Nist Nah, Advaita Records, Rudolv Eb.er, The Recedents, Έφη Θεοδωροπούλου

To gamelan σύνολο των Nist Nah το είχα προσέξει από αναφορές του WIll Guthrie σε συνεντεύξεις του. Το είχε αναφέρει και στη συνέντευξή του στο MiC που έγινε πέρσι με αφορμή το φεστιβάλ Ametric (όσοι ενδιαφέρονται, μπορούν να τη διαβάσουν εδώ. Βέβαια δεν εμφανίστηκε πέρσι λόγω προβλήματος της τελευταίας στιγμής, αλλά θα παίξει φέτος, οπότε, αν και περσινή, αυτή η συνέντευξη μπορεί να λειτουργήσει ως μια μικρή εισαγωγή στο έργο του). Να πω την αλήθεια, τότε είχα ακούσει πολύ πεταχτά τον πρώτο τους δίσκο ‘Elders’ (μπορείτε να τον ακούσετε ή να τον κατεβάσετε εδώ) αλλά τον ξανάκουσα προσεχτικά με αφορμή το καταπληκτικό ‘Spilla’ που κυκλοφόρησε πρόσφατα από την Black Truffle (επίσης μπορείτε να τον ακούσετε, αγοράσετε, κατεβάσετε εδώ. Προσωπικά θα πρότεινα και τους δύο δίσκους για όποιον θέλει να ακούσει γκαμελάν με μια πολύ πιο ροκ ή τζαζ (και φρη τζαζ) προσέγγιση. Ίσως οι επιρροές από ήχους γκαμελάν π.χ. της Ινδονησίας (μιλώντας για περισσότερο 'παραδοσιακό' ήχο) να είναι πιο εμφανής στο ‘Elders’, αλλά στο ‘Spilla’ η χρήση και άλλων κρουστών έχει διαφορετική δομή.

Δεν θα ήθελα να πω ότι η πλάστιγγα γέρνει περισσότερο προς το πρόσφατο ‘Spilla’ ή το ‘Elders’, επειδή μου αρέσουν και τα δύο. Με έντονες στιγμές σε διάφορα σημεία ή πολύ πιο ήρεμα μέρη αλλού. Δεν είναι να περιμένει κανείς ότι θα ακούσει ένα παραδοσιακό γκαμελάν σύνολο. Ούτως ή άλλως και με τα γκαμελάν υπάρχουν διάφορες στιγμές και εκφάνσεις, είτε πιο τρελές (βλέπε δίσκους όπως το ‘Golden Rain’ για παράδειγμα, στην κλασσική σειρά εθνολογικών της Nonesuch) ή πιο τελετουργικές.

Ας μη φλυαρήσω περισσότερο περί γκαμελάν ήχου. Θα μείνω μόνο στο ότι έχουμε να κάνουμε με δύο δίσκους που δίνουν μια διαφορετική προσέγγιση σε ένα 'εθνολογικό' (ας μου επιτραπεί η έκφραση) μουσικό είδος.

Tην Ιαπωνική Advaita Records την ανακάλυψα πριν από λίγα χρόνια, όταν με προσέγγισε για την επανέκδοση του ‘Voltanic Valley’), κασέτα του Ιάπωνα θορυβοποιού Aube (κατά κόσμο Akifumi Nakajima) που είχα κυκλοφορήσει πριν από 30 χρόνια στη μόνη κανονική εταιρεία που είχα ποτέ την Perverse Series (1995 - 1997), (εταιρεία αφιερωμένη στον ήχο της ελβετικής Schimpfluch). Θα πρότεινα ανεπιφύλακτα σε όποιον ενδιαφέρεται για το θόρυβο και την ιαπωνική σκηνή (και όχι μόνο) να επισκεφτεί το bandcamp γιατί, ακολουθώντας μια τάση επανεκδόσεων κλασσικών θορυβοδίσκων ιδίως των 90s, έχει κυκλοφορήσει αρκετό υλικό αλλά και πιο πρόσφατο επίσης. Για παράδειγμα θα βρει κάποιος επανεκδόσεις κασετών των Incapacitants αλλά και πρόσφατο live τους (σε τρομερή έκδοση). Αυτό το παιχνίδι μεταξύ νέων και παλαιότερων κυκλοφοριών μας χάρισε πριν από λίγους μήνες δύο τρομερές κυκλοφορίες.

Αφενός η κυκλοφορία του Freak Out, πρώτης κασέτας των Acid Mothers Temple & The Melting Paraiso U.F.O.) που είχαμε πρόσφατα τη χαρά να τους δούμε σε μια τρομερή συναυλία στο Eightball χάρη στη Made of Stone Productions. Σ’ αυτήν την κασέτα είναι εμφανής ο ψυχεδελονοϊζ ήχος τους των πρώτων ημερών. Από τη μία έχεις την πρώτη πλευρά που θα την έλεγα πιο 'ψυχεδελική' (σχήμα λόγου) και απ' την άλλη τη δεύτερη που εξελίσσεται σε ένα βόρβορο καταλήγοντας σε ένα κρεσέντο θορύβου! Δεν την είχα ακούσει τότε που βγήκε και πραγματικά την απόλαυσα και έγινε από τις αγαπημένες μου κυκλοφορίες του γκρουπ!

Αφετέρου η κυκλοφορία του καταπληκτικού ‘Nekromantische Musik und Riten’ του Αυστριακο-Ελβετού Rudolv Eb.er, ενός απο τα ιδρυτικά μέλη της ελβετικής Schimpfluch. Είχα καιρό να ακούσω δουλειά του Rudolv. Τα τελευταία χρόνια δεν την παρακολουθώ τόσο πολύ όπως παλιότερα, να πω την αλήθεια, αλλά αυτή η κασέτα με έστειλε. Η πρώτη πλευρά είναι από ζωντανή ηχογράφηση στην Οσάκα όπου οι ήχοι από μέταλλα, tapes,φωνές δημιουργούν μια καταπληκτική industrial, πειραματική ατμόσφαιρα. Δεν θα ήταν παράδοξο να πει κανείς ότι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το σάουντρακ μιας ταινίας μικρού μήκους. Πραγματικά καθηλωτικό. Το ίδιο και η δεύτερη πλευρά που είναι δομημένη σε στούντιο. Με διάφορα επίπεδα, θα τόλμαγα να πω κεφάλαια, η γραμμική αφήγηση των οποίων δημιουργεί το κομμάτι. Ευφυέστατο και δημιουργικό. Η αντίθεση των δύο πλευρών στην ηχητική δομή τους (ζωντανό / στούντιο) δείχνει τους τρόπους προσέγγισης της δουλειάς του Rudolv. Από τη μία το πιο νεοντανταϊστικό πειραματικό ήχο όπως τον εξέλιξε η ομάδα της Schimpfluch και από την άλλη στο στούντιο ένα κομμάτι που θυμίζει τις πιο ωραίες στιγμές της Ευρωπαϊκής πειραματικής μουσικής των 90s/ 00s. Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι θα ταίριαζε στο στούντιο κομμάτι ο χαρακτηρισμός 'Σινεμά για το αυτί' (όρος της γαλλικής σκηνής εν μέρει αλλά και σειράς μικρών 3"ων με ηχογραφήσεις κυρίως musique concrete και ηλεκτροακουστικής μουσικής που εξέδιδε η γαλλική Metamkine στις αρχές των 90s, μπορεί να δει κανείς τον κατάλογο των εκδόσεων εδώ). Ηχογραφήσεις που μου θύμισαν τις τρελές εποχές του Rudolv Eb.er (μακάρι να είχα τον χώρο εδώ να εξιστορήσω αρκετές από αυτές, αλλά χρειάζεται κυριολεκτικά βιβλίο). Αν κάποιος θέλει πραγματικά να ακούσει αληθινή δημιουργική μουσική, ε τότε μπορεί να εντρυφήσει άφοβα σε αυτόν τον χαοτικό κόσμο!

Μιλώντας για δημιουργική μουσική θα αναφερθώ σε ένα αυτοσχεδιαστικό γκρουπ με το οποίο δεν είχα ασχοληθεί ποτέ ιδιαίτερα. Τους The Recedents, τρίο αποτελούμενο από τους Mike Cooper (κιθάρα, ηλεκτρονικά), Lol Coxhill (σαξόφωνο) και Roger Turner (ντραμς, ηλεκτρονικά). Περισσότερο γιατί κάποιες από τις κυκλοφορίες τους έχουν βγει στη γαλλική Nato, μια εταιρεία (που όπως και άλλες εκείνης της εποχής) είχαν ένα ήχο ο οποίος μου άρεσε και δεν μου άρεσε, καθώς ο ευρωπαϊκός αυτοσχεδιασμός των 80s και 90s πέρασε από διάφορα κύματα και μονοπάτια. Εξ ου και γιατί ώρες ώρες τρέφω μια σχέση αγάπης / μίσους για κάποιες κυκλοφορίες ή και εταιρείες (ακόμα και τη διαδρομή μουσικών σε εκείνες τις δεκαετίες) και τον κατάλογό τους αλλά και την προσέγγισή τους. Δεν θα ήθελα να φανώ αρκετά κριτικός σε αυτό το σημείο, ούτε να πλατειάσω, χρειάζεται ένα άρθρο ίσως επί του θέματος παρά να αρχίσω να αναλύω εδώ τη γνώμη μου.

Η scatter λοιπόν σήκωσε πριν από λίγο καιρό το ‘Live 1993’, ακούγοντάς το με σημερινά αυτιά, ομολογώ ότι ξετρελάθηκα. Ήξερα ότι είναι ένα τρίο που η σχέση τους, όχι μόνο μουσική αλλά και φιλική, κρατάει αρκετά χρόνια. Μπορεί το τρίο να σταμάτησε κάποια στιγμή να παίζει (και δυστυχώς εδώ και λίγα χρόνια ο Lol Coxhill δεν είναι ανάμεσα μας), αλλά μας έμεινε παρακαταθήκη η μουσική τους. Ακούγοντας τη συναυλία σήμερα, βλέπει κανείς ήχους που κυοφορούνται και αρχίζουν να εμφανίζονται περισσότερο την επόμενη δεκαετία στο αυτοσχεδιαστικό κύκλωμα (περισσότερο συχνοτικοί ήχοι, κ.τ.λ.), αλλά και κλασικό αυτοσχεδιασμό που δεν έχει χάσει καθόλου το χρώμα του παρά τα 32 χρόνια που μας χωρίζουν από την ηχογράφηση αυτή. Στην περίπου μια ώρα που διαρκεί η κυκλοφορία, όχι μόνο παρακολουθεί κανείς ένα δημιουργικό σύνολο στο κορύφωμά του, αλλά ακούει και ήχους οι οποίοι λειτουργούν και σαν μηχανή του χρόνου που συνδέει το χθες με το σήμερα. Δεν θυμάμαι καλά τους στούντιο δίσκους τους, αλλά η επαφή με τον ήχο αυτής της συναυλίας με κάνει να θέλω να ξαναγυρίσω στις ηχογραφήσεις τους για να τις ακούσω με σημερινή ματιά. Αληθινά δημιουργική μουσική!

Μια παρέα, ένας τύπος, ένα ζευγάρι περνάνε αρμονικά τη μέρα τους, κάνοντας την τρέλα τους και βγάζοντας λεφτά. Ωραίο! Δεν αντιλέγει κανείς. Πολλοί έχουμε συνηθίσει είτε λόγω φίλων που ασχολούνται με τη μεταξοτυπία, ή λόγω εργαστηρίων που έχουν ανοίξει σε διάφορα μέρη, αλλά ακόμα και χάρη σε φεστιβάλ (βλέπε π.χ. comicdom, comicon, comic n play, κ.ά.) και θεωρούμε κάποια επαγγέλματα ειδυλλιακά. Με πολύ έξυπνο και εύστοχο τρόπο η Έφη Θεοδωροπούλου σατιρίζει και καταρρίπτει τέτοιου είδους μύθους με το απολαυστικό κόμικ ‘The Cat and The Rat’ που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τη Subworks (arts from the underground). Για όσους δεν γνωρίζουν, το Subworks εδώ και λίγα χρόνια είναι εργαστήριο μεταξοτυπίας στη Θεσσαλονίκη. Κάποιοι ίσως έχουν γνωρίσει την Έφη και τον Μπίλυ που το τρέχουν σε φεστιβάλ ή κάποιοι που μένουν στη Θεσσαλονίκη ίσως έχουν επισκεφτεί το πανέμορφο υπόγειο τους στην Τούμπα. Όλη η παράνοια, το άγχος και τα απρόοπτα που μπορούν να συμβούν καθημερινά στη δουλειά παρουσιάζονται με ευφάνταστο τρόπο. Αποδείχτηκε από τις κυκλοφορίες των παιδιών που απόλαυσα πάρα πολύ τελευταία! Εύγε!