Κάτι καλό να ακούσω;

Αντώνης Ξαγάς
Οπλιστής & Ηχοδότης - Όπως είχαμε πει (Αυτοέκδοση)
Τέτοιοι δίσκοι μου φαίνονται σαν το πιο γνήσιο θερμόμετρο των καιρών μας σε τούτη εδώ τη γωνιά του κόσμου. Όχι μόνο/τόσο επειδή τα "λένε". Που τα λένε δηλαδή τα συγκεκριμένα παιδιά από την Πρέβεζα, αλλά δεν στέκονται εκεί, η μουσική δεν είναι θεραπαινίδα του λόγου, τα δείγματα/δήγματα τους είναι καίρια, η ρυθμική ηχογλυπτική ουσιαστική και συγχρόνως ευφυώς μελωδική. Η δημιουργικότητα της εποχής βράζει σε μέρη που αγνοούμε...

Μαρία Φλέδου
Misty Coast - Misty Coast (Brilliance-Norway/Club AC 30-UK)
Οι Νορβηγοί Linn Frokedal (των υπέροχων The Low Frequency in Stereo) και Richard Myklebust, οι οποίοι έχουν συνυπάρξει στο παρελθόν και στους Megaphonic Thrift, κυκλοφόρησαν πρόσφατα το πρώτο τους άλμπουμ ως Misty Coast. Mας προϊδέασαν κατά τη διάρκεια της χρονιάς με 4 'singles' αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά όπως φαίνεται όλα αντιπροσωπευτικά του ύφους τους: ατμοσφαιρικοί χωρίς να χάνουν σε ένταση ή reverb, με τα ονειρικά φωνητικά της Linn να καταφέρνουν να είναι ταυτόχρονα παγερά, επιθετικά, μελαγχολικά και σε σημεία σχεδόν upbeat. Το Misty Coast καλύπτει κάθε (σκοτεινό) συναίσθημα σε 33 μόλις λεπτά.

Κώστας Κοντονικόλας
Wireheads - Lighting Εars (Tenth Court Records)
Η αγαπημένη μας down under Αυστραλία κάθε χρόνο παράγει σπουδαία πράγματα στην indie/punk/garage σκηνή. Έχει πάρει τα σκήπτρα εδώ και πολλά χρόνια από τη μαμά Αγγλία, με δισκογραφικές εταιρίες που τιμούν τον όρο «ανεξάρτητες» όπως του αρμόζει. Μία από αυτές είναι και η Tenth Court Records και το ασημικό του σπιτικού της είναι οι Wireheads, οι οποίοι επανέρχονται με τον 4ο και καλύτερό τους δίσκο, ο οποίος λειτουργεί και σαν επιστέγασμα της έως τώρα πορείας τους. Garage, lo-fi, post-punk και γιγαντιαίες αράχνες. Όλα ικανά να τα αγαπήσεις αλλά και να σου προκαλέσουν εφιάλτες. Μέσα στο Lighting Ears θα ακούσεις λίγο από The Fall, λίγο από Velvet Underground, πολύ από Modern Lovers, αλλά κυρίως θα ακούσεις έναν δίσκο «από αυτούς που δεν βγαίνουν πλέον».

Δημήτρης Δραγούμης
Dressed like Wolves - The Big Try (Spooker Recs)
Ανεβαίνουμε βορειοανατολικά αυτό το μήνα (...αλλά παραμένουμε στο νησί πάντα). Προσωπικό όχημα του Rick Dobbing από το Middlesbrough, Teesside στον 5o (!) δίσκο τους (για εμένα είναι ο δεύτερος μόλις). Από το 2009 μέχρι σήμερα κινούνταν στις παρυφές της πειραγμένης folk. Αυτή τη φορά κάνουν τη "μεγάλη προσπάθεια". Ανακατεύουν αμερικάνικες indie επιρροές, fuzz κιθάρες, casio πιανάκι, φολκ ήχο και χαρίζουν αυτό το μικρό κομψοτέχνημα για ανθρώπους που ακόμα ακούνε μουσική με την καρδιά τους. DΙΥ στα καλύτερά του, ηχογραφήθηκε μέσα σε δυο μέρες μέσα σε έναν παρατημένο μύλο στο Leeds και στηρίζεται εν πολλοίς στους ευρηματικούς, πανέμορφους στίχους του ονειροπόλου Rick (αλλά και στη φωνή που θυμίζει έντονα... λαμπερά μάτια). Θα τα καταφέρουν άραγε να βρεθούν στις λίστες;

Θανάσης Παπαδόπουλος
Lee Ranaldo - Electric Trim (Mute)
Μέλη της πάλαι ποτέ “Ηχητικής Νεολαίας” και πλέον γεροντοφρικιά, ο μεν Thurston Moore με το ‘Rock n Roll Consciousness’ παραμένει στα χωράφια του noise-αλά Sonic Youth, ενώ ο Lee Ranaldo στο ‘Electric Trim’ ακολουθεί folk-rock δρόμους, κάτι που καθόλου δεν εκπλήσσει όσους τους παρακολουθούν. Παρότι έχει πάρει γενικότερα καλύτερες κριτικές, ο Thurston Moore είναι προβλέψιμος και έχασα το ενδιαφέρον μου μετά από μιάμιση ακρόαση. Το ‘Electric Trim’ από την άλλη, δεν αρκείται στην ασφάλεια του γύρω γύρω από τα Sonic Youth κεκτημένα. Ίσως είναι λιγότερο συμπαγές, έχει όμως τις στιγμές του, και κυρίως έχει προσωπικότητα και αντέχει σε επαναλαμβανόμενες ακροάσεις. Και είναι πάντα καλοδεχούμενη η - κάπως περιορισμένη - παρουσία της Sharon Van Etten στο ‘Last Looks’.

Πάνος Πανότας
Acid Baby Jesus - Lilac days (Fuzz Club)
[...] Οι Acid Baby Jesus έβγαλαν έναν μη ανταλλακτικό δίσκο, τον καλύτερό τους μέχρι του παρόντος, ο οποίος αν μπλεχτεί με εκείνους που γράφτηκαν πενήντα χρόνια πριν, με κόπο θα ξεχωρίσει κανείς ποιος είναι ανάμεσά τους απλά και μόνον βάζοντάς τον να παίξει. [...] Το “Lilac Days” γίνεται επομένως συμπερασματικά το πιο ιδανικό πορτρέτο του πώς άλλαξε και προς τα πού το γκρουπ μέσα στα 3 χρόνια που πέρασαν απ’ το “Selected Recordings”, είναι το τέρμα της εξελικτικής πορείας της τραγουδοποιίας των ABJ απ’ το ενθουσιώδες στο αντιληπτικά σύνθετο, είναι το αναμφίβολο πεπρωμένο τους εφεξής.
Δέστε τις ζώνες σας, αυτήν τη φορά η μηχανή του χρόνου ξεκινάει ανάστροφα…

Μπάμπης Αργυρίου
Dictaphone - APR 70 (Denovali)
Και ως κουκούλι για ομιχλώδεις μέρες και γαλήνιες νύχτες λένε πως χρησιμεύει η μουσική τους, οι ίδιοι την χαρακτηρίζουν Mikroklezmer (αν ακούσετε σ' αυτήν τίποτα από klezmer πείτε μου κι εμένα), άλλοι προτιμούν να την ταξινομήσουν κάτω από το ασφαλέστερο experimental avant jazz. Βγάζουν δίσκο κάθε 4 με 6 χρόνια, με instrumental στην πλειοψηφία τους, κομμάτια. Τους ξεκίνησαν ο Βρυξελλός Oliver Doerell (electronics, bass, guitar) και ο Μπερλινάς Roger Döring (saxophone, clarinet). Στην πορεία κατατάχθηκε και ο Alex Stolze (Γερμανός που δηλώνει για έδρα του το πουθενά) με ειδικότητα βιολιστής. Ακούω θόρυβο, φουρφούρια, στατικό ηλεκτρισμό, σφυρίγματα, ταπεράκια, μπλεγμένα ωραία με τους ήχους των παραδοσιακών οργάνων. Μόλις τελειώσω την ακρόαση θα τους τοποθετήσω στη σωστή κατηγορία, την emotional, moving, warm & human electronic music.

Μαριάννα Βασιλείου
Björk - Utopia (One Little Indian)
Προσπερνώ το άκρως ακαλαίσθητο εξώφυλλο του δίσκου με συνοπτικές διαδικασίες (αυτό το αιδοίο σε σχήμα καρδιάς στο μέτωπο της Björk εδώ μου έχει καθίσει) και επικεντρώνομαι στη μουσική της δημιουργού. Η οποία σε αυτό το άλμπουμ ακούγεται εξαιρετικά σαν την Anohni (απέδωσε καρπούς η συνεργασία  στο “Atom Dance” από το προπέρσινο “Vulnicura”), υπό την έννοια ότι η μουσική της σταδιακά αποκτά όλο και πιο οικουμενικό χαρακτήρα. Παρά το γεγονός ότι εκκινεί από προσωπικά της πάλι βιώματα, τα χρησιμοποιεί ως εφαλτήριο για να εξετάσει την έννοια της ουτοπίας από συναισθηματικής αλλά και από κοινωνικοπολιτικής άποψης. Και τη ντύνει με ήχους πουλιών, φλάουτα και αέρινους ήχους, μπλέκοντάς αυτούς  με την ανθρώπινη φωνή και δίνοντας έναν μητριαρχικό χαρακτήρα στην ουτοπία της, για να την αντιδιαστείλει ίσως με την πατριαρχική πραγματικότητα στην οποία όλοι και όλες είμαστε αναγκασμένες να ζούμε.

Βασίλης Παυλίδης
Kyle Motl - Transmogrification (Metatrope)
Πρόκειται για Αμερικανό τζαζ μπασίστα και συνθέτη. Στο παρόν άλμπουμ παίζει αποκλειστικά σόλο διπλό μπάσο με τρόπο πειραματικό και αυτοσχεδιαστικό. Σε πολλές συνθέσεις το όργανο είναι προετοιμασμένο με αντικείμενα που έχουν σφηνωθεί ανάμεσα στις χορδές. Αντιπροσωπευτικές συνθέσεις οι Panjandrums!, Thwombulous, Gnomon και Skryll.

Άρης Μπούρας
Björk - Utopia (One Little Indian)
Θαρρώ πως είναι δύσκολο να ακολουθείς τη μακροχρόνια πορεία της Björk και να μη συγκινείσαι από την ειλικρινή κατάθεση που αποπνέουν οι δημιουργίες της, τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά. Στο νέο της άλμπουμ, τη δική της Ουτοπία, χάνεσαι μαζί της για 72 ολόκληρα λεπτά σ’ ένα κόσμο συναισθηματικά φορτισμένο, μαγικό, ανάμεσα σε εξωτικά, κελαηδίσματα πουλιών, χορωδίες, φλάουτα και περίεργους ήχους που πεταρίζουν στο βάθος. Αρμονικό και εμπνευσμένο, με κρυστάλλινη συμπαραγωγή από τον υπερ-ταλαντούχο Alejandro Ghersi (βλέπε Arca), έρχεται να επιβεβαιώσει για πολλοστή φορά την ιδιαιτερότητά της, για ένα από τα σπουδαιότερα άλμπουμ του 2017.

Μιχάλης Βαρνάς
Benjamin Clementine - I tell a fly (Behind)
Προσωπικά μου άρεσε περισσότερο από το πρώτο του. Σαν να έχουν γίνει οι συστάσεις και τώρα ήρθε η στιγμή να γνωριστούμε καλύτερα για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Δηλαδή ο Benjamin μοιάζει να μας λέει ότι καλά τα βραβεία και η συνεργασία με τον Damon Albarn στο άλμπουμ των Gorillaz, καλές και οι συγκρίσεις με τον Anohny και τη Nina Simone, αλλά έχω κάτι άλλο στο μυαλό μου. Το I Tell A Fly. Στο οποίο απουσιάζει η επιτυχία, είναι μυστήριο, πότε πότε φρανκζαπικό, έχει ποιητικό ρυθμό, και τελικά είναι επιβλητικά μελωδικό.

Γιώργος Λεβέντης
Watter - History Of The Future (Temporary Residence)
From the mean streets of Kentucky, το πνευματικό παιδί του Ζak Riles επιστρέφει, αλλά όσοι περίμεναν τη συνέχεια του σούπερ έγκριτου The World του 2014 ίσως απογοητευτούν. Το άλμπουμ θέλει λίγο χρόνο και περισσότερο από το να συνεχίζει τον δρόμο που χάραξε το The World, μάλλον χαλαρώνει τους μύες του με σοφτ φυσιοθεραπεία. Για όσους κουράστηκαν από το post-rock τη σωστή στιγμή χωρίς να το παραδεχτούν, δεν έχουν πρόβλημα με τα άλμπουμ που ακούγονται καλύτερα ως σύνολο και δεν θεωρούν πολυτελή απορία το πώς θα ακούγονταν οι Le Orme αν έπαιζαν καλεσμένοι σε χίπικο new-age party.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Acid Mothers Temple and The Melting Paraiso UFO - Wandering The Outer Space (Buh Records)
Τα τελευταία χρόνια κάθε φορά που βάζω ν' ακούσω νέο δίσκο Αcid Mothers Temple ρίχνω ένα σταυροκόπημα να μη χάσω την ώρα μου τζάμπα. Διότι αν έχεις βγάλει 7 δις δίσκους από το ξεκίνημα σου, μάλλον είναι λογικό η πραγματικά σοβαρή δουλειά σου να χάνεται στο πλήθος. Ευτυχώς αυτή τη φορά έχουμε έναν πολύ ωραίο δίσκο ο οποίος ξεκινά με ένα πυραυλοκίνητο τσιφτετέλι στα όρια της γραφικότητας όμως το πρόσημο τελικά είναι θετικό. Μετά ακολουθεί η γνωστή ψυχεδελική νεφοθάλασσα από ηλεκτρισμένους αυτοσχεδιασμούς και απόκοσμες μελωδίες που πετυχαίνουν και τους βγάζεις τελικά το καπέλο.

Γιώργος Παπαδόπουλος
Hell - Hell (Lower your Head)
Συντοπίτης, γείτονας ο M.S.W (one man band, που δισκογραφεί σαν Hell) μαζί με τον Mizmor (περσινός μαύρος δισκογραφικός κόλαφος - one man band επίσης) από το Oregon της μακρινής Δύσης. Και σε πολύ παρόμοια μουσικά πλαίσια με τον γείτονα του, εξαπολύει και αυτός έναν μαύρο αργόσυρτο οχετό death doom μέταλ ήχου, ικανό να ισοπεδώσει και να εντυπωσιάσει με το πένθιμο βάθος του και τον μακάβριο χαρακτήρα του ακόμα και τους πιο συνειδητοποιημένους ακροατές της σκηνής. Μαρτυρικό, στρυφνό και απόκοσμο, τούτος ο δίσκος είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία που θέλει κουράγιο και υπομονή από αυτόν που θα καθίσει απέναντι να ακούσει. Ποιος ξέρει τι γίνεται εκεί στο καταπράσινο Salem του Oregon και βγάζουν τέτοιες απόκοσμες μουσικές. Ο τολμών ανταμείβεται με τον πιο σκοτεινό δίσκο του 2017.

Αντώνης Κλειδουχάκης
Rainforest Spiritual Enslavement - Ambient Black Magic (Hospital Productions)
Πιθανώς να χρειάζονταν μερικές εκατοντάδες λέξεις για να αναφερθούν μόνο σε τίτλους τα ονόματα που έχει χρησιμοποιήσει ο Dominick Fernow (Vatican Shadow ένα από αυτά), τα είδη ηλεκτρονικής ή όχι μουσικής που έχει ακουμπήσει (ambient dub/dub techno εδώ), όλες οι κυκλοφορίες που έχει πραγματοποιήσει ή είναι εμπλεκόμενος και όλοι όσοι έχει συνεργαστεί. Στη συγκεκριμένη δουλειά συμμετέχουν ο Silent Servant (Tropic of Cancer) sound-on-sound processing και ο πιονέρος Substance (Basic Channel - Chain Reaction) σε ένα remix. Πρόκειται για μια ιχνηλάτηση των ορίων ή καλύτερα των σημείων συνάντησης της τεχνολογικής κατασκευής με το φυσικό περιβάλλον και μια άσκηση συνεύρεσης του εσωτερικού φόβου με τα μάντρα της καθαρής καρδιάς. Στο δε αφοπλιστικό ambient του Jungle Is A Shapeshifter, ο ακινητοποιημένος χρόνος προκαλεί το παράδοξο και καλεί την φαντασία να τρέξει σε διαρκή λούπα, πολύ παραπάνω από τα 34 λεπτά που διαρκεί το κομμάτι.

00:00 Οπλιστής & Ηχοδότης - Όπως είχαμε πει
04:56 Misty Coast - Dinosaur
07:58 Wireheads - Is Frances Faye God?
13:13 Dressed Like Wolves - Tiny ides
16:13 Lee Ranaldo - Last looks
22:32 Acid Baby Jesus - Lilac days
25:46 Dictaphone - Sanatorium Pod Klepsydra
30:00 Björk - Blissing me
34:53 Kyle Motl - Thwombulous
36:49 Björk - The gate
43:20 Benjamin Clementine - Ave dreamer
47:20 Watter - Depth charge
53:25 Acid Mothers Temple & The Melting Paraiso U.F.O. - The targeted planet
1:01:40 Hell - Victus
1:14:10 Rainforest Spiritual Enslavement - Jungle is a shapeshifter (excerpt)