Κάτι καλό να ακούσω;

0:00 Calibro 35 - Across 111th Sun
3:08 The Dining Rooms - Sergio Leone Asteroid
6:04 Courtney Barnett - Pedestrian at Best
9:51 Wilful Boys - Anybody There
14:35 Αγόρι Γιώργος - Παθητικός
16:37 Car Seat Headrest - Maud Gone
22:07 Placebo - Because I Want You
26:03 Leon Bridges - Better Man
28:17 DRKWAV - Count Chockulous
32:18 Jerusalem In My Heart - 7ebr El 3oyoun
38:32 Joanna Newsom - Leaving the City
42:03 Metro Decay - Accident
48:11 Teeth of the Sea - All My Venom
55:00 Oneohtrix Point Never - Mutant Standard
1:02:00 Minami Deutsch - Vocalism Ai - Forever Takemitsu

Μάριος Καρύδης

Calibro 35 - S.P.A.C.E. (Record Kicks)

Ο κινηματογραφικός ιδρώτας του Sergio Leone δεν συνάντησε ποτέ τις ενορχηστρώσεις του Lalo Schifrin, η έκσταση του Ennio Morricone δεν συμβάδισε ποτέ (χ)αρμονικά με την συμμετρία του Kubrick και ο Clint Eastwood (με το στριφτό στην άκρη των χειλιών του) δεν κάθισε ποτέ σε synthesizer να διασκευάσει Sun Ra και Μίμη Πλέσσα. Τον ρόλο των παραπάνω ανέλαβαν οι Ιταλοί Calibro 35 που ανακάτεψαν ιδιόρρυθμα αλλά με απαράμιλλη ωριμότητα, όλες τις οπτικοακουστικές φαντασιώσεις τους σ' ένα εντελώς πρωτότυπο soundtrack ενός υποθετικού διαστημικού blaxploitation γουέστερν που δεν γυρίστηκε ποτέ. Καλύτερα όμως, τέτοια OST ήταν πάντα ανώτερα των ταινιών που έντυναν.

Μιχάλης Βαρνάς

The Dining Rooms - Do Hipsters Love Sun (Ra)? (Schema)

Το ντουέτο απ' το Μιλάνο - Stefano Ghittoni και Cesare Malfatt - επιστρέφει γράφοντας τη μουσική για μια φανταστική ταινία δρόμου. Οι ηθοποιοί είναι άγνωστοι χίπστερς που βαδίζουν στα χνάρια του Κέρουακ, μοναχικοί καουμπόηδες, καινοτόμοι και πειραματιστές. Ο χρόνος είναι με το μέρος των ταξιδιωτών κι όσοι στη διαδρομή βρεθούν να ακολουθούν τον Sun(Ra) είτε θα καούν είτε θα γνωρίσουν την κοσμική φανκ. Στο άλμπουμ συμμετέχουν η κιμπορντίστρια Jessica Lauren, ο κιθαρίστας Bruno Dorella και οι Sacri Cuori. Η Schema Records έχει τα τελευταία χρόνια πολύ καλές κυκλοφορίες. Από τον Nicola Conte και τον Alex Pudu μέχρι τους Dining Rooms και τον Cesare Picco. Ιταλική φινέτσα και παράδοση.

Τάκης Κρεμμυδιώτης

Courtney Barnett - Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit (Mom & Pop Music)

Όχι, η 27χρονη Αυστραλέζα Courtney Barnett δεν αντιπροσωπεύει τη σημερινή singer-songwriter της πατρίδας της. Ούτε καν εκείνη της αγαπημένης της Αμερικής, αφού στοιχειωμένοι ήχοι από τα 90'ς προσπαθούν επίμονα να κυριαρχήσουν πάνω στις pop, folk, 60's garage και ψυχεδελικές εμπνεύσεις της, που καταλήγουν να ακούγονται indie rock. Δε θα μπορούσε, άλλωστε, και λόγω του ότι τραγουδά ή αφηγείται με ασυνήθιστη για την εποχή ευαισθησία, συγκεκαλυμμένη όμως με μπόλικες δόσεις παρανοϊκού χιούμορ. Οι στίχοι της μιλούν για απλές καθημερινές εικόνες, απαρατήρητες από μη μυημένα στην ευαισθησία μάτια, για μυστηριώδεις χήρες, αδικοχαμένους κολυμβητές, διανόηση περί του κουρέματος του γρασιδιού και άλλες ιστορίες που συγκινούν μόνο ποιητική αδεία. Με άλλα λόγια, πιο alternative δύσκολα γίνεται.

Χρήστος Πελτέκης

Wilful Boys - Anybody There? 7" (ever/never)

Αυστραλογεννημένοι αλλά στη Νιουγιόρκ φτιαγμένοι (βλέπε επίσης την περίπτωση των Ballroom) και πολύ-πολύ τσαντισμένοι οι Wilful Boys, μας συστήνονται μ' αυτό το πρώτο τους επτάϊντσο (με το φοβερό εξώφυλλο), που περιέχει το ομότιτλο στην πρώτη πλευρά και το Flat Out όταν κάνει τούμπα το βινύλιο, όπου τα παιδιά αναδύοντας σαν ασβοί βρωμο-πανκο-μυρωδιές των 80's, συναγωνίζονται τους Cosmic Psychos στον αριθμό των κρίκετ μπύρας που μπορεί κανείς να κατεβάσει μέσα σε εννιά λεπτά που διαρκεί σύνολο το τεμάχιο, για να τελειώσουν αυτή τους την σεμνή επίσκεψη γνωριμίας, λιώνοντας τα ηχεία μας σαν άσπλαχνες μπουλντόζες.
Χάνω το μυαλό μου σας λέω με το Anybody There?...βαστάτε με μη κάνω καμιά τρέλα!

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς

Αγόρι Γιώργος - S/T (Τenant)

Ξέρω γιατί τη σπάει σε πάρα πολλούς ο Αλέξανδρος Βούλγαρης. Γιατί αυτά που λέει στα τραγούδια του, αλλά και η εκφορά του λόγου του, αγγίζουν και ξεγυμνώνουν βαθιά καταπιεσμένες φοβίες και στερεότυπα της κοινωνίας. Και τι περίεργο! Όσο πιο επαναστάτης νιώθει κανείς, τόσο πιο πολύ ενοχλείται! Και όμως δύσκολα σήμερα θα βρει κάποιος καλλιτεχνικό δυναμικό τόσο οξύ, ωμό, απλά και άνετα διατυπωμένο όπως εδώ στο δίσκο των The Boy και των Κτίρια τη Νύχτα.

Μπάμπης Αργυρίου

Car Seat Headrest - Teens of Style (Matador)

Ο έφηβος κιθαρίστας Will Toledo άρχισε να ηχογραφεί μόνος και να ανεβάζει τα άλμπουμ του στο Bandcamp. Έπρεπε όμως να γίνει διψήφιος ο αριθμός τους πριν τον ανακαλύψει η Matador και του προτείνει να ξαναηχογραφήσει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια του με συνοδεία rhythm section αλλά και νέα για άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει του χρόνου. Θα ήταν μια ακόμα αδιάφορη ιστορία αν ο τύπος δεν είχε το χάρισμα να γράφει καλά τραγούδια που καθιστούν περιττή τη μνεία μουσικών υποκατηγοριών και επιρροών (κι αυτοί που τις αναφέρουν δεν συμφωνούν μεταξύ τους). Ο Will σκαρώνει πιασάρικες μελωδίες, ανθεμικά ρεφρέν, φορτώνει ή αδειάζει το κομμάτι εκεί που πας να βαρεθείς, βάζει επαναλήψεις, δεύτερα ή παραμορφωμένα φωνητικά, παύσεις και επανεκινήσεις και καταφέρνει τελικά να σε κρατήσει προσηλωμένο και ικανοποιημένο.

Χρήστος Αναγνώστου

Placebo - MTV Unplugged (Vertigo)

Μερικές φορές σε αυτή την ζωή νοιώθουμε ότι το άγχος μάς ξεπερνά. Είναι τόσο έντονο και διακριτό που σε διαπερνάει όπως ο πόνος αν φας κλωτσιά στο καλάμι με την μόνη διαφορά ότι τον νιώθεις στην καρδιά και την σπονδυλική στήλη. Κάπως έτσι πρέπει να ένοιωθε και ο τραγουδιστής των Placebo με την ιδέα του Unplugged. Η απογύμνωση των συνθέσεών του από τις ηλεκτρικές κιθάρες τον αφήνει γυμνό απέναντι στον ακροατή και συνάμα τον καθιστά ευάλωτο. Το πολεμάει όμως και παρά το γεγονός ότι κομμάτια όπως το "Meds" διαλύονται εντελώς, άλλα εντελώς αδύναμα όπως το "Because I Want You" αποκτούν νέα οντότητα και στέκουν στο αυτί σου πολύ καλύτερα. Δεν ξεχνάει λοιπόν αυτό που κάθε άνθρωπος πρέπει να υπενθυμίζει καθημερινά στον εαυτό του, ότι ο καθένας μας έχει τις υπερδυνάμεις του και τις αδυναμίες του, αλλά σε κάτι θα είναι πάντα καλύτερος όλων, έτσι και αυτός είναι ο τραγουδιστής των Placebo και κανείς ποτέ δεν θα το κάνει αυτό καλύτερα από εκείνον!

Χίλντα Παπαδημητρίου

Leon Bridges - Coming Home (Columbia)

Με την πρώτη νότα που βγάζει ο Leon Bridges, εμφανίζεται η οπτασία του Sam Cooke, larger than life. Η επιστροφή στην παλιά soul έγινε μόδα από τα μέσα της περασμένης δεκαετίας, αλλά το περίεργο είναι ότι οι παλιοί (π.χ., Sharon Jones) ακούγονται σήμερα, στις καινούργιες δουλειές τους, λιγότερο αυθεντικοί από τους νέους (St Paul & the Broken Bones). Ίσως επειδή ο νέος - 25χρονος - Bridges προτίμησε την αναλογική ηχογράφηση και αντέγραψε - δημιουργικά, ομολογώ - τον τρόπο που έκαναν δίσκους τότε, στα late '50s/early '60s (πνευστά, φωνητικά, ερωτική/θρησκευτική θεματολογία). Φυσικά, δεν είναι Sam Cooke, φυσικά δεν είναι Otis (θού, Κύριε!), αλλά δείχνει να έχει τα φόντα και τα κότσια να προσπαθήσει να τους ακολουθήσει. Η εκφραστική του γκάμα είναι ακόμα περιορισμένη, αφού ευτυχώς γι' αυτόν δεν έζησε τα άγρια χρόνια των ινδαλμάτων του. Έφτιαξε όμως ένα άλμπουμ εφοδιασμένο με τη γλύκα της Stax και το πάθος της Chess, γυρνώντας επιδεικτικά την πλάτη στα γαργαριστά φωνητικά του σύγχρονου, πλαστικοποιημένου r'n'b.

Γιώργος Παπαδόπουλος

DRKWAV - The Purge (Royal Potato Family)

Φαντάσου μια all-star jazz μπάντα των ονείρων σου. Ντάξει; Τσουπ (με συνοδεία καπνού-λάμψης) και έγινε πραγματικότητα. Skerik στο σαξόφωνο, J. Medeski στα πλήκτρα και A. Deitch στα τύμπανα. Με μία ηλεκτρισμένη jazz πρόταση που δεν σταματάει να groove-άρει ακόμα και στα πιο ήρεμα σημεία, ντυμένη με μια ημι-γιαλαντζί σκοτεινιά που της πάει ταμάμ! Ένας δίσκος που έσκασε από το πουθενά νωρίς μέσα στην χρονιά, χαμένος στον ορυμαγδό των κυκλοφοριών για να μας εντυπωσιάσει τώρα. Το "The Purge" ακούγεται δυνατά, δημιουργεί εντυπώσεις και αξίζει τον χρόνο σου και την προσοχή σου.

Άρης Μπούρας

Jerusalem In My Heart - If He Dies, If If If If If If (Constellation)

Οκτώ κομμάτια συνολικής διάρκειας 40:49, ένα πάντρεμα πολιτισμών και μια σύζευξη ηχητικών αποσπασμάτων που στιγμές σε χτυπάει στο στομάχι αδυσώπητα, όπως οι σκληρές εικόνες παράνοιας και πόνου που δυστυχώς στοιχειώνουν τα media τα τελευταία χρόνια. Δημιουργικό, εμπνευσμένο, στιγμές συγκλονιστικά φορτισμένο, από έναν μουσικό γεννημένο στη Βηρυτό, που ζει στο Μόντρεαλ του Καναδά. Εξ ου και η συνεργασία του με το βαρύ πυροβολικό της post-rock δισκογραφίας που ακούει στο όνομα Constellation, με τον Radwan Ghazi Moumneh να συρράπτει ήχους και μελωδίες από τα βάθη της Μέσης Ανατολής, την αραβική μουσική αλλά και την πειραματική έκφανση της σύγχρονης electronica. Εξαιρετικός.

Μαριάννα Βασιλείου

Joanna Newsom - Divers (Drag City)

Νομίζω ότι ο απώτερος σκοπός της (κάθε μορφής) Τέχνης δεν είναι άλλος από την απέλπιδα προσπάθεια να ξορκιστεί με κάποιον τρόπο ο αναπόφευκτος Θάνατος όλων μας. Από την άλλη όμως, ο δυτικός τρόπος ζωής βάζει αυτό το θέμα στις καλένδες και το απομακρύνει από τη σκέψη μας: "φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκωμεν". Η Joanna Newsom με το "Divers" βυθίζεται ολόκληρη στον Θάνατο και στη σχέση του με την Αγάπη. Ακούγεται οξύμωρο - όχι όμως αν σκεφτούμε ότι κατά κανόνα προτιμούμε να πεθάνουμε εμείς παρά κάποιος που αγαπάμε. Και για να εξισορροπήσει το βάρος του θέματος, η Newsom το ντύνει με αναγεννησιακές ροκοκό και μπαρόκ μελωδίες και ερμηνεύει στίχους όπως "every little gust that chances through will dance in the dust of me and you" (από το "Time, as a symptom") με ευαισθησία και τρυφερότητα. Μόνο δυο άλλες καλλιτέχνιδες που μπορούν να ντύσουν με τόση ομορφιά τα ουσιαστικότερα ζητήματα της ύπαρξής μας ξέρω: την Kate Bush και την Tori Amos. Και ευτυχώς η σοδειά τους έπιασε τόπο: η Joanna Newsom αποτελεί άξια συνεχίστρια του έργου τους.

Γιώργος Τσαντίκος

Various - Bιών εν ειρκτή (Ειρκτή)

Είναι τρία LP, σε λευκό κουτί, με ένα βιβλιαράκι στο μέγεθος του LP, ένα 7ιντσο και κρύβουν μέσα τους μια ολόκληρη μουσική ιστορία της ελληνικής σκηνής: Clown, Chapter 24, Film Noir, Χωρίς Περιδέραιο, Αντί..., Common Sense, Metro Decay, Ήταν Είναι και Θα Είναι, Slow Motion, Plastic Dolls, Femmes Fatales, Not 2 Without 3, Κρυπτογράφημα, A Bit Later, Hobbit, Ausschwitts, Συσκευή Νεκρού Ανθρώπου, Επιπτώσεις, Ανυπόφοροι, Houvi, On Purpose, Φυσιολατρικός Σύλλογος, Stranded Particles Y-R, Έγχρωμο Γάλα, Νίκος Αγγελής. Μπάντες που έδρασαν, άνθρωποι που συνεχίζουν να δρουν μουσικά, λίγες μπάντες και άνθρωποι που συνεχίζουν μαζί.

Αντώνης Ξαγάς

Teeth of the Sea - Highly Deadly Black Tarantula (Rocket Recordings)

Και πρώτο κομμάτι του δίσκου: "All my venom". Όλοι καταλαβαίνουμε ότι οι τύποι δεν παίζουν σίγουρα ...twee pop. Κάτι σκοτεινό και δυσοίωνο προοιωνίζεται. Αν γνωρίζαμε την προϊστορία τους (που την αγνοούμε οι περισσότεροι κι ας έχουν άλλα τρία δισκία) θα περιμέναμε κάτι σε ποστ-ροκ, και ότι καταλάβατε. Τα βιογραφικά που κυκλοφορούν μιλούν για ψυχεδελικό ροκ, εντάξει, πλέον ότι δεν ακούγεται συμβατικό στα αυτιά βαφτίζεται πλέον ψυχεδέλεια, γιατί όχι και τζαζ όμως, εδώ που τα λέμε εξίσου αυθαίρετο δεν θα ήταν; Ο δίσκος παίζει... Τρομπέτες αιωρούνται πάνω ένα σκηνικό καταστροφής, το φάντασμα των Coil περιπλανιέται αλύτρωτο ακόμη, η ατμόσφαιρα είναι πηχτή από κιθαριστικούς βόμβους, Ant-Zen ηλεκτρονικοί κρότοι την ταράζουν, μετά πέφτει ηρεμία και όλα καταλήγουν σε ένα "Love theme for 1984". Όχι το 1984 που το νοσταλγούμε. Εκείνο που φοβόμαστε...

Γιώργος Λεβέντης

Oneohtrix Point Never - Garden of Delete (Warp)

Στα γρήγορα, λοιπόν, για όσους έχασαν επεισόδια στην υπόθεση Daniel Lopatin. Περιόδευσε με τους Soundgarden, το μόνο χειρότερο σε αυτή τη ζωή από το να είσαι στους Soundgarden. Και γύρισε για να πάει το γνωστό παλαβό κολάζ ήχων στο επόμενο στάδιο. Sleaze rock, pre-industrial (επειδή βαρεθήκαμε όλα τα ''post''), απενοχοποιημένο avant-kitsch, grunge ευαισθησίες και γενικά ό,τι μπορείς να φανταστείς ότι θα έκανε την σουρεάλ του electronica συμπαθή σε όσους δεν ήταν η πρώτη τους προτεραιότητα να σκεφτούν πώς θα πήγαιναν μαζί Throbbing Gristle και 2 Unlimited. Δε θα πω ψέματα, ίσως κάποτε αυτό αποδειχτεί πως είναι όσο αστείο ακούγεται, αλλά προς το παρόν είναι ό,τι πιο αβίαστα fun συνάντησα στο ''experimental'' γήπεδο τους τελευταίους μήνες. Και έξτρα πόντους επειδή δεν έχει τίποτε που να θυμίζει folk. Νομίζω δηλαδή, δεν παίρνω και όρκο...

Αντώνης Κλειδουχάκης

Minami Deutsch - Minami Deutsch (Cardinal Fuzz)

Είναι πολύ κουραστικό να ψάχνεις για νέα μουσική μέσα στις πολλές εκατοντάδες κυκλοφορίες. Ακόμα πιο κουραστικό είναι να ψάχνεις μόνος σχεδόν στα τυφλά, στο bandcamp ή στα δεκάδες blog που σου δίνουν τη δυνατότητα να βρεις ήχους που δεν έχουν ελπίδα να εμφανιστούν στα κατεστημένα περιοδικά. Υπάρχουν ακόμα οι αμέτρητοι ιντερνετικοί ραδιοσταθμοί (με 200-300 ακροατές τη φορά) κυρίως εξειδικευμένοι σε διάφορα μουσικά είδη, όπου πολλές φορές οι μπάντες βρίσκουν εκεί φιλοξενία. Από ένα τέτοιο playlist (του Ευάγγελου Μητράκου - ex Fungazine - που εκπέμπει στο Texas και στο Radio Chaos με την εκπομπή Ένας Συλλέκτης Χιλιάδες Ήχοι), γραπώθηκα πάνω σε αυτή την Ιαπωνική μπάντα και βρήκα μερικά επιχειρήματα για το ότι το kraut αξίζει να συνεχίζει ακόμα.