Amy Denio/Joke Lanz/Guenter Mueller/Christian Marclay/Jerome Noetinger/

‘Now now now (vox populi mix)’ είναι τίτλος κομματιού της Αμερικανίδας μουσικού Amy Denio. Γνωστότερη περισσότερο ως σαξοφωνίστρια (ή παλιότερα για την ενασχόλησή της με πιο πειραματικές μουσικές) σε κάποιους σήμερα είναι πιο γνωστή ως μέλος των καταπληκτικών Kulturshock.

Το κομμάτι είναι φτιαγμένο με φωνές, ρυθμικό αφιερωμένο στην Τραγουδιστή Επανάσταση της Εσθονίας του 1991 χάρη στην οποία ανακήρυξε την αυτονομία της από τη Ρωσία (μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα εδώ. Μου θύμισε διάφορα αγαπημένα φωνητικά κομμάτια, πότε φέρνοντας στο νου γκόσπελ, ρυθμό δημιουργημένο μόνο από φωνές, μουσικές μαύρων με εφέ μόνο από φωνές, κλπ. Μπορεί να είναι μικρό, ούτε 3 λεπτά καλά καλά, αλλά είναι απολαυστικότατο.

Στην προηγούμενη στήλη ανέφερα για τη δουλειά του Joke Lanz. Τελευταία είδαν το φως διάφορες συνεργασίες του οι οποίες ξεδιπλώνουν τον τρόπο που έχει εξελίξει τις ηχητικές του μονομαχίες χρησιμοποιώντας ως όπλο το πικάπ του. Πρόσφατη συνεργασία το ξεχωριστό ‘Mutants in Siberia’, σε συνεργασία με τον Τσέχο τρομπετίστα Petr Vbra, τον οποίο είχαμε την τύχη να δούμε πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη στα πλαίσια του Hub του φεστιβάλ No Ordinary. Εδώ βρίσκουμε 12 κομμάτια ηχογραφημένα το 2023 στην Πράγα, αλλά που εκδόθηκαν πρόσφατα με τρελούς τίτλους, που εν μέρει παραπέμπουν σε ήχους που προφανώς έχουν χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία τους, όπως «Ornette Coleman's Elephant», «Buster Keaton's Pork Pie Hat» κ.ά. Ο σουρεαλισμός, τα cut-up και η τρέλα που διατρέχει αυτή την ηχογράφηση κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή, ιδίως αν είναι και φαν των cut-up, της musique concrète και του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού και δη εκείνης της σχολής του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού (και του θορύβου θα τολμούσα να πω) που απολαμβάνει όχι μόνο να παίζει αλλά να περνάει όμορφα, κάνοντας ενίοτε λάθη ή πλάκες και να το μοιράζεται αυτό το αίσθημα με το κοινό του τόσο ζωντανά όσο και ηχογραφημένα.... Από τις κυκλοφορίες που έπιασα τον εαυτό μου να ακούει συχνά τον τελευταίο καιρό.

Αυτός ο δίσκος μου έφερε στο νου μια από τις πιο αγαπημένες μου ηχογραφήσεις αυτού του στυλ το μοναδικό ‘Live Improvisations’ των Christian Marclay και Guenter Mueller που κυκλοφόρησε στα 90s από την ελβετική for4ears (εταιρεία του Gunter Mueller). Αντιγράφω κάτι που είχα γράψει παλιότερα γι’ αυτή την κυκλοφορία. Δυστυχώς δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να βρεθεί σε φυσική μορφή ή να το ακούσει κανείς online από κάποιο άλλο διαδικτυακό τόπο.

«Το λατρεύω αυτό το CD! Είναι από εκείνες τις ζωντανές ηχογραφήσεις που, αφενός μεν θα ήθελες να ήσουν στις συναυλίες του ντουέτου τότε και αφετέρου, σχεδόν 20 χρόνια μετά, δεν έχουν χάσει τη ζωντάνια και τη φρεσκάδα τους. Ηχογραφήσεις από 3 συναυλίες που έδωσαν το 1992 και το 1993 το ντουέτο των Guenter Mueller (ντραμς & ηλεκτρονικά) και Christian Marclay (πικάπ & δίσκοι). Μ’ ένα τρελό εξώφυλλο περίπου 10 καρτών που σχηματίζουν ένα κολλάζ του Christian Marclay από τη μία, όταν τις ενώσεις όλες μαζί, και απ’ την άλλη διάφορες πληροφορίες για τις ηχογραφήσεις, κομμάτια, φωτογραφίες σχεδιασμένα από τον Tom Recchion. Ο Christian Marclay δεν θέλει πολλές εισαγωγές, όσον αφορά τη δουλειά του τα τελευταία 40 χρόνια (τουλάχιστον) ιδίως στη χρήση δίσκων και πικάπ. Όσον αφορά τον Guenter Mueller, που αρκετοί ίσως την τελευταία 10ετία τον έχουν συνηθίσει σε πιο αφαιρετικά, σκοτεινά electronica ηχοτοπία περισσότερο παίζοντας με ηλεκτρονικά και προηχογραφημένους ήχους που κουβαλάει στο ipod του με αποτέλεσμα ώρες ώρες να γίνεται βαρετό, όχι τόσο λόγω έλλειψης ιδεών αλλά επειδή έφτασε μια εποχή που δεν υπήρχε βδομάδα χωρίς κυκλοφορία του είτε σόλο είτε σε συνεργασία με αποτέλεσμα στο τέλος να βαριέσαι να ασχοληθείς άλλο, γιατί είχες την αίσθηση ότι όλες οι κυκλοφορίες ακούγονταν το ίδιο. Άλλες εποχές όμως. Ας γυρίσουμε στις αρχές ‘90, πάνω που έχουν διαλυθεί οι Nachtluft, το φανταστικό αυτοσχεδιαστικό / ηλεκτροακουστικό τρίο των Guenter Mueller, Andres Bosshard & Jacques Widmer, και ο Mueller είναι σε εποχή που με τα ντραμς του επιδίδεται ώρες ώρες σε ένα φρενήρη ηλεκτροακουστικό / concrète ήχο ένα φανταστικό δείγμα του οποίου μας χαρίζει κι εδώ. Γιατί μιλάμε για ένα CD που τα κομμάτια όπως είναι δομημένα (είτε τ’ ακούς όπως είναι είτε σε τυχαία επιλογή στο CD) είναι ένα ντελιριακό κρεσέντο χιούμορ, παράνοιας, concrète και αυτοσχεδιασμού που σε τινάζει σαν ηλεκτροσόκ για τα περίπου 35 λεπτά που κρατάει κάνοντας το ένα κλασσικό παράδειγμα περιπετειώδους μουσικής!»

Η Chocolate Monk των Dylan Nyoukis και Caren Constance, οι οποίοι εδώ και αρκετά χρόνια παίζουν είτε μαζί, ή σόλο ή ενίοτε με διάφορα ονόματα γκρουπ είτε ως ντουέτο ή σε συνεργασία με άλλους (βλέπε Daecer Pinga, Blood Stereo), κ.ά. (μπορεί κάποιος να βρει και να ακούσει / κατεβάσει υλικό τους εδώ), η Chocolate Monk, λοιπόν, είναι το προσωπικό τους όχημα εδώ και σχεδόν τρείς δεκαετίες. Συνήθως κυκλοφορούν CDr από δουλειές τους ή δουλειές φίλων τους ή κόσμου που τους αρέσει η δουλειά τους, κατά καιρούς εκδίδουν και κασέτες ή πιο σπάνια και δίσκους. Πρόσφατα εκδώσαν ένα απίστευτο CD του Jerome Noetinger με τίτλο «Intensior Contra Sonus» που περιλαμβάνει τρεις ηλεκτροακουστικές συνθέσεις. Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό ξαναγυρνάω όλο και περισσότερο στη musique concrète και την ηλεκτροακουστική ακούγοντας κλασικούς δίσκους του είδους. Εδώ θα βρούμε τρεις καταπληκτικές συνθέσεις του Jerome που ομολογώ ότι είχα χρόνια να απολαύσω τόσο δυνατά κομμάτια του.

Θα βρούμε στα κομμάτια του διάφορες ιδέες, όπως στο πρώτο κομμάτι, το ‘Les objets inaudible’, που ο τίτλος του αναφέρεται σε σχεδόν ομώνυμη εφαρμογή του Matthiew Saladin, η οποία κρατάει μόνο τις συχνότητες από την κωδικοποίηση κομματιών mp3, αλλά και φωνές από το ‘Etudes aux objets’ του Piere Schaeffer, καθώς και άλλους ήχους όπως τον πυροβολισμό ενός μάγκνουμ. Ένα απίστευτό κομμάτι που χωρίζεται σε τέσσερα μέρη και δημιουργήθηκε για την Ina Grm το 2019. Αξίζει να σημειωθεί και η χρήση ήχων σπασμένου πιάνου, άμεση αναφορά στο καταπληκτικό του σετ με την πιανίστρια Sophie Agnel το οποίο μπορεί κάποιος να το ακούσει ή να το κατεβάσει απο το bandcamp της Scatter Archive εδώ.

Ένα παιχνίδι με διάφορα ηχητικά στρώματα δημιουργημένα με ήχους από κασέτες, CD, λούπες, κτλ, που θα μας προσφέρει στο δεύτερο κομμάτι, το ‘Erase my Head’, που δημιουργήθηκε το 2019 για τη Radiophrenia και περίπου στο ίδιο κλίμα παίζοντας με ταχύτητες και λούπες από δίσκους και τις στροφές που παίζουν π.χ. 78, κ.λ.π. θα κλείσει το ‘Eloge des ruines’ του 2020, κομμάτι που δημιουργήθηκε για το Radio France.

Αν κάποιος ψάχνει αληθινά δημιουργική μουσική και ηλεκτροακουστική / musique concrète που να μπορεί να προσφέρει δυνατές συγκινήσεις, αλλά και τροφή για σκέψη, τότε εδώ είναι μια κυκλοφορία που δεν θα βαρεθεί να την ακούει για χρόνια.