Κάτι καλό να ακούσω;

Αντώνης Ξαγάς

Avec le Soleil Sortant de sa Bouche - Zubberdust! (Constellation)

Είναι γαλλόφωνοι Καναδοί, έχουν καλή προϋπηρεσία και καλές συστάσεις, έχουν περίεργο όνομα, ο δίσκος τους είναι κατ' ουσία δύο κομμάτια σε τέσσερα μέρη μέσα στα οποία και kraut έχουν και post οτιδήποτε έχουν και θόρυβο έχουν και funk έχουν και απ' όλα έχουν. Από την Constellation, ποια άλλη;

Χίλντα Παπαδημητρίου

The Cabin Project - The Cabin Project (Stunt)

Όπου Cabin Project είναι δύο γνωστές νεαρές δανέζες τραγουδίστριες, η Marie Fisker και η Kira Skov. Την περυσινή άνοιξη πήγαν στις παγωμένες ερημιές του Καναδά μαζί με δυο μουσικούς (έναν κιθαρίστα κι ένα σαξοφωνίστα), κι έγραψαν το Cabin Project με τον παραγωγό Mark Howard (των Lanois, Dylan, Young κλπ). Το αποτέλεσμα είναι ένας ακουστικός, μελωδικός, εσωστρεφής δίσκος που οι ρίζες του φτάνουν στον Leonard Cohen, αναμφίβολα. Ή ίσως να είναι μια γυναικεία απάντηση στη δική του ποιητική. Ακούγοντας το άλμπουμ συνειδητοποιείς για άλλη μια φορά ότι η ανθρώπινη φωνή είναι το τελειότερο μουσικό όργανο.

Άρης Μπούρας

Clark - Clark (Warp)

Προσπαθώ να εντοπίσω μια στιγμή που να θέλησα να πατήσω pause, να αφαιρέθηκα, να έκανε καμπή ο δίσκος στο νου μου. Αδυνατώ. 47 και κάτι λεπτά όπου η παγερή, πειραματική έκφανση της techno έρχεται σε αντιδιαστολή με την χορευτική ζεστασιά της electro. 47 και κάτι λεπτά από έναν ακόμη Άγγλο που αποφάσισε να εγκατασταθεί στο Βερολίνο, αφήνοντας πίσω του τη βρετανική νήσο. Αν είχε λίγο περισσότερο hype όλα αυτά τα χρόνια και δεν ήτανε τόσο σεμνός, ίσως να γέμιζε και αρένες. Ογκόλιθος.

Θανάσης Φωτιάδης

Dirty Beaches - Stateless (Zoo Music)

Για όσους αγάπησαν τον ήχο του Alex Zhang Hungtai, αυτό το κύκνειο άσμα του ως Dirty Beaches είναι μια ambient πνοή, ο ήχος που πάντα κρυβόταν πίσω από κάθε κίνησή του. Είναι το απρόσωπο τέλος που χάνεται στον χωροχρόνο και μια εξαιρετική άσκηση ύφους για drones και σαξόφωνο. Βλέποντας το πρότζεκτ των Dirty Beaches σαν μια ολοκληρωμένη ιδέα πλέον (και ακούγοντας όλη τη δισκογραφία του αυτές τις μέρες) δεν μπορώ παρά να χαμηλώσω τα μάτια με σεβασμό σε μια παρεμβατική φιγούρα που μας έδωσε κάτι πραγματικά ατόφιο και ιδιαίτερο.

Γιώργος Λεβέντης

Εaux - Plastics (ATP)

Δε γίνεται ποτέ καταπληκτικό, γίνεται όμως πολύ συχνά υπόδειγμα. Οι απλούστερες φόρμες της electronica μπορούν να αποκαλύπτουν νέο βάθος ακόμη και μετά την τρίτη ακρόαση. Dreamy φόντο, αλλά προσγειωμένο ξεδίπλωμα. Λούπες που υπηρετούν με σεμνότητα τις συνθέσεις ή τις αλλάζουν στο μέσο τους, χωρίς να πέφτουν στην κακή πλευρά του πειραματισμού. Διαβασμένη αλλά ουδέποτε ακαδημαϊκή ποπ, ενσυνείδητη αλλά ποτέ αγχωμένη διάθεση για τέντωμα των ορίων. Μην το κουράζουμε , κάθε δίσκος που τελειώνει και σε κάνει να σκέφτεσαι ''ρε τον καημένο τον Thom , δεν έχει ιδέα πόσο απλό είναι τελικά'', είναι ένας καλός δίσκος.

Ελεάνα Γαρίνη

Steve Gunn - Way Out Weather (Paradise Of Bachelors)

Μουσικός ταξιδιωτικός οδηγός για τη δική σου κοντινή Αμερική. Ο Steve Gunn οδηγάει την κιθάρα στους στέρεους δρόμους της φολκ/ψυχεδέλειας/ροκ των προπατόρων, ενώ στο βάθος μέχρι που διακρίνεις τον απόηχο της αφρικανικής ρίζας. Οι στίχοι ξεναγούν στα βραχώδη τοπία φτιαγμένα με επιστρώσεις από γήινους ήχους και κιθαριστικά κομψοτεχνήματα. Αν ήθελες να ταξιδέψεις και ξέμεινες από λεφτά, παρέα και προορισμό, αυτό το άλμπουμ είναι η ευκαιρία σου.

Μάριος Καρύδης

The Heliocentrics & Melvin Van Peebles - The Last Transmission (Now Again)

Η διαγαλαξιακή jazz των Heliocentrics, βρήκε τον λόγο της. Σαν άλλος Major Tom, ο ήρωας του ποιήματος του Van Peebles, διαβιβάζει την διαστημική του οδύσσεια. Ελεύθερα δομημένη σε 12 σύντομες ραψωδίες, η ατέρμονη αναζήτησή του βυθίζεται στην μαύρη μουσική τρύπα του Sun Ra, ο οποίος τον καλωσορίζει και λένε τα δικά τους. Βασικές γνώσεις αστρονομίας, επιθυμητές.

Γιώργος Τσαντίκος

Monster Magnet - Last Patrol / Milking the Stars (Napalm)

Πόσους δίσκους θα βγάλουν οι Monster Magnet πριν επιτέλους μπει σε τροχιά ο Dave Wyndorff γύρω από τη Γη και μας αφήσει σε ησυχία; Τώρα, η μπάντα που αγαπάω να μισώ και αντίστροφα, έβγαλε όχι έναν, αλλά δύο δίσκους μέσα σε ένα χρόνο. Πρώτα το Last Patrol που την ξανάφεραν στα space standards της (εντάξει, Superjudge δεν ξαναβγαίνουν εύκολα, αλλά τέλος πάντων), τώρα το "Milking the stars". Σύμφωνα με τον D.W. είναι το "Last Patrol αν είχε μιξαριστεί στα '60s". Τι λε ρε παιδί μου...

Μιχάλης Βαρνάς

New Street Adventure - No Hard Feelings (Acid Jazz)

Οι New Street Adventure μόλις κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ. Αν και υπάρχουν από το 2007 και έχουν κυκλοφορήσει αρκετά EP, έπρεπε να έρθει η στιγμή της συνεργασίας με την Acid Jazz Records για να συμβεί. Μπορείς να χαρακτηρίσεις το No Hard Feelings σαν ένα Indie Soul δίσκο ή πιο απλά τον δίσκο που θα ήθελε να έχει γράψει ο Paul Weller.

Μπάμπης Αργυρίου

Paul Smith & Peter Brewis - Frozen By Sight (Memphis Industries)

Αφού ο Παύλος των Maximo Park και ο Πέτρος των Field Music (συμπεραίνω σωστά ότι είναι λάτρεις της σκηνής του Canterbury;) κατονομάζουν τον Frank O' Hara ως πηγή έμπνευσης για το δίσκο που έφτιαξαν με (λίγη) κιθάρα, πιάνο, κοντραμπάσο και κουαρτέτο εγχόρδων λέω να βάλω την αρχή ενός ποιήματός του για εγκλιματισμό (ολόκληρο εδώ).
The Sun woke me this morning loud and clear, saying
"Hey! I've been trying to wake you up for fifteen minutes.
Don't be so rude, you are only the second poet I've ever chosen to speak to personally so why aren't you more attentive?
If I could burn you through the window I would to wake you up. I can't hang around here all day."
"Sorry, Sun, I stayed up late last night talking to Hal."
"When I woke up Mayakovsky he was a lot more prompt" the Sun said petulantly.

Μαριάννα Βασιλείου

The Twilight Sad - Nobody Wants to Be Here and Nobody Wants to Leave (Fat Cat)

To indie shoegaze τους εμπλουτίζεται με industrial και krautrock πινελιές. H post-punk αισθητική πνίγεται σε ένα κλειστοφοβικό, εντοσθιακό σκοτάδι. Τα ανθεμικά φωνητικά ποτέ πριν δεν είχαν ακουστεί τόσο παραδομένα. Το "In Nowheres" είναι ίσως το πιο συναισθηματικά ωμό κομμάτι που έχω ακούσει φέτος. Και αυτό μου αρκεί για να λιώσω τούτο τον δίσκο.

Γιώργος Παπαδόπουλος

Jozef Van Wissem - It's Time For You To Return (Crammed Discs)

Έπειτα από το απίθανο φετινό soundtrack του "Only Lovers Left Alive", ξανακυκλοφορεί στο ίδιο ύφος, νέο δίσκο. Κινηματογραφικός, κυρίως έγχορδος, με κάποια μετρημένα νέα στοιχεία, με όμορφες μελωδίες και την βοήθεια της αγαπημένης Y.Hamdan σε κάποια κομμάτια. Ο J.Wissem μπαίνει με φόρα στο χώρο, με την σκοτεινή, μυσταγωγική, μπαρόκ μουσική του προσέγγιση, η οποία είναι μεν ακίνδυνη αλλά σε σημεία ιδιαίτερα εθιστική.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Wold - Postsocial (Profound Lore)

Δεν ξέρω πως να το πω... απολύτως ακατάτακτο όπως ίσως και κάθε καλή μουσική! Πως είπατε; καλή μουσική; Ναι, αν σε βάφτισε τρελός διάολος... Διακρίνεις ίσως τις black metal ρίζες του κάπου πολύ στο βάθος αλλά θα σου κοπεί η ανάσα πριν τελειώσει ο δίσκος από το αιματοκύλισμα! Και το λέω αυτό για καλό...

Αντώνης Κλειδουχάκης

Alexis Zoumbas - A Lament for Epirus, 1926-1928 (Angry Mom)

Κρατώντας καταγωγή από ξηρά που την περιβάλει θάλασσα και νοιώθοντας ότι μου έχουν βάλει ένα φορτίο στους ώμους (διαμορφωμένο από τα πολλαπλά μουσικά ακούσματα από τον τόπο καταγωγής μου), ήχο από την Ήπειρο δεν μπορώ να πω ότι κατανοώ ιδιαίτερα. Δράττομαι της ευκαιρίας με αυτή την αρχειακή συλλογή και πρωτίστως με ενθουσιάζει το να βλέπω πως ένα μη Ελληνικό όργανο (βιολί) γινόταν Ελληνικό, πως ο ήχος του εύρισκε καταφύγιο στην Ελλάδα, περνώντας από γειτονιά σε γειτονιά της Ευρώπης, παιγμένο από ένα τύπο που βρέθηκε να γυρίζει τις γειτονιές του Lower East Side of Manhattan.