Dark Rumours #1

Τίτλος σελίδας: Dark rumours / Σκοτεινές φήμες

Περιεχόμενα: Παράξενα κείμενα, Κριτικές CD, Παραλογισμοί, Δοκίμια, Σκέψεις που θα μπορούσαν να μεταβάλουν το περιβάλον μας, Εικασίες, μήπως και σωθεί αυτός ο γαμημένος κόσμος που μας γέννησαν.

Ποιός είμαι; Εδώ θα αντιμετωπίσουμε κάποιο πρόβλημα. Ποιός τολμά και γράφει έτσι;

Φυσικά ο GLAUFX GARLAND ή ΓΛΑΥΚΩΨ ή VIRIDIAN GRIN ή ΣΤΥΓΝΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ, ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ, ΠΑΛΑΒΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ, ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ ΛΕΣΒΙΑ (μιας και πάω μόνο με γυναίκες) και ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΑΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ.

Νομίζω ότι οι τίτλοι αυτοί φτάνουν.

Αυτό μπορεί να είναι κακό ή και καλό - όποιος αντέξει!

Πολλοί με μισούν αφάνταστα -πρόβλημά τους-, μερικοί έχουν απίστευτη γνώμη για εμένα και μάλιστα χωρίς να ξέρουν τι κάνω -απλά μιλάνε βάση μεγαιρόλογων που άκουσαν άπο άλλους -φανταστείτε ότι δεν τους αρέσει η μουσική μου παρ'ότι δεν την έχουν ακούσει ποτέ!!!! Αυτό είναι ένα ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ -έως ότου υπάρξει όντως πολιτισμός- μιάς και αν συνεχίσουμε να είμαστε έτσι δεν βλέπω φως στον ορίζοντα.

Με την σελίδα αυτή θα αρχίσει η συνεργασία μου με το MIC - Αυτοί το θέλησαν, εγώ δεν φταίω, δική τους απόφαση ήταν και πιστεύω ότι θα το πληρώσουν ακριβά, μιας και είμαι λίγο αθυρόστομος, άξεστος, αγενής και άλλα πολλά -ρωτήστε την τελευταία μου Νο 33 γκόμενα και θα σας πει. Εχει απίστευτη γνώμη για μένα, όχι ότι η παλιότερες έχουν καλύτερη. Γενικότερα στην χώρα μας οι γυναίκες συνηθίζουν -όχι όλες- να μισούν τους παλιούς τους γκόμενους και να μην τους λένε ούτε ένα "γειά" αν τους συναντήσουν τυχαία. Ασε που όλες πιστεύουν ότι ήταν τέλειες και δεν έκαναν ποτέ τους ούτε ένα λάθος! Μιλάμε για θεές!... Ακόμα και ο Θεός έκανε λάθος και έφτιαξε τον Σατανά και τους ανθρώπους που καταστρέφουν τον πλανήτη -μερικές φορές είμαι σίγουρος ότι του ξέφυγε κάτι.

Λοιπόν, το πρώτο κείμενο που θα δείτε είναι μία μικρή παράλογη ιστοριούλα. Ελπίζω να μπορείτε να την τυπώσετε για να την δίαβάσετε, από εμένα έχετε το ελεύθερο μιας και δεν θέλω να βγάλω χρήματα από τα μάτια σας και το μυαλό σας.

ΦΗΜΗ Ζ

"Ιππότες. Ίχνη στο χώμα. Χείλη διψασμένα για έρωτα στις ομορφότερες αυρές στιγμές, όταν οι σκαλιστές άμαξες από χέρια αερικών, περνούν για να θυμήσουν ότι υπάρχει αυτό που θέλεις, μα δεν μπορεί να σου δοθεί. Ζητάς να μάθεις: Γιατί όχι τώρα; Μα δεν έρχεται η απάντηση. Μαραίνεσαι. Ξέρεις ότι το μέλλον κρύβει ατέρμονη από τότε άνοιξη".

<< Οι τελευταίοι >>

( Ήταν πριν πολλά χρόνια; Είναι τώρα; Θα γίνει;)

Ιππότες περνούν ανέμελοι και δυνατοί.

Δεξιά τους ξύλινα σπίτια, πνιγμένα στην λάσπη. Αριστερά, το ψηλό εκείνο τρομακτικό βουνό των θρύλων.
Δεν ήξεραν ότι κάποιες προτάσεις των Μοιρών, γραμμένες πριν αιώνες, έλεγαν όσα θα γίνουν τώρα που οι μυρουδιές των ιπποτών αυτών ξύπνησαν τα κακόβουλα πλάσματα. Αυτά κοιμούνται βαθιά στις πιο κρυφές ρίζες των πετρών, στις ρίζες του γιγάντιου αυτού κτίσματος της φύσης του Κακού.
Ήταν όλοι τους επτά, μόνοι χωρίς όμορφη κυρά να περιμένει σε κάποιο πύργο -μερικοί έλεγαν ότι είναι ομοφυλόφιλοι. Μοναδικό σκοπό, σαν φίλοι ή εραστές, όρισαν να ταξιδεύουν.

Ο έκτος -ψάξτε να τον βρείτε- καθώς κοίταζε το βουνό -μαύρο σαν Κόλαση του φάνηκε- εμπιστεύτηκε την βαθιά του κρίση και πρότεινε στους άλλους να μείνουν για ένα βράδυ -όπως ήθελε να πιστεύει- στον χώρο που πνίγεται στην λάσπη και στα κόπρανα των κατοίκων του. Όλοι συμφώνησαν με την επιθυμία του ενός και τράβηξαν το δεξί υνί, για να αλλαξοδρομίσουν τ' άλογα.
Το χωριό δεν ήταν μακριά, μετά από λίγο έφτασαν. Έσβησαν τις μηχανές και τα ζώα έπαψαν να λειτουργούν. Άνοιξαν τον διακόπτη ενεργοποίησης του καθαριστή και μεγάλη ποσότητα ενέργειας ξέρανε τα κόπρανα του χωριού. Κατέβηκαν από τα άλογα και άρχισαν να ψάχνουν στα σάπια δένδρα και στα κομένα δάκτυλα που έβρισκαν ολόγυρα κρεμασμένα σε στύλους.
Μίλησαν και σε μερικούς βρώμικους βιαστικούς κατοίκους.
Έτσι πέρασε όλη η υπόλοιπη ημέρα, ως το δέκατο-πέμπτο πέπλο της νύχτας. Η σιωπή τώρα, μέσα στο βασίλειο που επιβάλλεται με την βρώμα του, δίνει δικαίωμα στις σκιές να φοβίσουν τις ματιές των δυναμικών ανδρών, που ψάχνουν για αόριστα σημεία και οιωνούς.
Οταν κουράστηκαν, άναψαν φωτιά με τα ηλεκτρακτινοβόλα όπλα τους και κάθησαν όλοι γύρω από αυτήν σκεπτικοί και μαυρισμένοι από τα αέρια του οικισμού. Κανείς από τους κατοίκους δεν έβγαλε από τα χείλη του λέξεις που να προσδιορίζουν κάτι ευνόητο. Για κάποιο λόγο -που δεν θα σας φανερώσω- οι κάτοικοι ήταν όμοιοι με ταριχευμένα πτώματα, αμίλητα και αργοκίνητα. Η πόλη ήταν γεμισμένη με ήχους τάφων και μυρουδιές καμένων σαρκών. Τα σπίτια γύρω είχαν όψεις κακών πλασμάτων με βούληση αλύτρωτη και πειναλέα. Μόνο η φωτιά έδωσε λίγη ελπίδα, καθώς κάθε μυρουδιά και ήχος καιγόταν γύρω της.

Οι ώρες περνούσαν και οι πρώτες αχτίδες του ήλιου άρχισαν να αποφεύγουν, όπως πάντα, το σημείο αυτό της Γης. Οι ταριχευμένοι του οικισμού, πριν φανούν οι μυρμηγκοφάγοι και τα σκουλίκια των τάφων φύγουν, ούρλιαζαν ακανόνιστα σαν κατσαρίδες που ξεγεννούν τέρατα από τα βάθη του σπέρματος της κακότερης νοημοσύνης. Αυτά τα ουρλιαχτά ώθησαν τα χέρια των επτά ιπποτών να ξεγυμνώσουν τα όπλα τους, για να λαμπυρίσουν στην λυκαυγή. Όμως μόλις ο τελευταίος ετοίμασε το όπλο του ενάντια στον άγνωστο εχθρό, φάνηκαν νεφελώδη σαγόνια, που έσταζαν θάλασσα και γύρη ανθηρών κοιλάδων, από τις ρίζες του βουνού να έρχονται, πεινασμένα. Έβγαλαν έξω τις πύρινες γλώσσες τους και άρχισαν να γλύφουν την Γη. Έσπασαν τα κρύσταλλα των υπόγειων λιμνών και οι κολώνες της Γης σείστικαν δυνατά, ως να γίνει τρύπα ο οικισμός, για να χαθούν οι τελευταίοι επτά ελεύθεροι ευγενικοί άντρες της κακοποιημένης Γης, η οποία κάποτε ήταν οίκος μιάς φυλής που ονομάστηκε ανθρώπινη.