Οι καλύτερες διασκευές του Who Do You Love?

Στο mic έχουμε το έθιμο να ξεκινάμε στήλες τις οποίες που παρατάμε μετά τη δεύτερη-τρίτη φορά. Ελπίζω σε τουλάχιστον 12 "τεύχη" της συγκεκριμένης, η οποία βασίζεται στην ιδέα των πολλαπλών διασκευών ενός γνωστού κομματιού. Πάντοτε με ενθουσίαζαν οι διασκευές, πόσο μάλλον των "κλασικών" τραγουδιών της δεκαετίας του '50. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς πώς έρχονται και παρέρχονται οι μόδες` για παράδειγμα, πώς οι ροκάδες του '70 περιφρονούσαν τους πρωτοπόρους του rock'n'roll μέχρι που ήρθε το punk.

Κι επειδή κάτι τέτοιες αναζητήσεις γίνονται ακόμα πιο ενδιαφέρουσες όταν τις μοιράζεσαι με άλλους, περιμένω ιδέες για να βρούμε μαζί τις καλύτερες εκτελέσεις των αγαπημένων μας τραγουδιών. Αλλά από rock'n'roll άρξασθαι!

Who Do You Love? - Bo Diddley (1956)  
Στη δεύτερη δεκαετία της νέας χιλιετίας, η οποία συνεχίζει να λατρεύει οτιδήποτε έχει ως πρόθεμα το -post, δεν ξέρω τι σημαίνει το "Bo Diddley beat" για τους λάτρεις της indie electronic, του dub-step ή της folkotronica. Ξέρω μόνο ότι ο Billy Corgan, o John Doe και o Bob Weir, μεταξύ άλλων, αναγνωρίζουν πως ο διοπτροφόρος Bo επινόησε το μουσικό μοτίβο με τη μεγαλύτερη επιρροή στην ιστορία της μουσικής. Μερικά κομμάτια όπου ακούμε αυτούσια το Bo's beat: Not Fade Away (Buddy Holly), Willie and the Hand Jive (Johnny Otis), Magic Bus (Who), She's the One (Springsteen), Lust for Life (Iggy Pop), Bad to the Bone (George Thorogood).

Ο συνάδελφος (μεταφραστής/συγγραφέας/φωτογράφος και πολλά άλλα) Γιώργος Τσακνιάς, ο οποίος στην προ-ίντερνετ εποχή είχε καταφέρει να μαζέψει 27 διαφορετικές εκτελέσεις του Who Do You Love, επέλεξε τις εξής 5 και τις σχολίασε.

5 Quicksilver Messenger Service (από το άλμπουμ Happy Trails, του 1969)  
Γιατί εδώ έχουμε το ένα μέλος της Αγίας Τριάδας του San Francisco (μαζί με τους Jefferson Airplane και τους πολυαγαπημένους μου Grateful Dead) και μια εκτέλεση σε αργό, μερακλίδικο tempo. Σχεδόν ένα ζεϊμπέκικο σε Bo Diddley beat, με τα ταξίμια του John Cipollina (δεν θα ξεχάσω την πρωτοχρονιά του 1987 στο Ρόδον, με τον Nick Gravenites) να ανασταίνουν πεθαμένο - ή να πεθαίνουν ζωντανό.

4 George Thorogood (από το άλμπουμ Move It On Over, του 1978)  
Γιατί ο George (και οι Delaware Destroyers από κοντά) με όλη του την επιτήδευση, με όλη την επιδεικτική μαγκιά, με την απλοϊκή βαβούρα, με το κονσερβαρισμένο σαξόφωνο, με το carpet bombing παίξιμο της κιθάρας, με τα εύκολα κόλπα - το έχει. Και με όλα αυτά, το κομμάτι απογειώνεται.

3 Blues Project (από το άλμπουμ Live at the Cafe Au Go Go, του 1966)  
Γιατί όταν συντελούταν η κοσμογονία της Δυτικής Ακτής, αυτοί ακολούθησαν τον δικό τους όμορφο δρόμο στην Ανατολή, όπως έκαναν και οι Allman Brothers στον Νότο και οι The Band στον Βορρά.

2 Juicy Lucy (από το πρώτο, ομώνυμο άλμπουμ των saucy blues-rockers, του 1969).  
Γιατί μου αρέσει το όνομα.

1 John Hammond  
Γιατί τον άκουσα να το τραγουδάει πριν από χρόνια, στο "Παραρλάμα" στη Θεσσαλονίκη, και όλοι χόρευαν στο τρελό beat μιας κιθάρας που ήταν ταυτόχρονα και ντραμς, και μπάσο, και η ζωή, το σύμπαν και τα πάντα. Η κοπέλα που, στα μισά περίπου της συναυλίας, ρώτησε αφελώς "και πότε θα βγει επιτέλους ο John Hammond;" δεν θα καταλάβει ποτέ τη δύναμη που μπορεί να κρύβει ένας λευκός bluesman.

Με μειωμένες επιλογές λοιπόν, εγώ (η Χίλντα, δηλαδή) διάλεξα τις ακόλουθες 5 εκτελέσεις:

5 The Meteors (από το ομώνυμο maxi-single cd του 1992).  
Γιατί επιλέγω την εκτέλεση ενός συγκροτήματος που έχει στηρίξει την ύπαρξή του στην κόντρα του με τους (πολυαγαπημένους μου) Cramps; Του οποίου οι στίχοι έχουν θεματολογία επηρεασμένη από ταινίες τρόμου και φτηνής επιστημονικής φαντασίας (τις οποίες σιχαίνομαι;) Που δηλώνουν θαυμαστές τον Τσαρλς Μάνσον και τον Μαρκ Τσάπμαν (φτου!) και λένε ότι το χόμπι του είναι να θάβουν τους ζωντανούς; Nobody's perfect! Η εκτέλεση του Who do you love? είναι από τα καλύτερα δείγματα psychobilly στην πιο άγρια μορφή του. Το κομμάτι κυκλοφόρησε σε maxi-single CD το 1992, και παρότι η αρχική (και καλύτερη) σύνθεση των Meteors είχε αλλάξει χρόνια νωρίτερα, νομίζω ότι ο Bo θα ήταν περήφανος για τους άγγλους μιμητές του.

2 The Woolies (από σινγκλάκι του 1966, ή τη συλλογή τους Basic Rock, του 1972)  
Μια μπάντα από το Ντιτρόιτ που δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει την επιτυχία της διασκευής του Who Do You Love, αλλά άνοιγε για πολλά χρόνια τις συναυλίες τύπων όπως ο Chuck Berry, ο Muddy Waters και ο Bo Diddley. Ο ήχος τους είναι ο καθαρός garage ήχος των συγκροτημάτων που θα είχε ξεχάσει η ιστορία, αν ο Lenny Kaye δεν είχε φτιάξει to 1972 τη συλλογή Nuggets: Original Artyfacts from the First Psychedelic Era. Στο κομμάτι διακρίνεται εμφανώς η επιρροή της Βρετανικής Εισβολής, τόσο στις κιθάρες όσο και στα φωνητικά. Οι Woolies κυκλοφόρησαν το σινγκλάκι αυτό το σωτήριο έτος 1966.

3 Ronnie Hawkins & the Band (από το Last Waltz, φυσικά!)  
Πριν 35 χρόνια ακριβώς, στις 25/11/1976 οι Band έδωσαν την αποχαιρετιστήρια συναυλία τους στο Winterland Ballroom του Σαν Φρανσίσκο, κι ένας από τους πιο λαμπρούς καλεσμένους τους ήταν ο Ronnie Hawkins. Ο Ronnie (το πρώτο "αφεντικό" τους την εποχή που ονομάζονταν ακόμα the Hawks προς τιμή του), έχει ταυτιστεί με την εξέλιξη του rockabilly και είναι γνωστός ως Mr. Dynamo. Αρκεί να τον δει κανείς στο απόσπασμα της ταινίας για να καταλάβει το γιατί: τραγουδάει και ουρλιάζει ανεβοκατεβαίνοντας τις οκτάβες, κάνει αέρα την κιθάρα του Robbie Robertson που (υποτίθεται ότι) έχει πάρει φωτιά, είναι στα όρια της καρικατούρας κι όμως αποδεικνύει ότι he knows how to boogie. Η πιο κεφάτη εκτέλεση.

2 Townes van Zandt (από το άλμπουμ Flyin' Shoes του 1978).  
Αν υπήρχε δικαιοσύνη στον κόσμο, πόσο μάλλον στον κόσμο της μουσικής, ο μεγάλος Τεξανός θα ήταν εκ δεξιών του Πατρός - αναλόγως του ποιον θεωρεί Πατέρα ο καθένας μας. Ένα τεράστιο ταλέντο, μια απίστευτη αρρενωπή φωνή, μια blues κιθάρα επηρεασμένη από το ίνδαλμά του, John Lee Hooker. Το Who do you love ηχογράφησε το 1978 για την ανεξάρτητη Tomato, και στο πιάνο ακούμε τον μεγάλο οργανίστα Spooner Oldham. Κάπου διάβασα ότι η εκτέλεση είναι επηρεασμένη από τους Everly Brothers, αλλά θα διαφωνήσω ριζικά: ο van Zandt βρίσκεται στην παράδοση των ηρώων της country: Kris Kristofferson, Merle Haggard etc. Η πιο απελπισμένα ερωτική εκτέλεση.

1 The Jesus and Mary Chain (από το άλμπουμ Barbed Wired Kisses του 1988, με σινγκλάκια, b-sides και ακυκλοφόρητα ως τότε κομμάτια).  
Ο τίτλος του άλμπουμ παραπέμπει σ' ένα στίχο του "Cherry Came Too" από το Darklands, αλλά εμένα μου φέρνει στο νου τον πρώτο στίχο του Who Do You Love: "I walked 47 miles of barbed wire...". Εδώ, οι σκοτσέζοι αδελφοί Jim & William Reid αλλάζουν τελείως το περιεχόμενο του κομματιού. Αφαιρούν τη μαύρη hoodoo ατμόσφαιρα της πρώτης εκτέλεσης, και "λουσμένοι σε τόνους feedback και κιθαριστικού θορύβου" (όπως έγραφε ο Άρης Κ. πριν κάποια χρόνια), δημιουργούν ένα κλίμα αγωνίας, πόνου και λαγνείας.

Λίγα λόγια για την 1η εκτέλεση του Bo Diddley.

Ο κύριος Ella Otha Bates, άλλως Ellas McDaniel, άλλως Bo Diddley, γνωστός και ως the Originator, υπήρξε από τους πρωτοπόρους που έκαναν τη μετάβαση από το rhythm'n'blues στο rock'n'roll. Πέρασε στην ιστορία της μουσικής ως αυτός που πήρε το μαύρο ρυθμό hambone και τον έκανε χορευτικό σινγκλάκι για λευκούς και μαύρους. Το Bo Diddley beat έγινε το σήμα κατατεθέν του, όπως και ο τρόπος του να παίζει την κιθάρα σαν κρουστό. Παρά την κάπως αστεία εμφάνισή του, τα στρογγυλά γυαλάκια και τα καρό σακάκια του, απέκτησε πιστούς θαυμαστές σε Αγγλία και Αμερική, και συγκροτήματα όπως οι CCR έχτισαν τη σταδιοδρομία τους πάνω στον ήχο του.

Ο τίτλος Who Do You Love παίζει με την παρήχηση του Hoodoo (έτσι ονομαζόταν η αφρο-αμερικάνικη παράδοση λαϊκής μαγείας), και είναι ένα ερωτικό τραγούδι γεμάτο μαγικούς συμβολισμούς. Ο υπνωτιστικός ρυθμός του κουβαλάει αυτούσια τη σύνθετη μουσική παράδοση του Μισισιπή, οι στίχοι αποδίδουν το υπερφυσικό της μαγείας και του έρωτα. Κυκλοφόρησε το 1956 αλλά μην περιμένετε να το βρείτε στo top-100 της χρονιάς. Ήταν υπερβολικά πρωτόγονο κι ερωτικό, με στίχους όπως:

The night was black and the night was blue,
And around the corner an ice wagon flew.
A bump was a hittin' lord and somebody screamed,
You should have heard just what I seen.
Who do you love, Who do you love.

Σημαντική λεπτομέρεια: στην ηχογράφηση του 1956, τη lead κιθάρα παίζει ο Jody Williams, ένας κιθαρίστας που επηρέασε με το παίξιμό του τη σκηνή των blues του Σικάγου της δεκαετίας του '50 και υπήρξε για χρόνια session μουσικός της ανεξάρτητης Chess. Ανατριχιαστική λεπτομέρεια: ο Williams έπαιζε φυσαρμόνικα αλλά την παράτησε, όταν άκουσε τον Bo Diddley να παίζει σ' ένα διαγωνισμό για ερασιτέχνες μουσικούς.

(ΥΓ. Ήθελα να βάλω και την εκτέλεση των Hoodoo Gurus, ήθελα πάρα πολύ. Ειλικρινά. Αλλά δεν ήξερα ποια να αφαιρέσω. Όσο την ακούω, τρελαίνομαι. Ακούστε την εδώ)