Blacklist 2 : Electronica

Τα πέντε θανάσιμα αμαρτήματα της electronica
...όπως κανείς δεν είναι τέλειος μωρά μου, έτσι και κανένα μουσικό είδος δεν είναι αναμάρτητο και αψεγάδιαστο. Κι αν συνηθίζουμε να κατηγορούμε το «κλασσικό» ροκ γιατί επιμένει να μας μειώνει το μέσο όρο ζωής με «καπνούς στα νερά» και «καλιφορνιανά μοτέλ» όλα αυτά τα χρόνια, από κοντά όπως διαπιστώσαμε στην προηγούμενη black list έρχεται και η... εναλλακτική εκδοχή του, να 'σου τώρα και η «χημική γενιά» που έχει ήδη προλάβει να δημιουργήσει τα δικά της anthems to hate. Θέλετε παραδείγματα;


Return of the ratProdigy : 'Out of space' (The Prodigy Experience, 1992)

Αν θέλουν να τους βάζουμε Νο 1 στις λίστες αναφοράς, να ανέχονται την ίδια θέση και στο κράξιμο. Οι Beatles μαλάκες είναι δηλαδή; Ένα από τα πρώτα classics των Prodigy είναι τόσο «καρέκλα» που σε κάνει να το σιχαίνεσαι από τα πρώτα κι όλας δευτερόλεπτα. Που τώρα να είσαι εξαναγκασμένος να το ακούς και για χρόνια. Βασισμένο πάνω σε μια πανάρχαια ρεγκαηδία (προφέρεται και dub θρύλος), τυλιγμένο με ένα break beat της συμφοράς και στολισμένο με φωνητικά- επιχείρημα υπέρ της μόνιμης κώφωσης το Out Of Space συγκαταλέγεται στα techno trash «διαμάντια» της τριετίας 90-92 τύπου Ramirez (όλα), 'bombas bombas' (το θυμάστε;) και είναι ασφαλώς λίγο κατώτερο από το εκστα-σιιιι- έκστα-νοοοο (το ψάχνω στο Napster ρε γαμώτο, ξέρει κανείς τον κανονικό τίτλο;)


Νάαα, που θα με θάψεις..Fatboy Slim : 'Rockafeller skank' (You 've come a long way baby, 1998)

O άνθρωπος που γνώρισε καλά την αγωνία της pop (Housemartins) την ηδονή των πρώτων house ημερών (Beats international) και την απόλαυση των samplικών δυνατοτήτων ('Better living through chemistry' lp) γράφει το πιο ανυπόφορο τραγούδι της δεκαετίας και πιάνει μια για πάντα την καλή (τι σου είναι η ζωή, ε;). Κατ' αρχάς όλοι πήγαιναν σαν τους χαζούς στα δισκάδικα ρωτώντας ηλιθιωδώς «το funk soul brother, το έχετε;», η έννοια ραδιοφωνικό heavy rotation απέκτησε άλλη διάσταση και η κουτσή Μαρία (που κατά τα άλλα ουδόλως δε μας ενοχλεί και δε σχολιάζουμε το πρόβλημά της) έμαθε τι είναι το Big Beat (τι είναι άραγε;) και ποια η έδρα του (που ευτυχώς «τιμωρήθηκε» γρήγορα!). Αυτή η ενοχλητική ψωροπερηφάνεια στα φωνητικά, η ψεύτικη αίσθηση του δρόμου, το κολπάκι με «ανάποδα ηχοψαλίδια» να επαναλαμβάνεται σε κάθε τραγούδι του Norman Cook (πρέπει να το κάνει και όταν μιλάει πιστεύω!)... Δε μας παρατάς αδερφέ... στην ησυχία μας.


Apollo 440 01Apollo 440 : 'Ain't talkin' about dub' (Electro glide in blue, 1997)

Ε, είναι ανόητοι αυτοί οι τύποι! Δεν εξηγείται αλλιώς, δεν έχω τι άλλο να πω... Επί χρόνια μεγάλο κομμάτι του νοήμονος ροκ ακροατηρίου προσπαθούσε να ξεχάσει τα καμώματα του κιθαρίστα-εγκληματία που όταν τον φωνάζεις Eddie Van Halen, γυρνάει και σου χαμογελάει με ηλίθιο αμερικάνικο τρόπο. Και το συγκεκριμένο στροβιλοπηδηχτό ριφάκι («καθαρό» σε βαθμό να ξερνάς...) ήταν σίγουρα από τα χειρότερα. Το ακούς μια φορά, σου κολλάει για πάντα, σου τα τρων οι ψυχίατροι για μια ζωή έπειτα. Και τι κάνουν οι Apollo 440; Το παίρνουν και το μετατρέπουν σε σήμα κατατεθέν μιας ολόκληρης χρονιάς, τα μπίτια και οι ελεκτρόνικες δεν εμπόδισαν το «αθάνατο ριφ» να πάρει άνετα τον πρωταγωνιστικό ρόλο και ευτυχώς μόνο λίγοι είναι οι dj's που ακόμη το θυμούνται. Αφήστε που όταν έγινε επιτυχία μερικοί «έξυπνοι» βάζανε και το αυθεντικό για να πουλήσουν μούρη. Shame on you guys!!!


Ελέησέ με techno μουMoby : 'Feeling so real' (Everything is wrong, 1995)

Λοιπόν για να εξηγούμαστε. Τούτο εδώ δεν είναι κακό. Ίσα ίσα που θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω σαν μια άκρως ενεργειακή στιγμή τοξικού ηδονισμού, σαν μια επιθετική πρόταση για τις τελετές λήξεις των gay parade... σαν πρώτη προσπάθεια του Moby να κατεβάσει τη μουσική του στο μεγάλο κοινό και να κόψει δεσμούς με το techno περιθώριο (αργότερα η προσπάθεια θα γίνει σκοπός -και επιτυχία!- ζωής). Ανακαλύπτω όμως τελικά ότι είναι ψεύτικο, ανακατεύω τις old school house συλλογές μου και ξανάθυμάμαι εκατοντάδες ξεχασμένους house ύμνους, πολύ πιο ιδρωμένους, αμαρτωλούς (σιγά να μη μπορεί να αμαρτήσει ο Moby) από αυτόν του Moby... πολύ πιο «στα πρόθυρα νευρικής κρίσης». Και έχω την αίσθηση ότι από όλους ξέκλεψε κάτι ο μάγκας. Μερικές συνήθειες τις έχουμε από μικροί βλέπετε... και όταν μεγαλώνουμε γίνονται αρρώστιες.


Life is a bitch - then you singOlga : 'I'm a bitch' (που να ξέρω τώρα αν έχει και δίσκο τούτη εδώ! - Flying records είναι πάντως)

Παγκοσμίως άγνωστο; Ίσως! Λοιπόν προσέξτε σας δίνω συστατικά... Μια γκόμενα που ουρλιάζει I'm a bitch... I'm a bitch... ένα μπιτάκι, που βαθύ και ατμοσφαιρικό θα το χαρακτήριζαν μόνο οι remixers της Άντζελας... και το techno θεματάκι να περιορίζεται στο γνωστό πλέον τα-ρα ρα-τάααα-τα και τα ρέστα. Πως λέμε μπάσο που περνάει από μέσα σου και βγαίνει από την άλλη (αφού πρώτα σου αλλάξει τα σωθικά!), εδώ ούτε που θα το καταλάβεις. Κι αυτή ο Olga ρε γαμώτο εντελώς ξενέρωτη μου ακούγεται (μήπως Τρέμει κι όλας;)... για να κάνεις κοπέλα μου house φωνητικά πρέπει να έχεις χτυπήσει τουλάχιστον 10.000 οργασμούς στη ζωή σου... που πας εσύ τώρα με τα κολπικά προβλήματα και το... αβαθές λαρύγγι. Α ρε υπάρχουν κάτι γκόμενες σε κάτι χαουζιές που σε φέρνουν στο αμήν, και σε κάνουν να πεις και ήμαρτον.

Οπότε λέω να επιστρέψω με καμιά πεντάδα ξεχασμένων clubασμάτων με σεξουαλικότητα που ξεχειλίζει... από την επόμενη φορά!