Circus Maximus #1

Happy - end - sad plays death trip
Νόμιζα πως για τρία χρόνια ταξίδευα στο EndlessTunnel των Serpent Power, τρόμαξα από χαρά όταν ξανάδα τη σκιά μου στον τοίχο, τ' αυλάκια του βινυλίου βυνίλιο, τις ρώγες μιας φιλενάδας μου, τα χρώματα του Ουράνιου Τόξου και τον Ήλιο να ξεπροβάλει μέσα απ' τις γρίλλιες κάτω απ' τα ρέκβιεμ του Matt Elliott. Γέμισα τους τοίχους με εξώφυλλα δίσκων του '68 για να χορτάσω τα χρώματα και ξαναμαγεύτηκα απ' το Α Clockwork Orange του Kubrick απ' τις σουίτες για τσέλλο του Bach. Θλιμμένα πιάνα, γεμάτος ο κόσμος από Max Richter - Dustin O' Halloran - Yann Tiersen - Swod - A Silver Mt. Zion - Hauschka - Rachels...

Τύποι σαν κι εμάς, Hood - Notwist - Sierpinski - Edit - Apparat - διασκεδάζουν μέσα απ' τα διαλυμένα σωθικά τους, Matt Elliott - Manyfingers - Efterklang - Piano Magic - Kreidler, μόνο που το κάνουν με κέφι και στυλ, Mice Parade - Encre - Sketchie - Lali Puna - Mum - Electrelane - Tarwater - Fourtet ή μέσα απ' τις πειραματικές παρεκτροπές του μυαλού τους, Chib - Subtle - Hypo - Books - Stendec - Kammerflimmer Kollektief και κάποιοι άλλοι σιωπηροί αυτόχειρες, M. Gira - Smog - Woven Hand - Devendra Banhard - Denver Gentlemen απλά υπομένουν προσμένοντας να βρέξει δάκρυα πριν χαράξει.

Τίποτα δεν είναι πιο μαγευτικό τελικά ίσως και πιο μόνιμο απ' τις εσωτερικές κραυγές κι απ' τις μελωδίες που γενάνε, ακούς τους στροβιλισμούς των Ήχων τους και ανατριχιάζεις φλεγόμενος, χορεύοντας στην ατμόσφαιρα. Είναι γλυκό πράγμα η πουτάνα η Μ ο υ σ ι κ ή, τόσο γλυκιά όσο ένα καλό γαμήσι.

Ornithology vs Basement tapes
Και τώρα πρόσωπο με πρόσωπο με τους εφιάλτες μου και τι είν' αυτό που με κρατάει ζωντανό μπρος σε τούτη την πρόστυχη παρακμή, οι Ήχοι ή το Μελάνι; Ένας φωλιασμένος σκύλος η δυστυχία που χάϊδευε ευεργετικά τις πληγές, κάποτε. Μουσικές χωρίς αρχή ή τέλος, μουντζούρες η Ζωή μου ολόκληρη κι ανορθόγραφες στιγμές, πλάνες χωρίς παραλήπτη, ακόμα προσπαθώ ν' απολαύσω όλες τούτες τις χαρές της ή αν θες όλους τούτους τους αλλόκοτους πόνους και σαν στρίβω τσιγάρο και βάζω ένα δίσκο στο πικ - απ αναρωτιέμαι: Τι είναι αυτό που φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους - η Μουσική - η μυρωδιά της καμμένης σάρκας της, η ομορφιά της ασχήμιας της ή ένα συναίσθημα αμετάφραστο, θανατηφόρα σαγηνευτικό που μας ξεπερνάει όπως ο Bach, ο Monk, o Mingus, ο Coltrane, o Zappa, οι Residents;

Κάθε φορά που χάνεσαι στους Ηχητικούς Λαβύρινθους τους ξέρεις πως είσαι - Αγνοούμενος Υποτιθέμενα Νεκρός - αλλά πάντα κάτι σε σώζει... αυτό επιτρέψτε μου είναι Μεγάλη Τέχνη (το ανομολόγητο), ένα διαβατήριο στον Άδη χωρίς επιστροφή, αν την σκαπουλάρεις ξέρεις πως τίποτα πια αύριο δεν θα είναι ίδιο και απλά απολαμβάνεις ένα ακόμη τσιγάρο - ένα καφέ - ένα δίσκο - το χάδι σ' ένα σκύλο - μια στιγμή. Επανεκτιμάς τον Sinatra, τον Como, τον Spector με τις Ronettes, τον Scott Walker και τους Fugs, τον Schoenberg, τον Αntony Braxton και τους Abba...

Για να κάνουμε τη Ζωή μας πιο όμορφη χρειάζονται τελικά Χρώματα - Σχήματα - Επαφές ή ένα δάκρυ;

Andrew Bird - The mysterious production of eggs
Είναι κάποια πράγματα που τα εκτιμάς για την απλότητά τους, για το χώρο που σου διαθέτουν, για όλα εκείνα που σου θυμίζουν και με τον τρόπο που στα θυμίζουν. Υπάρχουν ψυχές που τις εκτιμάς για την έκθεσή τους στον ήλιο - στο φως και στο σκοτάδι, άλλες για την χάρη με την οποία βγάζουν φόρα παρτίδα τις εσωτερικές ανορθογραφίες, χωρίς να γελοιοποιούνται, δίχως να γίνονται τζέρτζελο.

Ο Andrew Bird ανήκει κάπου εδώ - κάπου εκεί - λίγο πιο πέρα ίσως, η μεταλλαγμένη ποπ μπαλάντα του μου αρέσει, γιατί κάνει τραμπάλα ανάμεσα σε πράγματα που αγαπήσαμε ή μισήσαμε, σε καθημερινές ιστορίες χαράς και λύπης. Η μουσική του Αμερικάνα σπαγγέτι που έχει την ευρηματικότητα να αναζητήσει - να ψαχτεί - να υποδουλωθεί στα ευαίσθητα έγχορδα από υπέροχες ενορχηστρώσεις των Beatles ή των Kinks και στην θανάσιμα λυρική μούσα του Donovan, του Drake και του Elliott Smith.

Το κάνει δίχως επώδυνους συμβιβασμούς, χωρίς να συνειδητοποιεί απόλυτα τους κινδύνους της κατάδυσής του, αλλά είναι υπέροχες - μελωδικές με ένα τρόπο όχι γλυκερό και δακρύβρεχτο, και σε κάποιες στιγμές που αφήνεται εκεί είναι που μας δίνει τα πιο σημαντικά του τραγούδια και το κυριότερο, εμείς αγαπάμε τους ανθρώπους που πληρώνουν για να ζούνε στο σήμερα και να πεθαίνουν για το χθες.

- - -

- Πόσες μουσικές απόμειναν για να μας κανιβαλίζουν μέσ'απ'την ηδονή του πόνου;
Πόσοι ήχοι πια μπορούν να ξελογιάσουν τις ψυχές μας και να τις οδηγήσουν στην σιωπή;

- - -

Swod - Gehen
Ακούς τις γλυκιές μελωδίες που πλανεύουν τη μοναχική νύχτα σου, ελλοχεύουν πίσω απ'τις ανθισμένες φυλλωσιές, απ'τα σφραγισμένα με σύρτη παντζούρια ή δίπλα ακριβώς απ'τις βοές των ανεκπλήρωτων πόθων μιας ραγισμένης ψυχής που αιωρείται στο Θλιμμένο Φεγγαρόφωτο πιωμένη. Χωρίς τις λύπες μας θα ήμασταν άραγε ποιο μόνοι ή θα λουφάζαμε τρομαγμένοι σε πλάνες δίχως χτες;

Απλά πέτρωσαν οι Μουσικές οδηγώντας σε ένα σύντομο τέλος τις μαγικές αυταπάτες τους και τώρα δεν αρκούν προσευχές ούτε λέξεις για να μας σώσουν την ψυχή - την καρδιά - το μυαλό, να μας καθαρίσουν τα πνευμόνια. Οι ακαθόριστες πιανιστικές ραψωδίες των Swod είναι φλεγόμενες από ανομολόγητες πληγές ανεξερεύνητων παθών και γι'αυτό μοναδικές, διηγούνται το χαμό μέσα από μίνιμαλ αγγίγματα, τον υμνούν, τον μετατρέπουν σε χάδι, ένα χάδι που σε συνεπαίρνει, σε ξελογιάζει, σε εξωθεί σε ένα συγκλονιστικό τελετουργικό ταξίδι, ένα soundtrack από εσωτερικά συναισθήματα που εκστασιακά βουρκώνουν, που μετατρέπονται σε μουσικά κουτιά που καθώς παίζουν υγρές νότες η νύχτα δεν τελειώνει. Οι Swod βολτάρουν - βαλσάρουν - ηδονίζονται τρεκλίζοντας από πόθο. Και οι αγάπες μας πια ρακένδυτες τυφλές και έρμες νοσταλγούν κάτι από τα συντρίμια του χτες, κι εκεί καθώς ξεψυχάνε Ονειρεύονται.

- - -

- Κλειδωμένος μεσ'τις λέξεις μου άκουσα τους Ήχους σου
και τ' αναφιλητό μου πια δεν φτάνει για να σε φέρει πίσω

- - -

Matt Elliott - The Mess we made / Drinking songs
Τώρα πρέπει δυστυχώς να καταφύγω σε λέξεις όπως ελεεινός και τιποτένιος κλοσάρ που ζητιανεύει ένα χάδι, στο προσκεφάλι μιας ατέλειωτης νύχτας γεμάτης κάθε είδους εφιάλτες που φοράνε χρώμα γκρίζο. Ξοδεύτηκαν οι πληγές μας κάνοντας πεζοδρόμιο σε βρώμικα σοκάκια ποθώντας αλλοτινές αυταπάτες και οι λόγοι που με κάνουν να θυμάμαι είναι πια θανατηφόρες στιγμές που πληρώνω ακόμα.

Η μουσική του Matt Elliot απομεινάρι των εσωτερικών μας σκράτς, στροβιλίζεται στις λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ, στα συναισθήματα που χαρές και λύπες χωρίς τύψεις μας κέρασαν, στις αγάπες που έγιναν θανατερά εμβατήρια που ακόμα μας ξεσκίζουν έστω και αναδρομικά τα σπλάχνα, μη δείχνοντας κανένα έλεος, στο καμένο ήπαρ και στα ματωμένα προσωπικά ναυάγια. Κάπου εκεί υφέρπει η μούσα του Matt. Αποτρόπαια ποθητή - νωχελική - νοσταλγική - καρτερικά θλιμμένη - ταξιδεύει μέσα από το αναφιλητό και χάνεται καλπάζοντας σ'ένα ατέλειωτο δείλι από δακρυσμένα έγχορδα, μελαγχολικές μπαλαλάϊκες υποδόριες ουλές εσωτερικής συνομωσίας, από αλλόκοτες Μουσικές ατμόσφαιρες και πλανεμένες θύμησες που γράφουν τ'όνομά της και πίνουν δάκρυα φτιάχνοντας ρέκβιεμ απ'το γλυκόξινο αίμα της.

Πιθανόν θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε και μετά απ'αυτό το σπαραχτικό εθισμό από μανιοκαταθλιπτικά συναισθήματα και να συλλέγουμε χαρές και λύπες τροχίζοντας, όχι τα δόντια, μα την ψυχή, πιθανόν πληγές - αγάπες και θύμισες να γλύφουν τα θραύσματα των ανεκπλήρωτων πόθων μας και να πασαλείβουν με πύον και σπέρμα τις θλιβερές παρεκτροπές μας, τίποτα όμως αν περάσεις από εδώ, μα τίποτα, αύριο δεν θα είναι το ίδιο...

- - -

- Τι είναι αυτό που μας φυγαδεύει στον πόνο;

- - -