Yannick Dauby, To Live and Shave in L.Α., Yoko Ono, Adrian de Alfonso

Η biom είναι καινούργια εταιρεία / ιδέα που ξεκίνησε πριν από λίγο καιρό στην Καβάλα από τους Petra Kaps και τον Νίκο Σωτηρέλη της Nekubi. Φιλοδοξούν να κυκλοφορούν διάφορες μικροεκδόσεις ηχητικών ημερολογίων και ακουστικών φαινομένων (όπως περιγράφουν οι ίδιοι την ιδέα τους αυτή) μέσω της νέας τους πλατφόρμας και ως πρώτο δείγμα γραφής ανέβασαν πιλοτικά το ‘Haiku Harbour / Penghu Wind’ του Yannick Dauby, Γάλλου μουσικού που ζει και εργάζεται εδώ και πολλά χρόνια στην Ταϊπέι εξερευνώντας ηχητικά την πόλη αλλά και όλη τη γύρω περιοχή της. Μπορεί κάποιος να πάρει μια μικρή ιδέα από τη δουλειά του και της εταιρείας του Kalerne στο bandcamp του ή από τη σελίδα του Discogs.

Σε αυτή τη δουλειά η οποία πιλοτικά είναι ανεβασμένη στο bandcamp της biom, και που σύντομα πρόκειται να κυκλοφορήσει σε περιορισμένο αριθμό κασετών, βρίσκουμε δύο κομμάτια που ως βασικό τους στοιχείο έχουν τον αέρα. Το ‘Haiku Harbour’ που είναι ηχογράφηση πεδίου σε ένα μικρό λιμάνι στο νότιο τμήμα της Ταϊβάν όπου, όπως λέει ο Dauby, τον χειμώνα σκληροί άνεμοι φυσάνε κατεβαίνοντας από τα βουνά χτυπώντας μια περιοχή όπου κάποτε ήκμαζε μια μικρή βιομηχανία αλιείας η οποία παρήκμασε, ενώ απέτυχαν επίσης διάφορες προσπάθειες τουριστικής αξιοποίησης, το απομεινάρι της οποίας αποτυπώνει με το δικό του τρόπο ηχητικά εδώ.

Το δεύτερο κομμάτι της κυκλοφορίας, το ‘Penghu Wind’, είναι ηχογραφημένο στην ευρύτερη περιοχή του στενού της Ταϊβάν, το οποίο αποτελείται από περίπου 90 ηφαιστειακά νησιά στα οποία φυσάνε επίσης πολύ δυνατοί βορειοανατολικοί άνεμοι που διατρέχουν την περιοχή και τα δέντρα καθώς και σπίτια για τα οποία, όταν χτίστηκαν, χρησιμοποιήθηκαν κοράλλια για τη δημιουργία τους, αλλά καθώς οι κάτοικοι των νησιών τα εγκαταλείπουν εδώ και πολλά χρόνια για να μετοικίσουν στην ενδοχώρα, αυτά ερημώνουν και τα κουφάρια τους σιγά σιγά διαλύονται.

Το κομμάτι αποτελείται από ήχους που ηχογραφήθηκαν την πρωτοχρονιά του 2008, χρονιά που όπως δηλώνει ο ίδιος συντελέστηκε μια μεγάλη οικολογική καταστροφή στην περιοχή, όταν ένα παγωμένο ρεύμα, που προήλθε από χιόνια που έλιωσαν από τη γειτονική Κίνα και μπήκαν στη ροή του Στενού, προκάλεσε οικολογική καταστροφή διαλύοντας μεγάλα κομμάτια των αποικιών κοραλλιών που υπάρχουν εκεί.

Μπορεί κάποιος να μάθει περισσότερα για τα διάφορα ηχητικά project της περιοχής του Penghu εδώ και να απολαύσει το ηχητικό ταξίδι που μας προσφέρει ο Yannick Dauby στο bandcamp της biom εδώ.

Οι To Live and Shave in L.Α. (TLSΙLA καμμιά φορά εν συντομία) ήταν project των Rat Bastard και του Tom Smith. Ξεπετάχτηκαν στις αρχές των 90s παίρνοντας το όνομα τους από μια παλιά τσόντα, ως μια noise avant garde κολλεκτίβα κυκλοφορώντας διάφορες παρανοϊκές ηχογραφήσεις που βασίζονταν σε μίξεις, cut-up και πάνω σε αυτές έμπαινε η φωνή του Tom Smith. Άλλες φορές ήταν ένα γκροτέσκο αποτέλεσμα, άλλες τελείως ακραίο και θορυβώδες, άλλες πιο lo-fi. Θα μπορούσα να πω ότι μας χάρισαν αρκετές ωραίες κυκλοφορίες που ακούγοντάς τες σήμερα θυμίζουν την παράνοια όλης εκείνης της εποχής των 90s/00s. Θα μπορούσα να σταθώ σε διάφορες αγαπημένες μου κυκλοφορίες τους όπως το ‘Les Tricoteuses’ ή το ‘Spatters of a Royal Sperm’ που κυκλοφόρησε η αμερικάνικη Hanson σε βινύλιο το 2019.

Θα σταθώ όμως στο 2002 και στην έκδοση του φρικαρισμένου ‘The Wigmaker in the Eighteenth - Century Williamsbourg’ που εκδόθηκε από τη Menlo Park ως διπλό CD και είχε ηχογραφήσεις που έγιναν στη διάρκεια μιας πενταετίας από τους Rat Bastard και Tom Smith χρησιμοποιώντας στη μίξη της και διάφορες ηχογραφήσεις που τους έστειλαν φίλοι όπως οι Ashtray Navigations, Prick Decay, κ.ά. Το αποτέλεσμα είναι ένα απίστευτο σύμπαν θορύβων, cut-up, και τρομερών στίχων, πείτε τους σκατολογικούς ή μη. Δεν θα μπω εδώ σε αναφορά τυχόν επιρροών, απλά αν έχει ακούσει κάποιος το όνομα του γκρουπ και ψάχνει να βρει ένα δίσκο αναφοράς, τότε θα του πρότεινα αυτόν. Από την αρχή έως το τέλος ακούγοντάς τον βλέπεις ότι τον έχουν καλοδουλέψει και τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτόν τον ορυμαγδό. Μιλώντας προσωπικά είναι λίγοι σήμερα οι δίσκοι που μου φωτίζουν εκείνη την τρελή έξαρση του lo-fi όπως άρχισε να σκάει στα μέσα των 90s με κυκλοφορίες όπως το ‘Four Raga Moods’ των Ashtray Navigations, το ‘Guidelines for Basement Non Fidel’ των Prick Decay, κ.ά. όπου κόσμος από διάφορα μουσικά background βρίσκεται σε μια τόσο δημιουργική κατάσταση ώστε όλα μπλέκονται μεταξύ τους σε ένα τρομερά εμπνευσμένο μίγμα, θόρυβος, ροκ, πανκ, musique concrète, φιλοσοφία, κόμικς, pulp, κ.ά. Και έχεις ξαφνικά αυτόν τον τρομερό δίσκο να σκάει το 2002 μ’ ένα φρικαρισμένο μονόλογο ενός τύπου που απαγγέλει / τραγουδάει / πετσοκόβει τους στίχους που έχει γράψει και, μέσα σε όλα αυτά, θόρυβο, εφέ, tapes να δημιουργούν ένα τελείως χαοτικό αποτέλεσμα. Μπορείς μόνο να τον λατρεύεις! Ο Tom Smith δυστυχώς απεβίωσε πριν λίγα χρόνια ξαφνικά.

Ως φόρο τιμής στη μνήμη του, αλλά και για την 25ετία που κλείνει από την έκδοση αυτού του δίσκου, ο Bill Orcutt τον επανεκδίδει σε 4πλό βινύλιο (και 5πλό CD με έξτρα ακυκλοφόρητο υλικό από τα αρχικά session, βάζοντας τον έξτρα δίσκο σε εξώφυλλο α λα ‘Unfinished Music’ των John Lennon / Yoko Ono) με ένθετο βιβλίο με τους στίχους, τα αρχικά κείμενα του CD και επιπλέον υλικό. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να βρει περισσότερες πληροφορίες εδώ. Επίσης μπορείτε να πάρετε μια ιδέα από το σύμπαν του Tom Smith και των TLASΙLA εδώ.

H Yoko Ono παραμένει μια από τις μεγαλύτερες αγάπες μου στον τομέα της avant garde. Δίσκοι όπως η δική της εκδοχή του ‘Plastic Ono Band’, το ‘The Fly’ (διπλός δίσκος που στον πρώτο βρίσκουμε ροκ κομμάτια από γκρουπ που είναι μέλη των Beatles, και στον άλλο φίλοι της από το κίνημα της Fluxus όπως ο Joe Jones) Πρόσφατα είχαμε την επανέκδοση του ‘The Fly’, του ‘Approximately Infinite Universe’ κ.ά. με έξτρα υλικό από παλαιότερες επανεκδόσεις τους. Από την άλλη, η Karl Records, που πέρσι είχε εκδώσει ένα 5πλό κουτί με ηλεκτροακουστικά έργα του Ξενάκη, μας προσέφερε πρόσφατα το ‘Grapefruit’, με έργα δημιουργημένα το 1964 σε έκδοση 500 κομματιών. Περιλάμβανε 'παρτιτούρες' έργων της τα οποία εδώ εκτελεί και παρουσιάζει η σουηδική The Great Learning Orchestra (σε κάποιους το όνομα θα θυμίζει σίγουρα τον Μάο Τσε Τουνγκ, σε άλλους το έργο του Cornelious Cardew που αναφέρεται στον Μάο). Κομμάτια που ήταν ίσως γνωστά όπως το ‘Voice Piece for Soprano’, εδώ παρουσιάζουν ένα μεγάλο εύρος ιδεών. Μαζί με άλλους δημιουργούς του κινήματος Fluxus, όπως ο La Monte Young, αποτελούν περιπτώσεις ρηξικέλευθες για την εποχή τους και ομολογώ, ακούγοντας τα έργα της Yoko Ono σήμερα, μπορεί να μη νοιώθω το ίδιο δέος όπως πριν από 25 ή 30 χρόνια, αλλά παραμένουν πανέμορφα και ανεπηρέαστα από το χρόνο. Μπορεί να έχει χαθεί η απορία ή η καινοτομία της εποχής που πρωτοδημιουργήθηκαν, όμως ο χρόνος τα σμίλεψε ωραία. Η εκτέλεσή τους από την Great Learning Orchestra δείχνει τη δυναμική τους που δεν έχει ξεθωριάσει καθόλου. Αν θέλετε να ακούσετε ένα art record που ξεφεύγει από τα στενά όρια του όρου και φλερτάρει με τη σύγχρονη μουσική και τις ηχογραφήσεις πεδίου, ε, τότε εδώ είστε!

Τον Adrian de Alfonso τον πρόσεξα χάρη στο ‘Stellage’ και την πρόσφατη συναυλία του. Έτσι άκουσα το ‘Viator’ στην Maple Death, εταιρεία που ξεκίνησε στην Ιταλία αλλά πλέον εδρεύει στο Λονδίνο. Ομολογώ ότι, όταν ξεκίνησα να τον ακούω, δεν πίστευα ότι θα έβρισκα έναν δίσκο ο οποίος να συνδυάζει φλαμένκο, φολκ, πειραματισμό με τόσο εμπνευσμένο τρόπο και ότι θα κατέληγα να κατεβάζω τον δίσκο, βάζοντάς τον και στα υπόψη προς αγορά σε πρώτη ευκαιρία. Ξέρει να στήνει ωραίες ατμόσφαιρες τόσο με τη μουσική, τους ήχους και τη φωνή του, αλλά και με τη βοήθεια από μια ομάδα ανθρώπων που (με εξαίρεση τον κοντραμπασίστα Mike Majkowski ο οποίος έκανε αίσθηση με τις πρώτες κυκλοφορίες του πριν από λίγα χρόνια), δεν γνωρίζω τη δουλειά τους και με ωθεί η ακρόαση αυτού του δίσκου να τους προσέξω. Νομίζω ότι είναι δίσκος τον οποίο δύσκολα τον αφήνεις κάτω.