The Serpent Power
The Serpent Power - The Serpent Power
Vanguard Records VSD 79252 / 1967
1. Don't You Listen To Her (Meltzer)
2. Gently, Gently (Meltzer)
3. Open House (Meltzer)
4. Flying Away (Meltzer)
5. Nobody Blues (Meltzer)
6. Up And Down (Meltzer)
7. Sky Baby (Meltzer)
8. Forget (Meltzer)
9. Dope Again (Meltzer)
10. Endless Tunnel (Meltzer)
Musicians
David Meltzer - guitar, harmonica, vocals
Tina Meltzer - vocals
Denny Ellis - rhythm guitar
David Stenson - bass
John Payne - organ
Clark Coolidge - drums
J.P. Pickens - electrified 5-string banjo (on Endless Tunnel)
Το ότι το Σαν Φρανσίσκο προσέφερε πληθώρα σπουδαίων συγκροτημάτων κατά τη δεκαετία του `60 είναι αρκούντως γνωστό στους ενασχολούμενους με τα τότε δρώμενα. Τα ονόματα μιλούν από μόνα τους. Country Joe And The Fish, Grateful Dead, Jefferson Airplane, Quicksilver Messenger Service, Chocolate Watch Band και η λίστα τελειωμό δεν έχει. Στην Bay Area λοιπόν της συγκεκριμένης πόλης έδρασαν και οι Serpent Power τους οποίους ανακάλυψε ο μάνατζερ των Country Joe And The Fish, Ed Denton, παρακολουθώντας την πρώτη τους εμφάνιση στο Telegraph Group Neighbourhood Centre στις 27 Νοεμβρίου 1966.
Οι Serpent Power ήταν κατά κύριο λόγω το εκφραστικό όχημα του ποιητή David Meltzer και της γυναίκας του Tina Meltzer. Τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας αποτελούσαν οι Denny Ellis και David Stenson (προερχόμενοι αμφότεροι από τους Grass Roots), o John Payne και o Clark Coolidge.
Το ομώνυμο άλμπουμ που προέκυψε αφού υπέγραψαν στη Vanguard είναι ένα αψεγάδιαστο δείγμα ψυχεδελικού φολκ-ροκ και ακούγοντάς το μένεις να απορείς σχετικά με τις διαδικασίες οι οποίες προσδιορίζουν ένα άλμπουμ ως εμπορικά επιτυχημένο, κλασικό ή τοποθετημένο στο απυρόβλητο. Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω τι έχει να ζηλέψει το "The Serpent Power" από το "Forever Changes" των Love ή το ντεμπούτο των Doors ας πούμε. Τέλος πάντων, μάλλον αναλωνόμαστε σε ρητορικά ερωτήματα, με μοναδικό συμπέρασμα το ήδη γνωστό πως ο όρος δικαιοσύνη, πρακτικά, υφίσταται μόνο για να εμπλουτίζει το λεξιλόγιο, να κοσμεί μεγαλόστομες δηλώσεις και κείμενα, και φυσικά να αποτελεί άλλοθι για ανεκδιήγητες πράξεις και καταστάσεις.
Την εκκίνηση του δίσκου αναλαμβάνει το εκρηκτικό "Don't You Listen To Her" με την εναρκτήρια συγχορδία να ανοίγει το δρόμο και το όργανο να οργιάζει μετέπειτα, δημιουργώντας ένα έντονο και ιδρωμένο κομμάτι. Κάτι χοντρό θα του έκανε πάντως η κυρία των στίχων για να βγάζει τέτοιο πάθος στην ερμηνεία του ο Meltzer. To επόμενο, "Gently, Gently", είναι το πρώτο σημάδι του πόσο μοναδική και μαγευτική είναι η φωνή της κυρίας Meltzer, ξεδιπλώνοντας, με οδηγό τον τίτλο, αυτό που αυθαίρετα θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ως δείγμα "ευγενικής", κιθαριστικής, ψυχεδέλειας, ενώ το "Open House" αποτελεί μάλλον ό,τι πιο αφελές θα μπορούσε να γράψει η μπάντα. Ένα ηλιόλουστο κάλεσμα ζωντάνιας, μακριά από κάθε είδους γκρίνια και κακή διάθεση.
Στο σημείο αυτό θα σταματήσω τη φυσική ροή των τραγουδιών του άλμπουμ, μιας και τα "Flying Away" και "Forget" κατά κάποιο τρόπο με αναγκάζουν να μιλήσω γι' αυτά χωρίς να μπορώ να παρεμβάλω κάτι ανάμεσά τους. Το πρώτο πιστεύω ότι είναι η αόρατη (και δυσθεώρητη) κορυφή που πάτησε το γκρουπ και το δεύτερο το κομμάτι με το οποίο μυήθηκα στον κόσμο τους, κατόπιν σοφής επιλογής πολύ καλού φίλου. Και στα δύο την ερμηνεία έχει αναλάβει η Tina Meltzer, προσαρμόζοντάς την εξαίσια στις ανάγκες της κάθε περίστασης. Αισθαντικά και λιτά, αφήνοντας χώρο στην κιθάρα για το επιμέρους χρωμάτισμα στο "Flying Away" και συναισθηματικά φορτισμένα με μια αίσθηση απόγνωσης και υποβόσκουσας έντασης στο "Forget". Οποιονδήποτε άλλον παιάνα και να γράψω, αν δεν τα ακούσετε, δεν είναι εφικτό να καταλάβετε τη μαγεία τους. Κατά τον γράφοντα, χωρίς δεύτερη σκέψη, δύο από τα πιο όμορφα κομμάτια των `60s.
Συνεχίζουμε, επιστρέφοντας στην εξαίσια ψυχεδελομπλουζιά "Nobody Blues", με τον David να επιστρατεύει τα πιο psych φωνητικά του και μια φυσαρμόνικα να αποδίδει τα εύσημα. Το "Up And Down" μας εισάγει σε ένα λουλουδιαστό κόσμο που δεν τρέχει μία, γεννώντας μας και την απορία αν το έχουν ακούσει άραγε οι Belle And Sebastian και το "Sky Baby", με το επαναλαμβανόμενο και κολληματικό ριφ περικλείει το νόημά του στη φράση "Everybody knows, I don't want you anymore...".
Λίγο πριν το τέλος, το ούτε ενός λεπτού διάρκειας "Dope Again", επαληθεύει τον τίτλο του, ξεκινώντας αλλοπρόσαλλα αλά Captain Beefheart και τελειώνοντας με επιτηδευμένα παιδιαρίσματα ανοίγοντας το δρόμο για το "μεγάλο φινάλε" που στην περίπτωσή μας δεν είναι άλλο από το συμβολικό "Endless Tunnel". Σε αυτό, καλεσμένος είναι ο J.P. Pickens, ο οποίος παίζοντας πεντάχορδο ηλεκτρικό banjo, αποτελεί στυλοβάτη αυτού του μεγάλου σε διάρκεια raga-rock κομματιού που φιλόδοξα επιτυγχάνει τη χρυσή τομή ανατολής και δύσης στα σπλάχνα του. Η απαγγελία του Meltzer φανερά αγωνιώδης και απεγνωσμένη, οι στίχοι σε καθοδηγούν σε αυτό το χωρίς προορισμό ταξίδι, το κλίμα που δημιουργείται παραπέμπει σε κάτι το εκκλησιαστικά ευλαβικό και όλα αυτά καθώς χτίζεται σταδιακά ένα εκστατικό μονοπάτι. Μόνο που δεν βλέπεις δερβίσηδες να στροβιλίζονται, αλλά και πάλι κι αυτό δεν αποκλείεται...
Συνεπώς, στο σύνολό του, το "The Serpent Power" είναι πασπαλισμένο μ' αυτήν τη μαγική σκόνη εκείνης της δεκαετίας, που επέτρεπε στους μουσικούς να ανακατεύουν κάθε λογής συστατικά, δίχως δισταγμό, με σκοπό τη δική τους αρχικά δημιουργικότητα και μετέπειτα, την τέρψη και γιατί όχι, καλλιέργεια των ακροατών τους. Σε μεγάλο αριθμό των περιπτώσεων, η τακτική αυτή όχι μόνο δεν αποτέλεσε τροχοπέδη στην αξία του τελικού αποτελέσματος, αλλά συνέβαλε τα μέγιστα στην επινόηση εξαιρετικών συνθέσεων.
Τολμώ να πω πως οι πιθανότητες να απογοητευτείτε από το άλμπουμ είναι ελάχιστες, Προτείνεται μάλιστα να αναζητήσετε την πολύ προσεγμένη, σε cd, επανέκδοση της Akarma,η οποία συμπεριέχει και το "Poet Song", το άλμπουμ που έβγαλε μόνο του το ζεύγος Meltzer δηλαδή, μετά τη διάλυση του συγκροτήματος. Κατά αυτό τον τρόπο θα έχετε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα του έργου των καλιφορνέζων ποιητών-μουσικών και ένα θαυμάσιο δείγμα της σκηνής της Δυτικής Ακτής στη δισκοθήκη σας.
Αν χρειαζόταν και βαθμολογία, το δεκάρι θα ήταν με τόνο και ακατέβατο.
