο και την αναπαράγει πιστά από δίσκο σε δίσκο, δίχως να ενδιαφέρεται για κάτι καινούριο, αλλά δίνοντας το βάρος στη συνολική αισθητική του έργου της. Αν κάτι αλλάζει σε σχέση με το προηγούμενο album "Immortal Memory" είναι ότι εδώ πρωταγωνιστεί η φωνή της (για την οποία κάθε σχόλιο περιττεύει), ενώ οι συνθέσεις καθεαυτές έχουν γίνει πιο λιτές. Αν θέλετε ατμόσφαιρα από απόκρημνο μοναστήρι χωρίς να χρειαστείτε να ξεκουβαληθείτε από το σπίτι σας, τότε το "The Silver Tree" είναι για σας. Για να το πω κι αλλιώς, αν η Lisa Gerrard ήταν Ελληνίδα, τότε το "The Silver Tree" θα γινόταν σίγουρο hit την Μεγάλη Εβδομάδα μαζί με τα cds του Πέτρου Γαϊτάνου, αλλά όταν θα έφτανε το καλοκαίρι θα τα βρίσκαμε όλα μαζί στις καλαθούνες του Carrefour με τα cds των 5 ευρώ. (7)
